Το Σόου με τα Καλύτερα Μουσικά Βίντεο Επέστρεψε για μια Βραδιά

Πριν έρθει η στιγμή όπου τρεις υπάλληλοι του PayPal είχαν την φαεινή ιδέα για τη δημιουργία ενός ιστότοπου όπου θα μπορεί κανείς να παρακολουθήσει βίντεο ονόματι Youtube, το 120 Minutes ήταν ένας από τους τρόπους για να δεις μουσικά βίντεο τα οποία θα έπαιζαν με το μυαλό σου. Η βρετανική έκδοση βγήκε στον αέρα από το MTV2, την περίοδο 2003-2009 -η προβολή αργά το βράδυ επέτρεπε στον σταθμό να δείξει «τις νεότερες, πιο πρωτοποριακές κινήσεις στο ροκ και την ηλεκτρονική μουσική», που σήμαινε ουσιαστικά ότι μπορούσε να παίξει κυριολεκτικά τα πάντα.

Το να παρακολουθείς ένα μουσικό βίντεο διαδικτυακά δεν είναι το ίδιο όπως το να παρακολουθείς μουσικά βίντεο στο 120 Minutes. Το φορμάτ του σόου -που δεν περιελάμβανε διαφημίσεις ή ηλίθια lyric videos- ήταν τέτοιο που θα καθόσουν δυο ολόκληρες ώρες καπνίζοντας και θα περίμενες για κάτι που θα σε συνεπάρει. Κατά μέσο όρο αυτό θα συνέβαινε σχεδόν κάθε πέντε λεπτά. Το σόου έφερε καλλιτέχνες όπως οι LFO, Mogwai και Aphex Twin στα σπίτια των φτιαγμένων με μαριχουάνα εφήβων που δεν είχαν άλλο τρόπο να τους παρακολουθήσουν. Ανακαλύψαμε τόσους πολλούς καλλιτέχνες μέσω του 120 Minutes που δεν θα ξέραμε από που να ξεκινήσουμε για να τους απαριθμήσουμε.

Έχουν περάσει πέντε χρόνια από το τέλος του 120 Minutes και για να γιορτάσουν, το επανέφεραν στο Hackney Picturehouse μόνο για μια νύχτα. Τα είπαμε με τον Will McGillivray- υπεύθυνος προγράμματος για την πλειονότητα των επεισοδίων- και τον Alex Hoffman (ο οποίος σήμερα είναι Head of Music στο VICE) και τους ζήτησα να σας πάνε μια βόλτα στην ιστορία του σόου και μερικών κλασικών βίντεο του.

Will McGillivray

Το 2001 εργαζόμουν στο MTV2 και ο επικεφαλής των ψηφιακών καναλιών σκέφτηκε ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε να δείχνουμε περισσότερα nu-metal  και Muse βίντεο, όλη τη νύχτα όπως και όλη τη μέρα. Διαφωνήσαμε και άρχισε να παίζει ένα σόου με το απαίσιο όνομα 2Eclectic. Έβγαινε στις 02.00 πμ και έδειχνε όλα τα τρελά, απρόοπτα και κουλ πράγματα που παίζαμε και την ημέρα στο MTV2 αλλά δεν επιτρέπονταν πλέον επειδή βασικά επικεφαλής τότε ήταν ο Fred Durst-όχι ακριβώς αρμόδιος (νομίζω ότι το αφεντικό μας λεγόταν David ή κάτι τέτοιο), αλλά ο  Durst ήταν ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ.

Μετά από λίγο, συνειδητοποιήσαμε ότι το 2Eclectic ήταν πραγματικά μια μαλακία όνομα. Το ξαναβαφτίσαμε 120 Minutes επειδή έτσι ο κόσμος ήδη γνώριζε τι ακριβώς θα ήταν αυτό το σόου και ήταν το ίδιο πράγμα με το 2Eclectic αλλά με πολύ καλύτερο όνομα. Συνήθως παίζαμε οτιδήποτε ήταν πέρα από τα όρια και καινοτόμο-στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον- τόσο ως μουσική όσο και ως βίντεο. Δυστυχώς δεν ήταν πάντα δυνατό για τους μουσικούς και τις δισκογραφικές εταιρίες να επιτύχουν την καινοτομία συγχρόνως στη μουσική ΚΑΙ το βίντεο, οπότε τις περισσότερες φορές ήταν το ένα από τα δύο. Βάζαμε πολλά παλιά και καινούρια πράγματα μαζί που έδειχναν ομοιότητες και επιρροές, όπως οι Can into the Beta Band ή οι Liquid Liquid και οι LCD Soundsystem. Επίσης θα δείχναμε πράγματα που θα σόκαραν, θα σκανδάλιζαν και θα ενοχλούσαν τον κόσμο, όπως οι Melt Banana και MC Pitman – είμασταν στην τηλεόραση και θέλαμε ο κόσμος να παραπονιέται.

Το MTV συμπεριφέρθηκε πολύ καλά επειδή μας άφησε να προγραμματίσουμε το 120  χωρίς διαφημίσεις. Όταν έγινε μάνατζερ καναλιού στο MTV2, το έβαζα κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα επειδή μπορούσα.

Ο κόσμος λέει ότι  σήμερα δεν υπάρχει ανάγκη για ένα σόου όπως το 120 Minutes επειδή μπορούμε να δούμε ότι μας αρέσει στο YouTube, αλλά υπάρχει κάτι που παραλείπουν. Κατέληγες να δεις βίντεο που δεν ήθελες να παρακολουθήσεις ιδιαιτέρως γιατί είχαν μια νοηματική σύνδεση με το όλο πλαίσιο-εκείνη την ώρα, μέσα στη νύχτα, γνωρίζοντας ότι παρακολουθούσαν κι άλλοι- και κυρίως όταν ήσουν φτιαγμένος. Αυτό δεν συμβαίνει πλέον επειδή όλοι παραλείπουμε πράγματα που δεν μιλάνε αμέσως στο μυαλό μας ή δεν μας καυλώνουν τα πρώτα 15 δευτερόλεπτα.

Ήμουν υπεύθυνος προγράμματος του 120 Minutes από το 2002-2007. Μερικές φορές περνούσα ώρες φτιάχνοντας ένα πραγματικά καταπληκτικό σόου που είχε μια φρέσκια ‘ροή’ και συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στα βίντεο. Άλλες φορές θα το έφτιαχνα με τέτοιο τρόπο ώστε τα πρώτα γράμματα των βίντεο εάν τα διάβαζες με τη σειρά θα αντιστοιχούσαν σε απρεπείς λέξεις ή σχόλια τύπου «Ο Fred Durst είναι αρχίδι». Ορίστε μερικά από τα αγαπημένα μου βίντεο:

The Beta Band - "Inner Meet Me"

[daily_motion src='//www.dailymotion.com/embed/video/x3niud' width='640' height='360']

Αυτό εδώ ήταν αστείο γιατί είχε διάρκεια πάνω από έξι λεπτά και ήταν πραγματικά καταχθόνιο και πραγματικά ηλίθιο συγχρόνως. Επίσης μου θύμισε το "I am the Walrus" από το  Magical Mystery Tour των Beatles, που ως ανάμνηση με κυνηγάει από παιδί.

Squarepusher - "Come on my Selector"

Ο Chris Cunningham στην πιο παιχνιδιάρικη και κινηματογραφική φάση του. Δείχνει τρομακτικά γιαπωνεζάκια και έναν ομιλούντα σκύλο.

Simian Mobile Disco - "Hustler"

Υπήρχε μια περίοδος που τα συγκροτήματα τα οποία θεωρούσαν τον εαυτό τους ελαφρώς εναλλακτικό παρήγαγαν βίντεο που είχαν στόχο να γελοιοποιήσουν και να σχολιάσουν τον απροκάλυπτο μισογυνισμό και σεξισμό στα βίντεο της dance από τις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Δυστυχώς, κατέληξαν να είναι το ίδιο προσβλητικά και σεξιστικά με τα βίντεο που γελοιοποιούσαν. Αυτό ήταν ένα από αυτά [δείτε επίσης: το "Sexy Results" των Death From Above (1979) που έδειχνε ένα ζευγάρι βυζιών που τραγουδούσαν και ήταν πραγματικά μια μαλακία]. Το είχε σκηνοθετήσει ο πρώην εκπαιδευόμενος μας  Saam Farahmand (που τελικά έγινε πιο διάσημος από εμάς) και έδειχνε απλώς ένα κάρο φοιτητές που φιλιόντουσαν παθιασμένα στο διαμέρισμα του, ιδέα που είναι αρκετά ιδιοφυής.

Jeffrey Lewis - "Williamsburg Will Oldham Horror"  

Ένα από τα πιο αυτό- συνειδητοποιημένο, αυτό-αναφορικό και νευρωτικό μουσικό βίντεο που φτιάχτηκε ποτέ.  Εξακολουθεί να χρησιμεύει ως μια επίκαιρη υπενθύμιση σε όλους εμάς ότι κανείς δεν είναι στην πραγματικότητα ωραίο τυπάκι και πως όλοι είμαστε βασικά ηλίθιοι.

LCD Soundsystem - "Tribulations"

Αυτό το βίντεο είναι πολύ έξυπνο για το δικό του καλό, σαν το συγκρότημα.

Alex Hoffman

Την πρώτη φορά που μου επιτράπηκε να κάνω το πρόγραμμα 120 ήμουν λίγο στην τσίτα επειδή ήμουν αυθεντικός φαν. Αφιέρωσα δυο μέρες για να αλιεύσω στα αρχεία κάποια ψίχουλα και παρολίγο να απολυθώ γιατί δεν έκανα τη δουλειά μου.

Οι περισσότερες δουλειές γίνονται βαρετές μετά από λίγο, ο ενθουσιασμός εξασθενείς και γίνεται απλά ένα πράγμα που κάνεις. Αλλά το 120 ήταν διαφορετικό. Πάντα το ένιωθα ως ιερό, σαν ένα μικρό κλαμπ του οποίου ξαφνικά ήμουν υπεύθυνος. Μερικοί κομπιουτεράδες τηλεθεατές έμεναν ξύπνιοι για να δουν κάθε επεισόδιο και στη συνέχεια έκαναν ανάρτηση όλη τη λίστα των τραγουδιών σε μπλογκ το επόμενο πρωί μαζί με λίγο κριτική (πραγματικά σημαντικά πράγμα τύπου ‘γκρρρ, έπαιξαν αυτό το βίντεο του Andy Votel ΞΑΝΑ, πρέπει να είναι η τρίτη φορά φέτος’).

Cornershop - "6am Jullander Shere"

Τα βίντεο που με ενθουσίαζαν όταν τα έβαζα στο πρόγραμμα ήταν εκείνα που είχα ανακαλύψει πρώτα παρακολουθώντας το 120 Minutes στην εφηβεία μου, εκείνα που με είχαν βάλει στην «περίεργη μουσική». Αυτό εδώ πραγματικά ξεχωρίζει επειδή είχα πάθει εμμονή μαζί του και υπέθετα ότι θα εξαφανιστεί για πάντα, αλλά μετά με κάποιο τρόπο κατέληξαν στο Νο1 στα τέλη της δεκαετίας του ΄90.

Bobby Conn - "Never Get Ahead"

Αυτό είναι πιθανώς το πιο αγαπημένο μουσικό βίντεο μου και το έπαιζα σχεδόν κάθε φορά που έστηνα το σόου. Εύχομαι να υπήρχε τότε το Twitter, έτσι ώστε να έβλεπα εκείνο το ένα άτομο που θα παρακολουθούσα το σόου και θα τουιτάριζε ότι μόλις είχε δει το καλύτερο μουσικό βίντεο όλων των εποχών. Ο Bobby είχε κάνει και κάποια άλλα αξιοπρεπή κομμάτια και τον είδα ζωντανά αρκετές φορές αλλά τίποτε δεν έφθασε αυτό εδώ.

Ultramagnetic MCs - "Poppa Large"

Αφού το έπαιξα μερικές φορές, άρχισα να ψάχνομαι και με μερικά άλλα καταπληκτικά κομμάτια χιπ-χοπ που δεν θα παίζονταν πουθενά.

David Holmes - "Don't Die Just Yet"

Λίγο πολύ αυτό εδώ το έπαιζα συνέχεια. Νομίζω ότι εκνεύριζε τον Will αλλά α) είναι γαμάτο και β) ήταν ότι πιο κοντινό στον Serge Gainsbourg, ο οποίος δυστυχώς δεν έχει κανένα βίντεο στα αρχεία του MTV.

Υπάρχουν τόσα πολλά φανταστικά μη αγαπημένα διαμάντια στα αρχεία του MTV, που είναι πολύ λυπηρό ότι δεν προβάλλονται ποτέ, ούτε καν στις 2 τα ξημερώματα μιας Δευτέρας, για εκείνους τους λίγους που εξακολουθούν να τα πιστεύουν. Υποθέτω ότι δεν έχει μεγάλη σημασία σήμερα, αφού μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα που σου αρέσουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ωστόσο τίποτα δεν ανταγωνίζεται στην αίσθηση του να μην ξέρεις τι ακολουθεί. Μετά από μερικά βαρετά κομμάτια, κάτι πάντα θα ερχόταν που θα ανατίναζε το μικροσκοπικό μυαλό σου.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.