Κείμενο: Αντώνης Κωνσταντάρας

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κάποια τρομερή σχέση με τον χώρο του graffiti. Η μόνη μου επαφή με την «τέχνη του δρόμου» ήταν πριν από πολλά χρόνια, στα δώδεκά μου, όταν την είχα δει «αλητεία» και για ένα καλοκαίρι βάραγα τα πιο άθλια tags που μπορείς να φανταστείς. Ήμουν τόσο στόκος που είχα βάψει ακόμα και το παντζούρι του πατρικού μου. Όποτε επισκέπτομαι τους δικούς μου και τύχει να πέσει το μάτι μου πάνω στην επικά τραγική ταγκιά μου –η οποία παραμένει εκεί, αγέρωχη– ανατριχιάζω από το πόσο χάλια είναι. Για την ιστορία, θα αναφέρω πως έβαφα με το ψευδώνυμο Joseph. Δεν ξέρω καν γιατί διάλεξα ένα άκυρο, κανονικό όνομα για ψευδώνυμο. Τέλος πάντων. Τα χρόνια πέρασαν και το street credit μου παραμένει μικρότερο από αυτό μιας αδέσποτης γάτας, και έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να θαυμάζω όλα αυτά τα όμορφα κομμάτια που συχνά πετυχαίνω σε διάφορους τοίχους.

Την Κυριακή που μας πέρασε, ο δρόμος με έβγαλε στον περιβάλλοντα χώρο του Κατράκειου Θέατρου Νίκαιας, όπου έλαβε χώρα το τρίτο Full Color Festival. Ένα event στο οποίο συμμετέχουν Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες του δρόμου οι οποίοι αναλαμβάνουν να βάψουν το κομμάτι του τοίχου που τους αντιστοιχεί. Το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν ένας κοινός καμβάς που φιλοξενεί μια πλειάδα έργων, τεχνικών και μηνυμάτων. Φυσικά, από όλη αυτήν τη φάση δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα υπόλοιπα στοιχεία της hip hop κουλτούρας. Έτσι, μέσα στην ημέρα είδαμε b-boys να δίνουν πόνο επί σκηνής με τις χορευτικές τους φιγούρες, beatbox τρέλες, rap battles και φυσικά ζωντανές εμφανίσεις από γνωστά ονόματα της ελληνικής rap, όπως ο Phyrosun και ο Tiny Jackal. Σε κάποια φάση, εμφανίστηκαν και κάποιοι μηχανόβιοι που έκαναν το δικό τους σόου με τις μοτοσικλέτες τους.

Αφού λοιπόν έκανα μια αναγνωριστική βόλτα στον χώρο και χάζεψα τα «κομμάτια» που σιγά-σιγά έπαιρναν μορφή στους τοίχους, πλησίασα κάποιους από τους διοργανωτές και τους καλλιτέχνες με σκοπό να μάθω μερικά πράγματα γι' αυτούς αλλά και την όλη διοργάνωση.

VICE: Θα ήθελα να μου πεις δύο λόγια για την ομάδα που στήνει το event.
Αθηνά: Κατ' αρχάς, θα ήθελα να πω ότι πρόκειται για το τρίτο φεστιβάλ που γίνεται με αυτή την ονομασία (Full Color Festival) και διοργανώνεται φέτος από τη Χρώμα Ακόμα Buns. Είμαστε μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία και υπάρχουμε από τον Απρίλη του 2015. Η ιστορία της ομάδας όμως ξεκινάει από το 2002 με το Full Color, ένα site που συγκέντρωνε κομμάτια από όλη την Ελλάδα. Φέτος, διοργανώνουμε –με τη βοήθεια κάποιων χορηγών– το τρίτο Full Color Festival και έχουμε σκοπό να αναπτύξουμε τις δράσεις μας πέρα από αυτά που κάναμε μέχρι στιγμής. Στόχος μας είναι η δημιουργία ενός πολυχώρου στον οποίο θα συνδυάζεται το street art με τη μουσική και όπου θα έρχονται Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες για να δημιουργήσουν.

Οι δυσκολίες τού να στήσεις ένα τέτοιο φεστιβάλ στην Ελλάδα του 2016;
Αυτές που αφορούν κάθε προσπάθεια σε όλους τους τομείς. Η οικονομική κρίση, για παράδειγμα, που δεν αφήνει περιθώρια στον Έλληνα να στηρίξει οικονομικά μια τέτοια διοργάνωση που έχει αρκετά έξοδα. Από σκαλωσιές για τους καλλιτέχνες μέχρι τα ηχητικά για τις μουσικές. Εμείς το βλέπουμε πιο πολύ σαν πρόκληση και ευτυχώς, όπως βλέπετε, τα καταφέρνουμε και φέτος.

Κάτι ανακοινώσιμο που έχετε ήδη ξεκινήσει να ετοιμάζετε;
Stay tuned.

VICE: Τρίτο Full Color Festival, πώς αισθάνεσαι;
Spike 69: Αισθάνομαι ωραία επειδή είχαμε οκτώ χρόνια να διοργανώσουμε φεστιβάλ και μέσα σε αυτό το διάστημα γίνονται πολλά. Σταμάτησαν πολλοί να βάφουν, έχασαν την όρεξή τους και εμείς είμαστε εδώ γι' αυτό. Για να μπριζώνουμε τον κόσμο.

Εσύ έχασες την όρεξή σου;
Το βασικό μου θέμα ήταν το οικονομικό. Έπρεπε να επικεντρωθώ στη δουλειά μου και όχι στο χόμπι μου, ώστε να μπορώ πλέον να στήσω μια μη κερδοσκοπική εταιρεία και να μην ανησυχώ για τα χρήματα. Θέλω να μπορώ να ψάχνω για χορηγίες, μιας και έχουμε σκοπό να ανοίξουμε τον πρώτο πολυχώρο που αφορά τη hip hop κουλτούρα.

Πώς σου φαίνεται το επίπεδο των πιτσιρικάδων που βάφουν σήμερα;
Το επίπεδο είναι πάρα πολύ καλό και σε αυτό βοηθά το ίντερνετ. Εμείς, από την άλλη, είχαμε την πολυτέλεια να μην το έχουμε. Αυτό τους στερεί τη χαρά να ζήσουν τη δική μας ατμόσφαιρα, αλλά επειδή εμείς αυτό που ζήσαμε από το 1996 μέχρι σήμερα ήταν πανέμορφο, έμαθα από τους μεγαλύτερούς μου πως πρέπει να το διαδώσω. Άρα, αυτό που κάνουμε είναι να μεταδίδουμε τον ιό της πολυχρωμίας.

Υπάρχει ένα κομμάτι που δημιουργείται σήμερα από τους φίλους του Παύλου Φύσσα προς τιμήν του. Θα ήθελες να μου πεις κάτι γι' αυτό;
Είναι μια κίνηση που δεν θα τολμούσα ποτέ, διότι δεν είναι δική μου η θέση να το κάνω. Προτάθηκε από τους φίλους του να δημιουργήσουν μια τοιχογραφία στο φεστιβάλ, επειδή ο Παύλος ήταν φίλος όλων. Μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν κάτι το οποίο θα μείνει και θα κινητοποιηθούμε ώστε να γίνει πράξη. Αν ήμασταν λίγο πιο Ευρωπαίοι, θα μπορούσαμε να το προστατέψουμε με ένα μεγάλο πλεξιγκλάς, να κρατήσουμε το όνομά του καθαρό, να έχουμε έναν τοίχο που να ερχόμαστε, να τον σκεφτόμαστε και να βάφουμε δίπλα γνωρίζοντας πως είναι ακόμα εδώ, παρόν, σε ό,τι κάνουμε.

«Η διοργάνωση είναι κομπλέ, βάφω από τη μία το μεσημέρι και θα τελειώσω σε μισή ωρίτσα (μιλήσαμε στις 17.30). Έχω φτιάξει μια μορφή που τη βλέπεις καθημερινά μπροστά σου, έναν απλό άνθρωπο που περνά απαρατήρητος. Γενικά, μου αρέσει να σχεδιάζω τα μάτια, δίνουν όλη την έκφραση».

«Θεωρώ το Full Color μια πολύ καλή προσπάθεια, respect στον Sebastian που το έστησε. Για άλλη μια φορά, του βγήκε η Παναγία αλλά τα κατάφερε. Τοιχάρες μόνο, της πουτάνας, χρωματάρες, τον αγαπάμε και μακάρι να γίνονταν τέτοια κάθε εβδομάδα».

«Πρώτη φορά συμμετέχω σε τέτοιο φεστιβάλ και είναι πολύ ωραία. Με το graffiti ασχολούμαι εδώ και λίγους μήνες. Ζωγραφίζω από μικρή και πήρα την απόφαση να βγάλω αυτό που κάνω προς τα έξω και να το δείξω στον δρόμο. Το κομμάτι μου απεικονίζει ένα χέρι το οποίο το τρυπάει στη μέση ένα τριαντάφυλλο. Δεν θέλω να πω κάτι με αυτό το κομμάτι, εκφράζει κυρίως κάτι μεταφυσικό».

«Είναι πολύ όμορφο που γίνεται αυτό το φεστιβάλ και μαζεύονται όλοι, διότι τα τελευταία χρόνια, και λόγω της κρίσης, φαινόταν να έχει πέσει λίγο το graffiti στην Ελλάδα. Ευτυχώς οι διοργανωτές μερίμνησαν ώστε να συμμετάσχουν και πιο μικρά παιδιά στη φάση και έδωσαν την ευκαιρία να βάψουν και οι υπόλοιποι πέραν των γνωστών. Γενικά, ασχολούμαι γύρω στα τρία χρόνια περίπου αλλά τώρα τελευταία, λόγω τρίτης λυκείου, είχα σταματήσει για λίγο. Έχω βάψει βέβαια και το σχολείο, δεν το έχω βανδαλίσει απλώς, έχω προσθέσει κάποια πιο καλλιτεχνικά στοιχεία ας πούμε».

«Εδώ βλέπω καλλιτέχνες που είναι είδωλα για εμένα. Είναι τιμή μου που έχω κι εγώ έναν μικρό χώρο σε αυτό το φεστιβάλ για να βάψω. Το κομμάτι μου δεν συμβολίζει κάτι συγκεκριμένο˙ είναι μια γάτα με τρία μάτια, ένα γραμμικό σχέδιο με πολλά χρώματα. Ξεκίνησα στις 10 το πρωί και θα τελειώσω γύρω στις 7 το απόγευμα».

Αφού μίλησα με όσους μπορούσα μιας και δεν ήθελα να τους ενοχλώ εν ώρα υπηρεσίας, πήρα την μπιρίτσα μου και απόλαυσα τα δρώμενα νιώθοντας μια μικρή και ανεξήγητη μελαγχολία. Εντάξει, δεν παίζει στα γεράματα να πάρω τους δρόμους και να αρχίσω να βάφω ως Joseph ξανά, όμως η αλήθεια είναι πως όση ώρα ήμουν στον χώρο που διεξαγόταν το φεστιβάλ, θαύμασα πραγματικά την υπομονή αλλά και το ταλέντο των ζωγράφων του δρόμου. Ίσως της πιο αδικημένης φάρας καλλιτεχνών εκεί έξω.

Περισσότερα από το VICE

Ένας από τους Μεγαλύτερους «Καρτελάκηδες» LSD των '70s

Η Επιστήμη Λέει ότι Δεν Μπορούμε να Δεσμευτούμε με Έναν Άνθρωπο Διότι Πάντα Υπάρχει Κάτι Καλύτερο

Το Pornhub Θέλει να σας Κάνει Fit με μια Τρομερή «Σεξοπροπόνηση»