Υποκριτές και Ευρωπαίοι

Η ξαφνική και επιθετική διάθεση των Ελλήνων να παλέψουν για την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή και Νομισματική Ένωση (κανένας σοβαρός νέος άνθρωπος δεν θέλει φυσικά να φύγει η Ελλάδα από την Ευρώπη και αυτό είναι κάτι που δεν το διαπραγματευόμαστε) μου προκαλεί τόσο αμηχανία όσο και η επίσης ξαφνική εμφάνιση πολιτικών, συνοδευόμενοι από την προσωπική τους φρουρά, στο Σύνταγμα χθες το βράδυ. Ποιον κοροϊδεύουμε ή ποιος μας κοροϊδεύει;

Οι πολιτικοί προσπαθούν να μας πουλήσουν οτι είναι επαναστάτες. Οι μεν κραυγάζουν ότι σηκώνουν ανάστημα κατά των αιμοβόρων της Ευρώπης και οι δε οτι θα παλέψουν για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, την οποία χαντάκωσαν τις περασμένες δεκαετίες.

Μέσα σε αυτο το τρισάθλιο και εξοργιστικό ανέκδοτο που αναγκαζόμαστε να βιώνουμε, την έχουμε πατήσει όλοι μας. Δυστυχώς υιοθετήσαμε οι πάντες την ατζέντα του Άδωνι και της Ζωής και τώρα φωνασκούμε πανηγυρικά για το μέλλον της χώρας. Έχουμε αναρρωτηθεί ποια είναι αυτή η χώρα τα τελευταία χρόνια όμως; Με τι μούτρα μιλάμε για Ευρώπη και ευρωπαϊκή κουλτούρα;

Είμαστε η χώρα που έβγαλε νεοναζιστές στη Βουλή και που ανέχτηκε το Δίκτυο 21 στο Μέγαρο Μαξίμου. Είμαστε η χώρα που το βουλώνει όταν αποκαλύπτονται περιστατικά σύγχρονης δουλείας και εκμετάλλευσης στην κατά τα άλλα «αθώα & ρομαντική» ελληνική επαρχία. Χασκογελάμε με τις σεξιστικές επιθέσεις στις γυναίκες εντός κι εκτός Βουλής. Σφυρίζουμε αδιάφορα απέναντι στα περιστατικά ομοφοβικής και τρανσφοβικής βίας και μετά πάμε στην αγρυπνία κατά του Gay Pride και προσκηνούμε τα οστά μιας Αγίας. Είμαστε εκείνοι που θυμόμαστε τα αρχαία όταν πάμε στο Βρετανικό Μουσείο αλλά στο οικόπεδο τα μπαζώνουμε για να χτίσουμε αυθαίρετη ή νόμιμη εξοχική κατοικία πριν μας προλάβει η αρχαιολογική υπηρεσία. Είμαστε ευρωπαίοι αλλά συνεχίζουμε να οδηγούμε μιλώντας στο κινητό και να παρκάρουμε στα πεζοδρόμια και σε θέσεις αναπήρων. Είμαστε εκείνοι που δεν φροντίσαμε καν πώς θα ψηφίσει στις εκλογές ένας τυφλός άνθρωπος. Δεν άνοιξε μύτη όταν δημιουργήθηκε ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ για μετανάστες στην Αμυγδαλέζα και αδιαφορήσαμε και για το κολαστήριο στον Κορυδαλλό, διότι κατά βάθος δεν αγαπάμε όλους τους ανθρώπους το ίδιο, όπως δεν αγαπάμε και τα ζώα - με εξαίρεση τα κουταβάκια στο Ίντερνετ. Είμαστε όλοι υπέρ της ειρήνης και πολυμήχανοι και γουστάρουμε τις έντονες συζητήσεις και τις πολιτικές διαφωνίες με φίλους, αρκεί να μην πιάσουμε το πληκτρολόγιο στο χέρι, διότι τότε ξεδιπλώνουμε το ταλέντο στο Διαδικτυακό bulling. Αλλά και στο φυσικό bulling καλά τα πάμε.

Προφανέστατα δεν είμαστε όλοι το ίδιο και η διάθεσή μου στην παραπάνω παράγραφο δεν είναι να μας βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όμως αυτά είναι γεγονότα που έχουν συμβεί και συνηθίζουμε να ξεχνάμε ή να τα υποβαθμίζουμε στον δημόσιο λόγο. ΄Οπως έχουμε τη διάθεση να μην ασχολούμαστε με την ουσία των πραγμάτων (για παράδειγμα ποια είναι η Ευρώπη σήμερα ή ποια είναι η σύγχρονη ευρωπαϊκή κουλτούρα, τι σημαίνει Δικαιοσύνη στην Ελλάδα, τι σημαίνει Αλληλεγγύη;) αλλά με τσιτάτα και ψευτοδιλήμματα τύπου: εντός ή εκτός Ευρώπης, ευρώ ή δραχμή, Τσίπρας ή Ζωή και άλλα τετοια προϊόντα συσκέψεων των επικοινωνιολόγων των πολιτικών κομμάτων.

Ναι, πρέπει να βγούμε όλοι στο Σύνταγμα και να φωνάξουμε «Μένουμε Ευρώπη». Κατά τη γνώμη μου όμως, δεν έχει κανένα νόημα να το κάνουμε αν δεν φωνάξουμε ταυτόχρονα «Ναι στα Ίσα Δικαιώματα για Όλους τους Ανθρώπους», «Έξω οι Νεοναζιστές από τη Χώρα» και όλοι μαζί να ουρλιάξουμε «Όχι Άλλο Υποκρισία».