Tο άρθρο είναι μέρος της σειράς «Νέοι Γείτονες», όπου νέοι πρόσφυγες απ' όλη την Ευρώπη γράφουν την ιστορία τους στο VICE. Διαβάστε για τη σειρά εδώ.
O Farid είναι 21 ετών και κατάγεται από το Αφγανιστάν. Τώρα ζει στο Islington του Λονδίνου και κάνει σπουδές κοινωνικής εργασίας στο πανεπιστήμιο Goldsmiths. Όταν βλέπω με πόσο πάθος διαμαρτύρονται κάποιοι άνθρωποι, κάποιοι βουλευτές και κάποιες φιλανθρωπικές οργανώσεις, κατά του τερματισμού του προγράμματος προστασίας παιδιών προσφύγων, γεμίζω ελπίδες για το μέλλον. Μέσω της τροπολογίας του Λόρδου Dubs, υπήρχε η ελπίδα ότι η Βρετανική Κυβέρνηση θα δεχόταν 3.000 παιδιά πρόσφυγες, ωστόστο τον περασμένο Φλεβάρη ανακοινώθηκε ότι το πρόγραμμα θα τερματιστεί. Ο ισχυρισμός ήταν πως τα τοπικά συμβούλια δεν είχαν τη δυνατότητα να υποστηρίξουν περισσότερα από τα 350 παιδιά που είχε υποσχεθεί το Ηνωμένο Βασίλειο. Η πρόοδος από τότε είναι πολύ αργή - καταρχάς, στα τέλη Απριλίου, ο αριθμός αυξήθηκε σε μόλις 480 νεαρά άτομα και τον Μάιο, προέκυψε ότι τα τοπικά συμβούλια σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο πράγματι προσφέρθηκαν να στηρίξουν με ασφάλεια εκατοντάδες άλλα παιδιά πρόσφυγες. Η κυβέρνηση είχε αγνοήσει αυτές τις προσφορές. Πριν από οκτώ χρόνια, ήμουν προσφυγόπουλο και ο ίδιος. Στα 13 μου, ταξίδεψα από το Αφγανιστάν στη Βρετανία. Το ταξίδι διήρκεσε τέσσερις μήνες και ήταν πού δύσκολο. Σε κάποια στιγμή, νόμιζα ότι θα βυθιζόταν η βάρκα μας, καθώς περνούσαμε από την Τουρκία στην Ελλάδα, διασχίζοντας τη Μεσόγειο. Πίστευα ότι θα πνιγόμασταν. Ευτυχώς, η μηχανή της βάρκας κατάφερε να πάρει μπροστά και πάλι, όμως η στιγμή εκείνη ήταν πολύ τρομακτική.
O Farid είναι 21 ετών και κατάγεται από το Αφγανιστάν. Τώρα ζει στο Islington του Λονδίνου και κάνει σπουδές κοινωνικής εργασίας στο πανεπιστήμιο Goldsmiths. Όταν βλέπω με πόσο πάθος διαμαρτύρονται κάποιοι άνθρωποι, κάποιοι βουλευτές και κάποιες φιλανθρωπικές οργανώσεις, κατά του τερματισμού του προγράμματος προστασίας παιδιών προσφύγων, γεμίζω ελπίδες για το μέλλον. Μέσω της τροπολογίας του Λόρδου Dubs, υπήρχε η ελπίδα ότι η Βρετανική Κυβέρνηση θα δεχόταν 3.000 παιδιά πρόσφυγες, ωστόστο τον περασμένο Φλεβάρη ανακοινώθηκε ότι το πρόγραμμα θα τερματιστεί. Ο ισχυρισμός ήταν πως τα τοπικά συμβούλια δεν είχαν τη δυνατότητα να υποστηρίξουν περισσότερα από τα 350 παιδιά που είχε υποσχεθεί το Ηνωμένο Βασίλειο. Η πρόοδος από τότε είναι πολύ αργή - καταρχάς, στα τέλη Απριλίου, ο αριθμός αυξήθηκε σε μόλις 480 νεαρά άτομα και τον Μάιο, προέκυψε ότι τα τοπικά συμβούλια σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο πράγματι προσφέρθηκαν να στηρίξουν με ασφάλεια εκατοντάδες άλλα παιδιά πρόσφυγες. Η κυβέρνηση είχε αγνοήσει αυτές τις προσφορές. Πριν από οκτώ χρόνια, ήμουν προσφυγόπουλο και ο ίδιος. Στα 13 μου, ταξίδεψα από το Αφγανιστάν στη Βρετανία. Το ταξίδι διήρκεσε τέσσερις μήνες και ήταν πού δύσκολο. Σε κάποια στιγμή, νόμιζα ότι θα βυθιζόταν η βάρκα μας, καθώς περνούσαμε από την Τουρκία στην Ελλάδα, διασχίζοντας τη Μεσόγειο. Πίστευα ότι θα πνιγόμασταν. Ευτυχώς, η μηχανή της βάρκας κατάφερε να πάρει μπροστά και πάλι, όμως η στιγμή εκείνη ήταν πολύ τρομακτική.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στη διάρκεια του ταξιδιού, σοκαρίστηκα από τον τρόπο με τον οποίο μας αντιμετώπιζαν οι ντόπιοι. Για ένα διάστημα έμεινα στη «Ζούγκλα του Καλαί» και στη συνέχεια ήρθα στην Αγγλία – κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να το περάσει αυτό. Εγκατέλειψα το Αφγανιστάν, όπου η ζωή ήταν αφόρητα σκληρή, όμως η ποιότητα ζωής ήταν καλύτερη από εκείνη που συνάντησα στη «Ζούγκλα».Στον δρόμο μου προς την Ευρώπη, οι συνταξιδιώτες μου και εγώ φανταζόμασταν πόσο προοδευτικοί θα ήταν οι άνθρωποι και πόσο θερμά θα μας υποδέχονταν. Πιστεύαμε ότι οι Ευρωπαίοι ζούσαν άνετα, σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Αν και αυτό είναι κάτι που ισχύει, δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί αφήνουν τους πρόσφυγες να ζουν σε αυτές τις συνθήκες. Η «Ζούγκλα» μπορεί πλέον να έχει κατεδαφιστεί, όμως πολλοί πρόσφυγες ζουν στους δρόμους, χωρίς μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους.
Συναντήσαμε Έναν Πρόσφυγα που Αποφάσισε να Επιστρέψει στη Συρία για να Πολεμήσει Kατά του ISIS
Γνώρισα πολλά νεαρά άτομα που έχουν παρόμοιες ιστορίες με τη δική μου και ξέρω πόσο δύσκολα πέρασαν. Όταν η κυβέρνηση της Βρετανίας ανακοίνωσε το 2016 ότι θα δεχόταν ασυνόδευτα παιδιά από το Καλαί και άλλα μέρη της Ευρώπης, αρχικά χάρηκα – ένιωσα υπερήφανος που ζούσα εκεί. Όμως, το γεγονός ότι η Βρετανία αποφάσισε να απορροφήσει έναν περιορισμένο αριθμό παιδιών είναι πολύ απογοητευτικό. Ελπίζω η βρετανική κυβέρνηση να ακούσει τον λαό, να αλλάξει γνώμη και να επιτρέψει σε περισσότερα παιδιά σαν εμένα να έρθουν εδώ.
Συναντήσαμε Έναν Πρόσφυγα που Αποφάσισε να Επιστρέψει στη Συρία για να Πολεμήσει Kατά του ISIS
Γνώρισα πολλά νεαρά άτομα που έχουν παρόμοιες ιστορίες με τη δική μου και ξέρω πόσο δύσκολα πέρασαν. Όταν η κυβέρνηση της Βρετανίας ανακοίνωσε το 2016 ότι θα δεχόταν ασυνόδευτα παιδιά από το Καλαί και άλλα μέρη της Ευρώπης, αρχικά χάρηκα – ένιωσα υπερήφανος που ζούσα εκεί. Όμως, το γεγονός ότι η Βρετανία αποφάσισε να απορροφήσει έναν περιορισμένο αριθμό παιδιών είναι πολύ απογοητευτικό. Ελπίζω η βρετανική κυβέρνηση να ακούσει τον λαό, να αλλάξει γνώμη και να επιτρέψει σε περισσότερα παιδιά σαν εμένα να έρθουν εδώ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Υπάρχουν πάρα πολλές συγκρούσεις και κίνδυνοι στον κόσμο και νέα παιδιά όπως εγώ αναγκάζονται καθημερινά να εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους και να κάνουν τρομακτικά ταξίδια. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε στο Αφγανιστάν λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων – μιλούσε πολύ ανοιχτά. Η οικογένειά μου δεν ήθελε να μείνω, επειδή ήταν πολύ επικίνδυνο, έτσι η μαμά μου και ο θείος μου πούλησαν το μαγαζί και τη γη μας, για να καταφέρουν να πληρώσουν για το ταξίδι μου. Δεν ήταν εύκολο να αφήσω πίσω την οικογένειά μου και να εγκατασταθώ στην Αγγλία, ως έφηβος. Όμως λέω συνέχεια στον εαυτό μου ότι έτσι είναι η ζωή και ότι θα πρέπει να αξιοποιήσω την ευκαιρία που μου έδωσαν, θυσιάζοντας τα πάντα.Κάνω σπουδές κοινωνικής εργασίας στο πανεπιστήμιο και κάνω την πρακτική μου παρέχοντας βοήθεια σε παιδιά, σε ένα Συμβούλιο για Πρόσφυγες στο Λονδίνο. Εκεί, δουλεύω με ασυνόδευτα παιδιά προσφύγων και νεαρούς Βρετανούς που δεν έχουν οικογένειες, για να τους στηρίξουν.
Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις με την οποία ήρθα αντιμέτωπος φτάνοντας στη Μεγάλη Βρετανία, πριν από οκτώ χρόνια, ήταν η γλώσσα. Δεν μιλούσα καθόλου αγγλικά και, τουλάχιστον για έναν χρόνο, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους γύρω μου. Η εξοικείωση με την κουλτούρα μου πήρε επίσης καιρό. Στο σχολείο μου έκαναν bullying λόγω της προφοράς μου.Τελικά, άρχισα να νιώθω πιο άνετα στο Λονδίνο και έκανα φίλους, όμως τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοί μου και η ανάδοχη οικογένειά μου, τους οποίους ευγνωμονώ. Κατά τη διάρκεια των διακοπών, η ανάδοχη φροντιστής μου μού έβρισκε θερινά σχολεία στα οποία μπορούσα να συνεχίζω τα μαθήματά μου και με βοηθούσε στο διάβασμα. Έβαζε υπότιτλους, όταν παρακολουθούσαμε το EastEnders ή άλλες σαπουνόπερες, για να μαθαίνω πιο γρήγορα. Ήμουν πολύ μικρός, όταν έφυγα από το σπίτι και ξεκίνησα μια καινούργια ζωή σε άλλη χώρα, όμως αυτό με βοήθησε, ώστε να αισθανθώ την Αγγλία σπίτι μου. Αυτός είναι ο λόγος που υποστηρίζω μια φιλανθρωπική οργάνωση που λέγεται Refugee Action, η οποία υπερασπίζεται την ισότιμη πρόσβαση στα μαθήματα αγγλικών για όλους τους πρόσφυγες, μέσω της εκστρατείας της «Let Refugees Learn» (Αφήστε τους Πρόσφυγες να Μάθουν).Διαβάστε εδώ και άλλες ιστορίες προσφύγων από τη σειρά «Νέοι Γείτονες»
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πρόσθεσε κι εσύ το όνομά σου στη λίστα με τις υπογραφές της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR), καλώντας τις κυβερνήσεις να εξασφαλίσουν ένα ασφαλές μέλλον για όλους τους πρόσφυγες.
Περισσότερα από το VICEΈλληνες Αναρχικοί Εναντίον Τζιχαντιστών στο Δυτικό ΚουρδιστάνΠρόσωπα Όμορφων Ανθρώπων την Ώρα που Έρχονται σε ΟργασμόΑυτή η Metal Μπάντα Έγινε Τόσο Λιώμα που Τίναξε μια Συναυλία στον ΑέραEπίσης, επισκέψου το site της PRAKSIS, μιας ανεξάρτητης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και έχει σαν κύριο στόχο τη δημιουργία, εφαρμογή και υλοποίηση προγραμμάτων ανθρωπιστικής και ιατρικής δράσης.