Μια Πονεμένη Ιστορία 20 Ετών για τις Αστυνομικές Ταυτότητες στην Ελλάδα

Αυτά ειπώθηκαν και κανείς δεν βγήκε στον δρόμο κρατώντας θρησκευτικές εικόνες και σκόρδα για να διώξει τον Αντίχριστο. Τα πράγματα, ωστόσο, δεν ήταν καθόλου δεδομένα πριν από ακριβώς 20 χρόνια, όταν ξέσπασε στην Ελλάδα η μεγάλη «μάχη για τις ταυτότητες». Η κρίση πυροδοτήθηκε τον Μάιο του 2000, έναν μήνα μετά τις εθνικές εκλογές, όταν ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, Μιχάλης Σταθόπουλος, δήλωσε σε συνέντευξη στο Έθνος το αυτονόητο: ότι η αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες έρχεται σε αντίθεση με τη νομοθεσία για τα προσωπικά δεδομένα και την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Να σημειωθεί για τους μακάριους μικρότερους σε ηλικία, ότι έως τότε στις ταυτότητες υπήρχε η αναγραφή «Χ.Ο.», δηλαδή «Χριστιανός Ορθόδοξος», αν και ήδη από το 1997 υπήρχε νόμος που επέβαλε την αφαίρεσή της. Λίγες μέρες μετά τη συνέντευξη Σταθόπουλου, η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων επίσης έκρινε ότι το θρήσκευμα πρέπει να απαλειφθεί από τις ταυτότητες, με το απλό σκεπτικό ότι πρόκειται για ένα διοικητικό έγγραφο.

Όλα τα παραπάνω δεν έμειναν για πολύ αναπάντητα από την Εκκλησία. Αρχιεπίσκοπος ήταν τότε ο λαοπρόβλητος Χριστόδουλος, που σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης – σε πρώτη φάση μεταφορικά, γιατί λίγες εβδομάδες αργότερα ανέμιζε σε ένα από τα συλλαλητήρια αντίγραφο του λαβάρου της Επανάστασης του 1821, που έφερε από την Αγία Λαύρα ο γνωστός μητροπολίτης Αμβρόσιος. «Η απόφαση (σσ: για την αφαίρεση του θρησκεύματος) προστάχθηκε από νεο-διανοούμενους, που θέλουν να μας επιτεθούν σαν σκυλιά και να κόψουν τις σάρκες μας», είπε ο Χριστόδουλος.

Η ηγεσία της Εκκλησίας και οι οπαδοί της τοποθέτησαν στη θέση σχεδόν του Αντίχριστου τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη – «πολεμάει την Ορθοδοξία» ήταν η πιο επιεικής μομφή που ακούστηκε. Ο Σημίτης προσπάθησε να εξηγήσει ότι είναι άλλο πράγμα η πίστη και η θρησκεία και άλλο το δελτίο ταυτότητας και πως δεν είναι δυνατόν να τίθεται θέμα συγκυβέρνησης με τον κλήρο. Το κλίμα έγινε διχαστικό, διαμορφώθηκε μια τοξική κατάσταση για ένα ζήτημα που σε άλλη δυτική χώρα θα ήταν μια τυπική διοικητική ρύθμιση. Ελάχιστοι παρέμειναν τότε ψύχραιμοι, ακόμη πιο λίγοι τοποθετήθηκαν δημόσια εναντίον του παραλογισμού.

Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, η Εκκλησία άρχισε να συγκεντρώνει υπογραφές με σκοπό να γίνει δημοψήφισμα για τις ταυτότητες. Μεταξύ όσων υπέγραψαν πρώτοι ήταν ο τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης, Κώστας Καραμανλής. Φυσικά, κανένα δημοψήφισμα δεν μπορούσε να γίνει για τέτοιο θέμα. Ακόμη κι αν δεν στέκει στη λογική, δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα και τη νομοθεσία. Αυτό το γνώριζαν ακόμη και όσοι δυναμίτιζαν το κλίμα στα κηρύγματα της Κυριακής στις τοπικές ενορίες. Έναν χρόνο αργότερα, ο Χριστόδουλος ανακοίνωσε ότι συγκεντρώθηκαν τρία εκατομμύρια υπογραφές, τις οποίες παρέδωσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Το 2001, η Ολομέλεια του ΣτΕ επικύρωσε την επιλογή της Πολιτείας για την απάλειψη του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες. Ο Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός τρία χρόνια μετά. Δεν άνοιξε ποτέ το θέμα, εξηγώντας ότι δεσμεύεται από τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Κάποια στιγμή, το 2007 το ζήτημα συζητήθηκε στη Βουλή. Ο τότε υφυπουργός Εσωτερικών, Παναγιώτης Χηνοφώτης, επικαλέστηκε τις δικαστικές αποφάσεις, και σχολίασε: «Αντιλαμβάνομαι ότι η πλειονότητα των Ελλήνων διέπεται από βαθιά θρησκευτική συνείδηση, πλην όμως οι αποφάσεις αυτές δεν επιτρέπουν μία αλλαγή πορείας». Η Ιερά Σύνοδος έβγαλε μια χλιαρή ανακοίνωση. Ο Χριστόδουλος ήταν ήδη βαριά άρρωστος.

Περισσότερα από το VICE

«Και 200 Χρόνια να Περάσουν, Δεν θα τη Βρουν» - Οι Δολοφονίες Χωρίς Πτώμα στην Ελλάδα

Σε Ένα Μαγαζί στη Δράμα Σερβίρουν Ένας Τυφλός και μια Κοπέλα με Σύνδρομο Down

O Μιχαήλ-Άγγελος Είναι ο Πρώτος Άφυλος Χαρακτήρας Pro Wrestling στην Ελλάδα