Συναντήσαμε την Αγγελική Στελλάτου

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, με καταγωγή από την Κεφαλονιά. Οι γονείς της, Χριστόφορος και Λευκούλα. Τα καλοκαίρια τα περνούσε πάντα στο νησί.

Συστάσεις: Η Αγγελική Στελλάτου είναι χορογράφος και ερμηνεύτρια. Μαζί με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου δημιουργούν την «Ομάδα Εδάφους» και κυριολεκτικά αλλάζουν την ιστορία του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα, με παραστάσεις όπως η «Μήδεια», «Ενός λεπτού σιγή» και «Δράκουλας» μεταξύ άλλων. Ως σκηνοθέτης- χορογράφος συνεχίζει με τους «Κανίβαλους», «Τα Εφτά θανάσιμα αμαρτήματα», «Μικρές ζωές ή το σώμα που κατοικώ» κα.

Ο παππούς της πριν γίνει παπάς, έπαιζε βιολί. Ήθελε κι η πρωτότοκη κόρη του γιου του να μάθει να παίζει κάποιο μουσικό όργανο και για τον λόγο αυτό χρηματοδότησε τα μαθήματα ακορντεόν της μεγαλύτερης αδελφής της Αγγελικής.

«Μετά, δε θυμάμαι πώς έγινε ακριβώς, αλλά η αδελφή μου άρχισε μαθήματα μπαλέτου. Ήθελα κι εγώ να πάω φυσικά, αλλά αυτό που έλεγε η μητέρα μου ήταν "εσύ είσαι αδύνατη, δεν χρειάζεται". Μετά, πανελλήνιες. Τα είχα φορτώσει εντελώς στον κόκορα. Τότε η μητέρα μου έπαιξε το τελευταίο της χαρτί: "Άμα περάσεις σε καμιά σχολή, θα σου δώσω χρήματα να κάνεις μπαλέτο". Ε και σπάει ο διάολος το ποδάρι του και περνάω».

Λογιστών, στην Πάτρα. Σειρά τυχερών συμπτώσεων την οδηγεί σε μια σχολή που διδάσκει ο Αντόν Στόινωφ από τη Σόφια. Τον θυμάται ακόμα να της λέει: «Μπορείς μπρε, μπορείς…»

Το αστείο είναι ότι στη σχολή χορού στην Πάτρα δεν υπήρχε τμήμα για ενήλικες. Η Αγγελική επέμεινε κι έκανε μάθημα με τα πιτσιρίκια.

«Ήμουνα εγώ 18 και η αμέσως μικρότερη από μένα ήταν 14. Όλα τα άλλα παιδιά ήταν κάτω από 10».

Απλά, ήταν κάτι στο οποίο πήγαινε και της άρεσε πολύ. Δε σκεφτόταν τότε ότι θα γίνει χορεύτρια. Κάποια στιγμή επέστρεψε στην Αθήνα «χωρίς να τελειώσω τη σχολή βέβαια».

Και της λέει ο Αντόν, ο δάσκαλος μπαλέτου, ότι στην σχολή «Δ. Γρηγοριάδου» διδάσκει ένας φίλος του.

«Πάω λοιπόν στη σχολή και μένω κάγκελο. Γιατί εκεί συναντώ για πρώτη φορά μπαλαρίνες "wannabe". Μαλλί τραβηγμένο, να σου τραβάει το μάτι και το φρύδι, βαμμένες πολύ, τύπου "έτσι είναι οι χορεύτριες". Αλλά εγώ δεν το ήξερα αυτό. Ήξερα με τα πιτσιρίκια, που πηγαίναμε όπως νά 'ναι».

Για καλή της τύχη, ο Αντόν μετακομίζει στην Αθήνα και διδάσκει στη «Ραλλού Μάνου». Η Αγγελική, με μια άτυπη υποτροφία που της χάρισε η ίδια η Μάνου παρακολουθεί όλα τα μαθήματα. Εκεί χόρεψε και τον πρώτο της ρόλο. Το παιδάκι της Μήδειας. Προφητικό;

«Σα μυγάκι ήμουνα. Φόραγα ένα μαύρο κορμάκι με κάτι πεπλάκια πίσω και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το μυαλό μου από το πόσο έμοιαζα με μυγάκι».

«Αν μπορούσαμε να το μιλήσουμε, δε θα μπορούσαμε να το χορέψουμε»

Η Αγγελική θυμάται χαμογελώντας το θέμα της έκθεσης στις εισαγωγικές εξετάσεις της Κρατικής Σχολής Χορού.

-Αυτό το χαρτί μπροστά μου, όλο μουτζούρες ήτανε. Να είχα γράψει 10 προτάσεις…

Πήγε εκεί χωρίς να περιμένει κάτι. Χωρίς καημό. Αλλά πέρασε. Αγαπημένος της δάσκαλος, ο Γιάννης Μέτσης. Ο ορισμός, λέει, του ανθρώπου που «γουστάρει» τον χορό:

«Αν είχαμε μάθημα στις 9 το πρωί, πήγαινε μια- μιάμιση ώρα νωρίτερα και πέρναγε όλο το μάθημα μόνος του. Επειδή το γούσταρε. Επίσης, σαν παιδαγωγός ήταν απίστευτος. Ήξερε να δίνει στον καθένα αυτό που χρειαζόταν για να τον κινήσει. Εμένα, μου έλεγε: "Καλό. Αλλά μπορείς και καλύτερα". Είχε καταλάβει ότι δεν άντεχα, όπως ούτε και τώρα αντέχω, την απόρριψη».

Στο δεύτερο έτος της Κρατικής, γνωριμία με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Η «Ομάδα εδάφους» και οι πρώτες παραστάσεις.

Φεύγει για Νέα Υόρκη.

Τελειώνει την Κρατική Σχολή και με υποτροφία από το ίδρυμα Ωνάση, πηγαίνει στη Νέα Υόρκη να παρακολουθήσει μαθήματα.

«Το πρώτο σοκ που έπαθα ήταν ότι εγώ έφυγα από εδώ νομίζοντας ότι θα πάω εκεί κι επειδή δεν θα με ξέρει κανείς, εγώ θα είμαι μια άλλη. Ότι δηλαδή δε θα έχω τα ελαττώματα που έχω εδώ. Θα είμαι πιο θαρραλέα, πιο κοινωνική, τέτοια. Ότι τα ελαττώματα μου δε θα τα πάρω μαζί. Και όντως, δεν τα έβαλα στη βαλίτσα αλλά αυτά, τσουπ… εμφανίστηκαν κι εκεί».

Εκεί δεν χόρεψε. Αλλά δούλεψε πολύ σκληρά. Όσο για τη ζωή στη Μητρόπολη…

«Το πιο περίεργο με την Νέα Υόρκη ήταν ότι βρισκόμουν σε σημεία στην πόλη και από τη μια μου ήταν γνώριμα εξαιτίας του κινηματογράφου, από την άλλη δε με θυμόμουν εμένα εκεί. Ήταν πολύ περίεργο. Είχα τις εικόνες, αλλά όχι το βίωμα».

Αποφασίζει να γυρίσει.

ΜΗΔΕΙΑ

Η παράσταση που απογείωσε την «Ομάδα Εδάφους» και μια ερμηνεία από την Αγγελική που συζητήθηκε όσο λίγες. Όταν την ρωτάω γι' αυτή,

«Εγώ δε ξέρω τι είμαι πάνω στη σκηνή. Δεν με έχω δει. Με έχω δει σε βίντεο, μόνο και εκεί λέω: Αυτό το έκανες καλά, αυτό θα μπορούσες να το κάνεις και καλύτερα».

Μερικά χρόνια μετά, θα εγκαταλείψει την «Ομάδα Εδάφους».

«Έφυγα, γιατί απλώς δεν μπορούσα άλλο.»

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Η Αγγελική ανήκει στους βασικούς συντελεστές και χορογραφεί μεγάλο κομμάτι της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων που φιλοξενήθηκαν στην Αθήνα (2004). Για την εμπειρία της εκεί μου λέει:

«Αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να πω όχι, δεν θα το άντεχα μετά… Αισθανόμουν σαν αβγό που του έχουνε βάλει πάνω του μια πολυκατοικία και ένα δάχτυλο του λέει "πρόσεξε μη σπάσεις". Από την άλλη ήταν πολύ καλή η επαφή μου με τους εθελοντές. Νομίζω ότι παρά το άγχος και την κούραση όλοι καταφέραμε να βρούμε τη δύναμη που χρειαζόταν για να γίνει αυτό που έγινε».

«Κωλοδουλειά»

Δανείζομαι τον τίτλο της παράστασης- μονόλογο που σκηνοθέτησε ο Άγγελος Μέντης για το Φεστιβάλ Αθηνών και τον οποίο ερμήνευσε η Αγγελική, για να μιλήσουμε για το πέρασμα της Αγγελικής στο θέατρο αλλά και τη δουλειά της ως σκηνοθέτη- χορογράφου.

«Το να μιλήσω στη σκηνή, κάπως το έκανα σαν να μπορώ, στην αρχή τουλάχιστον. Μετά είχα μεγαλύτερη συνείδηση της ευθύνης. Θυμάμαι με τον Άγγελο, μια εβδομάδα πριν γίνει η παράσταση «Κωλοδουλειά», είχαμε γονατίσει από το άγχος. Έρχεται μια μέρα λοιπόν ο Άγγελος και μου λέει: "Tι φοβάσαι πιο πολύ;" Ότι θα τα κάνω χάλια του απαντώ, εσύ; Κι εγώ το ίδιο μου λέει, ας το κάνουμε χάλια λοιπόν».

Πρώτη της σκηνοθεσία στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, τίτλος: Στο δρόμο μου ένας άγγελος.

«Ας είναι καλά ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος που με έσπρωξε -στην κυριολεξία- να το κάνω. Το ωραίο με το να φτιάξεις μια παράσταση είναι η έρευνα που κάνεις γι αυτήν. Γνωρίζεις έναν καινούργιο κόσμο. Από την άλλη, έχει πολύ ευθύνη και άγχος. Κι εγώ δυστυχώς, είμαι πολύ κουρδισμένη στο να βλέπω τα προβλήματα. Πολύ συχνά συναντώ προβλήματα που δεν μπορώ να τα λύσω. Δεν μπορώ να το καταπιώ όμως και να πω ότι θα πάω παρακάτω. Θα τα βλέπω, συνέχεια. Ας πούμε φέτος, έπλεκα μια ζακέτα και κάνω ένα λάθος και το συζητάω με τη μητέρα μου, που πλέκει επίσης και της λέω: "Ρε μάνα, έκανα λάθος εκεί και τώρα πρέπει να ξεπλέξω δέκα εκατοστά, είναι πολύ δουλειά". Kαι μου λέει η μητέρα: "Ναι, αλλά το λάθος θα το βλέπεις συνέχεια μετά, ενώ τον κόπο σου θα τον ξεχάσεις". Και φυσικά το ξέπλεξα».

Μικρές ζωές

«Μικρές ζωές ή το σώμα που κατοικώ» είναι η τελευταία χορευτική παράσταση της Αγγελικής που παρουσιάστηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου τον περασμένο χρόνο.

«Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πλήθος ανθρώπων που τα σημάδια που αφήνει με το πέρασμά του είναι μικρά. Ήθελα να μιλήσω λοιπόν για τους ανθρώπους που δεν αφήνουν τόσο μεγάλα χνάρια. Και που με έναν τρόπο εξακολουθούν να υπάρχουν και να αφήνουν κάποια ίχνη πίσω τους».

Όταν την ρωτάω για την πολιτική διάσταση που φέρει αυτό, μου απαντά:

«Δεν είχα πρόθεση να κάνω κάποιο πολιτικό σχόλιο. Αλλά ως άνθρωπος σε μια κοινωνία, ζω αυτά που συμβαίνουν και τα φέρω με κάποιο τρόπο. Αυτό που κατάλαβα στη διάρκεια των προβών είναι πόσο εξωφρενικά δύσκολο είναι να συνεννοηθούμε οι άνθρωποι. Και είναι καλό να το ξέρουμε. Ότι χρειάζεται προσπάθεια να συνεννοηθούμε και να μην επιβάλλουμε απλώς τις απόψεις μας ο ένας στον άλλον. Το στοίχημα με τις "Μικρές Ζωές" ήταν αυτοί οι δυο άνθρωποι, που κάνουν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις, να μην κάνουν απλά τις ίδιες κινήσεις. Αλλά να συντονιστούν. Να είναι στο ίδιο "ρεύμα". Και το ότι κάνουν τις ίδιες κινήσεις να είναι απλά το αποτέλεσμα του συντονισμού τους».

Ονειρεύομαι…

«Μάλλον δεν ονειρεύομαι. Δεν ονειρεύομαι να κάνω αυτό ή το άλλο. Πιο πολύ έχω την αίσθηση του μυρμηγκιού που δουλεύει. Όταν φεύγει βέβαια το μυαλό μου λίγο από το οικονομικό μου άγχος, ονειρεύομαι να είμαι… Να είμαι με ό,τι… κάνω, δεν κάνω.

Να πλέω στη ζωή

Και να συμβαίνει ότι είναι να συμβεί.

Αυτό τουλάχιστον είναι το ποθούμενο

Όχι ότι είμαι κοντά….»

Της ζήτησα να μας «αφιερώσει» μια σκηνή ταινίας που για κάποιο λόγο ξεχώρισε και αγαπά. Το θέμα του «συντονισμού» έκανε την εμφάνισή του κι εδώ στην τελευταία σκηνή της καναδέζικης ταινίας Last Nigh tόπου ένας άντρας και μια γυναίκα, ερωτεύονται λίγο πριν το τέλος του κόσμου, συντονίζονται, ο καθένας με τα δάχτυλα σφιγμένα στη σκανδάλη, να την πατήσει και ν' αφαιρέσει ο ένας τη ζωή του άλλου. Να βάλει ο ένας τέρμα στη ζωή του άλλου και όχι η έκρηξη του ήλιου σε σούπερ νόβα . Δευτερόλεπτα πριν το τελεσίδικο offστη ζωή, τα χέρια λυγίζουν και τα χείλη του ενός σφραγίζουν το στόμα του άλλου. END. Έρωτας; Άλλωστε, όπως λέει κι η Αγγελική, ίσως κι ο έρωτας τελικά να είναι απλά θέμα "timing".

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.