Είπα «Ναι» σε Όλα για μια Έβδομάδα και Κατέληξα στο Νοσοκομείο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany.

Σημείωση: Ο Michael γουστάρει το λευκό κρασί, αλλά σχεδόν τίποτε άλλο, κάτι που άλλωστε διατυμπανίζει και στο κανάλι του στο YouTube. Φέτος μάλιστα κέρδισε και ένα βραβείο web video, για την σειρά του My Hate Lists. Το γεγονός λοιπόν ότι ο Michael Buchinger αναγκάζεται να είναι θετικός προς όλα για μια εβδομάδα, είναι μια αρκετά σημαντική ιστορία. Ας ξεκινήσει λοιπόν η παράσταση.

Γουστάρω να λέω όχι. Η απάντηση μου στις περισσότερες προτάσεις και προκλήσεις είναι είτε ένα ξεκάθαρο «Όχι!», είτε ένα άψυχο «Ναι, εντάξει», αν και οι περισσότεροι ξέρουν ότι δεν το εννοώ, ίσως γιατί αμέσως μετά κουνάω το κεφάλι μου και σχηματίζω με τα χείλη μου την λέξη «Όχι».

«Michael, σε ενδιαφέρει να έρθεις σε μια βραδιά με επιτραπέζια που θα κάνω στο σπίτι μου;», με ρώτησε πρόσφατα μια φίλη μου στο τηλέφωνο. Με το ζόρι κρατήθηκα και δεν έκανα γατίσιους ήχους θυμού και μίσους στο ακουστικό μου. Το μόνο πράγμα που μου φαντάζει πιο εκνευριστικό από κάτι τέτοιο είναι να είμαι πρώτο τραπέζι πίστα σε μια συναυλία του Ντέιβιντ Χάσελχοφ. «Όχι, ευχαριστώ», απάντησα τελικά, κάτι που δεν ήθελε να δεχτεί η φίλη μου. «Είσαι πάντα τόσο αρνητικός», μου είπε εκνευρισμένη. «Θα έπρεπε που και που να δέχεσαι κάποια από τις προσκλήσεις μου».

Σε γενικές γραμμές, δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που θεωρούν πως μια βραδιά με επιτραπέζια είναι καλή ιδέα. Αλλά υπό μια έννοια, είχε δίκιο. Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν έλεγα «ΝΑΙ». Σε όλα.

Θέλοντας λοιπόν να κάνω ένα τολμηρό πείραμα, αποφάσισα πως για μια εβδομάδα θα έλεγα ΝΑΙ σε οτιδήποτε μου πρότειναν οι φίλοι μου. Ίσως να κατέληγα να παίζω παραπάνω επιτραπέζια από όσα κανονικά θα έπρεπε να παίζει ένας κανονικός άνθρωπος, αλλά σκέφτηκα ότι τουλάχιστον θα διασκέδαζα.

Είμαι στην πρώτη ημέρα του πειράματος και ήδη δυσκολεύομαι να πω ναι, μάλλον γιατί δεν έχω φύγει σχεδόν καθόλου από το διαμέρισμά μου. Εντούτοις, ανακαλύπτω ότι αντιδρώ πολύ θετικά σε clickbait επικεφαλίδες («θέλετε να μάθετε ποια διασημότητα έχει 11 δάχτυλα ποδιών;» - ΝΑΙ!), αλλά δεν είναι αυτή η ουσία αυτού του πειράματος.

Αργότερα, ενώ τρώω με φίλους, το πράγμα αλλάζει. Απαντάω με εκκωφαντικά ΝΑΙ σε οτιδήποτε με ρωτάει το γκαρσόνι. Θέλετε άλλο ένα ποτήρι κρασί; Θέλετε να δοκιμάσετε την κρεμ μπρουλέ; ΟΛΑ ΝΑΙ. Ενώ τα ξεστομίζω, κοιτάω με νόημα τους φίλους μου, θέλοντας να δω αν έχουν καταλάβει την αλλαγή.

«Michael θα τα φας όλα απόψε».

Μόνο αυτό μου λένε και αισθάνομαι άσχημα. Το κρασί και τα επιδόρπια δεν θα με βοηθήσουν από ό,τι φαίνεται. Απλά θα με κάνουν πιο χοντρό. Αποφασίζω να προσπαθήσω περισσότερο.

Δεν αναγκάζομαι να περιμένω και πολύ. Όταν φτάνω σπίτι, λαμβάνω ένα email από έναν συντάκτη ενός ραδιοφωνικού σταθμού, ο οποίος θέλει να κάνει ένα ζωντανό αφιέρωμα μιας ώρας στα social media. Με ρωτάει αν θα με ενδιέφερε να συμμετάσχω. Διαβάζοντας τις λέξεις «ραδιοφωνική εκπομπή» και «ζωντανό», μου έρχεται να ξεράσω την κρεμ μπρουλέ στο πληκτρολόγιό μου.

Όντας άτομο που αγχώνεται όταν πρέπει να δώσω μια παραγγελία πίτσας στο τηλέφωνο, η ιδέα του να μιλήσω ζωντανά στο ραδιόφωνο μου φαίνεται τρομακτική. Πρέπει όμως να τολμήσω. Απαντώ πως «φυσικά και θα ήθελα!»

Είναι ψέμα.

Στον δρόμο για τον σταθμό, αισθάνομαι περίεργα: ενθουσιασμένος, αλλά λιγάκι σκεπτικός και με μια διάθεση απόδρασης.

Αφού χαιρετίζω τους πάντες, μου φέρνουν ένα ποτήρι νερό. Το χύνω κατά λάθος στο τραπέζι. Ωραία ξεκινάω. Το νερό για λίγο δεν βρίσκει την κονσόλα και χωρίς να είμαι ειδικός στην γλώσσα του σώματος, εικάζω πως οι περισσότεροι που βρίσκονται γύρω μου θέλουν να με σπάσουν στο ξύλο.

Πέραν τούτου όμως, τα πάω σχετικά έως πολύ καλά. Σερβίρω κάποιες ειρωνικές ατάκες, απαντάω σε ακροατές και λέω σε μια ακροάτρια μάλιστα πως είναι μοναδική, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Μιλάμε για θρίαμβο.

Ενθουσιασμένος από την ραδιοφωνική μου εμπειρία, περπατάω με χαρά στον δρόμο, όταν πέφτω πάνω σε μια κυρία που με ρωτάει αν έχω λίγο χρόνο να μιλήσουμε για τα τροπικά δάση. Συνήθως, εδώ είναι μια περίπτωση που δείχνω κάτι πίσω της και τρέχω πανικόβλητος από την άλλη.

Αλλά όχι σήμερα. «Ναι, φυσικά και έχω λίγο χρόνο», λέω κάπως πιο δυνατά από ό,τι πρέπει. Την τρομάζω. Αρχίζει και μιλάει και εγώ απλά συμφωνώ με όλα, κουνώντας το κεφάλι μου. Για να πω την αλήθεια, μου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον θέμα. «Τι λέτε λοιπόν, θέλετε να υιοθετήσετε ένα δέντρο;», με ρωτάει η νέα μου φίλη αφού τελειώνει το λογύδριό της.

Ναι ξέρω, είπα ότι θα λέω ΝΑΙ σε όλα, αλλά αν έδινα σε αυτήν την γυναίκα τα λεφτά μου, μπορεί να αναγκαζόμουν να τα δώσω και σε εκείνον τον Νιγηριανό πρίγκιπα που μου έστειλε εκείνο το ενδιαφέρον email.

Αποφασίζω όμως να μην πω και ΟΧΙ. «Όλα στον καιρό τους» ψιθυρίζω με έναν αέρα μυστηρίου και απομακρύνομαι σιγά-σιγά από την κυρία. Όταν φτάνω στο σπίτι δέχομαι ένα μήνυμα από έναν φίλο.

«Θες να πάμε να κάνουμε γυμναστική μαζί;», με ρωτάει. Όχι Χριστέ μου.

Ο φίλος μου είναι πολύ αθλητικός τύπος. Πάει και γυμνάζεται τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα. Στις επτά το πρωί που για μένα είναι ξεκάθαρα ώρα ύπνου, καθώς και ώρα που ονειρεύομαι μπακλαβά. Την ίδια ώρα ο φίλος μου κάνει Crossfit. Με ρωτάει εδώ και μήνες να το τσεκάρω. ΝΑΙ του λέω λοιπόν, με δάκρυα στα μάτια.

Δεν είμαι αθλητικός τύπος. Καθόλου. Αν έκανα ας πούμε κάποια χρέωση της κάρτας μου σε κάποιο κατάστημα αθλητικών ειδών, η τράπεζά μου θα θεωρούσε ότι είχε κλαπεί. Αντιλαμβάνεστε την συνέχεια.

«Δεν αισθάνομαι πολύ καλά». Ίσως φταίει εκείνη η κρεμ μπρουλέ που έφαγα πριν πέντε ημέρες. Και καλά. Ο φίλος μου παίρνει γραμμή ότι έχω πέσει και προσπαθεί να με συνεφέρει. «Μην φοβάσαι, είναι πολύ κουλ εδώ. Είμαστε απλά τέσσερα άτομα και ο γυμναστής και αν κάποιος κουραστεί, οι υπόλοιπο τον βοηθάμε».

Δεν καταλαβαίνω γιατί ο φίλος μου πιστεύει ότι θα αισθανθώ καλύτερα με το να μου περιγράφει μια τόσο κολασμένη εικόνα. Είμαι από τους τύπους που όταν γυμνάζομαι δεν θέλω να βλέπω άνθρωπο. Κανέναν όμως.

Φτάνει η ημέρα. Οκτώ το πρωί και είμαστε στο γυμναστήριο. Ο γυμναστής με υποδέχεται με την ακόλουθη ατάκα: «Ήρθατε σε κακή μέρα».

Σκέφτομαι ότι κάθε ημέρα που ξεκινάει με γυμναστική είναι κακή ημέρα, αλλά δεν λέω τίποτα.

«Σήμερα, αντί να κάνουμε διαφορετικές ασκήσεις, απλά θα κάνουμε 1000 kettle bell swings». Τα kettle bells είναι κάτι βαριές μπάλες με χερούλι, από αυτές που χρησιμοποιεί η μαφία για να βυθίζει πτώματα στον πάτο της θάλασσας. Τα swings είναι αυτά για να παίρνεις τις μπάλες και να τις πηγαίνεις πέρα-δώθε από ένα σημείο ανάμεσα στα πόδια σου μέχρι επάνω από το κεφάλι σου. Κοινώς: διασκέδαση όχι αστεία.

«Μπορείς να το κάνεις;», με ρωτάει ευγενικά. Ναι, του απαντάω. ΠΡΟΦΑΝΩΣ.

Έχω ήδη ιδρώσει όσο δεν πάει. Η τριβή από τα χερούλια έχει ανοίξει πληγές στα χέρια μας. Στο τέλος, φαίνεται λες και είχα περάσει ένα πρωινό χειροπάλης με τον Captain Hook.

«Πόσα swings έχεις κάνει Michael;», μου λέει ο προπονητής μετά από 30 περίπου λεπτά. Το απαντώ αγκομαχώντας ότι έχω φτάσει τα 600.

«Εντάξει φτάνει τώρα, γιατί έχεις ιδρώσει παραπάνω από όσο πρέπει».

Όταν ο προπονητής σου λέει πως πρέπει να σταματήσεις την προπόνηση επειδή έχεις ιδρώσει ΠΑΡΑ πολύ, τότε ξέρεις ότι είσαι και πολύ σφίχτης.

Περνάω την ημέρα μου στο σπίτι και δεν ξεμυτίζω από το διαμέρισμα. Μόνο που αυτήν την φορά, όταν πάω να σηκωθώ πονάω. Μου παίρνει τρία λεπτά να φορέσω σώβρακο.

Τρώγοντας το μεσημεριανό μου σε ένα κοντινό εστιατόριο, αποφασίζω να πάω προς νερού μου στην τουαλέτα του καταστήματος. Πρόβλημα. Τα ούρα μου έχουν ένα χρώμα που δεν θα έπρεπε ποτέ, ΜΑ ΠΟΤΕ να έχουν. Πάω στον γιατρό για εξετάσεις.

«Έχεις ραβδομυόληση», μου λέει η γιατρός, έχοντας στα χέρια της τις εξετάσεις αίματος. «Σημαίνει ουσιαστικά ότι καταρρέει ο μυϊκός σου ιστός. Τι διάολο έκανες;».

Της απαντάω ότι έκανα μια προπόνηση Crossfit και βλέπω ότι με το ζόρι συγκρατεί τα γέλια της.

Μου εξηγεί πως πρέπει να μπω άμεσα νοσοκομείο και να παραμείνω για ένα βράδυ, ώστε να λάβω την κατάλληλη θεραπεία. Της απαντάω με υπερβολικό ενθουσιασμό πως ΝΑΙ, αυτό θέλω κι εγώ. Το να λέω ΝΑΙ σε όλα αποδεικνύεται μια από τις ηλίθιες ιδέες που είχα εδώ και καιρό.

Την επόμενη μέρα μου λένε ότι η κατάστασή μου είναι καλύτερη και ότι μπορώ να πάω σπίτι μου. Για μια στιγμή σκέφτομαι να τραγουδήσω το Thank You της Dido, αλλά τελευταία στιγμή αλλάζω γνώμη.

Λόγω της παραμονής μου στο νοσοκομείο, έχω ξεχάσει εντελώς να κοιτάξω τα μηνύματά μου και τα email μου, πράγμα που κάνω στο λόμπι του νοσοκομείου. Πέρα από τα συνήθη spam, βλέπω ένα μήνυμα από εκείνη την φίλη μου με τα επιτραπέζια.

«Σε ενδιαφέρει να έρθεις μαζί μου σε μια συναύλια ukulele;».

Και αυτήν την φορά θέλει να ξέρει. Άμεσα. Αναρωτιέμαι αν είναι συνδρομήτρια σε κάποια λίστα τύπου «Τα 100 χειρότερα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε μαζί». Πώς διάολο γίναμε φίλοι;

Ετοιμάζομαι να πω άλλο ένα βροντερό ΝΑΙ, αλλά εκείνη την στιγμή κοντοστέκομαι και σκέπτομαι την εβδομάδα που πέρασε. Σκέφτομαι την κουβέντα μου με την κυρία με τα δέντρα, τα kettle bell swings της κολάσεως και το πέρασμά μου από το νοσοκομείο.

Της απαντώ ένα απλό «όχι ευχαριστώ» και αισθάνομαι πως επιτέλους μπορώ να ανασάνω.

Νιώθω ξανά μια αίσθηση ικανοποίησης και φεύγω κουτσαίνοντας από το νοσοκομείο, αφήνοντας πίσω μου την θετική άποψη για την ζωή που δοκίμασα για μια εβδομάδα. Τους την χαρίζω.

Περισσότερα από το VICE

Ακροδεξιά και Eξέδρα στα Ελληνικά Γήπεδα

Η Αθήνα από Ψηλά Είναι πιο Όμορφη

Πώς Τέσσερα Αγόρια από το Δυτικό Λονδίνο Έγιναν οι «Beatles» του ISIS