Το «Παιδί Τραύμα» Ακούει την Αθήνα από Ένα Διαμέρισμα του Κέντρου

Ο Παιδί Τραύμα είναι μια πραγματικά ξεχωριστή underground περίπτωση. Ξεφύτρωσε από το πουθενά και στο τέλος της χρονιάς που πέρασε κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις. Το άλμπουμ κατάφερε να μπει σε αρκετές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και όλα δείχνουν πως θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια από τους φίλους της εναλλακτικής μουσικής. Ο μυστήριος 37χρονος τραγουδοποιός έχει κρατήσει χαμηλούς τόνους, κρύβοντας την πραγματική του ταυτότητα, με σκοπό να αφήσει τη μουσική να μιλήσει από μόνη της.

Θα σου θυμίσει καλλιτέχνες της νέας ελληνόφωνης σκηνής, όπως ο The Boy, η Δεσποινίς Τρίχρωμη και ο Κτίρια τη Νύχτα που ανέλαβε και την παραγωγή του δίσκου. Συγχρόνως, θα βρεις και πολλά στοιχεία από πιο κλασικά σχήματα - θα μπορούσε κανείς να πει ότι ενώνει τους παραπάνω με τα Ξύλινα Σπαθιά και τους Στέρεο Νόβα. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα κάτι εντελώς δικό του. Έχοντας λιώσει στις ακροάσεις το ντεμπούτο του, ένιωσα την επιθυμία να γνωρίσω τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από το απόλυτο soundtrack της Αθήνας του 2019. Του έστειλα, λοιπόν, ένα mail και έπειτα από λίγες μέρες βρεθήκαμε σε ένα μπαρ των Εξαρχείων. Το πρώτο πράγμα που του είπα ήταν πως μοιάζει λίγο στον Φοίβο Δεληβοριά, για να μου απαντήσει ότι του έχουν μιλήσει αρκετές φορές στον δρόμο, νομίζοντας ότι είναι εκείνος. Στη συνέχεια τα ήπιαμε και τα είπαμε σαν να γνωριζόμασταν χρόνια.

VICE: Πώς βγήκε το όνομα «Παιδί Τραύμα»;
Παιδί Θαύμα: Ως άνθρωπος είμαι αρκετά εγωιστής και η μουσική είναι μια διέξοδος για να αποποιηθώ την ταυτότητά μου. Αυτός είναι και ο λόγος που επέλεξα να μην χρησιμοποιήσω το πραγματικό μου όνομα στο μουσικό κομμάτι της ζωής μου. Όπως και να το κάνεις, το να χρησιμοποιήσεις το πραγματικό σου όνομα κρύβει έναν εγωισμό. Προσπαθούσα καιρό να βρω το κατάλληλο όνομα και έστελνα τις ιδέες στον παραγωγό μου, τον Κτίρια τη Νύχτα, ο οποίος απέρριπτε το ένα μετά το άλλο - τώρα που τα κοιτάω λέω «Ευτυχώς». Την ημέρα που τελειώσαμε τον δίσκο του λέω, «Παιδί Τραύμα» και μου απαντάει, «Δεν είναι κακό». Για να πει ο Γιώργος που είναι αυστηρός κάτι τέτοιο, σημαίνει πως έχει κάτι. Ξέρεις, ήθελα να παίξω -ειρωνικά περισσότερο- με τη λέξη «παιδί». Η σκέψη πίσω από το Παιδί Τραύμα είναι πως όσα μας συμβαίνουν στο παρελθόν χτίζουν αυτό που είμαστε σήμερα. Επίσης, ακούγεται ωραία.

Δεν σκέφτηκες τον Τάκι Τσαν που λεγόταν και Παιδί Θαύμα;
Όχι, πιο πολύ σαν λογοπαίγνιο το έφερα στο μυαλό μου. Όταν ήμουν μικρός, με είχαν και λίγο στα ώπα – ώπα, ειδικά στο Δημοτικό. Με θεωρούσαν παιδί θαύμα στη γραφή. Διάβαζαν τις εκθέσεις μου μπροστά στους γονείς όλων των παιδιών και αυτοί δάκρυζαν, ενώ στις γιορτές με έβαζαν να γράφω ποιήματα. Μεγαλώνοντας, αποδείχθηκε πως δεν είμαι και τίποτα σπουδαίο.

Πού μεγάλωσες;
Μεγάλωσα στην Πάτρα και μετά ήρθα για σπουδές στην Αθήνα. Αφού τελείωσα, επέστρεψα εκεί για δουλειά, όμως ο επαγγελματικός μου δρόμος με έφερε πίσω στην πρωτεύουσα, όπου και μένω τα τελευταία εννιά χρόνια.

Λίγο προτού κλείσει η χρονιά κυκλοφόρησες τον πρώτο σου δίσκο με τίτλο Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις. Ποια είναι η βασική σου έμπνευση πίσω από τα κομμάτια;
Ο έρωτας αποτελεί κομβικό σημείο στις ζωές μας και αποτέλεσε αφορμή για τη δημιουργία αυτού του δίσκου.

Υπάρχει και ένα concept πίσω από το a rtwork του άλμπουμ.
Πρόκειται για έναν συμβολισμό που θέλει να δείξει ότι στην κοινωνία που ζούμε υπάρχουν άνθρωποι που σου λένε τι να πεις, τι να ακούσεις, τι να δεις στην τηλεόραση και τι να ψηφίσεις. Σου υπόσχονται, λοιπόν, ότι αν κάνεις όλα αυτά που σου υπαγορεύουν, θα έχεις μια γαμάτη ζωή. Αυτό θέλω να δείξω με τις Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις: Ότι, έρχομαι εγώ ως Παιδί Τραύμα να σου πω πώς θα χορέψεις τα τραγούδια, τι να σκεφτείς όταν τα ακούσεις -επειδή το artwork έχει και σκέψεις που πρέπει να κάνεις παράλληλα- και στο τέλος θα αποκτήσεις μια υπερφυσική δύναμη.

Ο δίσκος έχει concept;
Έχει ένα ενιαίο φορμά: Στα πρώτα τέσσερα κομμάτια είναι ένα αγόρι που λέει κάποια πράγματα σε μια κοπέλα και αυτή του απαντάει στο πέμπτο – το «Σαν Ιχθύς». Στη συνέχεια γίνεται ένας χαμός, με τα τραγούδια να είναι λίγο χύμα, αλλά τελειώνει αισιόδοξα με το Τόσο Απλό. Τα κομμάτια έχουν μπει στη συγκεκριμένη σειρά για κάποιο λόγο. Ο δίσκος γράφτηκε μέσα σε μια περίοδο έξι μηνών -εκτός από δύο τραγούδια- που ήμουν πραγματικά χάλια.

Μεγάλο ρόλο στον ήχο του άλμπουμ έχει και ο Κτίρια τη Νύχτα. Αλήθεια, γιατί έχει παίξει αυτός όλα τα όργανα;
Γνώριζα τη δουλειά του μέσω των άλμπουμ του The Boy, τον οποίο θεωρώ μουσική ιδιοφυΐα και πάντα μου άρεσαν πολύ οι παραγωγές του. Έτσι, όταν είχα στα χέρια μου ένα demo, πήγα σε αυτόν. Δεν τον γνώριζα προσωπικά, πήγα ουρανοκατέβατος. Του άρεσε το υλικό, αλλά έχει έναν δικό του τρόπο να δουλεύει, δεν θέλει να μπλέκεσαι στα πόδια του. Μου εξήγησε πως θα κρατήσει τις δομές των κομματιών όπως έχουν, απλά ήθελε να παίξει ο ίδιος τα όργανα, επειδή θέλει να γίνονται όλα στον δικό του χρόνο - μπορεί, για παράδειγμα, να κάτσει και να γράψει κιθάρα στις τρεις το πρωί. Έτσι και έγινε. Για να τον βοηθήσω, είχα γράψει ένα ολόκληρο τετράδιο με σημειώσεις για το κάθε τραγούδι. Ήθελε να γνωρίζει μέχρι και πώς έγραψα το εκάστοτε κομμάτι. Ένας παραγωγός μπορεί να απογειώσει ή να θάψει έναν δίσκο. Αν δεν ήταν ο Γιώργος, που για μένα είναι από τους καλύτερους παραγωγούς της πόλης, ο δίσκος θα ακουγόταν πολύ διαφορετικός.

Ένα κομβικό τραγούδι του δίσκου είναι το « Μπολ» . Τι αντιπροσωπεύει για σένα;
Αντιπροσωπεύει κάτι συγκεκριμένο. Σημειολογικά, το κομμάτι μιλάει για κάποιον που αντλεί ηδονή από το να σπάει τους ανθρώπους. Σου λέει, «Έχεις ένα πράγμα που είναι τέλειο, όμως εκείνην την ώρα δεν το εκτιμάς και θα βρεις έναν τρόπο να το σπάσεις. Δεν είναι πως έχεις σκοπό να κάνεις κάτι τέτοιο, το αγαπάς αυτό το πράγμα, αλλά συμβαίνει υποσυνείδητα». Μέσα στο κομμάτι υπάρχουν εκφράσεις που μου έχουν πει άνθρωποι, αλλά και αναφορές σε κολλήματα που έτρωγα εγώ κατά καιρούς.

Παρότι έχεις το δικό σου στιλ, ακούγοντας κάποιος τη μουσική σου μπορεί να καταλάβει πως έχεις επηρεαστεί αρκετά από τον Παύλο Παυλίδη. Μάλιστα, είχα διαβάσει σε μια συνέντευξή σου ότι μικρός ταξίδευες στην άλλη άκρη της χώρας, για να δεις τα Ξύλινα Σπαθιά.
Παίζει να έχω δει συνολικά 100 live των Σπαθιών και του Παύλου Παυλίδη μαζί. Τους άκουσα για πρώτη φορά όταν ήμουν 16 ετών και θυμάμαι ότι ταυτίστηκα κατευθείαν με τους στίχους. Θυμάμαι να έρχονται την παραμονή των Πανελληνίων για πρώτη φορά τα Σπαθιά στην Πάτρα και εγώ να πηγαίνω πρώτη σειρά και την επόμενη να δίνω μάθημα αδιάβαστος. Μια άλλη φορά, μαθητής ακόμη, πήρα λεωφορείο για Αθήνα, άλλο λεωφορείο για Θεσσαλονίκη και από εκεί τρένο, για να πάω Σέρρες και να τους δω ζωντανά. Μετά κοιμήθηκα δύο ωρίτσες στο παγκάκι του σταθμού, περιμένοντας το τρένο για να γυρίσω.

VICE VIDEO: Oι «The Callas» Είναι μια Ελληνικότατη Παγκόσμια Μπάντα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Οι γονείς σου τι έλεγαν;
Η μητέρα μου έτρωγε φρίκες πού και πού, όμως επειδή ήμουν από μικρός αρκετά αυτόνομος, με εμπιστεύονταν. Εντωμεταξύ, τους ακολουθούσα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και μάλιστα έχει τύχει να βρεθώ στο ίδιο μπαρ με τον Παυλίδη, όμως ποτέ δεν πήγα να του μιλήσω.

Γιατί;
Επειδή, φοβάμαι ότι τα είδωλα μου -όλα, όχι μόνο ο Παυλίδης- δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου. Το έργο του καλλιτέχνη είναι κάτι μεγαλύτερο από τον ίδιο, κάτι άλλο - και εγώ ακούω καμιά φορά τα τραγούδια μου και λέω, «Ωραίο αυτό», σαν να μην το έχω γράψει εγώ.

Περίμενες την ανταπόκριση που έχει η κυκλοφορία του άλμπουμ;
Όχι. Περίμενα πως θα αρέσει σε 20-30 ανθρώπους και ότι αυτή θα με βοηθούσε να χτίσω σιγά-σιγά το όνομά μου, με σκοπό να στρώσω το έδαφος για τα επόμενα βήματά μου. Το βγάζω, λοιπόν και ξαφνικά ξεκινούν γνωστοί μουσικοκριτικοί να γράφουν καλά λόγια, να το βάζουν σε λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και να παίζουν κομμάτια μου στο ραδιόφωνο. Τα CD φεύγουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς από τα μαγαζιά όπου πωλείται και έχω πολλές παραγγελίες μέσω διαδικτύου. Πλέον, λαμβάνω αρκετά μηνύματα από ανθρώπους που έχουν αγαπήσει τον δίσκο και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Ένα σχόλιο που ακούω συχνά και μου αρέσει είναι πως σιγά-σιγά, δημιουργείται μια ελληνόφωνη underground σκηνή. Επίσης, χαίρομαι όταν μου λένε ότι τους θυμίζω καλλιτέχνες που δεν έχω ακούσει ποτέ.

Όπως;
Leonard Cohen και Λένα Πλάτωνος, για παράδειγμα. Κάτι άλλο που με χαροποιεί, είναι πως μου λένε αρκετοί ότι έχουν μάθει τους στίχους κάποιων κομματιών μου απ’ έξω. Κανονικά θα έπρεπε να την ψωνίσω με όλο αυτό, όμως επειδή έχω υπάρξει ψωνισμένος και πολύ μαλάκας, αυτό το project με προσγείωσε. Αυτούς τους ανθρώπους θέλω να τους κάνω φίλους μου, επειδή νιώθουν όπως εγώ.

Αν σου είχε συμβεί το ίδιο πράγμα στα 22 σου και όχι στα 37, θα την είχες ψωνίσει;
Μπορεί, ναι. Από την άλλη, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να έχω γράψει αυτόν τον δίσκο στα 22 μου.

Αλήθεια, τι παρακινεί έναν άνθρωπο που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ ξανά σε αυτό το επίπεδο με τη μουσική, να βγάλει τον πρώτο του δίσκο στα 37 του;
Πάντα έπαιζα μουσική μόνος μου, χωρίς να γνωρίζω καν τα βασικά. Ωστόσο, έφτασα σε ένα σημείο -αυτό που σου ανέφερα και προηγουμένως- να γράφω το ένα κομμάτι μετά το άλλο και όλο αυτό να λειτουργεί σαν ψυχανάλυση. Αισθάνθηκα, λοιπόν, την ανάγκη να τα μοιραστώ με άλλους ανθρώπους. Αν δεν τον έβγαζα, θα τρελαινόμουν.

Δεύτερο δίσκο;
Ήδη συνθέτω τα κομμάτια του επόμενου δίσκου, αλλά δεν θέλω να βιαστώ για να τον βγάλω.

Πιο άμεσα σχέδια;
Στις 11 Φεβρουαρίου θα παίξω το πρώτο μου live στο Tiki Bar και η είσοδος θα είναι ελεύθερη.

Ακολουθήστε το Παιδί Τραύμα στο Instagram και στο Facebook.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Κρατούμενοι των Ελληνικών Φυλακών Περιγράφουν τις Προσπάθειές τους να Αποδράσουν

Δέκα Ερωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε Έναν Υπεύθυνο PR σε Κλαμπ στην Αθήνα

Μια Γυναίκα Φωτογραφίζει την Αγάπη και τη Μοναξιά