«Της Ελλάδος τα Παιδιά» - Μιλήσαμε με τους Πρωταγωνιστές της Σειράς που Άλλαξε την Ελληνική Τηλεόραση

Έχουν περάσει 22 χρόνια από τη μέρα που έπεσε η αυλαία για μια από τις πιο σημαντικές -κωμικές- σειρές που έχουν παιχτεί ποτέ στην Ελληνική τηλεόραση. H παραγωγή με το όνομα «Της Ελλάδος τα Παιδιά» , έμελλε να αλλάξει το παιχνίδι για πάντα. Σε μόλις δύο σεζόν κατάφερε να νικήσει τον χρόνο και να φαντάζει φρέσκια και ανατρεπτική -για τα ελληνικά δεδομένα- ακόμα και σήμερα. Το όλο εγχείρημα φαντάζει σαν ένα πετυχημένο ατύχημα. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα ελληνικό sitcom που ακολουθεί την καθημερινότητα τεσσάρων φαντάρων οι οποίοι υπηρετούν στο «βυσματικό» Γραφείο Ενημέρωσης της Αεροπορίας. Εκεί, βρίσκουν τον νέo Σμήναρχo τoυ γραφείoυ, τον θρυλικό Κάκαλο, που προσπαθεί να τους βάλει σε μία τάξη. Βέβαια, το μόνο που τον ενδιαφέρει στην πραγματικότητα είναι η προαγωγή του.

Η σειρά έχει αγαπηθεί από ανθρώπους κάθε ηλικίας και συνεχίζει να κερδίζει νέους fans. Αυτό συμβαίνει μέσω των τηλεοπτικών επαναλήψεων, των επεισοδίων που υπάρχουν στο youtube, αλλά και στο γεγονός ότι πολύ συχνά, ατάκες ή σκηνές από επεισόδια γίνονται memes που κάνουν τον γύρο τον social media διατηρώντας αναμμένη την φλόγα που άναψε ο δημιουργός της, Δημήτρης Βενιζέλος. Δυστυχώς έφυγε από την ζωή πριν από δύο χρόνια, αλλά άφησε πίσω κάτι πολύ σημαντικό και αυτό το οφείλει φυσικά και στο υπέροχο καστ του σήριαλ, που πραγματικά απογείωσε το σενάριο. Δεν υπάρχει κάποια αφορμή για την παρακάτω κουβέντα μιας και όταν μιλάμε για ένα έργο όπως είναι το συγκεκριμένο, οι αφορμές είναι περιττές. Ιδού λοιπόν η προφορική ιστορία μιας της σπουδαίας αυτής σειράς, όπως μας την είπαν οι τέσσερις «φαντάροι» της καρδιάς μας.

Δημήτρης Φραγκιόγλου (Σμηνίτης Τρύφων Σπιουνέας γνωστός και ως Χλαπάτσας - Σενάριο): Πρέπει να ήταν αρχές Μαΐου του 1993. Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον Δημήτρη Βενιζέλο ο οποίος είχε γράψει ένα επεισόδιο, βρεθήκαμε λοιπόν, το ξαναγράψαμε παρέα και μέσα από αυτό προέκυψε το σήριαλ. Ο Δημήτρης είχε δείξει αυτό το επεισόδιο και στον Γιάννη Μπέζο, οπότε ήταν δεδομένο πως το πρότζεκτ θα προχωρούσε. Επειδή είχα κάνει παρέα με τον Δημήτρη, ήξερα πως όλο αυτό θα μας οδηγούσε σε μία τρέλα, γνώριζα επίσης και το χιούμορ του, οπότε ήμουν σίγουρος πως θα προχωρούσε εύκολα η όλη ιστορία. Ο ίδιος είχε υπηρετήσει στο συγκεκριμένο γραφείο τύπου της αεροπορίας. Βέβαια, δεν είχε σχέση με αυτό που κάναμε εμείς στη σειρά, αλλά είχε ζήσει κάποιες καταστάσεις που ξεπερνούσαν τα όρια.

Κώστας Ευριπιώτης (Σμηνίτης Γεώργιος Βλάχος): Εγώ μπήκα με πολύ απλό τρόπο στο σήριαλ. Είχαν έναν άλλο ηθοποιό για τον ρόλο μου, αλλά δεν έμειναν ευχαριστημένοι κι έτσι αποφάσισαν να με καλέσουν. Έπαιξα σε μια σκηνή, τους άρεσε και κολλήσαμε. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση στο σενάριο ήταν οι εμπνευσμένοι διάλογοι. Από την άλλη, υπήρχε και το σουρεαλιστικό στοιχείο που επηρέασε αρκετά την νεότερη κωμωδία της Ελλάδας. Αξίζει να σου αναφέρω, έχοντας παρακολουθήσει ανάλαφρες παραστάσεις της εποχής πριν γίνω ηθοποιός, πως τότε υπήρχε ακόμα ο «δεκαπεντασύλλαβος». Η αμεσότητα και η σουρεαλιστικότητα σε αυτό που θες να πεις έφερε κάτι καινούριο. Μάλιστα, ενώ υπήρχε ένας βασικός «μπούσουλας» τον οποίο και ακολουθούσαμε, πολλά αστεία γεννιόντουσαν εκείνη τη στιγμή και τα κρατάγαμε.

Νίκος Αλεξίου (Σμηνίτης Δημοσθένης Πλαπούτας): Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ιδέα ποιος με πρότεινε για την σειρά, ούτε ρώτησα ποτέ. Λογικά ο Μπέζος, ποιος άλλος; Δεν θυμάμαι τι διάβασα στην αρχή, πάνε και πολλά χρόνια, μάλλον το σενάριο του πρώτου επεισοδίου. Αρχικά είχαν κάνει μερικά γυρίσματα με έναν άλλο ηθοποιό στην θέση του Σαββιδάκη, αλλά επειδή δεν τους άρεσε τον άλλαξαν. Οι σκηνές αυτές δεν βγήκαν ποτέ στον αέρα και δυστυχώς ο άνθρωπος αυτός δεν ζει πια. Ήταν ένα παιδί που πέθανε σε νεαρότατη ηλικία. Ειλικρινά, θυμάμαι πολύ «αμυδρά» και «θολά» εκείνα τα γυρίσματα.

Γιάννης Σαββιδάκης (Σμηνίτης Τζιοβάνι Ντάλας): Πριν ξεκινήσουν κι ενώ έψαχναν για να κλείσουν το καστ, μου έγινε μια πρόταση από τον Γιάννη Μπέζο, μέσω της οποίας μου ζητήθηκε να παίξω στη σειρά, αλλά και να γράψω την μουσική για τους τίτλους αρχής και τα τραγούδια που ακούγονται μέσα στα επεισόδια. Ήταν ακριβώς αυτό που κάνω. Μου άρεσε επειδή ήταν κάτι διαφορετικό για την εποχή και επίσης θεώρησα πως το θέμα ήταν ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι έχουμε πάει φαντάροι και γνωρίζουμε τι χαβαλές και κομφούζιο επικρατεί στον στρατό.

Δημήτρης Φραγκιόγλου: Η αλήθεια είναι πως την πρώτη χρονιά, ο τηλεοπτικός σταθμός δεν είχε την σειρά στην λίστα με τα προγράμματα που πίστευε πως θα κάνουν επιτυχία κι έτσι δεν πολυασχολήθηκαν μαζί μας. Όμως, αφού παίχτηκαν τα δύο πρώτα επεισόδια, είδαν πως πάει να γίνει «σουξέ». Έτσι την γλυτώσαμε από το να έχουμε θέματα κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. Ούτε εμείς βέβαια είχαμε στο μυαλό μας πως αυτό που κάναμε θα πάει καλά. Απλώς χαιρόμασταν που έβγαινε ωραίο και η παρέα έδειχνε να δένει χωρίς προβλήματα. Οι περισσότεροι, όταν ακούγανε πως κάναμε μια σειρά για τον στρατό δεν πίστευαν πως θα καταφέρουμε να βγάλουμε γέλιο. Εκείνη την εποχή υπήρχε κόσμος που μου μιλούσε στον δρόμο. Επαναλάμβαναν ατάκες του χαρακτήρα ή μου έλεγαν «καλά έκανες του τάδε», ανάλογα με τις συμπάθειες που είχαν. Με τον τρόπο μου βέβαια, πάντα κατάφερνα να κρατάω τα πράγματα σε ένα λογικό πλαίσιο κι έτσι δεν αντιμετώπισα κάποια υπερβολική αντίδραση που να με φέρει σε δύσκολη θέση.

Νίκος Αλεξίου: Δεν περιμέναμε να πετύχει τόσο πολύ και νομίζω, ότι την μεγαλύτερη επιτυχία την γνώρισε με το πέρασμα του χρόνου. Αναδρομικά. Όταν έπαιζε στην τηλεόραση δεν θυμάμαι να είχε κάνει τόσο πάταγο. Επίσης, την ίδια ώρα έπαιζε στο MEGA μια πολύ καλή σειρά, Το δις εξαμαρτείν, η οποία, αν δεν κάνω λάθος, είχε πολύ μεγαλύτερη τηλεθέαση από εμάς. Με τον καιρό και μέσω των επαναλήψεων όμως, άρχισε να γίνεται αγαπητή η σειρά. Πιστεύω πως ο κόσμος την αγκάλιασε επειδή είχε κάτι το αφελές, δεν νομίζω πως ήταν «εξυπναδίστικη», ώρες - ώρες ήταν στα όρια του καρτούν κι ενώ το θέμα θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι μπανάλ, θεωρώ πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Υπήρχε μια ποιότητα στο χιούμορ. Αυτό είχε να κάνει σε μεγάλο βαθμό και με εμάς που συμμετείχαμε σε αυτή. Για παράδειγμα εγώ ήθελα πάντα να έχουν γούστο και ποιότητα αυτά που κάνω. «Της Ελλάδος τα Παιδιά» δεν έγιναν ποτέ «δευτεράτζα».

Γιάννης Σαββιδάκης: Όταν ξεκινάς μια σειρά ποτέ δεν γνωρίζεις αν θα πάει καλά. Εύχεσαι να κάνει επιτυχία και κάνεις ό,τι καλύτερο γι'αυτό. Εγώ τουλάχιστον, που δεν έχω σπουδάσει ηθοποιός, ήμουν λίγο αντισυμβατικός, δεν πήγαινα με τις «πεπατημένες» της σχολής, είχα πιο ενστικτώδη αντιμετώπιση απέναντι στο σενάριο και στα αστεία. Εντωμεταξύ, επειδή κάνω κι εγώ φάρσες γενικά στην ζωή μου, κατάφερα να βάλω τον Γιάννη μέσα στην σειρά. Στα γυρίσματα κάναμε χαβαλέ, γινόταν χαμός, είχαμε πάρα πολύ καλή επαφή μεταξύ μας. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή είχα μια ιδέα. Τότε μεσουρανούσε το σήριαλ, Αναστασία με την Μυρτώ Αλικάκη και είπα στον Μπέζο να κάνουμε την «Αθανασία», να βρούμε δηλαδή μια κοπελίτσα που και καλά γουστάρει τους πάντες και πάει με όλους. Γούσταρε ο Γιάννης και τελικά κάναμε το συγκεκριμένο επεισόδιο. Αυτό σημαίνει πως άκουσε την ιδέα μου και την κατάλαβε. Το πιο σημαντικό πάντως, ήταν πως δεν υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ μας.

Δημήτρης Φραγκιόγλου: Τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, τον είχε γράψει ήδη ο Δημήτρης. Δεν θυμάμαι βέβαια αν υπήρχε η κλασική του ατάκα, δηλαδή το «θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε», ή αν την βάλαμε μετά. Δεν έκανα κάποια ειδική σκέψη για το που πρέπει να πάει ο χαρακτήρας, αντιμετώπισα την συμπεριφορά του ως κάτι το φυσιολογικό και νομίζω πως γι' αυτό τον λόγο είχε και τόση επιτυχία. Νομίζω πως από το 1995 μέχρι και σήμερα, ο «Χλαπάτσας» θα είχε πετύχει και θα είχε καταστραφεί εκατό φορές. Θα εκμεταλλευόταν σίγουρα κάποιες καταστάσεις, αλλά στο τέλος θα την πάταγε.

Κώστας Ευριπιώτης: Έλεγε ο Βλάχος, «325 και σήμερα; Εγώ, ο παλιός»; Βέβαια, με δύο μήνες στον στρατό δεν είσαι παλιός. Η υπερβολή ήταν ένα στοιχείο του χαρακτήρα. Του άρεσαν οι γυναίκες, αλλά δεν ήταν φαφλατάς, έλεγε πράγματα που ήταν μέσα στην πραγματικότητα. Ήταν ένας νέος άνθρωπος που προσπαθούσε να βρει τρόπους να περάσει την ώρα του στο στρατό. Ο Βλάχος είναι ένας νεοέλληνας που θέλει να κατακτήσει τα πάντα, να έχει κέφι και χαρά και να προσφέρει. Αρκεί να τελειώσει ο στρατός. Εκεί τίθεται και το ερώτημα, θα τελειώσει;

Νίκος Αλεξίου: Ο Πλαπούτας ήταν ο ψευτοδιανοούμενος της παρέας. Κάποιους ρόλους τους διαμορφώνεις ο ίδιος και όταν αυτός που γράφει το σενάριο καταλαβαίνει που κινείσαι το προσαρμόζει και λίγο πάνω σου. Είχε αυτόν τον «σνομπισμό» ώρες - ώρες, αλλά συγχρόνως ήταν και μαζί με τους υπόλοιπους. Όπως είναι δηλαδή συνήθως στις παρέες. Αναφερότανε σε άγνωστα κείμενα, τσιτάτα και ατάκες. Ο «περίφημος» Πλαπούτας είχε σπουδάσει δημοσιογραφία στην Φλωρεντία, δηλαδή, ό,τι να' ναι. Ποιος ξέρει τι θα έκανε σήμερα; Έχουν αλλάξει οι εποχές, μπορεί να είχε αποσυρθεί και να ήταν απομονωμένος ή να πουλούσε «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» όντας ένας χαρακτηριστικός τύπος νεοέλληνα που όλοι θεωρούν πως είναι κάποιος, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για έναν «τενεκέ ξεγάνωτο».

Γιάννης Σαββιδάκης: Εγώ, σε κάθε επεισόδιο έβαζα δικά μου πράγματα. Είμαι λίγο απείθαρχο και απρόβλεπτο άτομο, οπότε, αυτό βγήκε και στον ρόλο μου. Το χιούμορ μου είναι λίγο πιο Βρετανικό και αυτό νομίζω πως πέρασε στην σειρά. Γι' αυτό πιστεύω πως έκανε και επιτυχία, δεν είχε το παραδοσιακό, Ελληνικό πνεύμα, το οποίο είναι απίστευτο, αλλά αυτή η σειρά είχε ανατρεπτικό χιούμορ. Πάντως, ο Τζιοβάνι Ντάλας μπορεί να μην είχε απολυθεί ακόμα από τον στρατό. Ίσως να του είχαν στείλει το απολυτήριο σε κάποια επιστολή, να μην την άνοιξε και να νομίζει πως είναι ακόμα φαντάρος. Έτσι όπως έχει γίνει η Ελληνική πραγματικότητα βέβαια, καλύτερα να είσαι μέσα στον στρατό, να τραγουδάς και να κάνεις αγγαρείες παρά να είσαι έξω, σε μια κοινωνία που ταλαιπωρείται από ψευτιές. Ο Ντάλας ήταν ένας αγαθός, ρομαντικός άνθρωπος και αυτοί οι τύποι δεν έχουν καμία τύχη στην σημερινή, σκληρή πραγματικότητα που έχουν διαμορφώσει κάποιοι άλλοι Έλληνες -ούτε Γερμανοί, ούτε Ευρωπαίοι- για εμάς. Καλύτερα λοιπόν να έμενε μέσα στο στρατόπεδο, να έκανε τις φάρσες του και να τραγουδούσε.

Νίκος Αλεξίου: Δεν θυμάμαι να είχαμε θέματα με τον στρατό και μάλιστα, έχω ανακαλύψει πως τα σώματα ασφαλείας μας αγαπάνε. Όλα αυτά τα χρόνια κυκλοφορούσα με μοτοσυκλέτα και κάποιες φορές που με σταματούσαν για έλεγχο έβλεπα πως είχαμε απήχηση. Ευτυχώς γλίτωσα και μερικές κλήσεις. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχαν στείλει ένα φαξ από την Λήμνο και έλεγαν πως δυσφημούσαμε το νησί λόγω της κλασικής ατάκας του Μπέζου, «θα σας στείλω στην Λήμνο» (γέλια).

Δημήτρης Φραγκιόγλου: Γενικά δεν ενόχλησε το γεγονός ότι σατιρίζαμε τον στρατό. Είχαν προκύψει μια - δυο φορές κάποια θέματα με την Λήμνο λόγω της κλασικής απειλής του Κάκαλου.

Κώστας Ευριπιώτης: Στην αρχή η σειρά λεγόταν Παιδιά της Ελλάδος Παιδιά, αλλά διαμαρτυρήθηκε ο συνθέτης Μίμης Τραϊφόρος επειδή το ομώνυμο κομμάτι είχε ερμηνευτεί από την αείμνηστη Σοφία Βέμπο. Είπε πως δεν γίνεται να χρησιμοποιούμε τον τίτλο ενός τραγουδιού που είχε γίνει ύμνος για τους ανθρώπους που έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα και εκεί κάναμε πίσω. Όχι επειδή φοβηθήκαμε τυχόν ασφαλιστικά μέτρα, αλλά επειδή δεν θέλαμε ο τίτλος να παραπέμπει σε κάποιο τραγούδι.

Νίκος Αλεξίου: Εγώ ήμουν προστάτης οικογενείας επειδή είχα χάσει τον πατέρα μου και ήμουν σε μία υπηρεσία που την έλεγαν Σ.Δ.Α.Ν. Τα κεντρικά της είναι ψηλά στην Αγία Παρασκευή, όπου υπάρχει ένας λόφος που είναι σκαμμένος και μέσα είναι σαν βάση. Το μεγαλύτερο μέρος όμως το πέρασα σε ένα παράρτημα στην κορυφή της Πάρνηθας. Εκεί υπήρχαν κάποια ραντάρ, ήμασταν λίγα άτομα κι εγώ είχα αναλάβει εθελοντικά το μαγειρείο. Δεν είχα την συγκεκριμένη ειδικότητα, αλλά με παρακάλεσαν να το αναλάβω και ουσιαστικά ήμουν ο μόνος που έκανε κάτι εκεί μέσα. Εντάξει, κάτι έμαθα από αυτό και στην τελική δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνεις για να περάσει η ώρα.

Κώστας Ευριπιώτης: Εγώ ήμουν στο Πυροβολικό. Θήβα, Αλεξανδρούπολη, Θεσσαλονίκη και γεια σας (γέλια). Το πόσο υπηρέτησα δεν θα ήθελα να το σχολιάσω, γιατί θα πρέπει να μπούμε σε άλλες λεπτομέρειες. Πάντως, λόγω της σειράς αισθάνομαι πως υπηρέτησα στην Αεροπορία (γέλια).

Γιάννης Σαββιδάκης: Υπηρέτησα 23 μήνες στο Ναυτικό. Ήμουν στο Κέντρο Εκπαίδευσης Παλάσκας, στον Πόρο, σε διάφορα μέρη.

Δημήτρης Φραγκιόγλου: Εγώ ήμουν κάτοικος εξωτερικού, έχω γεννηθεί στην Αίγυπτο, οπότε έκανα περιορισμένη θητεία. Υπηρέτησα έξι μήνες και το μεγαλύτερο διάστημα το πέρασα στην Τρίπολη.

Κώστας Ευριπιώτης: Η σειρά ήταν βασισμένη στην εμπειρία του Δημήτρη Βενιζέλου στο ομώνυμο γραφείο της αεροπορίας.

Νίκος Αλεξίου: Αν θυμάμαι καλά, κανείς από όσους παίζαμε δεν είχε υπηρετήσει στην αεροπορία. Λέγανε πάντως πως υπήρχαν γραφεία που οι φαντάροι περνούσαν τα ίδια αλλά αυτό δεν μπορώ να το ξέρω.

Γιάννης Σαββιδάκης: Εντάξει, υπήρχε η υπερβολή στο σενάριο, δεν βασιζόντουσαν τα επεισόδια πάνω στην καθημερινότητα του στρατού. Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει: «εκεί που τελειώνει η λογική ξεκινά ο στρατός» και αυτό το λέγανε για τα καψόνια και όλα τα άσχημα που συμβαίνουν μέσα. Μπορώ να πω ότι στον στρατό συμβαίνουν πολλά τραγελαφικά πράγματα. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν κάποιες εξουσίες όντας εντελώς άσχετοι από τη ζωή κι εκεί χάνεται το παιχνίδι. Δεν πιστεύω πάντως, πως μια σειρά μπορεί να αποτυπώσει τις συνθήκες και την καθημερινότητα του στρατού. Απλώς παίρνεις κάποια στοιχεία. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει πολιτικό προσωπικό σαν την «τρελένγκο» την Μπουμπού (γέλια). Η Χρυσούλα Διαβάτη, παρόλο που δεν ήταν στους φαντάρους, έπαιξε τεράστιο ρόλο στην σειρά.

Δημήτρης Φραγκιόγλου: Αυτό που λέω ξανά και ξανά, είναι πως η επιτυχία δεν οφείλεται στο θέμα του στρατού, αλλά στο πως φαντασιώνονται οι ήρωες τους εαυτούς τους. Οι φαντάροι διεκδικούν την τύχη τους με την απόλυση τους και βγαίνοντας στην κοινωνία, ενώ ο πτέραρχος μέσα από την θητεία του στην αεροπορία. Αν περιοριζόμασταν στα εσωτερικά θέματα του στρατού, η σειρά δεν θα αφορούσε σχεδόν κανέναν.

Κώστας Ευριπιώτης: Νομίζω πως η διαχρονικότητα της σειράς οφείλεται στο γεγονός ότι, το μεγαλύτερο μέρος του ανδρικού πληθυσμού της χώρας έχει πάει στρατό και μάλιστα, οι καταστάσεις δεν έχουν αλλάξει πολύ μέχρι σήμερα.

Νίκος Αλεξίου: Φαίνεται πως αρέσει και στους νεότερους. Νομίζω πως έχει να κάνει με το είδος του χιούμορ. Κάποιες στιγμές έφτανε στα όρια του σουρεαλισμού και είχε μία αφέλεια. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.

Γιάννης Σαββιδάκης: Το χιούμορ του σήριαλ είχε μια διαχρονικότητα. Ολοκληρώθηκε πριν από 23 χρόνια και αν το ψάξετε, θα δείτε πως είναι η πιο επαναληφθείσα σειρά στην Ελληνική τηλεόραση. Υπάρχει μία μύηση, σαν να υπάρχει μια μυστική οργάνωση που λέγεται «Της Ελλάδος τα Παιδιά» και προετοιμάζει τις επόμενες γενιές για να βλέπουν τα επεισόδια αυτά. Πάντως, αυτό δεν είναι τυχαίο και δεν μπορούν να το κάνουν πολλές σειρές αυτό.

Γιάννης Σαββιδάκης: Δυστυχώς χάσαμε τον Δημήτρη, ήταν ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Χαμηλών τόνων, εμπνευσμένος και μαζί με τον Δημήτρη τον Φραγκιόγλου έκαναν πάρα πολύ καλή δουλειά στο σενάριο. Ο Δημήτρης Βενιζέλος δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, όπως και οι υπόλοιποι συντελεστές. Δουλέψαμε αντισυμβατικά πάνω σε αυτή την ιδέα και γι'αυτό πέτυχε η σειρά.

Δημήτρης Φραγκιόγλου: Γενικά δεν έχω κάποιο κόλλημα με την νοσταλγία και με τα πράγματα που έχουν τελειώσει, αλλά επειδή ο Δημήτρης δεν είναι πια στην ζωή θεωρώ χρέος μου να υπερασπίζομαι την σειρά περισσότερο από κάποιους άλλους.

Κώστας Ευριπιώτης: Ένας χαρισματικός, ευέλικτος άνθρωπος που μας λείπει. Δεν ήταν ο κλασικός, επαγγελματίας σεναριογράφος. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια μιλάγαμε -αλλά επειδή ζούσε στην Χαλκίδα δεν είχαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε- και του είχα ρίξει την ιδέα να κάνουμε κάποια καινούρια επεισόδια. Βέβαια, επειδή δεν συνέφερε και την παραγωγή, σκεφτόμασταν την πιθανότητα να γυριζόταν εν τέλει μια ταινία με τίτλο: Η Επιστροφή.

Νίκος Αλεξίου: Προσωπικά δεν ήξερα πως ο Δημήτρης είχε «φύγει» από την ζωή. Το έμαθα όταν έγινε ένα αφιέρωμα για την σειρά από τον ΑΝΤ1 που μας είχαν καλέσει να πούμε δυο κουβέντες. Ήταν σοκαριστικό για μένα. Δεν τον είχα δει ξανά μετά το τέλος του σήριαλ και ουσιαστικά έμαθα πως πέθανε χρόνια μετά τον θάνατο του.

* Έπειτα από επικοινωνία που είχα με τον κύριο Γιάννη Μπέζο, αρνήθηκε ευγενικά να μιλήσει για την σειρά.

Περισσότερα από το VICE

«Μανούλα μου, Είμαι Αθώος» - Η Ιστορία του Δράκου του Σέιχ Σου που Ακόμα Στοιχειώνει τη Θεσσαλονίκη

Ο Παναγιώτης Κάνει τα Πάντα στα Άκρα - Αυτήν την Εποχή Σώζει Κακοποιημένους Σκύλους

Φόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν