O Παγκόσμιος Πρωταθλητής του «Εθνικού μας Σπορ» (aka Τάβλι) Δεν Είναι Έλληνας

Για τον Jason Pack μού μίλησε πρώτη φορά ένας συνάδελφος σε μία συζήτηση που είχαμε για το τάβλι. Ψάχνοντας περισσότερο την ιστορία του, έμαθα ότι ο Jason είναι ένας από τους καλύτερους ταβλαδόρους παγκοσμίως, ο οποίος μάλιστα κατάφερε να βγάλει νοκ άουτ και την ελληνική ομάδα. Τι ακριβώς συνέβη; Ποια είναι τα αγαπημένα του πούλια; Και τι ελπίδες θα είχα ως μια μέση παίκτρια στις Πόρτες, στο Πλακωτό και στο Φεύγα -συνοδεία φραπέ- για να τον νικήσω;

VICE: Πότε ξεκίνησες να παίζεις τάβλι;
Jason Pack: Μεγάλωσα στο Νιου Τζέρσεϊ και οι γονείς κι οι παππούδες μου, μου έμαθαν σκάκι. Έπαιρνα το παιχνίδι ψιλοσοβαρά μέχρι τα 15 μου. Μπήκα στη λέσχη του σχολείου και αγωνιζόμουν σε μικρά τοπικά τουρνουά. Δεν είχα ιδιαίτερο ταλέντο. Ξεκίνησε να με ενδιαφέρει περισσότερο το τάβλι, όταν ζούσα στη Δαμασκό. Σε ένα μέρος όπως η Συρία -όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα-, υπάρχουν πολλά παιχνίδια που παίζονται στο ίδιο ταμπλό και με 15 πούλια για κάθε παίκτη. Στις αραβόφωνες χώρες, το τάβλι όπως το ξέρουμε, λέγεται «φραντζί» και το παίζουν χωρίς κύβο διπλασιασμού (σ.σ. βίδος). Στη Συρία, έμαθα τα άλλα παιχνίδια όπως το μαχμπουσά, το μαγκρχαμπί και αυτό που οι Έλληνες λέτε πλακωτό, αλλά συνειδητοποίησα ότι το φραντζί ήταν το πιο δυναμικό.

Αργά ένα βράδυ, σε μια μεγάλη πρωτεύουσα της Μέσης Ανατολής, ένα σύνθετο «backgame» οδήγησε στο να ανακαλύψω τυχαία το «αληθινό παιχνίδι» - δηλαδή τάβλι με χοντρά λεφτά και κύβο διπλασιασμού. Ο φίλος μου και εγώ προσέξαμε ότι ο παίκτης που έμοιαζε να είναι πολύ πίσω, με πολλά πούλια σε δύο σημεία στο δικό του κομμάτι του ταμπλό, κέρδιζε το παιχνίδι. Τυχαία ανακαλύψαμε το backgame, χωρίς να ξέρουμε τη σωστή ορολογία ή τις έννοιες που το διέπουν. Για οποιονδήποτε σοβαρό παίχτη, το ότι το backgame οδηγεί σε πολλές νίκες τον παίκτη που έχει μείνει πίσω, δεν αποτελεί έκπληξη. Αλλά για εμάς τους κοινωνικούς παίκτες του παιχνιδιού της ανατολικής Μεσογείου, ήταν παράλογο, ακόμη και επαναστατικό. Τότε έψαξα στο Ίντερνετ και βρήκα το διάσημο βιβλίο του Bill Robertie, 501 Essential Backgammon Problems (εκδ. Cardoza Publishing). Αμέσως κόλλησα. Τα επόμενα δυο χρόνια, επέστρεψα στις ΗΠΑ και διάβασα όλα τα κλασικά βιβλία για το τάβλι που μπορούσα. Πήγα έπειτα στο πρώτο μου τουρνουά και τα υπόλοιπα είναι γνωστά.

Πώς έγινες πρωταθλητής;
Είμαι από τη φύση μου πολύ ανταγωνιστικός και έχω κάποιες νοητικές ικανότητες που φαίνονται να ταιριάζουν πολύ στο τάβλι. Κυρίως έχω φωτογραφική μνήμη και την τάση να κατηγοριοποιώ οργανικά πληροφορίες: γλώσσες, ιστορικά γεγονότα, είδη κρασιού ή θέσεις στο τάβλι. Μόλις ξεκίνησα να ασχολούμαι με το τάβλι, προσπάθησα να απομνημονεύω και να ενσωματώνω όλες τις σχετικές πιθανότητες, για τις ζαριές, τις θέσεις που έχουν τα πούλια και τις βασικές έννοιες και τακτικές.

Είναι δουλειά ή χόμπι για σένα;
Για μένα είναι χόμπι, αλλά καθώς έχω τέσσερις επιχειρήσεις που κυρίως έχουν σχέση με την ανάλυση της κατάστασης στη Λιβύη, βλέπω το τάβλι ως μια μίξη χόμπι, δουλειάς και ψυχαγωγίας. Ελπίζω να βγάζει τα έξοδά μου για τα τουρνουά ή να μου φέρνει και ένα μικρό κέρδος. Από τα μεγάλα μου κέρδη του 2014 και ιδίως με τα καλά αποτελέσματα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2018, όπου κέρδισα και στο Διπλό και στο Ομαδικό, νιώθω ότι αυτή η προσέγγιση αποδίδει.

Τι χρώμα πούλια σου αρέσουν;
Πρακτικά, δεν έχει σημασία, αρκεί να τα βλέπεις καθαρά και να τα ξεχωρίζεις από εκείνα του αντιπάλου σου. Από αυτήν την άποψη, μου αρέσουν πούλια που δεν μοιάζουν με του αντιπάλου, ούτε με το χρώμα του ταμπλό. Από αισθητικής άποψης, μου αρέσει το μοβ και το πράσινο και διάφορα πούλια από βακελίτη με διάφορα μοτίβα.

Στην Ελλάδα λέμε ότι το τάβλι είναι το εθνικό μας σπορ (και ο φραπέ, το εθνικό ποτό μας).
Έχω περάσει πολύ καιρό στην ανατολική Μεσόγειο και έχω στενούς οικογενειακούς φίλους στην Επίδαυρο. Οπότε, ναι, ξέρω ότι το λέτε αυτό. Λατρεύω την ελληνική κουλτούρα για το τάβλι και τον φραπέ. Οι περισσότερες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής έχουν κάποιας μορφής τάβλι ως εθνικό σπορ. Στη χώρα μου δεν έχουν όλοι οι άνδρες τα σωματικά προσόντα για να παίξουν ποδόσφαιρο, αλλά σχεδόν όλοι οι άνδρες σε αυτές τις χώρες ξέρουν τους κανόνες του ταβλιού χωρίς κύβο διπλασιασμού -γι’ αυτό και στην ευρύτερη περιοχή ξέρουν να παίζουν τάβλι πάνω από 400 εκατομμύρια άνθρωποι- και μάλλον ένας στους δέκα σε αυτές τις χώρες, δηλαδή περίπου 40 εκατομμύρια, θεωρούν τους εαυτούς τους ειδήμονες και απολαμβάνουν το παιχνίδι ως αγαπημένο τους χόμπι.

Πες μας για όταν νίκησες κάποιους Έλληνες σε ένα τουρνουά.
Παραδόξως, φέτος στο Μόντε Κάρλο κέρδισα δύο τελικούς - και το Διπλό και το Ομαδικό. Το Διπλό, βέβαια, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα και έχει μεγαλύτερη σημασία στο τουρνουά. Επίσης, είχα την τύχη να παίξω με συμπαίκτη έναν άνδρα που θεωρώ τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο, τον Lars Trabolt. Εκείνος και εγώ είχαμε παίξει με έξι ομάδες -Ιάπωνες, Βραζιλιάνους, Βρετανούς, Ρώσους, Σουηδούς και Έλληνες- και αν βάλω κι εμένα μέσα, αντιπροσωπεύαμε τις τέσσερις βασικές ηπείρους που παίζουν τάβλι και σίγουρα όλα τα στιλ, ηλικίες, λόγους που παίζουμε, συμπεριφορές κτλ.

Οι Έλληνες στον τελικό του Διπλού είχαν ενέργεια, αλλά ήταν αφηρημένοι, έπαιζαν με τα κινητά τους. Ωστόσο, ήταν επίμονοι και δύσκολοι αντίπαλοι.

VICE Video: Ο Έλληνας Rocky

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Στο Ομαδικό μπορούσες να παίξεις στους τελικούς, μόνο αφού όλοι οι συμμετέχοντες είχαν βγει από την Τελευταία Ευκαιρία - ξέροντας ότι είχα δύο τελικούς μπροστά μου, δεν ήθελα να χάσω την ενέργειά μου, έτσι όταν έμεινα πίσω στον αγώνα Τελευταίας Ευκαιρίας, απλώς εγκατέλειψα (σ.σ. Μια υπενθύμιση, στο Ομαδικό παίζουν τρεις παίκτες ανά ομάδα, σε τρεις χωριστούς αγώνες: όποια ομάδα κερδίσει τουλάχιστον δύο από τους τρεις, κερδίζει. Αυτή η μορφή παιχνιδιού έχει επεκταθεί σε ομάδες πέντε παικτών της ίδιας εθνικότητας για το Παγκόσμιο Ομαδικό που γίνεται στο Γιβραλτάρ και το Τμπιλίσι). Στον τελικό αντιμετωπίσαμε μια ομάδα από τη Γαλλία.

Στη συνέχεια, έφαγα κάτι στο δωμάτιό μου και οι Έλληνες ανυπομονούσαν να παίξουμε, όσο πιο γρήγορα γινόταν. Παρόλο που μπορούσαμε να περιμένουμε μέχρι να τελειώσει ο τελικός του Ατομικού, επέμεναν να παίξουμε αμέσως. Αυτό με εκνεύρισε λιγάκι, αλλά ο Lars είπε ότι μετά χαράς θα έπαιζε πρώτος.

Όσο για το πώς πήγε ο τελικός, ξεκινήσαμε δυνατά στο πρώτο παιχνίδι. Εκείνοι μπήκαν αμήχανα και έκαναν ξεκάθαρα γκάφες. Όμως στη συνέχεια ισορρόπησαν και κερδίσαμε στις λεπτομέρειες.

Το τάβλι θέλει τύχη ή στρατηγική;
Βραχυπρόθεσμα, το τάβλι είναι κυρίως τύχη, αλλά μακροπρόθεσμα είναι ικανότητα. Αυτό σημαίνει ότι σε έναν οποιοδήποτε αγώνα, δηλαδή σε μια σειρά παιχνιδιών, λόγω του παράγοντα του ζαριού, όλοι πλην των πολύ αδύναμων παικτών έχουν μεγάλη πιθανότητα να νικήσουν σε ένα παιχνίδι παίκτες που παίζουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Αλλά δεν είναι πιθανό να κερδίζουν συνέχεια έναν καλύτερο αντίπαλο. Έτσι, έξι ή δέκα απανωτές νίκες ενάντια σε δυνατούς παίκτες -όσες χρειάζεται για να κερδίσεις στα περισσότερα σημαντικά παγκόσμια τουρνουά-, είναι κάτι που μπορεί να τύχει πολύ σπάνια σε μέτριους παίκτες. Μόνο οι πολύ δυνατοί παίκτες παγκοσμίου επιπέδου μπορούν να συνδυάσουν αρκετή τύχη με την απαιτούμενη ικανότητα, ώστε να έχουν πολλαπλές νίκες σε μεγάλα τουρνουά στην καριέρα τους.

Αν παίζαμε μαζί, θα είχα ελπίδα να κερδίσω;
Σίγουρα. Η ομορφιά στο τάβλι και ο λόγος που νομίζω ότι είναι πολύ καλύτερο από το σκάκι ή το μπριτζ, είναι ότι οποιοσδήποτε μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε. Δεν ξέρω το επίπεδό σου, Μελπομένη, αλλά αν είσαι τόσο καλή, όσο οι περισσότεροι Έλληνες, θα έλεγα ότι έχεις περίπου 45% πιθανότητες να κερδίσεις εμένα ή κάποιον άλλον παίκτη που παίζει σε παγκόσμια τουρνουά. Όμως αν δεν καταλαβαίνεις π.χ. τον κύβο διπλασιασμού, η πιθανότητα να με νικήσεις σε έναν αγώνα επτά πόντων μπορεί να είναι μόνο 10-20%. Προφανώς όσο πιο πολύ κρατάει ο αγώνας ή όσο πιο πολλά παιχνίδια ή αγώνες παίζονται, τόσο μεγαλύτερη είναι η σημασία της ικανότητας και της μελέτης σε σχέση με την τύχη. Αυτή είναι η ομορφιά στο τάβλι. Χρειάζεται δευτερόλεπτα να μάθεις τους κανόνες, αλλά μια ζωή να κατακτήσεις τις λεπτομέρειες.

Περισσότερα από το VICE

Από τον Frankenstein ως τον Αριστοφάνη: Κουκλοθέατρο από Σκουπίδια

Τι να Περιμένεις στο Πρώτο σου Ραντεβού με τον Ψυχοθεραπευτή

Δεν Μπορώ να Μιλήσω στον Πατέρα μου, Παρόλο που Ίσως Είναι Ετοιμοθάνατος