Είδαμε από Κοντά την «Μπαρτσελόνα» του Κορυδαλλού

Το μεσημέρι του Σαββάτου όταν βρέθηκα στο γήπεδο της Προοδευτικής στον Κορυδαλλό, η ομάδα είχε το απόλυτο: 14 νίκες σε 14 παιχνίδια, έχοντας σκοράρει 49 γκολ και δεχθεί μηδέν. Ο τερματοφύλακας της ιστορικής «Πρόο», Σίμος Μένιος, μετρούσε ήδη 1270 αγωνιστικά λεπτά χωρίς να δεχτεί γκολ, επίδοση που τον τοποθετούσε στην κορυφή της σχετικής λίστας και με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο, Τάκη Οικονομόπουλο, ο οποίος σαν τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού το 1965, κράτησε ανέπαφη την εστία του για 1088 αγωνιστικά λεπτά. Το 15ο ματς της σεζόν, το οποίο είχα έρθει να παρακολουθήσω, ήταν το τοπικό ντέρμπι με το Κερατσίνι, στη διοίκηση του οποίου δραστηριοποιείται ο γνωστός αρχιφύλακας των φυλακών Κορυδαλλού, Αντώνης Αραβαντινός.

Μια ώρα πριν την έναρξη του παιχνιδιού, επικρατεί απόλυτη ηρεμία μέσα κι εξω απ'το «κλουβί», όπως αποκαλούν εχθροί και φίλοι το γήπεδο της Προοδευτικής στον Κορυδαλλό. Το κλουβί είναι ένα από τα πιο καλτ γήπεδα στην Ελλάδα, χωρητικότητας 4000 περίπου ατόμων, κατασκευή του 1937 (τελευταία ανακαίνιση το 2000), με τρεις κερκίδες, καθώς πίσω από το τέρμα που βλέπει στην οδό Γυμναστηρίου, υπάρχει ένας τοίχος. Το «Δημοτικό Γυμναστήριο Νικαίας», όπως είναι το επίσημο όνομα του, είναι ένα πολυκαιρισμένο, σκουριασμένο, φθαρμένο τσιμεντένιο απομεινάρι μιας πολύ μακρινής εποχής. Η φράση «κάγκελα παντού», γνωρίζει εδώ την αποθέωση, καθώς σε όλο το γήπεδο αφθονούν κάγκελα και κιγκλιδώματα πάνω σε ακόμα περισσότερα κάγκελα και κιγκλιδώματα, τα οποία στηρίζονται πάνω σε παλιότερα κάγκελα και κιγκλιδώματα. Εδώ και περίπου οκτώ χρόνια, ο τάπητας του γηπέδου είναι συνθετικός και όχι χωμάτινος, για λόγους ευκολίας και οικονομίας.

Ο «Αθλητικός Όμιλος Προοδευτική Νεολαία», όπως είναι το επίσημο όνομα της «Πρόο», ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1927, στην Παλαιά Κοκκινιά (σημερινή Νίκαια), γειτονιά γεμάτη μικρασιάτες πρόσφυγες. Έμβλημα της, είναι το μυθικό πουλί Φοίνικας, το οποίο αναγεννάται μέσα από τις στάχτες του. Μεγάλοι της αντίπαλοι παραδοσιακά, είναι το Αιγάλεω και ο Ιωνικός Νικαίας, άλλα καθώς τα τελευταία χρόνια έχει πέσει σε πιο χαμηλές κατηγορίες, αρκείται στην αντιπαλότητα με «μικρότερες» ομάδες, σαν το Κερατσίνι. Τελευταία φορά την είδαμε στην Α' εθνική την σεζόν 2003-4, ενώ την περσινή σεζόν (2014-2015), όχι μόνο έπαιξε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τοπικό και όχι εθνικό πρωτάθλημα (Α' Πειραιά), άλλα δεν κατάφερε καν να διεκδικήσει την άνοδο. «Βγήκε η ομάδα δεύτερη, δεν μπορέσαμε να την βγάλουμε», μου λέει ο Βασίλης Κατσαρός, πρόεδρος της ομάδας από το χειμώνα του 2014.

Μετά το περσινό φιάσκο, ήρθε η φετινή έκρηξη. Η νέα διοίκηση, στην οποία συμμετέχουν επίσης, οι Νίκος Λεμονής (πρόεδρος μαζί με τον Κατσαρό) και Κώστας Πλακίδης (τεχνικός διευθυντής), δηλώνει οτι της αρέσουν τα ρεκόρ, άλλα στόχος είναι ένας: «Στόχος μας ειναι να βγει η ομάδα. Τα ρεκόρ δεν μας λένε τίποτα αν δεν βγει η ομάδα (σ.σ. στη Γ' εθνική)». Στο παιχνίδι του Σαββάτου, η Πρόο κυνηγούσε το 15-0 σε νίκες, άλλα το Κερατσίνι ξεκίνησε πολύ δυνατά. Το πρώτο ημίχρονο ήταν αρκετα ισορροπημένο, με πολύ δυνατές μονομαχίες, απόρροια του πάθους των παιχτών και των δυο ομάδων για τη νίκη. Το δεύτερο ημίχρονο, κυλούσε κάπως σαν επανάληψη του πρώτου, μέχρι το 74ο λεπτό, όταν το Κερατσίνι σκόραρε.

Μπαμ και πάει το ρεκόρ! Για πρώτη φορά μετά απο 1334 αγωνιστικά λεπτά, ο τερματοφύλακας Μένιος της Προοδευτικής, έσκυψε, μάζεψε την μπάλα από το τέρμα του και την κλώτσησε αηδιασμένος μακριά. «Συνειδητοποίησα τι έγινε την άλλη μέρα, που σκεφτόμουν τι έφταιξε στο παιχνίδι», μου εξομολογήθηκε. Τελικά, η παρτίδα σώθηκε με γκολ της Προοδευτικής λίγα λεπτά πιο μετά. Τελικό αποτέλεσμα: 1-1 και η Πρόο παρέμεινε αήττητη, καθώς και σε απόσταση ασφαλείας από το δεύτερο Κερατσίνι.

Κάπου εκεί ήταν που το κοινωνικό-ποδοσφαιρικό ρεπορτάζ που είχα στο μυαλό μου, τράκαρε απότομα με την πραγματικότητα. Με τη λήξη του παιχνιδιού, καμιά πενηνταριά οπαδοί των γηπεδούχων, βγήκαν τρέχοντας από το γήπεδο και προσέγγισαν από την οδό Σινώπης, τη θύρα 3 όπου βρισκόντουσαν οπαδοί των φιλοξενούμενων. Μέσα σε δευτερόλεπτα, ξεκίνησε νερατζοπόλεμος (η οδός Σινώπης έχει πολλές νερατζιές) και πετροπόλεμος. Η παρουσία ενός αγνώστου με φωτογραφική μηχανή, εξόργισε μερίδα των βυσσινί οπαδών, οι οποίοι κινήθηκαν εναντίον του, αλυχτώντας για το αίμα του και ο μόνος λόγος που δεν το ήπιανε, ήταν δυο-τρια από εκείνα τα κάγκελα και κιγκλιδώματα, που αναφέραμε και πιο πάνω.

Ο «άγνωστος με φωτογραφική μηχανή», ήταν φυσικά ο γραφών και αυτή η μικρή ιστορία, ξεκαθαρίζει το γιατί ένα όμορφο και γεμάτο πάθος για τη νίκη και ένταση παιχνίδι του «βασιλιά των σπορ», σε μια από τις πιο λαϊκές γειτονιές της πόλης, ένα γλυκό και ηλιόλουστο μεσημέρι Κυριακής, αφορούσε και αφορά τελικά, τόσο λίγο κόσμο. Γύρω στα διακόσια άτομα βρέθηκαν στο κλουβι και κρίνοντας εκ των υστέρων, οι μισοί μάλλον πήγαν για να κοπανήσουν τους άλλους μισούς. Η αλήθεια είναι οτι ήμουν νιος και γέρασα, ακούγοντας και βλέποντας τα ίδια και τα ίδια στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ακριβώς όπως και ο αρχηγός της Προοδευτικής, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής τα τελευταία 21 χρόνια, Πάρης Ανδράλας. «Πολύς κόσμος έρχεται για να εκτονωθεί στο γήπεδο. Νομίζω οτι και άλλα είκοσι χρόνια να περάσουν, πάλι γι'αυτα θα συζητάμε», ήταν η μελαγχολική πρόβλεψη ενός άνθρώπου που έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι.

Ελληνικό ποδόσφαιρο, Το. Ακόμα κι όταν ξεκινάς να το μελετήσεις σαν κοινωνικό φαινόμενο, πιέζοντας σχεδόν τον εαυτό σου να το συμπαθήσεις, θα βρει τον τρόπο να σε ξενερώσει. Το πιο εντυπωσιακό όμως, είναι πως σαν άλλος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι απέθαντο. Όχι αθάνατο, αλλά απέθαντο. Με την παρούσα τουλάχιστον μορφή του, αποκλείεται να ζήσει για πάντα (κι αυτό είναι μια μεγάλη ανακούφιση), όμως οι αντοχές του είναι ομολογουμένως εντυπωσιακές. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι εκεί έξω, που πηγαίνουν γήπεδο με τους φίλους τους, την κοπέλα τους, παππούδες με τα εγγόνια τους, μεσήλικες που θέλουν απλά να λιαστούν και να δουν λίγο μπαλίτσα, άνθρωποι που δεν έχουν καμία όρεξη να πετάνε νεράτζια και πέτρες στους «αλλόθρησκους» και να κυνηγιούνται στα στενά. Ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς βέβαια και γενικά, έχουν συνηθίσει τη καφρίλα που τους περιβάλλει, άλλα υπάρχουν κι όσο υπάρχουν, μπορεί να υπάρξει ελπίδα.

Περισσότερα από το VICE

Γιατί Πέφτει Τόσο «Ξύλο» στα Τοπικά Πρωταθλήματα;

Θύτης και Κανών σε μια «Βρώμικη» Συνέντευξη

Το Snapchat Είναι ένα Social Network που Aυτοκαταστρέφεται