Περιπολίες στα Προάστια με τον Batman του Οντάριο

Όλες οι φωτογραφίες είναι του Jeff Campagna

Σχεδίαζα να γράψω τουλάχιστον 500 λέξεις για το πόσο δύσκολο ήταν να εντοπίσω τον Batman του Brampton, τον τοπικό θρύλο που ήδη στοιχειώνει τους δρόμους αυτής της πόλης του Οντάριο όλο το καλοκαίρι. Ήθελα να σας πω για τις ενέδρες στα σκοτεινά σοκάκια, τις νύχτες που πέρασα σαρώνοντας τις στέγες του προαστίου για θολές σιλουέτες με μπέρτα και μάσκα, ρωτώντας τους ντόπιους αν είδαν κάτι παράξενο, σαν εκείνους τους διοπτροφόρους δαιμόνιους ρεπόρτερ που συναντάς στις σελίδες των κόμικς. Αλλά ο εντοπισμός της ντόπιας εκδοχής του Batman τελικά δεν ήταν καθόλου δύσκολος. Όπως αποδείχθηκε, για έναν σύγχρονο Batman αρκεί μόνο μια σελίδα στο Facebook για να κρατά το γαντοφορεμένο δάχτυλό του στον σφυγμό των νυσταλέων προαστίων. Απλά έπρεπε να του στείλω μήνυμα. Δεν χρειαζόταν ούτε το σημάδι της νυχτερίδας στο σκοτεινό ουρανό, ούτε κλήση στο ειδικό νυχτεριδοτηλέφωνο.

Ας προχωρήσουμε γρήγορα λοιπόν: Είναι 10:30 το βράδυ του Σαββάτου. Περιμένω να συναντήσω τον Batman του Brampton (ο οποίος προτιμά το όνομα Σκοτεινός Ιππότης), στη γωνία Steeles Avenue και Dixie Road, στην καρδιά του Brampton, ένα κακοτράχαλο πέρασμα στη ζώνη μετακίνησης επιβατών βορειοδυτικά του Τορόντο. Αν δεν έχετε πάει στο Brampton, ίσως είναι καλύτερα, δεν χάνετε και τίποτα. Φανταστείτε ένα εγκαταλελειμμένο θεματικό πάρκο που κατακλύστηκε από απροκάλυπτα κέντρα μασάζ που προσφέρουν χειρωνακτική ανακούφιση, φούρνους και αστυνομικά τμήματα. Νιώθω άβολα, αλλά δεν πρέπει. Μεγάλωσα όχι πολύ μακριά από το Brampton, έτσι έχω περάσει από αυτή τη διασταύρωση αμέτρητες φορές στο παρελθόν, αλλά ποτέ κάτω από τέτοιες συνθήκες. Τα συνήθως φυσιολογικά πράγματα ξαφνικά φαντάζουν να μην είναι σωστά: μια γυναίκα κατεβαίνει από ένα δημόσιο λεωφορείο και χάνεται βιαστικά μέσα στο σκοτάδι, ρίχνοντας κλεφτές ματιές πάνω από τον ώμο της, όπως κινείται. Ένας μεθυσμένος κοιμάται στη λεωφόρο. Πολύχρωμοι χαρακτήρες με χαμηλοκάβαλα τζην και τραγιάσκες φορεμένες ανάποδα, με τα αστραφτερά σηματάκια τους ακόμη να με θαμπώνουν όπως περνούν από δίπλα μου. Χορευτική μουσική από τις Ανατολικές Ινδίες ακούγεται εκκωφαντικά από κοντινό καμπαρέ. Αρχίζω να αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι σε μια αποδυναμωμένη, θνησιγενή αναβίωση του Gotham City.

Στις 10:39 τον εντοπίζω σε απόσταση περίπου 100 μέτρων μακριά και αρχίζω να ενθουσιάζομαι, αν και είμαι ακόμα κάπως ανήσυχος. Η γυναίκα μου είναι σίγουρη ότι θα με βιάσουν. Ο Batman περπατά με αποφασιστικότητα- μοιάζει περισσότερο σαν να παρελαύνει. Τον φαντάζομαι να σκοντάφτει και να πέφτει προς τα εμπρός με τον κώλο του πάνω από τους αστραγάλους. Τον συναντώ στη μέση του δρόμου και του σφίγγω το χέρι, συγχαίροντάς τον για τη στολή που σκοτώνει. Ζητά συγγνώμη για την καθυστέρηση με μια φωνή τόσο βαθιά που σου προκαλεί ανατριχίλα. Ακούγεται σαν τον τύπο με τη βαριά φωνή στα τρέιλερ των ταινιών ή όπως θα ακουγόταν ένας πολύ ζόρικος τύπος στη φαντασία του Frank Miller. Η φωνή του δεν μοιάζει με του Christian Bale, δόξα τω Θεώ. Επίσης, είναι μαύρος, κάτι που έχει νόημα στο πολυπολιτισμικό καζάνι που ονομάζεται Brampton.

Στις 11:00, βαδίζουμε μαζί στη Dixie Road αντίθετα με την πυκνή ροή της κυκλοφορίας. Ο Batman απαιτεί να περπατώ στη μέσα μεριά, ώστε αυτός να είναι ανάμεσα στα αυτοκίνητα που τρέχουν δίπλα μας και σε εμένα. «Για λόγους ασφαλείας», λέει, επιβεβαιώνοντας τον ισχυρό δεσμό του υπερήρωα με τον ανήμπορο πολίτη. Είναι λίγο περίεργο γιατί είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είμαι μεγαλύτερος από αυτόν, αν και όχι πάρα πολύ. Η ανησυχία του για την ασφάλεια ενισχύει τη φήμη ότι είναι αστυνομικός εκτός υπηρεσίας. Τον ρωτάω για τη στολή του. «Η προηγούμενη στολή μου ήταν λίγο πιο πρακτική» μου εξηγεί, ενώ τα αυτοκίνητα περνούν δίπλα του σαν σφαίρες, κορνάροντάς του. «Αλλά ένα από τα καλύτερα πράγματα, βέβαια, είναι η συνειδητοποίηση ότι το να είσαι Batman δεν είναι μόνο η στολή. Πραγματικά, μπορείς να είσαι Batman μέσα σου. Όσοι με γνωρίζουν, με χωρίς τη μάσκα μου, ακόμα με φωνάζουν Batman». Μου λέει ότι έχει τρεις επαίνους της αστυνομίας για πολιτική γενναιότητα. Αν δεν είναι μπάτσος, τότε σίγουρα έχει αληθινή καύλα για δικαιοσύνη.

Η στολή που φοράει τώρα ο Batman είναι όλα τα λεφτά. Μπότες αξίας 40 ευρώ, αλεξίσφαιρο γιλέκο, ζώνη εργαλείων, μπέρτα, μάσκα και γάντια. Είναι ένα ακριβές αντίγραφο του Σκοτεινού Ιππότη από την ομώνυμη ταινία. Ο Batman δεν θα μου πει από πού αγόρασε τη στολή ή πόσο κοστίζει, αλλά μία παρόμοια στολή που είναι προς πώληση από τα UD Replicas, τα καταστήματα με εξειδίκευση στις περίεργες στολές μοτοσυκλετιστών, κοστίζει 1.564 δολάρια. Μια επίμονη σταγόνα ιδρώτα νυχτερίδας κυλάει στην άκρη της μασκοφορεμένης μύτης του, σαν βρύση που στάζει, και ο Batman προσπαθεί να τη σκουπίσει με ένα χιλιοχρησιμοποιημένο χαρτομάντηλο.

Πλήθος μαζεύεται γύρω από τον Σκοτεινό Ιππότη μπροστά από το εμπορικό κέντρο Bramalea.

Γύρω στις 11:30, στη γωνία Dixie Road και Queen Street, μπροστά από το τεράστιο εμπορικό κέντρο, γνωστό ως Bramalea City Centre, ο Batman προσελκύει πλήθος Bramptonians. Ξεχύθηκαν από ένα κοντινό μπαρ που ονομάζεται All Stars και που μοιάζει αρκετά με βρωμερό σουβλατζίδικο. Ο Batman σφίγγει το χέρι του καθενός, ποζάρει για φωτογραφίες που θα ανέβουν στο Instagram και λέει πράγματα όπως «Καλησπέρα», «Χαίρω πολύ», «Έγινε, θα το κάνω» και «Να προσέχεις», κουνώντας συνεχώς το κεφάλι του όπως τα κουκλάκια που βάζαμε κάποτε στα αυτοκίνητα. Άρχισα να τραβάω φωτογραφίες για όλους με τα smartphones τους, κάτι που κατάντησε ενοχλητικό. «Εσύ είσαι ο Robin;», μου πετούν μεθυσμένοι άνθρωποι. Ένας νεαρός που βρώμαγε καπνό και φτηνή μπύρα λέει στον Batman πως ο φίλος του έχασε την άδεια οδήγησής του λόγω μιας φιλονικίας την περασμένη εβδομάδα, όταν ο Σκοτεινός Ιππότης κυνήγησε ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε επικίνδυνα στις τρεις ρόδες του και κάλεσε την αστυνομία. Προφανώς, ο οδηγός είχε γαμηθεί στην κόκα- όπως συνηθίζουν πολλοί στο Brampton. Ο Batman άκουγε ανέκφραστος την ιστορία.

Μέχρι να φτάσουν τα μεσάνυχτα, περιπολούσαμε στην Queen Street με κατεύθυνση το κεντρικό Brampton. Στην αρχή τον ρωτάω γιατί παρελαύνει σαν Batman και μου λέει: «Είμαι ο Batman από τότε που ήμουν 14. Βάζοντας την μπέρτα και τη μάσκα ήξερα ότι μόνο αυτό ήταν για μένα. Έχει να κάνει με το να βγαίνεις έξω και να είσαι αυτός που είσαι. Όλο αυτό κατέληξε στο να είμαι ένα αναγνωρίσιμο σύμβολο. Για έναν κανονικό άνθρωπο το να μπορεί να δίνει τη χαρά στους άλλους είναι εθιστικό». Ο Batman του Brampton, τελικά, είναι ένας πολύ καλύτερος τύπος από τον καταθλιπτικό αντιήρωα που βρίσκεις σε πολλά κόμικς και ταινίες. Είναι ευγενικός, αποπνέει πολιτική ορθότητα σαν ένα κινούμενο καναδικό στερεότυπο και μισεί τις προσβλητικές εκφράσεις για τους μαύρους.

Στη συνέχεια, προς μεγάλη μου έκπληξη, ακούγεται μια ρομποτική φωνή από κάπου μέσα από τη στολή του να λέει «Εισερχόμενο Μήνυμα» και εκείνος σκύβει το κεφάλι στο χέρι του για να ελέγξει ένα iPhone ενσωματωμένο στο νυχτεριδογάντι του. Η συσκευή λάμπει έντονα και για wallpaper έχει ένα παλιομοδίτικο σήμα νυχτερίδας. «Το Twitter ζωντάνεψε», λέει ο Batman. «Με ψάχνουν». Σε αυτό το σημείο, αντιλαμβάνομαι ότι τελικά παίρνει αυτή τη μαλακία πολύ στα σοβαρά. Έχει αφιερωθεί στο να είναι πραγματικά ο Batman, αν και θα μπορούσε να είναι μία καλύτερη καναδική έκδοση.

Περιπολούμε σχεδόν μιάμιση ώρα και τώρα πλέον αρχίζω να το νιώθω. Οι μηροί μου καίνε. Νιώθω τα πόδια μου σαν να έχουν βγάλει φουσκάλες. Και παρά το κρύο, εγώ ζεσταίνομαι. Και αν ζεσταίνομαι εγώ, αυτός θα πρέπει να λιώνει. Μυρίζω ιδρώτα και λιωμένο καουτσούκ από τη στολή του.

Ο Σκοτεινός Ιππότης μελετά προσεκτικά την παραγγελία του στο Sonny's Drive-in.

Κάποια στιγμή, γύρω στις 12:30 τη νύχτα, καταλήγουμε στο Sonny's Drive-in, ορόσημο του Brampton και παραδοσιακό εστιατόριο για μεθυσμένους που θέλουν κάτι να φάνε αργά το βράδυ. «Είσαι αλλεργικός σε κάτι;» με ρωτάει πριν μπούμε μέσα. Ο φωτισμός του είναι έντονος, σαν χειρουργείου, και ξαφνικά μπορώ να διακρίνω τα ψεγάδια της στολής του- είναι κάτι σαν να ανάβουν όλα τα φώτα σε στριπτιζάδικο και μπορείς πλέον να δεις την κυτταρίτιδα, την μουτζουρωμένη μάσκαρα και τις ουλές των κοριτσιών. Ο Batman παραγγέλνει ένα μπέργκερ με διπλό μπέικον και τυρί και δύο μπουκάλια νερό. Αντιλαμβάνομαι ότι το μπέργκερ είναι για μένα και στενοχωριέμαι λίγο επειδή δεν θα έχω την ευκαιρία να δω τον Batman να τρώει ένα τσίζμπεργκερ. Κάνω την κίνηση να πληρώσω αλλά ο σούπερ ήρωας φίλος μου είναι πιο γρήγορος από μένα βγάζοντας λεφτά από ακόμη μια κρυμμένη τσέπη στο νυχτεριδογάντι του. «Ρε συ, γιατί παίρνεις λεφτά από τον Batman;», ρωτάει τον ταμία ένα μεθυσμένο κορίτσι με στενό λεοπάρ κολάν. «Ο Batman έρχεται εδώ υπερβολικά συχνά, για να μην τον χρεώνουμε» απαντά ο ταμίας με τα τατουάζ. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε άνθρωποι στην ουρά. Όλοι έχουν βγάλει τα τηλέφωνά τους για να τραβήξουν φωτογραφίες και βίντεο (το μεγαλύτερο μέρος αυτού του υλικού το είδα αργότερα εκείνο το βράδυ στο Ιντερνετ, στο #BramptonBatman. Νιώθω σαν την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων που βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην τρύπα του κουνελιού.

Ο Σκοτεινός Ιππότης σηκώνει με γρύλο μία Pontiac για να μην ταλαιπωρηθούν οι ντόπιοι. 

Λίγο μετά, καταπίνω λαίμαργα το μπέργκερ μου σε ένα πάρκινγκ. Απέναντι μας μία παλιά Pontiac έχει γείρει στη μία πλευρά με σκασμένο λάστιχο. Τέσσερις ντόπιοι- κορίτσια με ροζ μαλλιά και νεαροί χωρίς μπλουζάκι με ξεθωριασμένα, δυσδιάκριτα τατουάζ- στέκονται δίπλα και φωνάζουν τον Batman. Πριν το καταλάβω, αυτός περνάει ήδη απέναντι και σηκώνει το αυτοκίνητο με το γρύλο. Σ’ αυτή την καναδική έκδοση του Gotham City, δεν υπάρχει Γρίφος για να κυνηγήσει, οπότε ο Batman αλλάζει λάστιχα με τη βοήθεια ενός φακού και δύο ημίγυμνων νεαρών. «Γρήγορα και με προσοχή» τους διατάζει ο Batman. «Ποιος έχει το φακό; Δώστον σε μένα. Μπράβο. Καλά τα πάτε. Στερεώστε το γερά. Ποιος καπνίζει κοντά μου; Σφίξτε τα μπουλόνια. Μπορείτε μόνοι σας από εδώ και πέρα; Να προσέχετε».

Συνεχίζουμε την περιπολία μας προς το κεντρικό Brampton. Μέχρι τώρα, νιώθω έναν φριχτό πονοκέφαλο και η ασυγκράτητη πεζοπορία του Batman μου φέρνει στο μυαλό τη θεωρία του μπάτσου εκτός υπηρεσίας. Μέχρι τώρα, όλο το Brampton είναι σε κατάσταση μέθης. Αυτοκίνητα κόβουν ταχύτητα ή φρενάρουν απότομα στη μέση του δρόμου ή μπαίνουν με τετακέ σε πάρκινγκ, μόνο και μόνο για να δουν για λίγο τον Batman. Οι επιβάτες κρέμονται από τα παράθυρα ουρλιάζοντας, «Όχι ρε πούστη! Είναι ο Batman!» ή, «Πόσους ανθρώπους έσωσες σήμερα Batman;» ή «Έχεις ακόμα το Batmobile;» ή «Γεια χαραντάν, Batman! Τι χαμπάρια;». Και ο Batman ποζάρει για περισσότερες φωτογραφίες από ποτέ.

Περίπου στη 01.30 τη νύχτα φτάνουμε στο Θέατρο Rose στην καρδιά του παλιού Brampton. «Αυτό είναι ένα από τα στέκια μου», μου λέει ο Batman. «Μου αρέσει να έρχομαι εδώ και να σκέφτομαι, κοιτάζοντας το θέατρο. Δίνει στους ανθρώπους την ευκαιρία να ρίξουν μια φευγαλέα ματιά» Στεκόμασταν ακίνητοι σαν απόκοσμες φιγούρες στην άδεια πλατεία και αυτός έμοιαζε επιβλητικός. Όμως αυτό είναι όλο και όλο το έγκλημα που πολεμά; Το μόνο πρόσωπο που κακοποιήθηκε και είχε μελανιές στο τέλος της βραδιάς, ήμουν εγώ. Αλλά μάλλον αυτό είναι καλό.

Ο Σκοτεινός Ιππότης και ο συντάκτης.

Μετά από λίγη κουβεντούλα και μερικές φωτογραφίες ακόμη, έχω την αίσθηση ότι ο Batman του Brampton θέλει να γυρίσει στην σπηλιά του, όπου και αν είναι αυτή. Αποχαιρετιόμαστε και τον αφήνω να στέκεται εκεί, ψηλός, με την μπέρτα και τη μάσκα, σχηματίζοντας μια δραματική σιλουέτα στον πρωινό αέρα του προαστίου, σαν ένα μνημείο αφιερωμένο στον εαυτό του. Αναρωτιέμαι αν γύρισε σπίτι του με το λεωφορείο.