«Το Κορμί μου Σφίγγεται, Δεν Μπορώ να Πάρω Ανάσα» - Η Παράλογη Φοβία μου με τους Κεραυνούς

Απεχθάνομαι τους κεραυνούς, τις βροντές και τις αστραπές. Ανατριχιάζω και νομίζω ότι είναι το τέλος του κόσμου. Έχω κλάψει άπειρες φορές στο κρεβάτι, σαν παιδάκι, όταν ξεσπούσε καταιγίδα.

Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς ή γιατί φοβάμαι τόσο. Οι γονείς μου δεν φοβούνται και εγώ δεν είμαι φοβιτσιάρα. Δεν φοβάμαι τίποτε άλλο. Αλλά τις καταιγίδες τις φοβάμαι από παιδάκι. Δεν είναι μόνο ο ήχος – δεν φοβάμαι π.χ. τα πυροτεχνήματα. Τα πυροτεχνήματα τα φτιάχνουν άνθρωποι και μπορούμε να τα ελέγξουμε. Επίσης, δεν με ενοχλεί να βλέπω βιντεάκια με κεραυνούς.Αλλά όταν πέφτουν πάνω από το κεφάλι μας, είμαστε στο έλεος της φύσης. Εκείνη τη στιγμή, νιώθω μια βαθιά ανάγκη για προστασία και έχω μια έντονη αίσθηση ότι κάτι πολύ άσχημο θα μπορούσε να συμβεί.

Θυμάμαι, όταν κατασκήνωνα μικρή με τους γονείς μου, είχε λόφους τριγύρω και όταν έπεφταν κεραυνοί –συχνά– ο ήχος παρέμενε και αντηχούσε. Όταν βρίσκεσαι μέσα σε μια σκηνή, είναι πολύ έντονο. Φοβόμουν φρικτά και πάθαινα πανικό. Σε μια τέτοια κρίση, όλο το κορμί μου σφίγγεται, δεν μπορώ να πάρω ανάσα και νιώθω ένα άγχος, σαν να αντηχεί σε όλο το κορμί μου, καθώς καλύπτω τα αυτιά μου. Το μόνο που με βοηθούσε στην κατασκήνωση -και που με βοηθάει στο σπίτι σήμερα- ήταν να χωθώ στο κρεβάτι και να σκεπαστώ μέχρι πάνω με τις κουβέρτες. Ούτε ένα άκρο να μην εξέχει. Φυσικά, ζεσταινόμουν και ήταν αποπνικτικά, αλλά δεν το σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή.

Celebrities στο Κυνήγι των Likes

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Οι γονείς μου προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν, αλλά δεν μπορούσα, μέχρι να τελειώσει η καταιγίδα. Η μαμά μου έδειχνε κατανόηση, αλλά ο μπαμπάς μου δεν καταλάβαινε γιατί φοβόμουν τόσο πολύ. Όσοι έχουν αστραφοβία -περίπου 2-3% του πληθυσμού των ΗΠΑ, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις- συχνά αντιμετωπίζουν αυτήν την έλλειψη κατανόησης. Αλλά ευτυχώς, ποτέ δεν έπεσα θύμα bullying, ούτε με κορόιδευαν όταν κοιμόμουν σε σπίτια φίλων. Ίσως επειδή όλοι ήξεραν ότι φοβόμουν πραγματικά.

Ο φόβος ήταν μια φρίκη σε όλη μου την παιδική ηλικία. Αν στο δελτίου καιρού έλεγε ότι θα έχει καταιγίδες, φοβόμουν τόσο, που δεν πήγαινα σχολείο». Παραδόξως, η φοβία μειώθηκε στην εφηβεία. Αλλά μια μέρα που έκανα babysitting, ένας κεραυνός χτύπησε το αλεξικέραυνο του σπιτιού και ο φόβος μου επανήλθε πλήρως. Είδα μια τεράστια πύρινη σφαίρα –πολύ σουρεαλιστική και πολύ γρήγορη– να περνάει αστραπιαία και ακούσαμε έναν δυνατό θόρυβο. Ξεκίνησα να κλαίω και να τσιρίζω σαν μωρό. Ήμουν χάλια.

Από τότε και έπειτα, ξεκίνησα να τσεκάρω μανιωδώς τον καιρό στο Ίντερνετ, για να δω αν θα μπορούσα να κοιμηθώ ήσυχη το βράδυ. Απέφευγα πράγματα: δεν έβγαινα από το σπίτι χωρίς να δω το δελτίο καιρού και σκεφτόμουν να ακυρώσω τη δουλειά ή να μην πάω σε μαθήματα, αν προβλέπονταν καταιγίδες. Δεν ήθελα να κινούμαι ή να βρίσκομαι σε άγνωστο μέρος, όταν θα ξεκινούσε μια καταιγίδα, επειδή το αίσθημα φόβου και πανικού ήταν δυσβάσταχτο. Είναι πολύ παράξενο να έχεις γύρω σου ανθρώπους που είναι τελείως ήρεμοι, όταν εσύ δεν είσαι. Δεν έχει σημασία αν σου πουν 20 φορές να χαλαρώσεις ή ότι δεν θα γίνει τίποτα.

Τώρα είμαι 27 και επιτέλους κατάφερα να ξεπεράσω τον φόβο μου σε κάποιο βαθμό. Είναι πολύ λιγότερο έντονος. Ήταν δύσκολο, αλλά μπόρεσα να αντέξω χωρίς τη βοήθεια ψυχολόγου. Συχνά, ακούς ότι οι άνθρωποι χρειάζονται ψυχοθεραπεία ή κάτι τέτοιο, αλλά παραδόξως το ξεπέρασα μόνη μου. Δεν είχα άλλες τραυματικές εμπειρίες με αστραπές και βροντές και –αυτό είναι το πιο σημαντικό– βελτιώθηκα στο να βλέπω τα πράγματα στη σωστή προοπτική τους.

Τώρα, λέω στον εαυτό μου ότι είμαι ασφαλής. Δεν πέφτω στο κρεβάτι ουρλιάζοντας πλέον. Αλλά ακόμη προτιμώ να είμαι σκεπασμένη με μια κουβέρτα, όταν ξεκινούν οι κεραυνοί και προτιμώ να μην έχω ηλεκτρικές συσκευές γύρω μου. Ακόμη έχω έναν κόμπο στο λαιμό και στο στομάχι. Αν είμαι σπίτι και δω αστραπή μακριά, είναι πιθανό να τηλεφωνήσω στον εργοδότη μου και να του πω ότι θα πάω, όταν περάσει η καταιγίδα. Αν την ακούω έξω τη νύχτα, κουρνιάζω πλάι στον άνδρα μου. Με τα χρόνια, πρόσεξα ότι με ηρεμεί να μιλάω κατά τη διάρκεια της καταιγίδας. Κατά προτίμηση με κάποιον που ξέρω καλά – μπορώ να το αντέξω, σαν να έχω ένα αλεξικέραυνο μαζί μου.

Μια εκδοχή αυτού του άρθρου δημοσιεύτηκε στο Tonic Netherlands.

Περισσότερα από το VICE

Αντλία Βενζίνης, Κρεμάστρα, Βέσπα - Κάποιοι στην Ελλάδα «Χτυπάνε» Tattoo Αγαπημένα τους Αντικείμενα

Η Μπαλαρίνα που Γεννήθηκε Αγόρι

H Συμμορία Γκέι και Τρανς Κρατουμένων που Πολεμάει Νεοναζί σε μια Φυλακή