FYI.

This story is over 5 years old.

News

O Eric Garner και η Μάστιγα την Αστυνομικής Βίας

Ο Eric Garner ήταν ένας 43χρονος πατέρας έξι παιδιών που ζούσε στο Staten Island και πέθανε στο δρόμο την Πέμπτη, έπειτα από επίθεση τεσσάρων αστυνομικών.
Wilbert L. Cooper
Κείμενο Wilbert L. Cooper

Photo via here

Εάν δεν έχετε ακόμα ακούσει για τον Eric Garner αφήστε με να σας ενημερώσω. Ήταν ένας 43χρονος, πατέρας έξι παιδιών, ο οποίος ζούσε στο Staten Island και πέθανε στο δρόμο την περασμένη Πέμπτη όταν τέσσερις αστυνομικοί της Νέας Υόρκης τον στρίμωξαν πιάνοντας τον από τον λαιμό και χτυπώντας το κεφάλι του στο πεζοδρόμιο. Εκπρόσωπος του αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης δήλωσε στο Associated Press ότι σταμάτησαν τον Garner επειδή πουλούσε αφορολόγητα τσιγάρα, αδίκημα για το οποίο είχε συλληφθεί και παλιότερα. Ωστόσο μάρτυρες που μίλησαν στο διαδικτυακό τοπικό σταθμό Staten Island Live, ουσιαστικά είπαν ότι αυτά που λέει η αστυνομία είναι μαλακίες. Τον Ramsey Orta, ο οποίος ήταν μπροστά στο περιστατικό και τράβηξε το βίντεο που τώρα κάνει το γύρο του κόσμου, μπορεί να τον ακούσει κανείς να λέει ότι το μόνο που είχε κάνει ο Garner για να παρενοχληθεί από την αστυνομία, ήταν ότι μπήκε στη μέση να σταματήσει ένα καυγά.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Στο βίντεο, ο Garner αρνείται ότι έκανε κάτι κακό και ρωτάει γιατί τον ενοχλούν. «Κάθε φορά που με βλέπετε θέλετε να δημιουργήσετε θέμα μαζί μου» λέει με οργισμένο τόνο στη φωνή του, τον οποίο μπορούν να καταλάβουν οι περισσότεροι έγχρωμοι που ζουν στις ΗΠΑ. Ο Garner, ο οποίος ήταν περίπου 180 κιλά και οι άνθρωποι που τον γνώριζαν τον περιγράφουν ως «ευγενικό γίγαντα», υπέφερε από χρόνιο άσθμα και η αστυνομία ισχυρίζεται ότι ο θάνατος του ήταν αποτέλεσμα καρδιακής προσβολής που έπαθε κατά τη διάρκεια της σύλληψης.

Η αστυνομία λέει ότι ο Garner «πήρε θέση επίθεσης» και αντιστάθηκε της σύλληψης. Ισχυρισμός, που σύμφωνα με το βιντεοκλίπ, είναι εντελώς ανόητος, με δεδομένο ότι τον βλέπουμε να παρακαλάει τους αστυνομικούς να τον αφήσουν γιατί «Δεν μπορώ να αναπνεύσω, δεν μπορώ να αναπνεύσω!» πριν σωπάσει, ενώ αρκετοί αστυνομικοί πέφτουν πάνω του.

Το βίντεο θανάτου του Garner είναι αηδιαστικό, αλλά δεν μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα ή ούτε πως εξοργίστηκα την πρώτη φορά που το είδα. Σε αυτό το σημείο, σαν κάποιος που έχει διαβάσει και γράψει αρκετές τέτοιες ιστορίες, ξανά και ξανά -και ο οποίος είχε εμπειρίες από πρώτο χέρι για τον τρόπο με τον οποίο οι αστυνομικοί φέρονται στους μαύρους άνδρες- δεν εκπλήσσεται καθόλου από τέτοιες κατακριτέες μαλακίες. Μετά από τόσες πολλές υποθέσεις, όπως εκείνες των Amadou Diallo και Sean Bell, αρχίζεις να απευαισθητοποιείσαι από τη φαινομενικά ανυπέρβλητη αδικία που μαστίζει τις έγχρωμες κοινότητες.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Ως συντάκτης του VICE, γνωρίζω πολύ καλά το πόσο συχνά προκύπτει το θέμα «Μαύρος Υφίσταται Κακομεταχείριση από την Αστυνομία» στον κόσμο των ειδήσεων. Έχει γίνει κάτι σαν μόνιμα επίκαιρο δημοσιογραφικό θέμα για εμάς. Όταν κάποιος από τους συνεργάτες μου στείλει λίγο αργοπορημένα θέμα για το φαινόμενο των άοπλων μαύρων τύπων που τους πυροβολούν αστυνομικοί, του λέω να περιμένει μερικές εβδομάδες και θα το δημοσιεύσουμε όταν θα δολοφονηθεί το επόμενο παιδί έχοντας αλλάξει κάποιες από τις λεπτομέρειες. Έχουμε δημιουργήσει και μια στήλη, την Bad Cop Blotter, την οποία έχουμε αφιερώσει στην κτηνωδία της αμερικανικής αστυνομίας, απλώς για την καταγράψουμε στο σύνολο της. Γιατί, τα περιστατικά είναι τόσα πολλά που δεν μπορούμε να αναθέσουμε ολόκληρα άρθρα κάθε φορά που συμβαίνει κάτι σε όλη τη χώρα.

Στο χρονικό διάστημα, από τότε που έγραψα για την περίεργη υπόθεση του Victor White, στη Λουιζιάνα (το τοπικό αστυνομικό τμήμα ισχυρίζεται ότι ο White αυτοπυροβολήθηκε ενώ φορούσε χειροπέδες στο πίσω κάθισμα ενός περιπολικού), τα εισερχόμενα στο email μου έχουν γεμίσει από επιστολές μαύρων γονιών που θρηνούν και μέλη της μαύρης κοινότητας από όλη τη χώρα, οι οποίοι είναι καχύποπτοι σχετικά με τα γεγονότα που πυροδότησαν τις φιλονικίες ανάμεσα στην αστυνομία και τους αγαπημένους τους. Τέτοιες ιστορίες υπάρχουν παντού. Μερικές φορές δεν αναφέρονται ποτέ ή καταλήγουν σε χαλκευμένες κατηγορίες.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Γεύση από τη μακρά κληρονομιά της αστυνομικής βιαιότητας πήρα πριν από μερικές εβδομάδες, όταν μου χτύπησε την πόρτα ενώ καθόμουν σε μια πολυτελή καρέκλα σινεμά στο σικάτο BAMcinématek, για να παρακολουθήσω την 25η της ταινίας Do the Right Thing του Σπάικ Λι. Εάν δεν έχετε δει την κλασσική ταινία, να σας πω ότι διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του ’80 την πιο ζεστή μέρα του χρόνου στη γειτονιά Bed-Stuy του Μπρούκλιν, καθώς αυξάνεται η ένταση ανάμεσα σε μαύρους, Ιταλούς και το αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης. Η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους λίγα χρόνια πριν από τα επεισόδια του 1992 στο Λος Άντζελες και μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει συμπεριλάβει με τέλειο τρόπο τις αμφισβητούμενες φυλετικές σχέσεις εκείνης της εποχής. Η κορυφαία στιγμή της ταινίας, που τελειώνει με μια φυλετική σύγκρουση, χαρακτηρίζεται από τον χαρακτήρα του νεαρού μαύρου Radio Raheem (τον παίζει αριστοτεχνικά ο Bill Nunn) ο οποίος πεθαίνει ενώ αστυνομικοί του τμήματος Νέας Υόρκης του κάνουν λαβή έμφραξης. Ενώ ο Raheem ασθμαίνει μάταια, η κάμερα εστιάζει στα πόδια του που κάνουν συσπάσεις, κάνοντας έτσι μια τρομακτική οπτική νύξη στην ιστορία του λιντσαρίσματος των μαύρων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η σκηνή υποδηλώνει πάντα μια αλήθεια που συχνά αφήνουμε εκτός όταν διεκδικούμε ισότητα και πρόοδο, ότι δηλαδή η δεινή κατάσταση του μαύρου στην Αμερική δεν έχει αλλάξει τόσο πολύ όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε. Είναι τόσο απίστευτα απογοητευτικό να σκεφτεί κανείς ότι η ταινία για τη φυλετική αναταραχή που γυρίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, είναι εξίσου επίκαιρη σήμερα όπως και πριν από 25 χρόνια.

Όπως ο φανταστικός θάνατος του Radio Raheem, ο πραγματικός θάνατος του Eric Garner αποτελεί μια κραυγαλέα υπενθύμιση ότι στα μάτια του νόμου, οι ζωές των μαύρων αξίζουν πολύ λιγότερο στις ΗΠΑ από εκείνες των λευκών και ότι εξακολουθεί να υπάρχει η άποψη ότι οι μαύροι πρέπει να ελέγχονται και να δολοφονούνται εάν είναι απαραίτητο -όπως ακριβώς στον προπολεμικό αμερικανικό Νότο. Εάν είστε μαύρος, αυτή η σκληρή πραγματικότητα είναι η μαλακία που στοιχειώνει τόσο τη ζωή σας, που σχεδόν φαίνεται ευκολότερο να την αποδεχθείτε και να τα παρατήσετε. Γιατί να δαπανήσω συναίσθημα για κάτι που φαίνεται πιθανό ότι δεν θα αλλάξει ποτέ; Αυτό το ερώτημα θέτω στον εαυτό μου καθώς παρακολουθώ το βίντεο του Eric Garner. Μόνο όταν μπήκα στα social media, βγήκα από την απελπιστική, ανένδοτη πραγματικότητα αυτών των περιστατικών. Εκεί, στα feeds του Facebook και τα hashtags του Twitter, πήρα θάρρος από την αγανάκτηση των συνανθρώπων μου όλων των χρωμάτων, που ούρλιαζαν για τη μαλακία του αστυνομικού τμήματος Νέας Υόρκης και το θάνατο του Garner.

Σε κάθε περίπτωση, ότι κι αν βγει, πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε για τους Eric Garner και τους Ramarley Graham και τους Kenneth Chamberlain του κόσμου, με την ελπίδα -ακόμα κι αν είναι μάταιη- ότι ο κόσμος τελικά θα προοδεύσει.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter Facebook και Instagram.