To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia.Ο κόσμος είναι κοινωνικά διαστρωματοποιημένο μέρος. Σημαντικοί άνθρωποι μπαίνουν σε αποκλειστικούς χώρους. Όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να πληρώσουν ένα κάρο λεφτά ή να παρακολουθήσουν από μακριά πίσω από το συρματόπλεγμα. Αλλά υπάρχει ένα κόλπο για να μπαίνει κανείς δωρεάν σε διάφορους χώρους. Απλά χρειάζεται να προσποιηθείς ότι είσαι σημαντικό πρόσωπο. Και οι άνθρωποι που φορούν ανακλαστικά φωσφοριζέ γιλέκα είναι σημαντικοί - υπό την έννοια ότι επιδιορθώνουν πράγματα για τα οποία κανένας άλλος δεν ενδιαφέρεται. Εάν δεις κάποιον με φωσφοριζέ γιλέκο να περνάει χαλαρός κάποιο οδόφραγμα ή να προσπερνάει κάποιον μπράβο, είναι φυσιολογικό να υποθέσεις ότι πηγαίνει να επιδιορθώσει κάτι. Αυτό μετατρέπει το φωσφοριζέ γιλέκο, σε κλειδί που ανοίγει κάθε είδους πόρτες στη ζωή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τουλάχιστον, αυτό υποθέταμε πάντα εγώ και ο φίλος μου Sean. Στην παραπάνω φωτογραφία, είναι ο τύπος που του ρίχνω κρασί στο στόμα τη νύχτα που αποφασίσαμε ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε τη θεωρία μας. Έτσι την αμέσως επόμενη μέρα πήγαμε για ψώνια, αγοράσαμε δυο φωσφοριζέ γιλέκα και μερικά ψεύτικα γουόκι-τόκι και ξεκινήσαμε για περιπέτειες.
Ξεκινήσαμε από τα εύκολα. Πού χάνει την παρθενιά του στην παράνομη είσοδο κάθε 12χρονο; Στον κινηματογράφο. Φορώντας τα γιλέκα, ο Sean και εγώ περάσαμε αγέρωχοι ακριβώς μπροστά από τον τύπο που τσεκάρει τα εισιτήρια και μπήκαμε στην πρώτη αίθουσα που είδαμε. Ευκολάκι.
Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι ήμασταν αναγκασμένοι να δούμε οτιδήποτε έπαιζε εκείνη τη στιγμή που τελικά ήταν το Office Christmas Party. Παραδόξως μας φάνηκε ΟΚ, παρόλο που η έξαψη του ότι τρυπώσαμε εκεί μπορεί να συνέβαλε στη ζαλάδα μας. Ήταν ώρα για μεγαλύτερες προκλήσεις.
Ο ζωολογικός κήπος αποδείχθηκε δυσκολότερος, αν και μόνο σε ψυχολογικό επίπεδο. Χρειάστηκε τουλάχιστον 15λεπτο χασομέρι στην είσοδο, καπνίζοντας φτηνά στριφτά τσιγάρα για να καλύψουμε την ανησυχία μας. Κανένας μας δεν πίστεψε ότι θα μπαίναμε μέσα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι περπατώντας προς το ταμείο μας νιώθαμε σαν να βγαίναμε από αποβατικό στη Νορμανδία την D-Day.Όπως αποδείχθηκε, ο κίνδυνος ήταν μόνο στο κεφάλι μας. Τελικά, απλά περάσαμε – την ώρα που μπαίναμε ο Sean είπε ένα θρασύτατο «μέρααα» στον ταμία. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πόσο εύκολο ήταν. Αμέσως μόλις μπήκαμε μέσα αρχίσαμε να χαχανίζουμε σαν μαθητριούλες και μάλιστα χαιρετούσαμε γνέφοντας στους πραγματικούς υπαλλήλους του ζωολογικού κήπου. Ξεγελούσαμε και τις οικογένειες των επισκεπτών, που κάθε λίγο και λιγάκι μας ρωτούσαν τι ώρα έκλεινε ο ζωολογικός κήπος ή οδηγίες για να πάνε στις μαϊμούδες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στη φωτό είμαι εγώ, δίπλα στον περιφραγμένο χώρο των λεμούριων, κάπως απογοητευμένος. Οι λεμούριοι είναι τα αγαπημένα μου ζώα, αλλά ο χώρος για κάποιο λόγο ήταν κλειστός, γεγονός που πραγματικά με στεναχώρησε. Με πλησίασε μια οικογένεια υποθέτοντας ότι εργάζομαι εκεί και με ρώτησε πότε θα ξανανοίξει. Τους είπα ότι θα ρωτήσω τη διεύθυνση το ταχύτερο δυνατό και χρησιμοποίησα το ψεύτικο γούοκι-τόκι μου για να το «διευθετήσω».
Υπάρχει κάτι στις φόρμες εργασίας που δημιουργούν μια σχεδόν αφελή εμπιστοσύνη. Ο κόσμος εμπιστεύεται τις φόρμες εργασίας. Οι περισσότεροι από εμάς υπακούμε σε αυτό που λένε εκείνοι με τις φόρμες εργασίας σε βαθμό που θυμίζει το Πείραμα της Φυλακής του Στάνφορντ.
Καθώς περνούσε η μέρα, ο Sean και εγώ αποκτήσαμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και άνεση με τα φωσφοριζέ γιλέκο μας. Ξεχνούσαμε ακόμη και ότι το φορούσαμε. Το να μπούμε στο ζωολογικό κήπο ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ό,τι περίμενα από το μικρό μας πείραμα αλλά δεν είμαι από τους τύπους που επαναπαύονται στις δάφνες τους. Ήταν η ώρα να δούμε πόσο μακριά μπορούσαμε να πάμε.
Επιχειρήσαμε να επιβιβαστούμε σε ένα τουριστικό λεωφορείο που πήγαινε στην πόλη αλλά ο οδηγός δεν τσίμπησε. Αποδεικνύεται ότι το λεωφορείο είχε την καλύτερη ασφάλεια σε όλη τη Μελβούρνη.
Μπήκαμε σε ένα ταξί της Uber για να επιστρέψουμε στην πόλη και ενώ ήμασταν κολλημένοι στην κίνηση, ο Sean συνειδητοποίησε ότι οι γαμημένοι οι Coldplay έπαιζαν εκείνο το βράδυ. Τέλεια. Φτάνοντας στο στάδιο, αλλάξαμε τα κίτρινα φωσφοριζέ γιλέκα μας και φορέσαμε άλλα, πορτοκαλί χρώματος προκειμένου να αναμειχθούμε εύκολα με όλους τους υπόλοιπους που φαίνονταν να έχουν σχέση με το χώρο. Δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν προσαρμοζόμαστε εύκολα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το να μπούμε μέσα δεν ήταν ακριβώς εύκολο. Χρειάστηκε να δοκιμάσουμε αρκετές διαφορετικές εισόδους και να επαναλάβουμε την προσπάθεια πολλές φορές αλλά ήμασταν αγχωμένοι μόνο κατά το ήμισυ σε σχέση με τις προηγούμενες προσπάθειες. Βλέπετε, ο Sean κατά κάποιο τρόπο γνώριζε κάποιον μέσα. Σκεφτήκαμε ότι εάν όλα πήγαιναν κατά διαόλου, θα λέγαμε το όνομά του με την ελπίδα ότι θα τη γλιτώναμε. Προς έκπληξή μας δεν πήγε στραβά το πράγμα. Μπήκαμε πραγματικά μέσα.
Με το που τρυπώσαμε μέσα ο Sean έστειλε μήνυμα στον φίλο του να έρθει να μας συναντήσει. Προφανώς και βρήκε τη φάση του γιλέκου γελοία και ντροπιαστική αλλά μας είπε ότι θα προσπαθούσε να μας εξασφαλίσει κάποιες προσωρινές άδειες εισόδου. Σε αυτό το σημείο, το θέμα παίρνει λίγο άλλη διάσταση καθώς είχαμε κάποιον γνωστό, αλλά σε κάθε περίπτωση τα γιλέκα ήταν που μας έβαλαν στους Coldplay.
Δεν ήμουν μεγάλος θαυμαστής των Coldplay προτού να τους δω φορώντας φωσφοριζέ γιλέκο. Αλλά εκείνη η μέρα άλλαξε πολλά. Έφυγα από το στάδιο νιώθοντας μια γλυκιά ζεστασιά, που νομίζω ότι δημιουργήθηκε από τις παράνομες δραστηριότητες και τα πλαστικά γιλέκα.
Γενικά, η εμπειρία μας είχε αποδείξει κάτι που πάντα υποπτευόμουν ότι είναι αλήθεια: ότι δεν θα μάθεις εάν δεν προσπαθήσεις. Χάρη σε αυτά τα φωσφοριζέ γιλέκα μπήκαμε δωρεάν σε τρεις χώρους και κερδίσαμε μερικά περίεργα προνόμια χάρη στην εύνοια της τύχης που κι αυτή μας χαμογέλασε χάρη στα γιλέκα.
Υποθέτω ότι εάν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή θα ήταν η εξής: πάρε και εσύ ένα φωσφοριζέ γιλέκο - και αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις για τη ζωή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ