Το Venom Ήρθε «Ντυμένο» με 90s Ρούχα σε Πάρτι του 2018

Την εποχή που φορούσα καπελάκι Raiders, αθλητικά μποτάκια και φαρδύ Levis, θα συγχωρούσα μια ταινία στην οποία ο Tom Hardy μιλούσε στον εαυτό του. Θα βρισκόμασταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και με τα λίγα πράγματα που ήξερα τότε, κατά την εφηβεία μου, θα παράβλεπα την τετριμμένη πλοκή και θα έλεγα, «Είναι ΟΚ».

Πάμε στο σήμερα, που φοράω Old Navy και είμαι υπέρβαρος, κι η ταινία απλώς με μπερδεύει και με κουράζει.

Ήθελα πολύ να μου αρέσει το Venom – αυτή η ιστορία του οξύθυμου εξωγήινου που μπαίνει στο σώμα ενός αποτυχημένου δημοσιογράφου, του Eddie Brock. Ήθελα να μου αρέσει η μεταφορά του Ruben Fleischer τόσο απελπισμένα, όσο μου άρεσε η σήμερα ξεπερασμένη μόδα της δεκαετίας του ’90. Ο Venom, άλλωστε, ήταν ένα απομεινάρι της Marvel από την αγαπημένη νιότη μου: Τελείως κλισέ, αλλά αποδεκτό, μετά βίας χαρακτήρας, μετά βίας προσωπικότητα, αλλά είχε στιλ και ήταν cool με τον τρόπο εκείνων των κόμικς – ήταν τέλειος για ένα εφηβικό μυαλό. Έτσι, περίμενα πώς και πώς την ταινία του 2018.

Όμως δυστυχώς το Venom ήταν τζούφιο. Φορτωμένο με 90s λογική και αισθητική, το Venom θυμίζει εν έτει 2018 το χωρίς νόημα Batman and Robin (1997), το ξενέρωτο Ο Τελευταίος Μεγάλος Ήρωας (Last Action Hero - 1993) και τη σπατάλη ταλέντου του Απόδραση στον Αέρα (Con Air - 1997). Το ότι αυτές οι κακές ταινίες γίνονται σχετικά αποδεκτές με μια αίσθηση κατανόησης, είναι επειδή γυρίστηκαν στα 90s - τα αθλητικά μποτάκια ήταν ακόμη cool τότε και σε κάποιο βαθμό και αυτές οι ταινίες. Το Venom προσπαθεί να είναι όλα αυτά το 2018, αγνοώντας τις αποτυχίες δεκαετιών και τις προσδοκίες του κοινού.

Την πρώτη μέρα της προβολής του στις αίθουσες, το Venom έφερε στα ταμεία 32,3 εκατομμύρια δολάρια και η εκτίμηση για το τριήμερο ήταν στα 80 εκατομμύρια. Πολλά για Οκτώβρη, αλλά λίγα για ταινία της Marvel, ακόμη και για ταινία που είχε 30% στο Rotten Tomatoes (o Tom Hardy δεν βοήθησε και πολύ, σχεδόν κράζοντας την ίδια του την ταινία). Έτσι, δεν είναι αρκετά παλιά, ώστε να είναι τόσο κακή, που θα είναι καλή και είναι πολύ καινούργια, για να τη δικαιολογήσεις. Το Venom δεν έχει καμία θέση ανάμεσά μας.

Τι προβλήματα έχει, λοιπόν; Για αρχή, η ό,τι να ’ναι πλοκή: ένας πύραυλος πέφτει στη Γη με ένα σωρό μαύρες κολλώδεις ουσίες, μια από τις οποίες είναι ο Venom - αν και δεν ξέρουμε γιατί αυτοαποκαλείται Venom. Ο πύραυλος ανήκει σε έναν δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία βγαλμένο από ταινία James Bond με τον Roger Moore, ο οποίος έχει ως στόχο να θυσιάσει ανθρώπους σε εξωγήινες μορφές ζωής, επειδή αυτό βγάζει κάποιο νόημα.

Έπειτα, το πλάσμα με τη μεγάλη γλώσσα που συνηθίζει να σκοτώνει τους ξενιστές του, βάζει τυχαία στο μάτι και κυριεύει τον απολυμένο δημοσιογράφο Eddie Brock, σε μια φάση τύπου Jekyll & Hyde, επειδή ένας θεός ξέρει γιατί – επειδή είναι και οι δύο losers, μάλλον. Επίσης, ο Eddie έχει μια πρώην φίλη δικηγόρο, την οποία υποδύεται η Michelle Williams που εμφανίζεται στο σενάριο εδώ και εκεί, σε έναν από τους πιο άχαρους ρόλους που την έχουμε δει – επειδή ποιος νοιάζεται για την ικανότητα της Williams να είναι πολλά παραπάνω από το ερωτικό ενδιαφέρον κάποιου; Ε, αυτό είναι όλο το σενάριο. Τίποτα από τα παραπάνω δεν δείχνει τη συνήθεια του σκηνοθέτη του Zombieland να δείχνει το ταλέντο του σε βαρετές στιγμές της πλοκής για τις οποίες αδιαφορώ –όπως για τη δουλειά του Eddie και άκυρες σχέσεις – και στις περίπλοκες σκηνές δράσης, που όμως είναι γυρισμένες ώστε να είναι κατάλληλες για κοινό κάτω των 13 ετών: Η πιο έντονη βία συμβαίνει εκτός οθόνης. Πάλι καλά που υπάρχει το καστ: Οι ηθοποιοί βάζουν τα δυνατά τους, για να διασκεδάσουν με το υποτυπώδες σενάριο που έχουν, αλλά η κατάσταση δεν διορθώνεται.

Όπως μια μέτρια/κακή ταινία δράσης της δεκαετίας του ‘90, έτσι κι εδώ το σενάριο μπάζει άσχημα. Έχει ό,τι χρειαζόταν το 90s παιδί μέσα μου: μια χαοτική πλοκή για εφήβους, πολλή δράση, υπερβολικά μεγάλη δόση χοντροκομμένης κωμωδίας –όπως τον Tom Hardy σε ένα ενυδρείο να τρώει ένα οστρακοειδές ωμό- και χολιγουντιανά, εντελώς φτιαχτά CGI εφέ. Μια προσπάθεια για ισορροπία ανάμεσα σε αυτό που φαίνεται cool και σε αυτό που βγάζει νόημα.

Όταν σκέφτομαι τις ανόητες και μερικές φορές εντελώς άθλιες ταινίες του παρελθόντος, θα μπορούσα να συγχωρήσω τους δημιουργούς τους που πίστεψαν ότι έκαναν κάτι σπουδαίο και ωραίο (μπα, σε καλό τους). Δεν είχαν συναίσθηση. Δεν είχαν το προνόμιο να δουν το βάθος του Ο Σκοτεινός Ιππότης (The Dark Knight), την επική μείξη χιούμορ και σοβαρότητας του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel, ούτε τον στιβαρό, αλλά εμπορικό τόνο του Logan και του Deadpool. Ήταν άκυρες με έναν συγκεκριμένο τρόπο που τις έκανε ξεχωριστές για την εποχή τους. Πρόσφατοι μιμητές του παρελθόντος -O Κυρίαρχος του Βυθού (The Meg), Κυνηγός (Predator) και Venom- δεν αξίζουν να συγχωρεθούν όπως οι αντίστοιχες ταινίες εκείνης της περιόδου. Παραείναι καινούργιες για τέτοιες μαλακίες, καθώς το τι είναι αποδεκτό τώρα στηρίζεται στο τι μας δίδαξε το παρελθόν.

Το Venom -ως ταινία της Marvel και γενικά- θα ήταν σχεδόν αξιοπρεπές, αν το βρίσκαμε σε χρονοκάψουλα άλλης δεκαετίας. Χωρίς να είναι ρετρό, είναι μια ταινία του 2018 που προσπαθεί υπερβολικά να είναι κάτι απαρχαιωμένο. Ως τώρα, με όλα όσα έχουμε δει στον κόσμο του κινηματογράφου και του πολιτισμού γενικότερα, το Venom δεν έχει δικαίωμα να έρθει ντυμένο με 90s ρούχα σε ένα πάρτι του 2018. Είναι χαζό.

Tο άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada.

Περισσότερα από το VICE

«Torture Porn»: Οι Ταινίες Τρόμου Αποτέλεσαν Έκφραση της Βίαιης Ατμόσφαιρας του Κόσμου Μετά την 9/11

Η Σύζυγος Ενός Κρατουμένου Περιγράφει τον «Γολγοθά» του Επισκεπτηρίου στις Ελληνικές Φυλακές

Αυτός ο Καλλιτέχνης Μετέτρεψε Μέρος του Σώματός του σε Μηχάνημα