Στις Κατασκηνώσεις Γυμνιστών Μαίνεται ο Πόλεμος της Στύσης

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Αν και ένα πολύ μικρό ποσοστό Αμερικανών παραδέχεται ότι έχουν ξεγυμνωθεί δημοσίως και ένα ακόμη πιο μικρό παραδέχεται ότι έχει κάνει οποιοδήποτε τσίτσιδο κοινωνικό πάρε-δώσε, ο «κοινωνικός γυμνισμός» εξακολουθεί να ασκεί μια ουτοπική γοητεία. Ο γυμνισμός αυτοχαρακτηρίζεται ως η πλήρης ελευθερία, βοηθώντας τον κόσμο να δραπετεύσει από την όποια σωματική ντροπή και φέρνοντάς μας πιο κοντά στη φύση και στην ξεκάθαρη θέση μας μέσα σε αυτήν. Η γοητεία που ασκεί αυτή η πρόταση έχει επιτρέψει στον κοινωνικό γυμνισμό, ως χόμπι για κάποιους και ως τρόπο ζωής για κάποιους άλλους, να συνεχίζει να υπάρχει στις ΗΠΑ εδώ και 90 χρόνια, μεγαλώνοντας σταδιακά και έχοντας φτάσει πλέον στο σημείο να συντηρεί πάνω από 200 πλαζ γυμνισμού, κατασκηνώσεις, αλλά και θέρετρα σε όλη τη χώρα.

Ένας αριθμός κοινωνικών παραγόντων στέκονται στον δρόμο της περαιτέρω εξάπλωσης του γυμνισμού στις ΗΠΑ, με κάποιους από αυτούς να είναι αρκετά ασαφείς. Αλλά, όπως αναγνωρίζουν αρκετές εκδόσεις που υποστηρίζουν τον γυμνισμό, για πολλούς άνδρες μια από τις βασικές ανησυχίες στο να ενδώσουν στον γυμνισμό, ο οποίος συχνά πραγματοποιείται σε απόλυτα φιλικούς για τις οικογένειες χώρους είναι η πιθανή εμφάνιση κάποιας «σηκωμάρας». Οι περισσότερες ομάδες γυμνισμού στις ΗΠΑ έχουν μια συνηθισμένη και εύκολη απάντηση για αυτό, λέγοντας ότι συμβαίνει σπάνια. Αλλά, παρά την άνετη φύση αυτής της απάντησης, η αλήθεια είναι πως ιστορικά οι «σηκωμάρες» αποτελούν ένα αρκετά δύσκολο πρόβλημα για τον γυμνισμό των ΗΠΑ. Με βάση τις μελέτες που έχουν κάνει Αμερικανοί γυμνιστές, καθώς και από στοιχεία τα οποία μας έρχονται από κουλτούρες όπου ο γυμνισμός ήταν και είναι συνηθισμένος, αλλά και από παρατηρήσεις που έχουν κάνει οι ίδιοι, οι περισσότεροι γυμνιστές δηλώνουν πως το πρόβλημα των τυχαίων στύσεων δεν είναι και τόσο σημαντικό. «Την πρώτη φορά που ένας άνδρας βρεθεί σε ένα κοινωνικό περιβάλλον γυμνισμού, είναι συνήθως πολύ αγχωμένος, για να έχει στύση», λέει η Nicky Hoffman του Naturist Society και αρχισυντάκτρια του περιοδικού Nude and Natural. «Μετά από αυτό, αντιλαμβάνεται πως ο γυμνισμός δεν είναι κάποιο σεξουαλικό γεγονός, αλλά ένας τρόπος ζωής και άρα δεν υπάρχει λόγος για κάποια στύση».

Αν και η Hoffman αναγνωρίζει πως καμιά φορά μια κάποια «σηκωμάρα» μπορεί να κάνει την εμφάνισή της και ενώ υπάρχουν αρκετές ομάδες γυμνισμού που έχουν μια σχετικά ελαστική αντιμετώπιση απέναντι στο φαινόμενο, «σίγουρα δεν θέλουμε ένα τσούρμο άνδρες να περιφέρονται με στύση». Μια ξεκάθαρη και ρωμαλέα στύση μπορεί να εκληφθεί ως σημάδι σεξουαλικής διέγερσης ή ως αποτέλεσμα μιας ηδονοβλεπτικής συμπεριφοράς που μπορεί να κάνει τον κόσμο να αισθανθεί άβολα. Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τη Hoffman, η συνηθισμένη λύση για έναν άνδρα με στύση που δεν το βάζει κάτω, είναι η χρήση μιας πετσέτας πάνω στο επίμαχο σημείο ή κάποιου είδους κάλυμμα. Ούτως ή άλλως, οι γυμνιστές πάντα έχουν μαζί τους μια πετσέτα, για να την απλώσουν πάνω στις επιφάνειες στις οποίες θέλουν να καθίσουν ή έχουν κοντά τους κάποιο ρούχο για τυχόν αλλαγές του καιρού.

H Γιορτή του Φαλλού. Δες το Βίντεο του VICE:

Μέχρι εδώ, όλα φαίνονται απλά και λογικά. Αλλά δεν έχουν όλοι οι γυμνιστές την ίδια άποψη. Σε lifestyle forums, υπάρχου νεαροί άνδρες που παραπονιούνται ότι αυτοί οι mainstream κανόνες γυμνισμού τους αναγκάζουν να βλέπουν μια φυσική αντίδραση του σώματος ως ταμπού, ακόμη και ως κάτι ντροπιαστικό. Πολλά άτομα που αντιτίθενται σε αυτούς τους κανόνες, υποστηρίζουν πως ένας άνδρας μπορεί να έχει στύση ανακλαστικά (και όχι απαραίτητα από κάποιο σεξουαλικό ερέθισμα) πολλές φορές μέσα στην ημέρα, καμιά φορά εξαιτίας του στρες ή κάποιων αυξομειώσεων στις ορμόνες του, ειδικά αν είναι νέος. Το να λογίζονται όλες οι στύσεις ως δείγμα σεξουαλικού ερεθισμού και συνεπώς μια σωματική αντίδραση που θα πρέπει να κρύβεται, προδίδει τις βασικές αρχές του γυμνισμού. «Δημιουργείται μια περίεργη κατάσταση, όπου σε μερικά μέρη παρατηρείται καταπίεση και σε άλλα όχι», λέει ο Brian Hoffman (απλή συνωνυμία με τη Nicky), συγγραφέας του Naked : A Cultural History of American Nudism (εκδ. NYU Press) του 2015. Πηγαίνοντας πέρα από τις ανακλαστικές αντιδράσεις, ο Brian το βρίσκει περίεργο που η κουλτούρα του γυμνισμού προσπαθεί να σβήσει κάθε σημάδι ερωτισμού. Όπως το βλέπει εκείνος, ακόμη και αν ο γυμνισμός καταφέρει να αποκόψει τη σύνδεση γύμνιας και ερεθισμού, αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος θα πάψει να ερεθίζεται ανά διαστήματα, μιας και μιλάμε για κάτι απολύτως φυσιολογικό. Ρώτησα τη Hoffman για τις ανακλαστικές στύσεις και τις κριτικές που υπάρχουν για το ότι θα πρέπει κάποιος να κρύβει τη στύση του σε έναν χώρο γυμνισμού, σε ένα δεύτερο email που της έστειλα. Δεν μου απάντησε.

Οι mainstream κανόνες γυμνισμού σχετικά με τις στύσεις και η κριτική που έχουν δεχτεί αντικατοπτρίζουν ένα χάσμα το οποίο έχει τις ρίζες του στην αρχή του κινήματος, τη δεκαετία του '30, σύμφωνα με τον Brian. Ακόμη και τότε, κάποιες ομάδες υποστήριζαν πως ο γυμνισμός πρέπει να χρησιμοποιηθεί, για πέσουν τα στίγματα που υπάρχουν περί ερωτισμού και άλλα φυσικών αντιδράσεων και λειτουργιών του σώματος στην αμερικάνικη κουλτούρα. Σύμφωνα με εκείνους, το να περιφέρεσαι με στύση δεν είναι και κάποιο μεγάλο ζήτημα, αρκεί να μη φέρεσαι περίεργα.

Αλλά σε γενικές γραμμές, ο Brian είπε πως, «ο οργανωμένος γυμνισμός κατάφερε να επιβιώσει στις ΗΠΑ αρπάζοντας την αξιοπρέπεια όπου μπορούσε να τη βρει». Αυτό συχνά σήμαινε να τονίζεται πως είναι μια εμπειρία για όλη την οικογένεια και να απορρίπτεται κάθε τι ερωτικό. Η προσπάθεια για την απόκρυψη των στύσεων έγινε ακόμη πιο σημαντική τη δεκαετία του '50, όταν πολλοί Αμερικανοί στρατιώτες που είχαν επιστρέψει από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (όπου πολλοί από αυτούς διατηρούσαν περιοδικά γυμνισμού, αντί κάποιου ξεκάθαρου πορνογραφικού υλικού, όπως σημειώνει ο Brian), αποφάσισαν να τσεκάρουν τις κατασκηνώσεις γυμνιστών στη χώρα τους, συχνά μόνοι τους. «Αυτό, βέβαια, έθεσε ένα ερώτημα για τις προθέσεις αυτών των ανδρών», λέει ο Brian. Η στύση ενός άνδρα μόνου του, ειδικά αν αυτός είναι ένας άγνωστος μέσα σε μια ομάδα γνώριμων μεταξύ τους γυμνιστών, έφερε το φάντασμα της απιστίας και τους ομοφυλοφυλισμού πάνω από αυτές τις ομάδες, σε μια εποχή όπου αυτά τα ζητήματα δεν ήταν κοινώς αποδεκτά, ενώ έβαλε στο τραπέζι και το ζήτημα της παιδοφιλίας, η οποία τότε, όπως και τώρα, αποτελεί μια βαθύτατη κοινωνική ανησυχία.

«Το ανθρώπινο σώμα, όταν είναι χωρίς ρούχα, μπορεί κανείς να το δει με διάφορους τρόπους», λέει ο Brian. «Δεν ξέρεις τη ρίζα αυτής της στύσης, μπορείς να το εκλάβεις ως κάτι καλό ή ως κάτι κακό». Το αποτέλεσμα αυτών των προβλημάτων ήταν μια σειρά από κανόνες. Η στύση όχι απλώς δεν εγκρίνεται, αλλά μπορεί και να οδηγήσει στον διωγμό του κατόχου της από την παραλία ή την κατασκήνωση, αν δεν καλύπτεται επαρκώς ή αρκετά γρήγορα, ενώ υπάρχον και περιπτώσεις τοποθεσιών που δεν επιτρέπουν καν την είσοδο ανδρών, αν αυτοί είναι μόνοι τους. Πολλά μέρη γυμνιστών απαγόρευαν επίσης σωματικές εκφράσεις στοργής πέρα από αγκαλιές ή κράτημα χεριών, ενώ απαγόρευαν και τα ερωτικά ρούχα.

Θα πίστευε κανείς ότι η αργή αλλά σταθερή κοινωνική αποδοχή της σεξουαλικότητας θα έθετε εκτός μάχης αυτούς τους κανόνες. Ο Brian σημειώνει πως έχουν γίνει βήματα προς τα εμπρός σε σχέση με τον συντηρητισμό γύρω από τον γυμνισμό της δεκαετίας του '60 και σίγουρα εξακολουθεί να υπάρχει ένα τμήμα των φίλων του γυμνισμού που απορρίπτει τις συνηθισμένες απόψεις περί στύσεων ως υποκριτικές, κολλημένες στο παρελθόν και περιοριστικές. Αλλά οι φόβοι περί παιδοφιλίας, ανεπιθύμητων σεξουαλικών προτάσεων ή οποιασδήποτε άλλης αρνητικής εμπειρίας που συνδέεται με τις ανδρικές σεξουαλικές διαθέσεις, φαντάζουν ακόμη απόλυτα δικαιολογημένοι, ειδικά σε κοινότητες όπου μπορεί όλοι να γνωρίζονται μεταξύ τους. Για χώρους που δεν μπορούν να αντέξουν το οικονομικό ή επικοινωνιακό χτύπημα που μπορεί να ακολουθήσει ένα σκάνδαλο, η εκμηδένιση του σεξουαλικού ρίσκου φαντάζει σοφή. Όπως μπορεί να διαβάσει κανείς και σε διάφορα forum, η μεγάλη κουβέντα περί στύσης συνεχίζεται κανονικά μεταξύ των οπαδών του γυμνισμού της Αμερικής. Ακόμη και μέσα στο mainstream, ο Brian πιστεύει πως πολλές κατασκηνώσεις και θέρετρα έχουν πιο ελαστικές συμπεριφορές, όταν η ώρα είναι περασμένη ή όταν υπάρχουν μόνο οι «μόνιμοι» και οι «γνωστοί». «Υπάρχει πάντα το δημόσιο προφίλ και μετά υπάρχει αυτό που πραγματικά μπορεί να γίνει», εξηγεί. «Αλλά τελικά οι επίσημες οργανώσεις, όπως το American Association for Nude Recreation, θα το γυρίσουν ξαφνικά και θα είναι ΟΚ με τις στύσεις; Δεν νομίζω».

Περισσότερα από το VICE Εξομολογήσεις: Η Δύσκολη Ζωή μιας Swinger στην Αθήνα Μία Πορνοστάρ Κάνει Συνέχεια Retweet τον Βασίλη Κικίλια και Ακολουθεί (Σχεδόν) Όλη τη ΝΔ Όσα Έζησα στο Ματωμένο Πανθεσσαλικό Στάδιο: Απόπειρες Δολοφονίας και Λίγο Ποδόσφαιρο
Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.