Φίλοι μου, οι Coldplay δεν Είναι για Κράξιμο

Θυμάμαι σαν χθες την ημέρα που ανακάλυψα τους Coldplay. Ήταν Σεπτέμβριος του 2000 και είχα αράξει μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας MTV. Πήγαινα ακόμη Γυμνάσιο και τίποτα δεν είχε περισσότερη σημασία για μένα από τη μουσική. Αξίζει να σημειωθεί ότι μιλάμε για μια εποχή κατά την οποία οι συνδέσεις στο Ίντερνετ ήταν τόσο αργές, που για να δεις 15 δευτερόλεπτα τσόντας, έπρεπε να περιμένεις δύο ώρες. Για να κατεβάσεις ένα βίντεο κλιπ δηλαδή, μπορεί να έπρεπε να περιμένεις και μια ολόκληρη μέρα. Συνεπώς, τα μουσικά κανάλια -που τότε έπαιζαν ακόμη μουσική- και τα αντίστοιχα έντυπα ήταν η βασική πηγή ενημέρωσής μας. Τέλος πάντων, εκεί που καθόμουν και περίμενα να σκάσει κανένα κλιπ των Offspring ή των Blink 182 -ατίθασα νιάτα- στην οθόνη εμφανίστηκε μια μίζερη βρετανική παραλία. Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να έριξα και ένα γιουχάρισμα ακούγοντας τα πρώτα ακόρντα, αλλά με το που έσκασε το βασικό ριφ του κομματιού, το βούλωσα. Μετά την εισαγωγή, έκανε την εμφάνισή του ένας τύπος που φορούσε ένα τεράστιο αδιάβροχο. Μόλις άρχισε να τραγουδάει ένιωσα πως κάποιος πάτησε δεξί κλικ στον εγκέφαλο μου και επέλεξε «Αποθήκευση ως». Για την ιστορία, μιλάω για το κλιπ της πρώτης μεγάλης επιτυχίας των Coldplay, το «Yellow», με το οποίο έφαγα τρελό κόλλημα.

Λίγες μέρες αργότερα, το ντεμπούτο των Coldplay, το «Parachutes», κοσμούσε τη δισκοθήκη μου. Ακούγοντάς το, ανακάλυψα κομμάτια του εαυτού μου που μέχρι τότε δεν γνώριζα ότι υπάρχουν. Ακόμη ανατριχιάζω με τραγούδια όπως το «Spies» και το «Don't Panic». Η καλύτερη αλλαγή που έφεραν οι Coldplay στη ζωή μου όμως, ήταν πως με έβαλαν στο τριπάκι να ψάξω τη βρετανική σκηνή και να ανακαλύψω τεράστιους καλλιτέχνες όπως οι Smiths. Μην ξεχνάτε πως πήγαινα ακόμη Γυμνάσιο και ήταν σημαντικό να θέσω γερές μουσικές βάσεις για τη συνέχεια. Μέσα στα επόμενα χρόνια, η τετράδα από το Λονδίνο κυκλοφόρησε τον δεύτερό της δίσκο, με τίτλο «A Rush of Blood to the Head». Το τρίτο κατά σειρά σινγκλ που ξεπήδησε μέσα από αυτόν, το «Clocks», γνωρίζει παγκόσμια επιτυχία και ακούγεται ακόμη και στα κλαμπ. Πλέον, οι Coldplay είχαν γίνει ένα από τα πιο δυνατά ονόματα στον χώρο. Όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κάνουν την εμφάνισή τους δεκάδες συγκροτήματα που θέλησαν να εκμεταλλευτούν το hype που είχε δημιουργηθεί και η αλήθεια είναι πως κάποια από αυτά ήταν αρκετά καλά. Βέβαια, είμαι σίγουρος ότι κανείς πλέον δεν θυμάται πλέον τους Thirteen Senses ή τους Athlete. Το θέμα είναι πως οι Coldplay ήταν πλέον στην κορυφή. Ωστόσο, το τρίτο τους άλμπουμ -το «X&Y»- αποτέλεσε, κατά κάποιο τρόπο, ένα στραβοπάτημα στην καριέρα τους, το οποίο όμως κατάφεραν να ξεπεράσουν.

Πώς το έκαναν αυτό; Κυκλοφορώντας το «Viva la Vida or Death and All His Friends». Οι Coldplay αναγεννήθηκαν και κατάφεραν να εδραιωθούν ως μια από τις μεγαλύτερες μπάντες στον κόσμο. Κάπου εκεί ξεκίνησαν τα πρώτα κραξίματα από τους πιο underground τύπους που είτε άκουγαν την μπάντα και ξενέρωσαν επειδή πέτυχε, είτε δεν τους άρεσε ποτέ. Έχω ακούσει άπειρες ατάκες από φίλους μουσικόφιλους που δεν τους γουστάρουν: «Έλα μωρέ, με τους Πυξ Λαξ της Αγγλίας» έλεγε ένας ισχυρογνώμων τύπος πρόσφατα σε μια κουβέντα που είχαμε. Όμως, όταν του ζήτησα να μου αναλύσει τα σημεία που βρίσκει ομοιότητες μεταξύ των δύο αυτών γκρουπ, ξεκίνησε τα γραφικά περί κλάψας. Αυτό που δεν μπόρεσε να μου εξηγήσει, ήταν τους λόγους που έβγαζε τόση αντιπάθεια εναντίον τους. Αν μου είχε πει απλώς ότι δεν του αρέσουν, θα το δεχόμουν. Το θέμα είναι, πως οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν τους ακούνε, δείχνουν μια απέχθεια λες και πρόκειται για κάποια punk μπάντα που πρόδωσε της αρχές της.

Για να μην το κουράζω, όχι δεν θεωρώ ότι οι Coldplay είναι το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών. Προσωπικά, αν και μου αρέσουν αρκετές δουλειές τους -όχι όλες- δεν θα τους έβαζα ούτε καν στις πρώτες 100 θέσεις. Όμως, πιστεύω πως κατέχουν άνετα μια θέση στους ποιοτικότερους καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν τα τελευταία 20 χρόνια και αυτό δεν είναι και λίγο. Δεν έχουν γράψει ιστορία, ούτε άλλαξαν τη μουσική, αλλά σημαίνουν πολλά για αρκετό κόσμο και αυτό έχει τη δική του αξία. Τέλος, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε πως οι τύποι κάνουν τρομερά σόου: νομίζω, πως ακόμη και αν τους μισείς, αποκλείεται να μην πιάσεις τον εαυτό σου να εντυπωσιάζεται σε περίπτωση που για κάποιο λόγο βρεθείς σε μία συναυλία τους. Όπως και να' χει, κουλάρετε λίγο. Είναι απλώς μουσική.

Περισσότερα από το VICE

«Είμαι Ηθοποιός και Άτομο με Αναπηρία στην Ελλάδα - Θέλω να Αλλάξει ο Ρατσιστικός Νόμος 370/'83»

Το «Fast and Furious» Προέβλεψε Όλες τις Τάσεις της Μόδας για το 2017, Πριν από 15 Χρόνια

Πέρασα Δύο Μήνες στα Γραφεία μιας Οργάνωσης του Αρτέμη Σώρρα