Χειρουργοί Εξηγούν πώς Φτιάχνεις Ένα Πέος απ' την Αρχή

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Tonic.

Καθώς η διεμφυλική κοινότητα γίνεται πιο ορατή, το ίδιο συμβαίνει και με την εμμονή των cis ατόμων με τις εγχειρίσεις επιβεβαίωσης φύλου που υπάρχουν διαθέσιμες για ανθρώπους όλων των φύλων. Αλλά αυτή η εμμονή πάει χέρι-χέρι με μύθους που καλά κρατούν ανάμεσα σε cis και trans. Για τους transmasculine ανθρώπους, ένας από τους μεγαλύτερους μύθους είναι ότι η κατασκευή ενός νεοφαλλού -δηλαδή ενός πέους- είναι υπερβολικά μεγάλη πρόκληση από τεχνικής άποψης και ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι «σαν το αληθινό».

Αυτός ο μύθος δεν ανταποκρίνεται στη χειρουργική πραγματικότητα, καθώς η ιατρική έχει προχωρήσει πολύ από την πρώτη γνωστή φαλλοπλαστική, μια εγχείριση επιβεβαίωσης φύλου το 1946.

Ενώ το πέος είναι ένα ισχυρό και φορτισμένο σύμβολο ανδρισμού, δεν επιλέγουν όλοι οι transmasculine μια από τις πολλές διαδικασίες επιβεβαίωσης φύλου. Μερικοί δεν τη θεωρούν απαραίτητη. Δεν υπάρχει ένας μόνο σωστός τρόπος διαχείρισης του φύλου και οι χειρουργικές επεμβάσεις δεν είναι προαπαιτούμενο για την επιβεβαίωση του ανδρισμού κάποιου. Άλλοι επιλέγουν να περιμένουν για διάφορους λόγους, οικονομικούς ή και λόγω αμφιβολιών για το αποτέλεσμα.

Όσοι παίρνουν την απόφαση, έρχονται αντιμέτωποι με επιλογές σχετικά με την εγχείριση που είναι η κατάλληλη για εκείνους. «Δεν επιλέγουν όλοι τη φαλλοπλαστική», λέει ο Loren Scherchter, πλαστικός χειρουργός στο Σικάγο, αναφερόμενος σε διαδικασίες όπου οι χειρουργοί κατασκευάζουν ένα πέος για τους ασθενείς. «Μερικοί επιλέγουν τη μεταιδοιοπλαστική, που είναι λιγότερο περίπλοκη».

«Με τη μεταιδοιοπλαστική», λέει η Marci Bowers, χειρουργός γυναικολόγος και ειδική εγχειρίσεων επιβεβαίωσης φύλου στην Καλιφόρνια, «το καλό είναι ότι χρησιμοποιείται τοπικός ιστός. Δεν εισάγεται τίποτα». Όλοι, εξηγεί, «έχουν στυτικό ιστό, σπογγώδη ιστό, σεξουαλικά όλοι λειτουργούμε με παρόμοιο τρόπο». Ασθενείς που παίρνουν τεστοστερόνη τείνουν να έχουν αύξηση του μεγέθους της κλειτορίδας και μπορεί να ενισχυθεί μέσω αυτής της διαδικασίας, κατά την οποία η κλειτορίδα απελευθερώνεται από τα χείλη για να είναι πιο εμφανής. Ένας χειρουργός μπορεί επίσης να κατασκευάσει ένα όσχεο και να επιμηκυνθεί η ουρήθρα, για να μπορεί ο ασθενής να ουρεί όρθιος. Τα αποτελέσματα δεν είναι τόσο έντονα σε σχέση με τη φαλλοπλαστική, που αφήνει μερικούς ασθενείς ανικανοποίητους. «Αλλά είναι πέος. Δεν υπάρχει αμφιβολία», λέει η Bower.

Όσοι πιστεύουν ότι η φαλλοπλαστική είναι καλύτερη επιλογή, έχουν να αντιμετωπίσουν χειρουργικές επεμβάσεις που αποδεικνύονται μια μακρά και συχνά κουραστική διαδικασία. «Η περίοδος ανάρρωσης είναι πολύ μεγάλη», λέει ο Kaleb Payne, ένας διεμφυλικός άνδρας που έκανε την πρώτη φάση το καλοκαίρι. «Είναι πολύ δύσκολο, από τα πιο σκληρά πράγματα που έκανα, όχι μόνο σωματικά. αλλά και συναισθηματικά και ψυχικά». Περιλαμβάνει εβδομάδες με μωλωπισμένο, πρησμένο βουβώνα που πονάει και ένα διάστημα με καθετήρα, μέχρι το σώμα να ιαθεί αρκετά, ώστε να μπορεί ο ασθενής να προσπαθήσει να ουρήσει μόνος του.

[VICE Video] Οι Skaters της Αθήνας: Παλιοί και Νέοι

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Η επέμβαση έχει διάφορα στάδια όπως λέει ο Schechter, κατά τα οποία μόσχευμα δέρματος αφαιρείται από τον πήχη του χεριού ή το μπούτι και χρησιμοποιείται για την κατασκευή του φαλλού. Ταυτόχρονα, οι ασθενείς μπορεί να διαλέξουν αιδοιοεκτομή ή οσχεοπλαστική, κατά την οποία ο χειρουργός κατασκευάζει όρχεις που μπορούν να γεμίσουν με εμφυτεύματα. «Βελτιώνουμε και εξελίσσουμε τις τεχνικές μας», εξηγεί, σημειώνοντας ότι οι χειρουργοί ανά κόσμο έχουν τις δικές τους προσεγγίσεις, αλλά ότι οι περισσότεροι πραγματοποιούν την εγχείριση σε αρκετά στάδια, λόγω της πολυπλοκότητάς της.

Όταν έχουν αναρρώσει πλήρως, οι ασθενείς μπορούν να επιλέξουν ελαστικές ράβδους ή φουσκωτά εμφυτεύματα, που επιτρέπουν τη στύση – με ή χωρίς εμφυτεύματα, το πέος έχει αίσθηση και οι ασθενείς βιώνουν οργασμούς. Οι διαδικασίες μπορεί να πάρουν ένα χρόνο ή και παραπάνω και έχουν κινδύνους, όπως περιστολή (απόφραξη της ουρήθρας λόγω αλλαγής διαμέτρου) και συρίγγια (ανεπιθύμητα ανοίγματα που προκαλούν διαρροές), εξηγεί η Bowers. Ο Payne επισημαίνει ότι η διαδικασία αφήνει στον ασθενή μια χαρακτηριστική ουλή και την ανάγκη για φυσικοθεραπεία – θα έχει σημάδι αυτής της εμπειρίας σε ένα πολύ φανερό σημείο του σώματός του για την υπόλοιπη ζωή του.

Μερικοί χειρουργοί και διεμφυλικοί πιστεύουν ότι το αποτέλεσμα της φαλλοπλαστικής και της μεταιδοιοπλαστικής είναι κατώτερης ποιότητας –κάτι που σύμφωνα με τη Bowers μπορεί να προκαλείται από ανησυχίες περί ανδρισμού. Τα παράπονα για τα κακά αποτελέσματα περιλαμβάνουν σχόλια ότι το αποτέλεσμα δεν είναι ρεαλιστικό ή ότι είναι περιορισμένης σεξουαλικής απόδοσης. Αν λάβουμε υπόψη τη συλλογική κοινωνική εμμονή με το μέγεθος, το σχήμα και τα γενικά χαρακτηριστικά του πέους, ίσως δεν προκαλεί έκπληξη ότι προκύπτουν ζητήματα εικόνας του σώματος και ανησυχίες για την εμφάνιση. Η πίεση για σύγκριση σε όσους αποκτούν για πρώτη φορά πέος ως ενήλικες είναι τρομακτική.

«Ακόμη και εγώ μετά την εγχείριση», λέει ο Payne, «ήμουν ακόμη σε φάση, "δεν ξέρω, είναι στο σώμα μου και μου αρέσει, επειδή είναι δικό μου, αλλά δεν ξέρω". Αλλά τώρα που έκανα αδενοπλαστική, περνάει, το πρήξιμο υποχωρεί και αλλάζει τα πάντα. Όσοι λένε ότι το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που περίμεναν, βλέπουν απλώς τις πρώτες φωτογραφίες από τη διαδικασία ίασης και δεν είναι το ίδιο».

Το ζήτημα, λέει ο Payne, δεν θα έπρεπε να είναι γιατί είναι τόσο δύσκολο να φτιαχτεί ένα πέος που ο ασθενής θα το νιώθει αληθινό, αλλά γιατί οι χειρουργοί και οι ασθενείς δεν μπορούν να προβάλλουν σε περισσότερο κόσμο τις τρομερές προόδους στα χειρουργικά αποτελέσματα. Σημειώνει ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να δείξει φωτογραφίες των χειρουργικών αποτελεσμάτων στα social media, καθώς έχουν να κάνουν με γεννητικά όργανα και ότι συνεπώς είναι δύσκολο για όσους σκέφτονται να κάνουν εγχείριση να βρουν φωτογραφίες του τι να περιμένουν, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Αντ' αυτού, αναγκάζονται να βασίζονται σε πληροφορίες από το διεμφυλικό underground που μπορεί να είναι δύσκολο να βρεθούν.

Ο Payne σκόπευε να κάνει μόνο κοινωνική αλλαγή, αλλά ανακάλυψε ότι όσο προχωρούσε, τόσο πιο έντονη δυσφορία ένιωθε και έτσι οδηγήθηκε στο να εξερευνήσει τις επιλογές τις φαλλοπλαστικής. Στην πορεία, μίλησε με άλλους ανθρώπους που είχαν κάνει τη διαδικασία για πληροφορίες και καθοδήγηση και συμβουλεύει και άλλους να κάνουν το ίδιο. «Είναι σημαντικό να μιλήσεις με όσους περισσότερους μπορείς», λέει, «επειδή ο καθένας έχει μια διαφορετική εμπειρία».

Ο Schechter επίσης σημειώνει ότι τέτοιες εγχειρίσεις έχουν λαμπρό μέλλον: Όσο περισσότεροι χειρουργοί μοιράζονται τεχνικές και συμβουλές, τόσο καλύτερες γίνονται. Σε έναν κόσμο όπου το μέλλον της ιατρικής περιλαμβάνει δέρμα και όργανα που φτιάχνονται σε εργαστήριο, για παράδειγμα, δεν είναι απίθανο να σκεφτείς ότι κάποτε οι άνθρωποι θα μπορούν να φτιάχνουν φαλλούς στα εργαστήρια. Οι μεταμοσχεύσεις οργάνων για cis άνδρες έχουν ανοίξει έναν καινούριο δρόμο δυνατοτήτων, αν και έχουν ποικίλες επιπλοκές – ένας άνδρας ζήτησε αργότερα διαδικασία αντιστροφής, επειδή ένιωθε άβολα με το καινούριο πέος του.

Ο Payne ελπίζει τα επόμενα χρόνια να καταρριφθούν οι μύθοι για την εγχείριση επιβεβαίωσης φύλου. Πάντα θα είναι πρόκληση να φτιαχτεί ένα πέος, αλλά τα αποτελέσματα είναι διαρκώς καλύτερα για τους ασθενείς. Για τους transmasculine που βιώνουν έντονη δυσφορία λόγω των γεννητικών οργάνων τους, αυτές οι επεμβάσεις μπορούν όχι απλώς να επιβεβαιώσουν το φύλο τους, αλλά να σώσουν τη ζωή τους. Σε τελική ανάλυση, ένα πέος είναι απλώς ένα πέος.

Περισσότερα από το VICE

Δέκα Ερωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε Κάποιον που Αφαιρεί Τατουάζ (και τον Λένε «Θηρίο»)

Τα Stories του Instagram Άλλαξαν για Πάντα το Dating

Τα Εξάρχεια Έχουν Λόξιγκα