Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Munchies.Είναι παράξενη αίσθηση να μπαίνεις σε μια τεράστια δεξαμενή γεμάτη πατημένα σταφύλια. Τα γυμνά μου πόδια λιώνουν τις φλούδες και μουλιάζουν μέσα στην πούλπα και τον χυμό που επιπλέει στην τσιμεντένια κατασκευή, που είναι γνωστή ως «λαγκάρες» εδώ στην Πορτογαλία. Η αίσθηση είναι τόσο περίεργη, που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις. Βρίσκομαι εδώ στην κοιλάδα του Δούρου για τη διαδικασία του πατητηριού, το οποίο οδηγεί στην παραγωγή του κρασιού Taylor.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η κοιλάδα του Δούρου.
Ένας τύπος παίζει συνθεσάιζερ στη γωνία και εγώ ακολουθώ τους Πορτογάλους εργάτες που συνθλίβουν τα σταφύλια. Όπως φαίνεται, η διαδικασία δεν είναι ένα τρικ. Αυτός ο τύπος πατήματος του σταφυλιού προτιμάται από τη μηχανική εναλλακτική για την παραγωγή ποιοτικού κρασιού Πόρτο.
Το ανθρώπινο πόδι είναι αρκετά δυνατό, για να λιώσει τα φρούτα, όμως ταυτόχρονα είναι αρκετά μαλακό, ώστε να μην ανοίξει τους σπόρους του σταφυλιού. Αν έχετε μασήσει ποτέ τον καρπό του σταφυλιού, θα ξέρετε την πικρή γεύση που βγάζει. Αυτό δεν το θέλουμε στο κρασί.Μετά από είκοσι 20 λεπτά χορού στα λαγκάρες, ξεκινώ να ιδρώνω. Αναρωτιέμαι αν εκείνη τη στιγμή αλλοιώνω τη μελλοντική γεύση του κρασιού, προσθέτοντας αλάτι.
Σταφύλια, πριν από το πάτημα.
Έναν μήνα αργότερα, βρίσκομαι δίπλα στον ποταμό Δούρο, σε ένα άλλο πατητήρι, το Quinta Vale D. Maria και κοιτάζω μέσα στις δεξαμενές όπου ο φετινός τρύγος έχει ήδη πατηθεί. Στο κτίριο υπάρχουν τραπέζια και καρέκλες. Το οινοποιείο εκμεταλλεύεται κάποιες φορές τον χώρο και διοργανώνει δείπνα.«Χρησιμοποιούμε αυτές τις δεξαμενές από γρανίτη, χωρίς να τις γεμίζουμε πολύ – τα σταφύλια φτάνουν μέχρι το γόνατο κάποιου που στέκεται όρθιος. Πατάμε τα σταφύλια με τα πόδια και έπειτα γίνεται η ζύμωση του κρασιού», λέει ο Cristiano van Zeller, ο οποίος διευθύνει την οικογενειακή εταιρεία παραγωγής κρασιού, που λειτουργεί από το 1780.
«Είναι πολύ σκληρή δουλειά, κυρίως τις δύο πρώτες ώρες, όπου χρειάζεσαι στρατιωτική πειθαρχία» λέει ο van Zeller. «Πρέπει να βηματίζεις ρυθμικά επί δύο ώρες, για να βεβαιωθείς ότι όλα τα σταφύλια έχουν λιώσει ομοιόμορφα. Από εκεί και έπειτα μπορείς να τρέχεις πάνω-κάτω όπως θέλεις, για την επόμενη μία-μιάμιση ώρα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ρωτάω τον van Zeller αν οι υπάλληλοί του βρίσκουν επίσης διασκεδαστικούς τρόπους να περνούν την ώρα. «Παλιά, οι εργάτες που μάζευαν τα σταφύλια τη μέρα, τραγουδούσαν και χόρευαν τη νύχτα. Οι γυναίκες χόρευαν, ενώ οι άνδρες πατούσαν τα σταφύλια. Αυτό συνέβαινε πριν από πολλά χρόνια», λέει ο van Zeller. «Σήμερα διασκεδάζουν στο πατητήρι ακούγοντας μουσική ή συζητώντας για ποδόσφαιρο».Παρόλο που το πάτημα με το πόδι είναι ο παραδοσιακός τρόπος, οι οινοπαραγωγοί δεν χρησιμοποιούσαν πάντα με συνέπεια αυτήν τη μέθοδο.«Έχουμε κλείσει έναν ολόκληρο κύκλο στην παραγωγή κρασιού και Πόρτο. Μέχρι και τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, το Πόρτο φτιαχνόταν αποκλειστικά με αυτόν τον τρόπο. Αργότερα, στις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80, επικράτησε η ιδέα ότι ήταν απαραίτητο το ανοξείδωτο ατσάλι», λέει ο van Zeller. «Έπειτα, συνειδητοποιήσαμε ότι το πάτημα με τα πόδια κάνει μεγάλη διαφορά, τουλάχιστον εδώ, επομένως επιστρέψαμε στην παλιά μέθοδο».
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
