Η Sandra Muis είναι 31 και μεγάλωσε ως το μόνο άτομο που έβλεπε σε μια οικογένεια τυφλών . Η μαμά και η αδελφή της έχουν ανιριδία, που σημαίνει ότι τα μάτια τους δεν έχουν ίριδες, ενώ ο μπαμπάς της τυφλώθηκε στα 18, λόγω διαβήτη. Δουλεύει τώρα για έναν οργανισμό υποστήριξης τυφλών ατόμων στην Ολλανδία, στον ίδιο όπου γνωρίστηκαν οι γονείς της. Μας μίλησε για το πώς ήταν να μεγαλώνει σε μια οικογένεια τυφλών.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η SANDRA ΚΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΗΣ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: SANDRA MUIS
Όταν μεγαλώνεις σε μια οικογένεια τυφλών, βιώνεις τον κόσμο διαφορετικά. Για παράδειγμα, δεν ήξερα ότι οι άλλοι έβλεπαν τι κάνουν, μέχρι να πάω νηπιαγωγείο – και ήταν σοκ. Στο σπίτι μπορούσα να σκαλίζω τη μύτη μου ή να παίρνω παραπάνω γλυκά από το βάζo, αλλά στο νηπιαγωγείο με έβλεπαν και με επέπλητταν. Ξαφνικά, ένιωσα πολυ εκτεθειμένη.Όταν πήγαινα δημοτικό, τα παιδιά μου έκαναν bullying - αποκαλούσαν τους γονείς μου «αυτοί οι τυφλοί». Κάποτε, ένα παιδί από την τάξη μου έκανε μια ζωγραφιά που έδειχνε τον μπαμπά μου να πέφτει πάνω σε μια λάμπα του δρόμου. Χαλάστηκα πολύ. Συνειδητοποίησα ότι οι γονείς μου ήταν διαφορετικοί – όπως κι εγώ, λόγω του τρόπου που μεγάλωσα.
Στο Γυμνάσιο, έμαθα μερικά πράγματα παραπάνω. Δεν ήξερα ότι πρέπει να κοιτάς τον άλλον στα μάτια όταν του μιλάς, μέχρι που μου το είπε κάποιος. Άλλωστε, οι γονείς μου δεν με είχαν κοιτάξει ποτέ. Εκεί έμαθα ότι η εμφάνιση μετράει – και ότι δεν είχα ιδέα από μόδα. Φορούσα ακόμα ρούχα Disney, από πάνω μέχρι κάτω. Οι γονείς μου δεν νοιάζονταν ποτέ για την εμφάνισή μου, τους ενδιάφερε να είναι κάτι πρακτικό. Σήμερα όλοι ντυνόμαστε καλά για ειδικές περιστάσεις επειδή μου αρέσει. Τα Χριστούγεννα, φοράμε με την αδερφή μου όμορφα φορέματα και οι γονείς μας γιορτινά πουλόβερ. Λέω σε όλους πώς είναι, και το απολαμβάνουν τώρα κι αυτοί.
Δυσκολεύτηκα να ενσωματωθώ στον κανονικό κόσμο, επειδή δεν ήξερα πώς έπρεπε να είναι η εμφάνισή μου. Δεν έμαθα από το σπίτι μου, αλλά πρόσεξα ότι ήταν σημαντικό. Με έκανε να έχω συνέχεια στον νου μου την εμφάνισή μου. Πάντα ήμουν, κατά μία έννοια, σε διαρκή μάχη με την ταυτότητά μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η αλήθεια είναι ότι ντρεπόμουν για τη μαμά μου. Πάντα περπατούσε με μπαστούνι, είχε κοντά μαλλιά και φορούσε καπέλο. Φαινόταν παράξενη μερικές φορές και χρειαζόταν τη βοήθειά μου για να κυκλοφορήσει. Με τον καιρό άρχισε να καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια για την εμφάνισή της και τώρα λέει ότι της αρέσει. Εγώ πάλι ακόμα δυσκολεύομαι να βρω τι πρέπει να φορέσω και πώς να παρουσιάζομαι.Είμαι οδηγός των γονιών μου από τότε που περπατάω. Όταν η μαμά μου με έπαιρνε από το σχολείο, πάντα κρατούσα το χέρι της – όχι για να μη με χάσει, αλλά επειδή χρειαζόταν τη βοήθειά μου για να περπατήσει στον δρόμο. Ένιωθα ένοχη που ήμουν η μόνη στην οικογένεια που έβλεπα. Πάντα ένιωθα ότι δεν ταίριαζα πουθενά, ούτε στο σπίτι με την οικογένειά μου, ούτε έξω με τους άλλους.
Όταν ήμουν μικρή, μου έλειπε που δεν είχαμε αυτοκίνητο, όπως οι οικογένειες των φίλων μας. Πάντα παίρναμε τα ΜΜΜ και χάναμε χρόνο.Στα 18 αποφάσισα να φύγω. Πάντα τους φρόντιζα όλους και ένιωθα ότι έπρεπε να δω τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Ακόμα τους βοηθάω – πηγαίνω να τους βλέπω δυο φορές τον μήνα. Μερικές φορές τους βρίσκω να κάθονται στα σκοτεινά. Φυσικά δεν χρειάζονται φως, έτσι πάντα το σβήνω όταν μένω εκεί και πηγαίνω για ύπνο πριν από εκείνους, αλλά είναι περίεργο να το βλέπεις.
Είχα μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Η μαμά μου πάντα προσπαθούσε να λύσει μόνη της τα προβλήματά της και να με βαρύνει όσο λιγότερο γίνεται. Έχω πολλές φωτογραφίες και βίντεο από διασκεδαστικά πράγματα που κάναμε μαζί. Φυσικά, πάντα έπρεπε να στήνω εγώ τις κάμερες και τα λοιπά, αλλά ξέρω ότι η οικογένειά μου λατρεύει να ακούει αυτά τα βίντεο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η μαμά μου ακόμα τραβάει πολλές φωτογραφίες και τις φυλάει σε έναν μεγάλο φάκελο. Κάθομαι μαζί της μερικές φορές και της τις περιγράφω, για να εκτιμήσει τις όμορφες αναμνήσεις που μοιραζόμαστε, ακόμα κι αν δεν τις βλέπει με τα μάτια τηςTo άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE NL.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
Στο Γυμνάσιο, έμαθα μερικά πράγματα παραπάνω. Δεν ήξερα ότι πρέπει να κοιτάς τον άλλον στα μάτια όταν του μιλάς, μέχρι που μου το είπε κάποιος. Άλλωστε, οι γονείς μου δεν με είχαν κοιτάξει ποτέ. Εκεί έμαθα ότι η εμφάνιση μετράει – και ότι δεν είχα ιδέα από μόδα. Φορούσα ακόμα ρούχα Disney, από πάνω μέχρι κάτω. Οι γονείς μου δεν νοιάζονταν ποτέ για την εμφάνισή μου, τους ενδιάφερε να είναι κάτι πρακτικό. Σήμερα όλοι ντυνόμαστε καλά για ειδικές περιστάσεις επειδή μου αρέσει. Τα Χριστούγεννα, φοράμε με την αδερφή μου όμορφα φορέματα και οι γονείς μας γιορτινά πουλόβερ. Λέω σε όλους πώς είναι, και το απολαμβάνουν τώρα κι αυτοί.Δυσκολεύτηκα να ενσωματωθώ στον κανονικό κόσμο, επειδή δεν ήξερα πώς έπρεπε να είναι η εμφάνισή μου. Δεν έμαθα από το σπίτι μου, αλλά πρόσεξα ότι ήταν σημαντικό. Με έκανε να έχω συνέχεια στον νου μου την εμφάνισή μου. Πάντα ήμουν, κατά μία έννοια, σε διαρκή μάχη με την ταυτότητά μου.Η αλήθεια είναι ότι ντρεπόμουν για τη μαμά μου. Πάντα περπατούσε με μπαστούνι, είχε κοντά μαλλιά και φορούσε καπέλο. Φαινόταν παράξενη μερικές φορές και χρειαζόταν τη βοήθειά μου για να κυκλοφορήσει. Με τον καιρό άρχισε να καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια για την εμφάνισή της και τώρα λέει ότι της αρέσει. Εγώ πάλι ακόμα δυσκολεύομαι να βρω τι πρέπει να φορέσω και πώς να παρουσιάζομαι.Είμαι οδηγός των γονιών μου από τότε που περπατάω. Όταν η μαμά μου με έπαιρνε από το σχολείο, πάντα κρατούσα το χέρι της – όχι για να μη με χάσει, αλλά επειδή χρειαζόταν τη βοήθειά μου για να περπατήσει στον δρόμο. Ένιωθα ένοχη που ήμουν η μόνη στην οικογένεια που έβλεπα. Πάντα ένιωθα ότι δεν ταίριαζα πουθενά, ούτε στο σπίτι με την οικογένειά μου, ούτε έξω με τους άλλους.Όταν ήμουν μικρή, μου έλειπε που δεν είχαμε αυτοκίνητο, όπως οι οικογένειες των φίλων μας. Πάντα παίρναμε τα ΜΜΜ και χάναμε χρόνο.Στα 18 αποφάσισα να φύγω. Πάντα τους φρόντιζα όλους και ένιωθα ότι έπρεπε να δω τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Ακόμα τους βοηθάω – πηγαίνω να τους βλέπω δυο φορές τον μήνα. Μερικές φορές τους βρίσκω να κάθονται στα σκοτεινά. Φυσικά δεν χρειάζονται φως, έτσι πάντα το σβήνω όταν μένω εκεί και πηγαίνω για ύπνο πριν από εκείνους, αλλά είναι περίεργο να το βλέπεις.
