Βάλαμε Πέντε Κριτικούς Κινηματογράφου να Παρακολουθήσουν Οκτώ Ώρες Ταινιών Πορνό

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada.

Τα κοντινά πλάνα ορθάνοιχτων κοιλοτήτων, οι στημένοι διάλογοι και η μουσική για ασανσέρ που συνοδεύουν συχνά τις αισθησιακές ταινίες, δεν συνάδουν με την υψηλή τέχνη για τους περισσότερους ανθρώπους. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει μια μακρά παράδοση φιλόδοξων σκηνοθετών και παραγωγών πορνογραφίας που δεν προσπαθούν απλώς να σε ερεθίσουν με τις ταινίες τους. Τη δεκαετία του '70, καθώς η πορνογραφία ξεκίνησε να ξεφεύγει από τη σκιά της λογοκρισίας και της κοινωνικής ηθικολογίας, οι hardcore ταινίες μεγάλου μήκους, όπως το Βαθύ Λαρύγγι τράβηξαν την προσοχή του κοινού και σχολιάστηκαν αρνητικά από κουλτουριάρηδες κριτικούς όπως ο Roger Ebert.

Στην πορεία, παρ' όλα αυτά, οι διανοούμενοι του αμερικανικού κινηματογράφου σταμάτησαν να ασχολούνται με τις δημιουργίες της βιομηχανίας του πορνό. Για να το αλλάξουμε αυτό, οργανώσαμε ένα μικρό πείραμα. Ζητήσαμε από πέντε καλά ενημερωμένους και αξιοσέβαστους κριτικούς κινηματογράφου και ακαδημαϊκούς, να παρακολουθήσουν μερικά από τα πιο φιλόδοξα hardcore βίντεο της δεκαετίας για περισσότερες από οκτώ ώρες, για να μας πουν τη γνώμη τους.

Σε αυτήν την ταινία του 2012, ο σκηνοθέτης Graham Travis χτίζει μια ερωτική ιστορία γύρω από μια ταραχώδη φιλία μεταξύ δύο γυναικών. Έχοντας περάσει χρόνια χωριστά, οι δυο γυναίκες σμίγουν ξανά στον ηδονικό υπόκοσμο του Λος Άντζελες, όπου επιδίδονται σε ξέφρενες και συναισθηματικά φορτισμένες ερωτικές συνευρέσεις.

David Sterritt: Ως ταινία, δεν θα της έκανα διθυραμβική κριτική. Όμως, δεδομένου ότι η βασική της προτεραιότητα ήταν να προσφέρει hardcore σεξ, τα πήγε πολύ καλά στην παρουσίαση των στοιχείων που εκτιμούμε στις ταινίες: την αφηγηματική ανάπτυξη, την ψυχολογία των χαρακτήρων και την αληθοφανή υποκριτική. Όλα αυτά μεταφέρθηκαν και στις σκηνές σεξ στο πρώτο μισό της ταινίας, γι' αυτό και ένιωσα ότι οι δύο χαρακτήρες βίωναν μια ερωτική εμπειρία και όχι απλώς μια απολαυστική, σωματική εμπειρία. Η ταινία κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να χρησιμοποιήσει τη hardcore σεξουαλική δραστηριότητα, ώστε να εμβαθύνει στο συναισθηματικό νόημα της ιστορίας. Γι' αυτό και στο sex club στο δεύτερο μισό, απογοητεύεσαι, καθώς σταματάς να το νιώθεις αυτό. Θα μπορούσε κάποιος να δει αυτήν την ταινία περισσότερες από μία φορές, τόσο για τις σχέσεις όσο και για την πορνογραφία. Δείχνει τις δυνατότητες που έχει η βιομηχανία αισθησιακών ταινιών να προχωρήσει σε σοβαρές κινηματογραφικές παραγωγές. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για μια εξαιρετική παραγωγή, όμως είναι σε καλά επίπεδα.

Meghan Sutherland: Επιχειρεί να προσδώσει στα κορμιά μεγαλύτερη σημασία και σεξαπίλ μέσω της αφήγησης και, υπό αυτήν την έννοια, είναι πρωτοποριακή και ενδιαφέρουσα ταινία. Τα κοντινά πλάνα δεν εστίαζαν μόνο σε πέη και αιδοία. Τα περισσότερα έδειχναν πρόσωπα, ενώ τα πλάνα με πέη και σπέρμα καταλαμβάνουν ένα 20 με 30% της ταινίας. Παρά τη χρήση των κλασικών πορνογραφικών μοτίβων, η ταινία προσπαθεί να βρει έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της προέλευσης της επιθυμίας και του σεξ, εστιάζοντας σε αυτήν τη φιλία και αναδεικνύοντας το γεγονός ότι υπάρχει ενσυναίσθηση, δημιουργικότητα και αγάπη στη σχέση τους. Θα έλεγε κανείς ότι σου επιβάλει να δεχτείς την καλλιτεχνική της αξία και να δεις πέρα από την πορνογραφία. Ήταν εντυπωσιακή και ελάχιστα πιο ψυχρή από μια αρτιστίκ ταινία που δείχνει πραγματικές σκηνές σεξ.

Michael Sicinski: Μου πήρε λίγη ώρα να αντιληφθώ τι ήθελε να δείξει η ταινία. Η αρχική σκηνή όπου η Jacky βγαίνει από το αυτοκίνητο και κάνει στοματικό σε έναν άσχετο τύπο μου φάνηκε λίγο απωθητική. Στη συνέχεια έγινε ξεκάθαρο ότι τα πάντα ήταν ενσωματωμένα – από τη συναισθηματική σύνδεση των χαρακτήρων μέχρι τη ζήλεια τους, την αποξένωση και την πικρία. Όλα αυτά ήταν παρόντα στη σεξουαλική τους σχέση και όλη αυτή η αίσθηση της απώλειας και της ήττας ήταν παρούσα, όταν η Jacky πηγαίνει στο sex club. Τα περίπλοκα συναισθήματα της Anna για τη Jacky είναι παρόντα, όταν παραιτείται και αφήνει να την πάρουν στο sex club. Αυτές οι σκηνές δεν γυρίστηκαν, για να είναι σέξι. Είναι μειωτικές. Ως άνδρα θεατή, σε ενοχοποιούν.

Η «Μις Γυμνές Σέλφι» του Instagram

Είναι λες και [ο σκηνοθέτης] γύριζε μια αντιπορνογραφική ταινία. Δημιούργησε μια αλληγορία που αποδεικνύει πώς ένα τραύμα μπορεί να σε οδηγήσει στην απαξίωση του εαυτού σου. Αυτό αντιπαραβάλλεται με τη φιλία και τη λεσβιακή σχέση, οι οποίες μοιάζουν να έχουν τη δυνατότητα να οδηγήσουν σε σεξουαλική επαφή με συναισθηματικό δέσιμο. Μου φάνηκε ριζοσπαστικό. Άλλες ταινίες εστιάζουν στην επανάληψη του τραύματος και στο πώς αυτό καταλήγει σε άψυχο σεξ. Καθώς, όμως, δεν δείχνουν σκηνές hardcore σεξ, πρέπει να δημιουργήσουν ένα διαλεκτικό πλαίσιο, για να φτάσουν σε σημεία που το Wasteland φτάνει πιο άμεσα. Η ταινία δεν ανταποκρίνεται πάντα στις ίδιες της τις προσδοκίες, όμως μπορούσα εύκολα να παραβλέψω τις ατέλειές της λόγω της συναισθηματικής απήχησης που έχει.

Mike Sargent: Θα μπορούσαν να έχουν διερευνηθεί περιοχές που έμειναν ανεξερεύνητες. Αυτό σε «βγάζει» από την ταινία μερικές φορές, μιας και κατά τα άλλα είναι πιστευτή. Για παράδειγμα, όταν μία χαρακτήρας λέει, «πάμε σπίτι» και η άλλη κοπέλα βγαίνει απλώς από το αυτοκίνητο και την ακολουθεί, αναρωτιέσαι, «γιατί το έκανε αυτό;». Δεν δείχνει να αναρωτιέται, γιατί το έκανε. Μετά, στο τέλος, απλώς φεύγει. Όμως αυτή η εμπειρία την έκανε πιο ανοιχτή, έτσι δεν είναι; Θέλεις να μάθεις αν θα παραμείνουν φίλες, αν θα τα βρουν ή αν θα συνεχίσουν να είναι ερωτευμένες. Θέλεις να μάθεις περισσότερα για το τι σκέφτονται οι χαρακτήρες για το σεξ και αυτό είναι κάτι που δεν σου προσφέρει ποτέ το πορνό. Δεν με ενοχλούν τα ανοιχτά φινάλε, όμως υπάρχουν «ελέφαντες στο δωμάτιο». Πιστεύω ότι θα μπορούσαν να είχαν θιχτεί κάποια θέματα, από την άλλη όμως, αυτό μπορεί να ήταν καλλιτεχνική επιλογή.

Lise Raven: Δεν πιστεύω ότι αυτό ήταν μια προσπάθεια να γυριστεί μια μη πορνογραφική ταινία, αλλά μπορώ να φανταστώ να προβάλλεται μεταμεσονύκτια στο φεστιβάλ Sundance. Η φωτογραφία, το design και το ύφος της ταινίας ήταν όλα εξαιρετικά. Ένιωθα ότι βλέπω το Gossip Girl με πίπες. Η πλοκή είναι οπτικά συνυφασμένη με το σεξ μέχρι τέλους. Στο τελευταίο gangbang, τα κορίτσια κατά κάποιον τρόπο χάνονται. Λειτουργούν ρομποτικά. Υποψιάζομαι ότι κάπου εδώ κρύβεται η φιλοσοφία του να περνάς μέσα από την κόλαση και να βγαίνεις από την άλλη μεριά, όμως δεν είμαι σίγουρη. Ξεκίνησε ως μια ταινία και κατέληξε να είναι μια διαφορετική ταινία και αυτή η ασυνέπεια με ενόχλησε.

Κάπου στο Σαν Φρανσίσκο, ένα διαμέρισμα είναι άδειο. Αν σου δώσει κάποιος το κλειδί, μπορείς να πας και να κάνεις αχαλίνωτο σεξ. Το θέμα, όμως, είναι ότι μπορείς να χρησιμοποιήσεις το κλειδί μόνο επτά φορές. Την ταινία σκηνοθέτησε η Shine Louise Houston το 2006 και χρησιμοποιεί το απλοϊκό της στήσιμο, για να μπει κατευθείαν στο ψητό με τα καλογυρισμένα και εντυπωσιακά ποικιλόμορφα πλάνα με queer hardcore σεξ.

David Sterritt: Ο λόγος που χρειάζεσαι μια ολόκληρη ταινία, αν χρειάζεσαι μια ολόκληρη ταινία [πορνό], είναι η πλοκή και η ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων. Αυτά τα στοιχεία ήταν ελάχιστα στο The Crash Pad. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η ηδονοβλεπτική του οπτική, καθώς στην ταινία γίνεται κρυφή κινηματογράφηση. Ουσιαστικά, είχε μια χυδαιότητα. Αυτό μπορεί να ήταν σκόπιμο, μιας και η ταινία έχει να κάνει με την ηδονοβλεψία. Επίσης, επαναλαμβανόταν αρκετά. Γνωρίζω ότι υπήρχαν διαφορετικά ήδη διείσδυσης και διάφοροι συνδυασμοί. Για να είμαι δίκαιος με το Crash Pad, [όλοι όσοι συμμετείχαν] έδειχναν να το απολαμβάνουν πολύ και αυτό περνούσε στον θεατή και είμαι σίγουρος ότι απευθύνονται σε μια μη επαρκώς εξυπηρετούμενη κοινότητα. Επομένως, είναι μια αξιοθαύμαστη ταινία. Κατά συνέπεια όμως, αυτό σημαίνει ότι θα εξυπηρετήσει μια μικρή κοινότητα και δεν θα καταφέρει να αγγίξει ανθρώπους, όπως εμένα.

Meghan Sutherland: Μου άρεσε που δεν υπήρχε αφήγηση. Ήταν ξεκάθαρο. Το ζήτημα της αισθητικής αξίας μετατοπίστηκε στην ηθική και την τυποποίηση των κοινωνικών διαφορών και του φύλου. Οι τυπικές δομές θύμιζαν περισσότερο από όσο περίμενα το παραδοσιακό πορνό – υπήρχε μια έντονη, σχεδόν στείρα εστίαση στη δράση. Όμως ο τρόπος παρουσίασής της μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Το The Crash Pad είναι ένα απλό σπίτι, δεν είναι ένας φαντασιακός χώρος. Ο φωτισμός ήταν φυσικός, ο τρόπος απεικόνισης των σωμάτων έκρυβε μια οικειότητα, κάνοντάς σε να νιώθεις ότι βλέπεις πραγματικούς ανθρώπους που δεν είναι περιποιημένοι στην τρίχα. Αυτό προσέδωσε μια τρυφερότητα και μια ειλικρίνεια στην ταινία.

Michael Sicinski: Θέλω να δω κι άλλες δουλειές της Shine Louise Houston. Αυτή η ταινία έχει μια ατμόσφαιρα κοινοτικής αλληλεγγύης και πηγάζει από μια queer ευαισθησία. Όμως δίνεται προσοχή στη σύνθεση και το μοντάζ και αυτό είναι κάτι που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ πόσο λείπει από την πορνογραφία. Οι περισσότεροι σκηνοθέτες πορνό βρίσκουν το αιδοίο ασήμαντο, στην καλύτερη περίπτωση ή αηδιαστικό, στη χειρότερη. Όμως η Houston τραβάει τα αιδοία στα πλάνα της ως ένα όμορφο μέλος του σώματος. Σε μια σκηνή με ένα τρίο, υπάρχει ένα πλάνο από την άκρη του κρεβατιού, στο οποίο η γυμνή λεκάνη μιας γυναίκας πλαισιώνεται από τα μαύρα dildos των άλλων δύο γυναικών, σε τριγωνικό σχηματισμό. Αυτό δεν είναι κάτι που συνέβη τυχαία. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι δόθηκε προσοχή στο πώς δείχνει η εικόνα και στο πώς η κάμερα μπορεί να εμπλουτίσει μια σεξουαλική σκηνή.

Mike Sargent: Ο μηχανισμός παράδοσης ήταν καλός. Αναφέρομαι στο ότι οποιοδήποτε ζευγάρι μπορούσε να βρεθεί εκεί και στη συνέχεια έπρεπε να παραδώσει [το κλειδί] σε κάποιον άλλο. Όμως δεν καταλαβαίνεις γιατί μπορείς να χρησιμοποιήσεις την καβάτζα και πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Δεν ενδιαφέρονται να σου δώσουν παραπάνω πληροφορίες, πέρα από το «πάρε αυτό το κλειδί και πήγαινε να κάνεις σεξ». Μου άρεσε η ποικιλία και το γεγονός ότι υπήρχε πολυφυλετικότητα. Οι άνθρωποι διαφορετικού χρώματος φετιχοποιούνται περισσότερο στη βιομηχανία του πορνό. Μου άρεσε που δεν υπήρχε τίποτα το φετιχιστικό. Έβλεπες απλώς διαφορετικές γυναίκες να έχουν διαφορετικές σεξουαλικές εμπειρίες. Μου άρεσε που ανέδειξε την ποικιλία στην queer κουλτούρα. Το έκανε πρωτοποριακό. Με έκανε να αναρωτηθώ για κάποια πράγματα που δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ, όπως το να κυκλοφορείς δημόσια φορώντας το strap-on, ως γυναίκα. Συμβαίνει αυτό; Τι σημαίνει; Μου κίνησε την περιέργεια.

Lise Raven: Απολαυστικότατο και πολύ αληθινό. Όλοι περνούσαν καλά, ό,τι κι αν γινόταν. Υπήρχε πολλή δράση και ελάχιστοι περισπασμοί. Ήταν φρέσκο και ακατέργαστο και μου άρεσε αυτό. Δεν επιχείρησε να κάνει επίδειξη με το μοντάζ και την παραγωγή, παρ' όλα αυτά δεν ήταν προχειροδουλειά, ούτε έγινε συμπωματικά αυτό. Δεν χρησιμοποίησε την κάμερα με διαφορετικό τρόπο, ωστόσο δεν ήταν τυποποιημένο το φιλμάρισμά της. Η σκηνές του σεξ έδιναν την αίσθηση ότι είναι φυσικές και όχι κατασκευασμένες, μέσω της λήψης της κάμερας και του μοντάζ. Μετά από λίγη ώρα, όμως, το μόνο που έβλεπες ήταν το ένα ζευγάρι μετά το άλλο να κάνουν σεξ. Αν δεν έπρεπε να την παρακολουθήσω ολόκληρη, μάλλον θα είχα βαρεθεί και θα την είχα δει στο fast-forward.

Ένα τετράωρο έπος επιστημονικής φαντασίας και εγκλήματος από το 2017 που απεικονίζει ένα hightech μέλλον, στο οποίο η βασικότερη υποδομή της Αμερικής είναι ένα υπερσυμπιεσμένο διαδίκτυο που επιτρέπει στους ανθρώπους να κάνουν upload διαδραστικό πορνό στον εγκέφαλό τους. Η ταινία ακολουθεί μία κυβερνητική πράκτορα η οποία προσπαθεί να εντοπίσει έναν ιό που πιστεύεται ότι μεταδίδεται μέσω των εγκεφαλικών πορνό – και καταλήγει να βιώνει για πρώτη φορά την εμπειρία της διπλής διείσδυσης.

David Sterritt: Η ταινία δεν γυρίστηκε με budget ταινίας blockbuster. Παρ' όλα αυτά, τα εφέ αποπνέουν μια σιγουριά. Υπήρχαν μεγάλες σκηνές με διαλόγους. Υποθέτω ότι αυτό δείχνει μια διάθεση σοβαρότητας από την ταινία. Όμως οι διάλογοι δεν ήταν τόσο ενδιαφέροντες και η ηθοποιία δεν ήταν τόσο καλή, ενώ πολλές φορές έβλεπες απλώς έναν τύπο πίσω από ένα γραφείο να μιλάει με μια γυναίκα μπροστά από ένα γραφείο – δεν υπήρχε και πολλή φαντασία.

Η κοινότητα των έμπειρων θεατών θα πει πράγματα του τύπου, «αυτή είναι η πρώτη διπλή διείσδυση της τάδε». Ο κόσμος έχει το δικαίωμα να ενδιαφέρεται για αυτά, όμως για εμάς που δεν ενδιαφερόμαστε, το να δεις ένα λεπτό από την ταινία είναι υπεραρκετό. Υπάρχει μια μονοτονία, όχι μόνο στις σκηνές σεξ, αλλά και σε όλη την ταινία, παρά την εξωτική θεματολογία της. Είναι απλώς ένα σύστημα παράδοσης hardcore σεξ.

**VICE Video: *Η Υγεία σε Κρίση***

Meghan Sutherland: Στην αρχή ήμουν σε φάση, «Χριστέ μου, τέσσερις ώρες.» Πίστευα ότι θα ήταν βάναυσο. Όμως στο τέλος το εκτίμησα. Υπήρχαν πολλές αναφορές στα φιλμ νουάρ και στο μοτίβο της femme fatal. Με εντυπωσίασε η έντονη αλληγορία και η sci-fi προσέγγιση στην πορνογραφία. Η πλοκή ήταν έξυπνη. Το sci-fi σκηνικό σου επέτρεπε να πολλαπλασιάσεις τις δυνατότητες των σκηνικών. Υπήρχε μια προσπάθεια προβολής της ψυχοσύνθεσης μιας γυναίκας που συμμετέχει σε πορνό, με τον ίδιο τρόπο που μια βασική χαρακτήρας παρακινεί πάντα το κοινό να σκεφτεί τα κίνητρά της. Επίσης, είναι ένα ενδιαφέρον όραμα για το μέλλον της πορνογραφίας, όταν θα ξεκινήσει να ενσωματώνει την τεχνητή νοημοσύνη.

Michael Sicinski: Πολύς χρόνος, προσπάθειες και χρήμα αφιερώθηκαν στον σχεδιασμό της παραγωγής. Όμως το σενάριο γύρω από την κυβερνοκατασκοπία μου φάνηκε σε μεγάλο βαθμό κουραστικό. Ο συγχρονισμός, η δομή και ο ρυθμός είναι πολύ περίεργα. Υπάρχουν ασάφειες και πολλά πράγματα είναι παράλογα. Τα παράλογα πράγματα επιτρέπονται σε ένα σενάριο, μόνο αν έχεις τον σωστό ρυθμό. Όμως ο ρυθμός ήταν πολύ κακός, γι' αυτό και το κοινό έχει τον χρόνο να αντιληφθεί ότι όλα αυτά δεν βγάζουν νόημα. Επίσης, φαινόταν ότι οι παραγωγοί είχαν δοθεί με την καρδιά τους σ' αυτήν την κυβερνοπάνκ αφήγηση -περισσότερο από ό,τι στο πορνό- όμως λόγω της προέλευσης της χρηματοδότησής τους, ήταν υποχρεωμένοι βάσει συμβολαίου να συμπεριλάβουν hardcore υλικό, το οποίο συχνά μοιάζει παράταιρο. Μερικές φορές, φαίνεται να είναι άσχετο.

Mike Sargent: Η αφήγηση κάποιες φορές είναι λίγο χοντροκομμένη, αν και η γενική ιδέα είναι πολύ καλή. Μου άρεσε πολύ που αφιέρωσαν τόση σκέψη σε αυτό και θα ήθελα να μάθω ποια ήταν η κινητήριος δύναμη των χαρακτήρων. Θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως B-movie και θα πήγαινε πολύ καλά ως ταινία ενοικίασης σε ξενοδοχεία. Η ιστορία διαρκεί μόνο 45 λεπτά. Όμως θα μπορούσαν να την είχαν επεκτείνει λίγο, αν ήθελαν να δημιουργήσουν μια πορνογραφική τηλεοπτική σειρά. Όμως το σεξ ήταν υπερβολικό και διαρκούσε πολύ. Δεν προωθεί κατ' ανάγκη την εξέλιξη του σεναρίου, αντιθέτως, την ανακόπτει. Όσον αφορά το γύρισμα, είναι λίγο «ασυμμάζευτο» και οι ηθοποιίες δεν είναι καλές. Όταν η ταινία επιχειρούσε να μιμηθεί τις μεγάλες παραγωγές, τα κατάφερνε με συχνότητα 50%. Τις υπόλοιπες φορές γινόταν κιτς.

Lise Raven: Θα πήγαινε άραγε ο κόσμος να δει αυτήν την ταινία στη 42η Λεωφόρο τη δεκαετία του '80, τότε που κυκλοφόρησε το Blade Runner και το Άλιεν: Ο Επιβάτης του Διαστήματος, όπως πήγε να δει το Βαθύ Λαρύγγι; Ίσως όχι. Αντιλαμβάνομαι ότι η καλή παραγωγή και η δημιουργία ενός νέου κόσμου ξεχωρίζει αυτήν την ταινία από άλλες, όμως δεν είχε αρκετές σκηνές δράσεις/επιστημονικής φαντασίας. Δεν συνέβαιναν και πολλά πράγματα.

Οι χαρακτήρες δεν είχαν περισσότερο βάθος από ό,τι στις περισσότερες αισθησιακές ταινίες. Δεν υπάρχει λόγος να τους δώσουμε εύσημα, μιας και όταν γυρίζουν μια hardcore σκηνή, είναι απλώς μια hardcore σκηνή. Δεν έχει σημασία ποιος συμμετέχει. Δεν εμπλούτισαν τις σκηνές σεξ με την πρωτοποριακή τους διάθεση. Έβλεπες απλώς τα πάντα με λεπτομέρειες. Στα πλαίσια του είδους των πορνογραφικών ταινιών, θα πρέπει να νιώθουν περήφανοι, καθώς η φωτογραφία, το design, τα κοστούμια και οι τοποθεσίες ήταν εξαιρετικά. Όμως, δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να ένιωσα ότι βλέπω κάτι άλλο από πορνό.

Ο David Sterritt είναι ένας συνταξιούχος κριτικός κινηματογράφου που εξακολουθεί να είναι παραγωγικός, έχει περισσότερα από 50 χρόνια εμπειρίας και αποτελεί μια αξιοσέβαστη φωνή στην κριτική και τις σπουδές κλασικού κινηματογράφου.

Η Meghan Sutherland είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Κινηματογράφου του Πανεπιστημίου του Τορόντο και η δουλειά της εστιάζει στην πολιτική, την αισθητική και το θέαμα στην οθόνη.

Ο Michael Sicinski είναι κριτικός κινηματογράφου, δάσκαλος και η φωνή πίσω από το The Academic Hack, μια ομάδα κριτικών που εξετάζει κυρίως πειραματικές ταινίες.

Ο Mike Sargent είναι ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Αφροαμερικανών Κριτικών Κινηματογράφου και του Κύκλου Κριτικών Μαύρων Ταινιών, καθώς και ένας ανερχόμενος σκηνοθέτης.

Η Lise Raven είναι σκηνοθέτιδα και συνιδρύτρια του Slamdance Film Festival για ανερχόμενους καλλιτέχνες και ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού, καθώς και αναπληρώτρια καθηγήτρια κινηματογράφου στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μοντκλέρ.

Περισσότερα από το VICE

Μία Πορνοστάρ Κάνει Συνέχεια Retweet τον Βασίλη Κικίλια και Ακολουθεί (Σχεδόν) Όλη τη ΝΔ

Όσα Έζησα στο Ματωμένο Πανθεσσαλικό Στάδιο: Απόπειρες Δολοφονίας και Λίγο Ποδόσφαιρο Αυτή Είναι η Σχέση που Έχεις με την Κάνναβη Ανάλογα με το Ζώδιό σου