Αγαπητοί Φοιτητές, το Φαγητό της Μανούλας σας Δεν Είναι το Καλύτερο στον Κόσμο

Είναι παράξενο το συναίσθημα που έχεις όταν παραγγέλνεις σε ένα εστιατόριο, ένα φαγητό που έφτιαχναν οι γονείς σου, διακηρύσσοντας ότι «Κανείς δεν φτιάχνει λαζάνια σαν της μανούλας μου» και στη συνέχεια σιγά-σιγά συνειδητοποιείς ότι πράγματι κανείς δεν τα φτιάχνει σαν αυτή: Τα φτιάχνουν πολύ καλύτερα. Ξαφνικά, δεν είσαι σίγουρος για τα χάμπουργκερ του πατέρα σου. Κρύος ιδρώτας ξεκινάει να σε λούζει.

Το να πιστεύεις ότι οι γονείς σου είναι οι καλύτεροι μάγειρες του κόσμου είναι φυσικό και εδώ και χρόνια ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι όλα τα γεύματα των παιδικών μου χρόνων άξιζαν τρία αστέρια Michelin. Αυτή η κοσμοθεωρία είναι παρόμοια με το να σου λένε ότι είσαι το «πιο όμορφο αγόρι στον κόσμο», ένας ισχυρισμός που φαινόταν αληθινός, μέχρι να πάω στο Γυμνάσιο και να συνειδητοποιήσω ότι, όχι δεν ήμουν.

Πίσω στο φαγητό: Υπήρχε εκείνη η γιγαντιαία, πλαδαρή πίτσα. Το κατακόκκινο ροσμπίφ που έσταζε αίμα. Τα κολλώδη ποπκόρν καραμέλας. Τα λαζάνια που ήταν τόσο συμπαγή, που μπορούσες να τα χρησιμοποιήσεις αντί για στόκο και εκείνος ο πουρές πατάτας που ήθελα να χρησιμοποιήσω σαν αφρολέξ στο στρώμα μου. Ωστόσο, κάθε φορά που έβλεπα μια πινακίδα εστιατορίου που έγραφε κάτι του τύπου, «Σπιτικές γεύσεις», μου ερχόταν να μπουκάρω στην κουζίνα, να αρπάξω τον σεφ από τον γιακά και να φωνάξω: «Πάρ’ το πίσω αυτό, αληταρά».

Ένας από τους λόγους για τους οποίους εξιδανικεύουμε τα παιδικά μας γεύματα είναι επειδή ήταν η πρώτη μας εισαγωγή σε κάθε πιάτο - κάτι σαν την πρώτη φορά που είδες μια ταινία που σε ενθουσίασε και μετά φοβάσαι να τη δεις ξανά, για να μην σε απογοητεύσει. Όλα τα εστιατόρια μοιάζουν με χολιγουντιανό remake της μαγειρικής των γονιών σου: «Δεν το πιστεύω ότι δοκίμασαν να κάνουν την πίτσα της μητέρας μου», μπορεί να σκεφτείς, «η original ήταν πάρα πολύ καλή».

Όταν, λοιπόν, βγαίνεις στον κόσμο και παραγγέλνεις το αγαπημένο σου παιδικό γεύμα σε ένα εστιατόριο, κινδυνεύεις να καταστρέψεις την εικόνα που είχες για τη μαγειρική των γονιών σου. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτή η νέα εκδοχή είναι πολύ πιο εύγευστη και οι ανώτερες δεξιότητες και τα συστατικά καταστρέφουν κάθε ίχνος νοσταλγίας; Μπορεί να τρέξεις στην τουαλέτα λουσμένος σε έναν υπαρξιακό κρύο ιδρώτα και να ξεκινήσεις να αμφισβητείς τα πάντα: Μήπως ήταν χάλια όλα τα φαγητά που έτρωγα μικρός; Οι γονείς μου τελικά αγαπιούνταν; Δεν είμαι το πιο όμορφο αγόρι στον κόσμο; Τι άλλο είναι ψέμα;

«Όλα εντάξει;», ρωτάει ο σερβιτόρος αργότερα.

«Χάλια», απαντάς. «Αλλά το φαγητό είναι καλό. Κάποτε ήμουν τυφλός και τώρα βρήκα το φως μου».

Προτού ξεκινήσεις να ρίχνεις λάσπη στη μαγειρική των γονιών σου, σκέψου τα εξής: Η μητέρα και ο πατέρας σου μπορεί να είχαν μην είχαν αρκετά χρήματα για να αγοράζουν τα καλύτερα υλικά και σίγουρα δεν είχαν μια ομάδα από βοηθούς σεφ και μάγειρες, για να δουλεύουν για αυτούς. Επίσης, έπρεπε να μαγειρεύουν κάθε βράδυ μετά από τη δουλειά, να σε μεγαλώνουν και να ακούνε ατάκες, όπως «Πάλι κοτόπουλο;».

Ψυττάλεια: Το Νησί που Κάνει τη Βρώμικη Δουλειά

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Με τον ίδιο τρόπο που δεν έχει κανένα νόημα να συγκρίνεις αθλητικές ομάδες διαφορετικών εποχών, έτσι είναι δύσκολο να συγκρίνεις το φαγητό που τρως τώρα, με εκείνο που έτρωγες ως παιδί. Άλλωστε, τα παιδιά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τσούρμο πελάτες που δεν πληρώνουν και γκρινιάζουν, χωρίς να γνωρίζουν το παραμικρό από τη μαγειρική τέχνη. Κανένας σεφ δεν αναγκάστηκε ποτέ να πει στους πελάτες να σταματήσουν να ταΐζουν το σκυλί από το τραπέζι.

Πώς μπορείς να μάθεις, λοιπόν, αν οι κεφτέδες της μαμάς σου ήταν πραγματικά καλοί ή όχι; Το πραγματικό τεστ είναι όταν επιστρέφεις σπίτι για τις γιορτές, αφότου έχεις φάει τον απαγορευμένο καρπό του εστιατορίου και με αυτόν τον ενημερωμένο πλέον ουρανίσκο, δοκιμάζεις ξανά τα αγαπημένα σου σπιτικά γεύματα. Υπάρχει μια αλλαγή στην ατμόσφαιρα. Οι γονείς σου ξέρουν ότι έχεις δει άλλους κόσμους και έχεις μάθει ότι οι άνθρωποι έξω από το σπίτι σας έχουν και αυτοί τη δυνατότητα να μαγειρεύουν.

Όταν δαγκώνεις τα κάποτε αγαπημένα σου λαζάνια ως ενήλικας, δεν μπορείς παρά να πεις: «Έχετε πάει ποτέ σε εκείνο το ιταλικό εστιατόριο κοντά στο δημαρχείο; Τα κάνουν εξαιρετικά. Η σάλτσα τους είναι πολύ…» - και τότε σταματάς και συνειδητοποιείς τι έχεις κάνει. Ίσως η μητέρα σου να φαίνεται απογοητευμένη ή ίσως να άρπαξε το πιάτο με το φαγητό, να το πέταξε στον τοίχο και να έφυγε από το δωμάτιο. Ό,τι και αν έγινε, η ειδυλλιακή παρηγοριά της κουζίνας καταστράφηκε και η ζεστή αγκαλιά χιλιάδων παιδικών γευμάτων μεταμορφώνεται σε απόλυτο τίποτα.

Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Μερικές φορές, τα γεύματα δεν είναι αυτά που θυμόσουν και άλλες συνειδητοποιείς ότι είναι προμαγειρεμένα. Αλλά κάποια φαγητά καταφέρνουν να εκμηδενίσουν όλες τις αηδίες που ήταν φτιαγμένες με μαεστρία και έφαγες έκτοτε και για άλλη μια φορά θα σε κάνουν να νιώσεις σαν ένα μικρό παιδί που κάθεται σε μια τεράστια καρέκλα και με το ζόρι βλέπει πάνω από το τραπέζι. Επειδή τόσα εστιατόρια είναι εκνευριστικά επικεντρωμένα στο να φτιάξουν τη δική τους εκδοχή των παραδοσιακών πιάτων, χάνουν συχνά την ικανότητα να κάνουν καλά κάτι βασικό.

Εκεί ακριβώς έρχεται το φαγητό των γονιών σου. Λαχταριστές πατάτες γιαχνί, απολαυστικά μακαρόνια με κιμά, ανεπανάληπτα γεμιστά που σε αναγκάζουν να ξεκουμπώσεις το κουμπί του παντελονιού μετά – πολλά από αυτά θα αντέξουν στη δοκιμασία του χρόνου και της εμπειρίας. Μερικές φορές, οι γονείς σου θα σε πάρουν τηλέφωνο προτού τους επισκεφτείς, για να ρωτήσουν ποιες λιχουδιές και ποια φαγητά θα ήθελες να βρεις στο σπίτι. Αυτό σημαίνει εξυπηρέτηση. Τόσο δύσκολο είναι να κάνουν το ίδιο οι σεφ, προτού επισκεφτείς το εστιατόριό τους; Η κουζίνα των γονιών σου είναι η πρώτη και η καλύτερη κουζίνα που θα δοκιμάσεις ποτέ, αλλά όχι μόνο λόγω του φαγητού. Είναι επειδή για πολλούς από εμάς, ήταν πάντα αξιόπιστη, κάθε βράδυ, ακόμη και αν έφτανες εκεί πέντε λεπτά πριν από το κλείσιμο, ακόμη και αν οι γονείς σου είχαν πάρει διαζύγιο και είχατε δύο ξεχωριστές κουζίνες - πάλι καλά που το δικαστήριο ανέθεσε την ανατροφή μου στον γονέα που ήξερε να μαγειρεύει.

Τελικά, δεν έχει σημασία αν η μαγειρική της μαμάς μου ήταν καλύτερη ή χειρότερη από οποιοδήποτε εστιατόριο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ήταν απείρως καλύτερη από όλα τα σκουπίδια που τρώγανε στα σπίτια των φίλων μου.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Munchies.

Περισσότερα από το VICE

Πώς Είναι να Πεθαίνει Ένας Φίλος σου από τα Ναρκωτικά που του Έδωσες

Στο Αινιγματικό Μυαλό του Πάνου Κοκκινόπουλου: Έγκλημα, Πούρα και Hitchcock

Πώς να Τρως και Παράλληλα να Σώζεις το Περιβάλλον