Το «Knick» σε Κάνει να Θέλεις να Πεθάνεις

Όσοι βλέπουν εδώ και χρόνια ξένες σειρές, θα θυμούνται το κόλλημα της τηλεόρασης με την ιατρική. «House M.D.», «Grey's Anatomy», «Nip Tuck», «ER» και πολλές άλλες. Ναι, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι οι ιατρικές σειρές έως και πριν από λίγο καιρό ήταν ότι είναι τα show μαγειρικής σήμερα. Τα είχαν όλα -από τρελές υποθέσεις μέχρι σεξ- και το κυριότερο τις λάτρευε ο κόσμος.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήμουν fan αυτού του τύπου της σειράς, αν εξαιρέσεις το κόλλημά μου με τον Gregory House και την παράνοιά του - αυτόν τον άνθρωπο γούσταρες να τον βλέπεις. Βέβαια αυτή η μόδα των ιατρικών σειρών κάπως πέρασε -τώρα έχουμε τα πολιτικά σήριαλ που τρελαίνεται ο κόσμος να βλέπει- και ειλικρινά δεν περίμενα να επιστρέψει. Έλα όμως που έπεσα έξω, όχι ότι είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό, ψέματα μην λέω.

Και έσκασε το «The Knick» και μας έφτιαξε τη μέρα. Δέκα επεισόδια είχε ο πρώτος κύκλος και τα δέκα σκέτη ποίηση. Εντάξει δεν ξεχείλιζαν από ομορφιά - εκτός αν είσαι ο Δρ. Hannibal Lecter άρα η σειρά αυτή μοιάζει με τα Χριστούγεννα. Γιατί είναι γεμάτο στο αίμα, στις χτυπημένες και ανοικτές σάρκες, στα μαχαίρια, στη τρέλα, την παράνοια της εφυίας και, δεν ξέρω αν το είπα, στο αίμα. Τόσο αίμα που μερικές splatter ταινίες μοιάζουν μπροστά στη σειρά με τη «Μελωδία της Ευτυχίας».

Και ειλικρινά βλέποντας αυτή τη σειρά, αν ζούσες το 1900 στη Νέα Υόρκη και αρρώσταινες άσχημα, θα προτιμούσες να πεθάνεις μέσα στις λάσπες, αβοήθητος σε ένα κωλοστενάκι, παρά να σε βάλουν στο νοσοκομείο και να γίνεις πείραμα. Πάλι καλά που το 1900 δεν είχαν σήριαλ. Ούτε τηλεόραση εδώ που τα λέμε.

Και αφού πέρασα ένα ολόκληρο μεσημεροαπογευματοβράδυ για να δω όλο τον 1ο κύκλο, στο τελείωμα μου έμεινε καρφωμένο στο πρόσωπο ένα χαμογελάκι με μια γεύση στεναχώριας και η επιθυμία να κυκλοφορήσει ο 2ος κύκλος όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Και να πω 5 λόγους γιατί αξίζει να δεις αυτή τη σειρά - και μέσα σε αυτούς τους λόγους δεν είναι οι ερμηνείες. Όχι, δεν είναι κακές, το αντίθετο μπορώ να πω. Οι Clive Owen, Andre Holland, Juliet Rylance, Eve Hewson και όλη η υπόλοιπη παρέα από το «τσίρκο» του Δρ. John Thackery παίζει εξαιρετικά. Αλλά η διαφορά είναι αλλού τελικά. Και ακούει στο όνομα Steven Soderbergh. Τέλος.

1ος λόγος

Steven Soderbergh λοιπόν. Ο 51χρονος Αμερικανός δημιουργός, που κατά το παρελθόν μας έχει χαρίσει ταινίες όπως το «Traffic», το «Kafka», την τριλογία με ήρωα τον Danny Ocean και το κλασικό σήμερα «Σεξ, Ψέματα και Βιντεοκασέτες», σε αυτό το σήριαλ δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Ναι, το «The Knick» είναι μια σειρά με την υπογραφή και όλα τα στοιχεία Soderbergh - αλλά μεταξύ μας αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Τα μπρος και πίσω στη σκηνοθεσία, ο τρόπος με τον οποίο πλέκει τις ιστορίες, οι στιγμές που «εξαφανίζει» τον ήχο και η κίνηση είναι σε slow motion, η μεθυστική minimal μουσική που ακούγεται στο backstage, όλα φωνάζουν Soderbergh και είναι καταπληκτικά.

2ος λόγος

Η vintage ατμόσφαιρα. Είναι στιγμές που το «The Knick» σε ταξιδεύει όντως στο 1900. Ιδιαίτερα όταν παίζουν με τα φίλτρα και η εικόνα αποκτάει εκείνο το ξεθωριασμένο χρώμα, νομίζεις ότι θα βγεις στο μπαλκόνι και όλος ο κόσμος θα δείχνει έτσι. Ναι, και αυτό έργο του Steven Soderbergh - μάγκας πάλι.

Πρόσθεσε τώρα σε αυτό, ότι υπάρχουν φορές που η σειρά σε κάνει να νιώθεις ότι βλέπεις από το «Νονό 2» (εγώ τον περίμενα τον Robert De Niro να εμφανιστεί κάποια στιγμή) μέχρι τις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης».

3ος λόγος

Ο Δρ. John Thackery είναι ο Δρ. Gregory House του 1900. Υπερβολικός; Δεν νομίζω. Μόνοι στη ζωή, με κόλλημα στις πουτάνες και στα ναρκωτικά. Μεγαλύτερο ναρκωτικό είναι όμως η δουλειά τους, άσε που μέσα στο νοσοκομείο νομίζουν και οι δύο ότι είναι ο Θεός. Συμπλήρωσε στα παραπάνω ότι και οι δύο κάνουν πράγματα που κανένας άλλος γιατρός δεν τολμάει και πάνε την κατάσταση στα άκρα για να πετύχουν στον σκοπό τους και μόλις έχεις μπροστά σου τον Δρ. House του περασμένου αιώνα. Απλά ακόμα και τώρα συνεχίζω να γουστάρω περισσότερο τον Hugh Laurie.

4ος λόγος

Το απλό είναι υπέρ αρκετό. Το «The Knick» ακολουθεί αυτή τη συνταγή και δεν ξεφεύγει ποτέ. Λέει ότι θέλει να πει αμέσως, όλες οι σκηνές είναι to the point, χωρίς υπερβολές και ατελείωτα «Ναι; Όχι; Ίσως; Λες; Μπααα… Καλά πάμε». Ακόμα και το σήμα έναρξης είναι πιο minimal πεθαίνεις. Ένα λευκό «The Knick» πάνω σε ένα μαύρο φόντο. Απλά πράγματα.

5ος λόγος

Ρεαλισμός κυρίες και κύριοι. Η σειρά δεν έχει μαγικά και ψευτομαγκιές. Σου δείχνει πως παιζόταν το παιχνίδι της ιατρικής το 1900 στη Νέα Υόρκη, ανάμεσα σε λίγους πλούσιους, πάρα πολλούς φτωχούς, ατελείωτο ρατσισμό απέναντι στους μαύρους, συμμορίες Ιρλανδών, Ιταλών και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, χωρίς τεχνολογία και ευκολίες. Εκεί που για να σώσεις μια ζωή έπρεπε να είσαι όντως πανέξυπνος, μανιακός, πρωτοπόρος και -σίγουρα- πρώτα να θυσιάσεις άλλες 100 ζωές. Έπρεπε να ανακαλύψεις το επόμενο βήμα. Για αυτό και το «The Knick» είναι γεμάτο στο αίμα.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.