Η Zωή στην Ελλάδα Μέσα από τα Μάτια Ενός 16χρονου που Έχει Αποφασίσει να την Κάνει

Πριν από λίγο καιρό συνάντησα τον Κωνσταντίνο, μαθητή δευτέρας λυκείου, επειδή είχα περιέργεια να μάθω πώς βλέπει ένας έφηβος την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα. Η αλήθεια είναι πως εμείς, οι περιβόητοι millenials, έχουμε αρχίσει να βλέπουμε τα πράγματα από ένα ενήλικο πρίσμα, καθώς η καθημερινότητα σε συνδυασμό με τον παγκόσμιο εργασιακό αχταρμά έχει απορροφήσει κατά κάποιο τρόπο την όρεξή μας για ζωή. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι δεκαεξάχρονοι και μας αναζωπυρώνουν την αισιοδοξία σε κάθε πιθανή μας συζήτηση. Εντάξει, όλοι όταν ήμασταν μικροί είχαμε την εντύπωση πως θα αλλάξουμε τον κόσμο, πράγμα που δεν είναι κακό αφού αυτό συνήθως γίνεται πράξη από τις νέες γενιές.

Ο Κωνσταντίνος με εξέπληξε με το πόσο ώριμα σκέφτεται παρά το νεαρό της ηλικίας του. Εγώ στα δεκαέξι μου δεν σκεφτόμουν κάτι άλλο πέραν του να παίξω Tony Hawk και μπάλα και να ακούσω μουσική. Βέβαια, μιλάμε για εντελώς διαφορετικές εποχές. Τώρα έχουν γίνει πολύ πιο σκληρά τα πράγματα. Πρόκειται για ένα παιδί το οποίο ασχολείται με το γκράφιτι, το skate και διάφορες άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες. «Θέλω να γίνω γραφίστας και θα φύγω στην Αγγλία το 2017, επειδή έχω καταλήξει πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει μέλλον για κανέναν - τουλάχιστον για τους νέους. Δυστυχώς, οι πολιτικοί και όλες οι προηγούμενες γενιές μάς καταδίκασαν, αλλά καλύτερα να μην ανοίξω αυτό το θέμα. Θα μείνω απλώς στην άποψή μου πως για όλα αυτά φταίει η παιδεία του Έλληνα, η οποία ξεκινάει από το σχολείο. Θέτονται εξαρχής λάθος βάσεις. Αν ο άνθρωπος δεν κάτσει να ψαχτεί από μόνος του και λειτουργεί με παρωπίδες, αποκλείεται να υπάρξει πρόοδος. Ακόμα και τώρα, που έχουμε για πρωθυπουργό έναν νέο άνθρωπο, σκατά τα έκανε και αυτός».

Όπως καταλαβαίνετε, η κουβέντα μας ξεκίνησε δυναμικά. Η αναφορά του στα πολιτικά, μου δημιούργησε την εξής απορία. Άραγε θα ψήφιζε αν είχε τη δυνατότητα ή είναι απογοητευμένος από όλους; «Είναι περίεργο αυτό. Το να μην ψηφίζεις είναι σαν να σε ρωτάει η μάνα σου τι θες να φας και να της λες να κάνει ότι θέλει. Αν φτιάξει ρεβίθια, τα οποία σιχαίνεσαι, δεν έχεις δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς. Από την άλλη, αν πάω να ψηφίσω, είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Εδώ κάποιοι πήγαν και ψήφισαν Χρυσή Αυγή από αντίδραση και πριν από έναν χρόνο η Χρυσή Αυγή έβγαινε στο Κερατσίνι και δολοφονούσε κόσμο».

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που έδωσε τόσο καλά δομημένη απάντηση στην ερώτησή μου, όπως επίσης ενθουσιάστηκα όταν μου είπε ότι, αν και δεν του φαίνεται (ο ίδιος το έθεσε έτσι), συμμετέχει σε κάποια προγράμματα της Βουλής των Εφήβων. Πέραν της πολιτικής, όμως, πώς βλέπει άραγε το εκπαιδευτικό σύστημα και συγκεκριμένα τη δημόσια εκπαίδευση όντας μαθητής δημόσιου λυκείου; «Το μόνο σταθερό στην παιδεία είναι πως δεν υπάρχει παιδεία. Οι καθηγητές λειτουργούν σαν δημόσιοι υπάλληλοι. Εντάξει, είναι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ, μου θυμίζουν αυτούς που δουλεύουν στο ΙΚΑ. Υπάρχουν φυσικά και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις. Δεν τίθεται θέμα να σε βοηθήσουν σε κάποιο πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίζεις, σχεδόν κανένας καθηγητής δεν νοιάζεται». Μιλώντας για καθηγητές και σχολεία, η συζήτηση έφτασε αναπόφευκτα και στους γονείς. Η αλήθεια είναι πως είχα περιέργεια να μάθω τι σχέση μπορεί να έχει με την οικογένειά του. «Είμαι υπερήφανος που έχω τον Γιώργο και τη Σοφία για γονείς. Δεν νομίζω πως έχει υπάρξει άλλη μάνα που να πήρε το παιδί της από το χέρι και το πήγε να πάρει ένα σπρέι και στα κρυφά να κάνει το πρώτο του γκράφιτι, και μάλιστα σε ηλικία εννιά ετών. Επίσης, δεν γνωρίζω πολλά παιδιά που να μιλάνε με τον πατέρα τους –για άπειρα θέματα– όπως εγώ. Ένας άλλος άνθρωπος που με έχει βοηθήσει να δω τα πράγματα διαφορετικά, ειδικά στον έρωτα, είναι η μεγάλη μου αδερφή. Είμαι πολύ δεμένος με την οικογένειά μου και αυτό με απελευθερώνει σαν καλλιτέχνη».

Καθώς η κουβέντα μας προχωρούσε, θέλησα να μάθω πώς βιώνει, ή τουλάχιστον πώς βλέπει την προσφυγική κρίση. «Τη ζω καθημερινά επειδή περνάω από τη Βικτώρια για να πάω στο εργαστήριο που κάνω μαθήματα και η κατάσταση εκεί είναι πολύ περίεργη. Ως άνθρωπος και καλλιτέχνης προβληματίζομαι πολύ έντονα που βλέπω κυρίους να είναι χαρούμενοι επειδή έχουν ένα γάλα στη σακούλα την ίδια στιγμή που ο μέσος Έλληνας κλαίει επειδή τα 500 ευρώ του μισθού του πρέπει να τα δώσει στη ΔΕΗ και όχι για να πάει να πάρει ένα i-phone». Συνεχίσαμε σχολιάζοντας την αρνητική στάση της εκκλησίας απέναντι –σχεδόν– στους πάντες, για να καταλήξει πως «θα πρέπει να τους σέβεσαι όλους, άσχετα με τα πιστεύω τους. Προσπαθώ πάντως να μην μπαίνω σε συζητήσεις περί θρησκείας».

Η ώρα είχε περάσει και ο Κωνσταντίνος έπρεπε να φύγει για να προλάβει να πάει για μάθημα. Έτσι, αποφάσισα να του κάνω την τελευταία και πιο σημαντική μου ερώτηση. Υπάρχει ελπίδα; «Αν συνεχίσουν τα παιδιά της ηλικίας μου να είναι τόσο μαλακισμένα, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, δεν υπάρχει ελπίδα».

Y.Γ.
Ο Κωνσταντίνος συμμετέχει στο φετινό Full Color Festival.

Περισσότερα από το VICE Η Αστυνομία δεν Θέλει να Ξέρεις τι Συμβαίνει Αυτήν τη Στιγμή στην Ειδομένη Οι πιο Γαμάτες «Καμένες» Ταινίες που Έχω Πετύχει στην Ελληνική Τηλεόραση Μετά τα Μεσάνυχτα

Πέντε Κοπέλες και Ένας Τύπος μας Μιλούν για την Πρώτη Φορά που Έπιασαν Πέος