FYI.

This story is over 5 years old.

i-D

Μια Ματιά στα Δωμάτια των Νέων της Δεκαετίας του ’90

Το βιβλίο της φωτογράφου Adrienne Salinger, In My Room: Teenagers in Their Bedrooms , μπορεί να μας μάθει πολλά πράγματα στους νέους του σήμερα.
EM
Κείμενο Emily Manning
AS
φωτογραφίες Adrienne Salinger

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο i-D.

Μια από τις καλύτερες αντρικές συλλογές του Christopher Shannon ήταν αυτή για την άνοιξη/καλοκαίρι του 2015: μια σειρά από υπερμεγέθη κοντομάνικα, αντιανεμικά και φόρμες, όλα τους με cut-and-paste τσέπες και χοντροκομμένα γραφικά. Ποια ήταν η βασική αναφορά του Shannon για τη σεζόν; Το In My Room: Teenagers in Their Bedrooms, το φωτογραφικό βιβλίο της φωτογράφου Adrienne Salinger από το 1995, με πορτρέτα εφήβων στους πλέον προσωπικούς τους χώρους, κάποιοι εκ των οποίων είναι γεμάτοι από εξώφυλλα του Thrasher και punk αφίσες, ενώ άλλοι είναι γεμάτοι από μπλε μπογιά και λούτρινα ζωάκια. Κάθε δωμάτιο έχει μέσα του μια χαρακτηριστική συλλογή από αντικείμενα που ορίζουν τα νιάτα. «Όταν βρήκα το βιβλίο, με εντυπωσίασε περισσότερο το πώς "έντυναν" το δωμάτιό τους παρά το κάθε κρεβάτι ας πούμε. Τι έβαζαν στους τοίχους τους και πώς προσπαθούσαν να ορίσουν την ταυτότητά τους», είπε ο Shannon στο i-D.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Έχει μια κάποια ειρωνεία λοιπόν το γεγονός ότι οι εικόνες της Salinger περνούν αυτή την περίοδο μια δεύτερη νιότη. Οι έφηβοί της βρίσκονται σε διάφορα σημεία του τοπίου του Tumblr και τα δωμάτιά τους στο Pintrest, πλατφόρμες δηλαδή που θέλουν να αντιγράψουν τη διαδικασία ορισμού της ταυτότητας την οποία αποτυπώνει τόσο άψογα το In My Room, αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο.

Ellen L.

Έχοντας ξεκινήσει στη δεκαετία του '80 να φωτογραφίζει εφηβικά δωμάτια στη δυτική ακτή, από το Seattle μέχρι το Los Angeles, η Salinger έβαλε στην άκρη το project της επειδή θεώρησε πως δεν είχε πάρει συνεντεύξεις των παιδιών που φωτογράφισε, σημαντικό κομμάτι του In My Room. «Ένιωσα πως έκανα αυτό ακριβώς που κατηγορούσα άλλους ότι έκαναν: δεν άκουγα αρκετά», εξηγεί η Salinger κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας από το Πανεπιστήμιο του New Mexico, όπου διδάσκει φωτογραφία. Όταν μετακόμισε στην πολιτεία της Νέας Υόρκης στα '90s, η Salinger ξανάρχισε το project της, αυτήν τη φορά καταγράφοντας δίωρες συνεντεύξεις με τα παιδιά που φωτογράφιζε. Κομμάτια αυτών των συζητήσεων κατέληξαν τελικά στο βιβλίο. «Οι έφηβοι έχουν ό,τι υπάρχει στη σφαίρα της ιδιοκτησίας τους στο δωμάτιό τους και αλλάζουν διαρκώς ταυτότητα. Αυτά που κρέμονται στους τοίχους τους έρχονται, υπό μια έννοια, σε αντίθεση με αυτό που είναι οι ίδιοι μέσα σε αυτό τον χώρο, ενώ αυτά που λένε έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτά», εξηγεί η Salinger. «Με ενδιαφέρουν αυτές οι αντιθέσεις που αναδύονται όταν προσπαθείς να καταλάβεις ποιος είσαι».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Fred H.

i-D: Γιατί άρχισες να φωτογραφίζεις εφήβους;
Adrienne Salinger: Το αρχικό μου ενδιαφέρον γεννήθηκε από τον τρόπο που απεικονίζονται με πολύ στερεοτυπικό και πεζό τρόπο οι έφηβοι στα μέσα ενημέρωσης, παρά το γεγονός ότι μιλάμε για μια φανταστική περίοδο μετάβασης στη ζωή ενός ατόμου. Είναι η τελευταία φορά που μένεις με τους γονείς, οπότε έχεις πολύ ισχυρή άποψη για τα πάντα, μια και δεν χρειάζεται να συμβιβάζεσαι. Με ενδιέφερε επίσης το πώς οι άνθρωποι ορίζουν τον εαυτό τους στον χώρο. Ανεξάρτητα με την κοινωνικοοικονομική τους θέση, τα περισσότερα εφηβικά δωμάτια έχουν κάποια βασικά κοινά χαρακτηριστικά.

Με εντυπωσίασε η ποικιλομορφία που βλέπουμε από νέο σε νέο, από χώρο σε χώρο και από ιστορία σε ιστορία. Διαφορετικά χρώματα, μεγέθη… Άλλα παιδιά είναι straight edge, άλλα θρησκόληπτα, μία είναι ανύπαντρη μητέρα. Ήταν σημαντικό κομμάτι της σειράς αυτό;
Δεν έφτιαξα κάποιο ντοκιμαντέρ. Μπορεί να μοιάζει με τέτοιο, αλλά δεν μου αρέσουν τα ντοκιμαντέρ γιατί συνήθως υπονοούν την ύπαρξη μίας αλήθειας και μίας οπτικής. Οπότε δεν προσπάθησα να βάλω κάθε εκπρόσωπο από κάθε τάξη ή κάτι τέτοιο.

Μίλησέ μας για τις συνεντεύξεις.
Αρχικά, δεν είχα σκοπό να φτιάξω βιβλίο, απλώς μου το πρότειναν έπειτα από μια σειρά από εκθέσεις στις οποίες παρουσίασα τις φωτογραφίες. Όταν έφτασε η ώρα να γίνει κι αυτό, κατέγραψα όλα αυτά που είχαμε πει με τα παιδιά. Επικοινώνησα ξανά με τα παιδιά και τα ρώτησα αν θα προτιμούσαν να μη συμπεριλάβω κάποια πράγματα που είχαμε πει. Σε εκείνο το σημείο, είχαν μεγαλώσει όλα, δεν ήταν πια σε εφηβική ηλικία και όλα μου είπαν να μη συμπεριλάβω αυτά που είχαμε πει για το σεξ. Είχαμε μιλήσει πολύ γι' αυτό, αλλά δεν ήθελαν να μπει στο βιβλίο. Ακόμα μου κάνει εντύπωση ότι αυτολογοκρίθηκαν γι' αυτό το θέμα. Μου είπαν μερικές φοβερές ιστορίες, ιστορίες πλούσιες, γεμάτες συναίσθημα, που αποδεικνύουν πόσο πολύπλοκες οντότητες είναι οι έφηβοι. Υπάρχει κάτι πολύ αληθινό και πολύ ευθύ σε αυτές τις ηλικίες.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Donna D.

Μου άρεσε επίσης και το γεγονός πως οι ιστορίες δεν είχαν ξεκάθαρη σύνδεση με τα αντικείμενα στους τοίχους. Τα λόγια τους απεικόνιζαν διαφορετικά στοιχεία των παιδιών.
Ναι. Αυτό άλλωστε ήταν και το νόημα: βλέπεις τη φωτογραφία και θες αμέσως να βρεις ένα στερεότυπο που «κολλάει»: αυτός είναι σκέιτερ, αυτή είναι πανκ. Τα κείμενα έχουν μεγάλη σημασία γιατί περιπλέκουν τα πράγματα και συχνά έρχονται σε αντίθεση με αυτό που βλέπεις. Ήθελα ο κόσμος να δει πέρα από την εικόνα.

Jason C.

Οι εικόνες αυτές περνούν μια «δεύτερη νιότη» τώρα. Ίσως γιατί υπάρχει ένα χειροπιαστό στοιχείο, ένα πραγματικό κομμάτι της διαμόρφωσης μιας ταυτότητας σε αυτές της εικόνες της δεκαετίας του '90, ενώ σήμερα οι έφηβοι επιτυγχάνουν κάτι τέτοιο διαδικτυακά.
Είναι όμως πολύ διαφορετικό να περιγράφεις τις διάφορες ταυτότητες στις ψηφιακές πλατφόρμες από το να βρίσκεσαι στον δικό σου χώρο και κάποιος να σε ρωτάει διάφορα πράγματα. Η πίεση από τη δημιουργία διάφορων online ταυτοτήτων είναι πολύ διαφορετική, γιατί διαρκώς γνωρίζεις πώς φαίνεσαι στους άλλους και μπορεί να διαχειρίζεσαι μια ταυτότητα για κάθε σάιτ και να το κάνεις πολλές φορές κάθε μέρα. Κάτι τέτοιο χρειάζεται μια συναίσθηση του εαυτού σου˙ εσύ ελέγχεις αυτή την περσόνα και προσπαθείς να δημιουργήσεις μια συνεκτική παρουσία. Δεν με ενδιαφέρει πώς θέλει να φαίνεται ο άλλος σε τρίτο πρόσωπο. Θέλω συζητήσεις σε πρώτο πρόσωπο, που χάνονται, αλλάζουν θέμα και ξανάρχονται. Κάπως έχουμε όλοι την εντύπωση ότι η ενηλικίωση σημαίνει ότι έχεις μια ενοποιημένη αίσθηση του εαυτού σου. Αυτό δεν έχει ενδιαφέρον. Το μοναδικό που προσδίδει γοητεία στον άνθρωπο είναι πως δεν έχουμε μία μονοδιάστατη προσωπικότητα ή παρουσία˙ συναποτελούμαστε από διαφορετικά στοιχεία που αλληλοσυγκρούονται.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω:

Gavin Y.

Lynne M.

Jeff D.

Carlos C.

Δείτε περισσότερα δωμάτια και περισσότερες ιστορίες στο adriennesalinger.com.

Περισσότερα από το VICE

Τι Πρέπει να Ξέρεις για να Νοικιάσεις Φθηνό Διαμέρισμα στην Αθήνα

Σε Αυτό το Μπαρ Έπινε Τεκίλες η Καλύτερη Ποδοσφαιρική Ομάδα του Μεξικού πριν από Κάθε Ματς

Μια Βόλτα στα «Κόκκινα Φανάρια» της Γερμανίας

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.