Εκεί Όπου ο Γύρος του Θανάτου «Κρατάει» Ακόμα

Ο Γύρος του Θανάτου ήταν ένα σχετικά γνωστό θέαμα στην Ελλάδα, κυρίως τα προηγούμενα χρόνια. Στην Ινδία, πάντως, οι θεατές πληρώνουν 40 ρουπίες (0,50 ευρώ) για να δουν τους παράτολμους κασκαντέρ να οδηγούν αυτοκίνητα και μηχανές στις ύψους 20 μέτρων ξύλινες πλευρές της αρένας. Μια δουλειά που κάνουν 20 φορές τη μέρα, 11 μήνες τον χρόνο.

Ο φωτογράφος Ken Hermann και η art director Gemma Fletcher κατέγραψαν μια ομάδα τέτοιων οδηγών στην επίδειξη που έκαναν στη Σολαπούρ. Μιλήσαμε με τον Ken, για να μάθουμε περισσότερα γι’ αυτήν την περιφερόμενη παράδοση, την παρουσία της στην ινδική κουλτούρα και για το πώς αυτοί οι οδηγοί διαχειρίζονται τη διαρκή απειλή του θανάτου και του τραυματισμού.

VICE: Ken, πες μου για την ομάδα που ακολούθησες.

Ken Hermann:

Σχηματίστηκε πριν από τέσσερα χρόνια. Επικεφαλής είναι ένας τύπος που αποκαλούνε «Αφεντικό». Ήταν μηχανικός και οι οδηγοί έρχονταν σε αυτόν για επιδιορθώσεις και συντήρηση των αυτοκινήτων, γεγονός που του έδωσε ένα προβάδισμα στον χώρο και έτσι αποφάσισε να αγοράσει μια μεταφερόμενη αρένα. Τα περισσότερα μέλη είναι από μια επαρχία στη βόρεια Ινδία που λέγεται Ούταρ Πραντές. Ήμασταν μαζί τους στην επίδειξη στη Σολαπούρ, αλλά μετά πήγαν στη Μαρκάντα. Τώρα κάνουν το show στη Μαχαράστρα.

Βλέπουμε ανάλογες επιδείξεις στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Η ινδική εκδοχή σε τι διαφέρει;

Η βασική διαφορά είναι ότι η ασφάλεια δεν αποτελεί θέμα. Δεν φοράνε κράνη, ωστόσο η οδηγός στην οποία εστιάσαμε, η Radha, οδηγεί 20 χρόνια χωρίς να πάθει ποτέ ατύχημα. Οπότε, ναι, δεν είναι ασφαλές, αλλά αν ξέρεις τι κάνεις, μπορείς να τα καταφέρεις.

Σκοτώνονται ποτέ οδηγοί;
Κανείς από τους οδηγούς δεν έχει σκοτωθεί, αλλά έχουν τραυματιστεί. Υπήρχε ένα περιστατικό το 2016, όταν ένα αυτοκίνητο τούμπαρε κατά τη διάρκεια του show.

Ποιο ήταν το πιο σοκαριστικό πράγμα που είδες;

Ίσως όταν η Radha ανέβηκε στην οροφή του αυτοκινήτου και κρατιόταν, ενώ οδηγούσε. Αυτό ήταν τρομακτικό. Αλλά νομίζω ότι το πιο σοκαριστικό ήταν όταν στεκόμουν στη μέση της αρένας, ενώ τρία-τέσσερα αυτοκίνητα μούγκριζαν από πάνω μου. Ο ήχος ήταν απίστευτος και υπήρχε τόσος θόρυβος και καυσαέριο, επειδή δεν υπάρχει αέρας μέσα στην αρένα. Με έπιασε τρέλα – σκεφτόμουν τι θα γίνει αν πέσει ένα αυτοκίνητο στο κεφάλι μου.

Από τους ανθρώπους που έχεις γνωρίσει, ποια ιστορία σου έκανε περισσότερο εντύπωση;
Νομίζω της Radha, επειδή στην αρχή το Αφεντικό δεν ήθελε να την αφήσει να οδηγήσει. Δεν πίστευε ότι μπορούσε να το κάνει, επειδή ήταν μόνο 13 ετών τότε. Της είπε να πάει στους γονείς της να πάρει άδεια. Το έκανε, είπαν ναι και έκανε ένα δοκιμαστικό. Το Αφεντικό κατάλαβε ότι το εννοούσε και μπορούσε να το κάνει. Σήμερα πληρώνεται λίγο παραπάνω από τους άλλους, επειδή τραβάει μεγαλύτερο κοινό.

Γιατί;

Εγώ πίστευα ότι δεν θα τη σέβονταν το ίδιο, επειδή είναι γυναίκα, αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Τη σέβονται πολύ και τη φροντίζουν. Νομίζω ότι μεγάλο μέρος του κοινού είναι άνδρες, επειδή είναι κάτι επικίνδυνο και έχει να κάνει με μηχανές. Αλλά ίσως για αυτό δεν βρίσκεις πολλές γυναίκες οδηγούς και είναι μοναδικό να δεις τη Radha.

Είναι ακόμη δημοφιλείς αυτές οι επιδείξεις στην Ινδία;
Κάποιες πολιτείες έχουν ξεκινήσει να τις απαγορεύουν. Δεν μπορούν να τις κάνουν πια στο Δελχί και νομίζω ότι είναι μόνο θέμα χρόνου να απαγορευτούν σε όλη τη χώρα. Δεν γίνονται τόσο συχνά, όσο παλιά. Ίσως εν μέρει φταίει ότι χρειάζονται μια βδομάδα προετοιμασίας και μετά το show διαρκεί δέκα μέρες και μετά πρέπει πάλι να ξεστήσουν τα πάντα και να πάνε σε άλλο μέρος. Στην ουσία είναι ένα παλιό παραδοσιακό τσίρκο και οι άνθρωποί του ζουν στον δρόμο 11 μήνες τον χρόνο.

Πιστεύεις ότι είναι κρίμα που πεθαίνει αυτή η μορφή διασκέδασης; Πιστεύεις ότι αξίζει τον κίνδυνο;
Νομίζω, ναι. Αυτοί οι άνθρωποι επέλεξαν να κάνουν αυτό που κάνουν. Ίσως θα έπρεπε, όμως, να σκεφτούν να φοράνε κράνη. Κάποιες από τις μηχανές φαίνονται άθλιες. Ανάμεσα σε κάθε επίδειξη υπάρχει ένας μηχανικός που τσεκάρει τις μηχανές, για να δει αν μπορούν να τρέξουν. Μοιάζει λίγο ό,τι να ‘ναι, αλλά στην πραγματικότητα ξέρουν τι κάνουν. Νομίζω ότι η οδήγηση αυτοκινήτου σε δρόμο στην Ινδία είναι μεγαλύτερο ρίσκο, από το να οδηγείς στην αρένα. Μετανιώνω που δεν δοκίμασα ποτέ να οδηγήσω στον Γύρο του Θανάτου, επειδή είχα την ευκαιρία - όχι με μηχανή, με αυτοκίνητο. Δυστυχώς, είπα όχι.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia.

Περισσότερα από το VICE

Αναγκάστηκα να Συνεχίσω μια μη Βιώσιμη Εγκυμοσύνη: Αυτό Είναι το Ημερολόγιό μου

Οι Άνθρωποι Πίσω από την «Τρίπια» Διακόσμηση των Psychedelic Πάρτι στην Ελλάδα

Μπουζούκια, Μαχαίρια και Ραντεβού σε Βραβεία: Η Ζωή μου ως Χούλιγκαν της Δέσποινας Βανδή