Πέρασα μια Εβδομάδα σαν Ένας Επαγγελματίας Instagrammer

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany

Σιχαίνομαι τo ξεκίνημα κάθε νέας χρονιάς. Δεν ξέρω ποτέ τι θέλω να κάνω – απλώνονται μπροστά μου όλοι αυτοί οι κενοί μήνες, κοροϊδεύοντάς με που δεν έχω κανένα πλάνο ακόμη. Με κάνει να νιώθω εγκλωβισμένος μέσα σε ένα βιντεοπαιχνίδι, κολλημένος σε μια πίστα που δεν πολυκαταλαβαίνω. Πρέπει να μαζέψω τους πόντους; Να παλέψω με τον εχθρό; Ή μήπως, απλώς, να περιμένω;                           Στη διάρκεια αυτών των πρώτων μηνών αβεβαιότητας του έτους, βρήκα λίγη παρηγοριά ακολουθώντας το μοναδικό κομμάτι της κοινωνίας που πάντα δείχνει να ξέρει τι του γίνεται – τους επαγγελματίες instagrammers. Είναι τα άτομα που δεν ζουν απλώς – ζουν με lifestyle. Σε όλες τις selfies τους ακτινοβολούν και τσουγκρίζουν τα γεμάτα σαμπάνια ποτήρια τους λέγοντας, «Νέο έτος, νέος εαυτός! Έρχονται απίθανα πρότζεκτ!». Αν και είμαι vlogger, το μοναδικό «απίθανο πρότζεκτ» που έχω στα σκαριά για το 2017, είναι να μάθω ολόκληρη τη χορογραφία του Thriller. Πράγμα που είναι μεν «απίθανο», αλλά περισσότερο κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά.

Υποθέτω πως η ζωή είναι καλύτερη όταν τη ζεις με σκοπό να προσελκύσεις followers στο Instagram. Ο κόσμος πάντα λέει ότι το Instagram δεν είναι πραγματικό και ότι σου κάνει κακό να συγκρίνεις τη ζωή σου με τη ζωή άλλων – μια συμβουλή που είμαι σίγουρος ότι έχει καλές προθέσεις, αλλά είναι πολύ βαρετή. Προσωπικά λατρεύω να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους – και αν μπορούν να το κάνουν και άλλοι, γιατί να μη γεμίσω τη ζωή μου με #stoxous και φίλτρα που δίνουν περισσότερο νόημα στο κάθε στιγμιότυπο; Ίσως να είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να με βγάλει από την κατάθλιψη της εκκίνησης του νέου έτους.

Κάποτε είχα πάει σε ένα event για bloggers και άτομα που επηρεάζουν τα social media, το οποίο τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν απλώς μια παρουσίαση ηλεκτρονικών οικιακών συσκευών. Εκεί, γνωρίστηκα με δύο food bloggers, οι οποίοι μου είπαν ότι ο πουρές ρεβιθιού έχει την ίδια γεύση με τη ζύμη για μπισκότα. Θέλοντας λοιπόν να κάνω ένα πείραμα, αποφάσισα να ξεκινήσω την εβδομάδα μου φτιάχνοντας ζύμη για μπισκότα από ρεβίθια για πρωινό. Έχω ήδη όλα τα υλικά στο ντουλάπι της κουζίνας: ρεβίθια, γάλα, ζάχαρη, βανίλια και καβουρδισμένους κόκκους κακάο. Μπορείτε να με λέτε και Gwyneth. Με το που τελειώνω το άλεσμα των ρεβιθιών, παίρνω το laptop και ένα περιοδικό μόδας και πηγαίνω στο κρεβάτι, μιας και αυτό είναι το καταλληλότερο μέρος - με τα δεδομένα του Instagram- για να φάω το περίεργο πρωινό μου. Βάζω μια νοερή λεζάντα στη στιγμή, με τις ευφάνταστες λέξεις, «Πρωινό στο κρεβάτι!» και κερνάω τον εαυτό μου την πρώτη μπουκιά. Σύντομα όμως, συνειδητοποιώ ότι ο πουρές ρεβιθιού δεν έχει καμία σχέση με τη ζύμη μπισκότου. Έχει γεύση απάτης. Όλοι ξέρουν ότι οι food bloggers είναι τα πιο ποταπά ανθρωπάκια στον κύκλο των ατόμων που επηρεάζουν τα social media, όμως δεν περίμενα να μου πούνε ψέματα μέσα στη μούρη μου. Κάτι μου λέει ότι θα είναι ατέλειωτη αυτή η εβδομάδα.

Μετά τη χθεσινή απογοήτευση, δεν θα έλεγα ότι η μέρα μου έγινε πιο καλή για το Instagram. Γι' αυτό σήμερα, είμαι αποφασισμένος να βάλω τα δυνατά μου. Μετά το μεσημεριανό μου σε εστιατόριο, ανάγκασα τον φίλο μου να με βγάλει μια φωτογραφία με το συνολάκι της ημέρας. Μου πήρε 45 λεπτά για να ετοιμαστώ το πρωί και έχω φέρει μαζί μου την SLR φωτογραφική μου, μόνο και μόνο για να αποτυπώσουμε το πόσο casual και αυθόρμητος δείχνω σήμερα. Στη μέση της φωτογράφισης, συνειδητοποιώ ότι πρέπει να φαίνονται οι αστράγαλοί μου για να το παίξω στιλάτος αστέρας του Instagram. Βγάζω τις κάλτσες μου και τις αφήνω στο πεζοδρόμιο, λίγο έξω από το πλάνο. Ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς οι στιλάτοι σταρ του Instagram την παλεύουν με γυμνούς αστραγάλους στους -3 °C. Με το που τελειώνουμε, διαλέγω μαζί με το αγόρι μου μία φωτογραφία ανάμεσα στις 50 που τράβηξε – μια που λέει #taspaw. Το #συνολάκι της ημέρας επετεύχθη.

Τα δημοφιλή άτομα στο Instagram κάνουν γιόγκα, αυτό είναι γεγονός. Κανείς τους όμως δεν φαίνεται να το κάνει για χαλάρωση – συνήθως διαβάζεις λεζάντες που γράφουν, «Ήμουν σε meeting και έφυγα γρήγορα για να πάω στο σπίτι να κάνω γιόγκα». Γιατί δεν έκανες λίγες ασκήσεις αναπνοής στον δρόμο για το σπίτι, αφού ήσουν τόσο χαλαρός τότε; Τέλος πάντων, σήμερα κατάφερα να ξεκλέψω λίγο χρόνο, για να κάνω γιόγκα για ένα εικοσάλεπτο. Αποφασίζω να το κάνω με τη βοήθεια μαθημάτων γιόγκα στο YouTube. Ο δάσκαλός μου λέει να φανταστώ ότι, «εισπνέεις μια χρυσαφένια κλωστή από τη μύτη σου». Αν πραγματικά ρουφούσα μια χρυσή κλωστή από τη μύτη μου, θα πάθαινα κρίση πανικού, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι οι ασκήσεις γιόγκα είναι πολύ χαλαρωτικές. Τόσο χαλαρωτικές μάλιστα, που δεν καταφέρνω να βγάλω μια #selfie της προκοπής την ώρα που τις κάνω. Αναρωτιέμαι: από τη στιγμή που δεν πόσταρα φωτογραφία στο Instagram, μήπως τελικά δεν έκανα γιόγκα;

Δεν ξέρω αν φταίει η γιόγκα, όμως ξύπνησα στις 6 το πρωί. Σαν αράχνη στον ιστό της, έτοιμη να επιτεθεί στο ανυποψίαστο έντομο, περιμένω το αγόρι μου, τον Dominik, να ξυπνήσει, για να βγάλει φωτογραφία την πλάτη μου την ώρα που κάνω ότι κοιμάμαι.

Ακούγεται απλό, όμως παίρνει περίπου ένα πεντάλεπτο στον Dominik, για να βεβαιωθεί ότι δείχνω casual και χαλαρός, όσο προσποιούμαι ότι κοιμάμαι. Τοποθετεί άψογα τα χέρια μου, βγάζει τη φωτογραφία και μετά τρώμε πρωινό. Πηγαίνουμε σε ένα μέρος που παίζει συχνά στο Instagram, το οποίο σερβίρει μπολ με μούρα ασάι. Το μπολ είναι μια χαρά, όμως δυσκολεύομαι να το βγάλω καλή φωτογραφία. Ο φωτισμός στον χώρο είναι σκέτος εφιάλτης για τα πρότυπα των social media σαν εμένα, για να είμαι ειλικρινής. Σαν να μην έφτανε αυτό, συνειδητοποιώ ότι έχω περάσει τέσσερις μέρες ως επαγγελματίας instagrammer και ακόμη δεν έχω λάβει πρόσκληση για κάποιο promotional event παρέα με άλλους instagrammers. Απαράδεκτο. Η ξαφνική οργή μου με κάνει να καλέσω τους πιο όμορφους φίλους μου σε ένα τρέντι μπαρ για ποτά και finger food. Μερικοί από αυτούς έρχονται, όμως όταν προσπαθώ να τους εξηγήσω τι κάνω, κανείς τους δεν δείχνει να νοιάζεται. Δεν τους πειράζει να βγάλουμε selfie όλοι μαζί, όμως όταν αρχίζω να κουβεντιάζω για το τι hashtag να βάλουμε, το βλέμμα τους γίνεται παγωμένο. Λίγο αργότερα, μοιραζόμαστε τον λογαριασμό και φεύγω βιαστικά για να πάω στο σπίτι να κάνω λίγη γιόγκα.

Όσο και αν μ' αρέσει να κοροϊδεύω τους επαγγελματίες αστέρες του Instagram, πρέπει να παραδεχτώ ότι, το να είσαι ένας από αυτούς για μια εβδομάδα, είναι εξουθενωτικό. Δεν είναι εύκολο να προσπαθείς συνεχώς να βρεις μικρές, ενδιαφέρουσες στιγμές της καθημερινότητας, για να τις μοιραστείς με κόσμο.

Επιπλέον, υπάρχουν πιθήκια στη ζούγκλα που έχουν βγάλει καλύτερες φωτογραφίες από την καθημερινότητά τους από ό,τι εγώ. Κάθε φορά που προσπαθώ να κάνω ένα flatlay (όταν φωτογραφίζεις αντικείμενα ακριβώς από πάνω τους) τα χέρια μου αρχίζουν να τρέμουν. Αυτήν τη στιγμή έχω 52 φωτογραφίες από ένα μπολ με μούρα ασάι αποθηκευμένες στο κινητό μου, το οποίο μου στέλνει συνεχώς ειδοποιήσεις «ανεπαρκής χώρος στη συσκευή». Αυτήν την εβδομάδα, η μεγαλύτερη βοήθεια ήταν το αγόρι μου και τον εκμεταλλεύτηκα λες και έκανε πρακτική σε περιοδικό μόδας. Δεν έχει σημασία, όμως – η ζωή μου δείχνει καταπληκτική και όλα μου πηγαίνουν τέλεια αυτήν τη στιγμή. Βρίσκομαι σε πολύ καλή φάση της ζωής μου.

Αν είναι να έχω μια επιτυχημένη και παραγωγική ζωή στο Instagram, πρέπει να δώσω άλλη μια ευκαιρία στο φαγητό. Αποφασίζω να ψήσω μάφιν βατόμουρου για αυστηρούς χορτοφάγους, χωρίς ζάχαρη. Αν και δεν αναφέρεται στη συνταγή και δεν ξέρω κανέναν που να έχει δυσανεξία στη γλουτένη, επιλέγω αλεύρι χωρίς γλουτένη για τα μάφιν μου – δεν είμαι σίγουρος αν θα μετρήσει ως σωστό ψήσιμο για το Instagram, αν υπάρχει υποψία γλουτένης. Όταν βγαίνουν τα μάφιν από τον φούρνο και τα δοκιμάζω, είναι απαίσια, όμως ευτυχώς έχουν αρκετά εξεζητημένη εμφάνιση για να τα χρησιμοποιήσω στην προσπάθειά μου να βγάλω #flatlay.

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του πειράματος και νιώθω ότι το 'χω. Ξυπνάω νωρίς το πρωί, φτιάχνω ένα υγιεινό πρωινό και πηγαίνω για τρέξιμο – κυρίως για να μπορέσω μετά να ποστάρω φωτογραφία με ρούχα για τζόκινγκ. Οι followers δείχνουν να εκτιμούν το σχέδιό μου – βομβαρδίζομαι με likesπροτού καν φύγω από το διαμέρισμα. Έξω κάνει παγωνιά, δυστυχώς. Καθώς είμαι από τους ανθρώπους που ανοίγουν το στόμα διάπλατα την ώρα που κάνουν τζόκινγκ, μετά από μερικά λεπτά νιώθω ότι έχω καταπιεί ξυραφάκια.

Γυρίζω σπίτι – πέντε λεπτά έλειψα, όμως αυτό δεν θα το μάθουν ποτέ οι followers μου. Νιώθω λίγες τύψεις και έτσι ψήνω κάτι ακόμη – μπισκότα αυτήν τη φορά. Τα φτιάχνω με 400 γραμμάρια ζάχαρης, χωρίς ίχνος ρεβιθιού και τίγκα στη γλουτένη – τουλάχιστον όμως τα έφτιαξα και τα έφαγα.

Η ζωή ως επαγγελματίας instagrammer δεν είναι τόσο εύκολη όσο δείχνει – και, παρεμπιπτόντως, η ζωή γενικά δεν είναι τόσο εύκολη όσο την κάνουν να μοιάζει οι χρήστες του Instagram. Πιθανώς η ζωή μου να είναι πολύ βαρετή για να με ακολουθούν ένα μάτσο άγνωστοι, όμως υποψιάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος. Απλώς, δεν μου αρέσει αυτή η πίεση του να πρέπει να υποκρίνεσαι συνεχώς ότι η ζωή είναι φωτεινή και ότι μπορείς να εμπνευστείς και να μάθεις πράγματα από κάθε πεζή στιγμή. Δεν βαριέσαι, εγώ προσπαθώ να το βλέπω ως εξής: όση σχέση έχουν τα ρεβιθομπισκότα με τα πραγματικά μπισκότα, άλλη τόση έχουν οι στιγμές του Instagram με τις πραγματικές, αυθόρμητες, υπέροχες στιγμές της ζωής. Αυτή η σκέψη από μόνη της μου αρκεί, για να ξεπεράσω την κατάθλιψη της αρχής της νέας χρονιάς.

Περισσότερα από το VICE

Η Εβδομάδα μιας Άνεργης στην Ελλάδα

Κανείς δεν Γιορτάζει πια στην Πλατεία Ομονοίας

H Mέρα που Παραλίγο να με Πατήσει Ένας Ευγενικός και Μόνος Καουμπόη