To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Thump.Μετά την ηρωίνη, κατά τη γνώμη μου, η κόκα είναι το χειρότερο ναρκωτικό. Είναι μια ουσία που γαργαλάει τα γούστα άξεστων αγροίκων, ένας άχαρος τρόπος να φας 50 και πλέον ευρώ σε ένα Σαββατοκύριακο.Αυτή είναι η κόκα το 2017. Παλιά, ήταν διαφορετικά. Πώς το ξέρω; Μέσω της μουσικής βέβαια. Κάποια κομμάτια ακούγονται σαν τεράστιες γραμμές πανάκριβης κόκας. Αυτά ακριβώς θα εξετάσουμε σήμερα, μέσω των πέντε πιο φτιαγμένων κομματιών που τυπώθηκαν ποτέ σε βινύλιο. Ή μάλλον, θα κοιτάξουμε πώς πέντε διαφορετικά κομμάτια, αναπαράγουν τα πέντε στάδια της εμπειρίας του να κάνεις κόκα.Bryan Ferry, «Driving Me Wild» (Leo Zero Dub)Ο Bryan Ferry μοιάζει με κοκαΐνη. Ο Bryan Ferry είναι μια οπτασία στα λευκά. Ο Bryan Ferry θυμίζει νέον και κοκτέιλ,. Ο Bryan Ferry είναι το ζωντανό είδωλο που αντιπροσωπεύει κάθε διεφθαρμένη φαντασίωση που κατά καιρούς έχουμε σκεφτεί ότι θέλουμε να βιώσουμε, μια φιγούρα που αντιπροσωπεύει όλες εκείνες τις φορές που θελήσαμε να κάνουμε ηρωικές ποσότητες ναρκωτικών για να περάσουμε καλά. Τα παραπάνω, όπως μας είπαν να τονίσουμε οι δικηγόροι μας, ουδεμία σχέση έχουν με τα προσωπικά προβλήματα που αντιμετώπισε ο Bryan Ferry με τον εθισμό στην κοκαΐνη.Σκέψου τον, αν θες, ως τον καλοσυνάτο τύπο (πρόσκοπο ίσως) που πάει με τα παιδάκια εκδρομές στην εξοχή για να τους μιλήσει για τη φύση, μόνο που σου μιλάει για σκληρά ναρκωτικά και όχι για το ποιο ζώο είναι εκείνο πίσω από τον θάμνο.Το edit του Leo Zero στο «Driving Me Wild» είναι ο ήχος της νύχτας, καθώς κινείται προς μια κατεύθυνση που ήδη γνωρίζεις. Προς τη στιγμή που πέφτει το δεύτερο τηλέφωνο στον ντίλερ και έχεις ήδη αρχίσει να γράφεις το «έλα, δεν με βλέπω για μεσημεριανό αύριο» sms στη μάνα σου.Alfonso Ribeiro, «Dance Baby»Το «Dance Baby» –για το οποίο έχουμε γράψει στο παρελθόν- είναι εκστατικό, είναι μια απαστράπτουσα ωδή στις δυνάμεις της αγνής ηδονής και ευχαρίστησης. Τι έγινε δηλαδή που ο Ribiero δεν είχε (μάλλον) πιάσει την εφηβεία όταν το έγραψε;Chantal Curtis, «Get Another Love»Όταν κολλάς σε μια βραδιά μες στο σπίτι, υπάρχει αυτή η αίσθηση της σάπιας, πεταμένης ενέργειας στο δωμάτιο, αυτή η αίσθηση πως όλο αυτό μπορεί να πάει σκατά ανά πάσα στιγμή, να πέσει με τα μούτρα στα άδυτα της κολάσεως.Αν μαζεύεις τα ίδια άτομα σε μόνιμη βάση, θα καταπιάνονται με τις ίδιες συζητήσεις. Αν πετάξεις ένα ναρκωτικό στη μέση όμως, που μετατρέπει ακόμη και τους μουγκούς σε πολυλογάδες, τότε έχεις τη συνταγή για κάτι που μπορεί να πάει πολύ στραβά.Η φάση αυτή χρειάζεται και το κατάλληλο soundtrack και υπάρχουν λίγα κομμάτια καλύτερα από αυτό το σχεδόν ξεχασμένο κομμάτι γαλλικής ντίσκο. Ο λόγος απλός: σε στιγμές συναισθηματικής πίεσης, οι περισσότεροι από εμάς ψάχνουμε να κρυφτούμε στην επανάληψη. Η επανάληψη είναι κάτι γνώριμο, κάτι που καταλαβαίνουμε. Δεν κρύβει απειλές, δεν είναι τρομακτική, με εξαίρεση την εκνευριστική εκείνη σκέψη που σου λέει πως ναι, ναι, μπορεί να παγιδευτείς σε αυτήν τη λούπα για πάντα. Αγνόησε αυτή τη φωνή και αφέσου στην αγκαλιά ενός δίσκου με μερικές από τις καλύτερες μπασογραμμές σε ολόκληρη την ιστορία της μουσικής.Iggy Pop, «Nightclubbing»Όπως τραγούδησε κάποτε ένας σοφός, «everything must change… nothing… can remain… the same» και είχε δίκιο. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και σε κάποια στιγμή θα πρέπει να αποδεχτείς πως έρχεται το τέλος.Το «Nightclubbing» είναι ίσως το πιο βρώμικο, το πιο πέσαμε-στα-σκατά-και-δεν-σηκωθήκαμε κομμάτι που έχει βγει ποτέ και που του πάει κάπως, αν σκεφτείς πώς ήταν ο Iggy αλλά και ο David Bowie (με τον οποίο έγραψαν το κομμάτι) το 1977. Θα κάνει όλη την παρέα να αισθανθεί αμέσως άβολα, τόσο άβολα που θα σου έχουν αδειάσει τη γωνιά προτού προλάβεις να πεις, «θα πάρει κανείς Uber;».Escape From New York, «Fire In My Heart»Τα βράδια της Παρασκευής είναι πάντα τα ίδια. Πίνεις τις μπίρες που χρειάζονται, για να ακολουθήσει η κλασσική κουβέντα, «θα κάνουμε, δεν θα κάνουμε, μάλλον θα κάνουμε». Παίρνεις λεωφορείο ή ταξί, πας σε ένα σπίτι, βλέπεις μια σακούλα πατατάκια και ένα κουτί με καπνό. Ο αέρας είναι γεμάτος υποσχέσεις, αυτήν τη φορά ίσως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το ξέρουμε βέβαια ότι δεν θα είναι, ποτέ δεν είναι.Περισσότερα από το VICEΟδηγήσαμε στους Δρόμους της Γλυφάδας με τον Άνθρωπο που Έφτιαξε τον KITT από τον «Ιππότη της Ασφάλτου»«Αδυνάτισε, πού πας με Τέτοιο Κώλο;»: Η Ζωή μου στην Κρατική Σχολή Χορού στην Αθηνα«Είμαι Ηθοποιός και Άτομο με Αναπηρία στην Ελλάδα - Θέλω να Αλλάξει ο Ρατσιστικός Νόμος 370/'83»
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ