Μπήκαμε στο Bataclan ένα Χρόνο Μετά τις Τρομοκρατικές Επιθέσεις στο Παρίσι

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France.

Σάββατο 12, Νοεμβρίου, 19:30. Όπως κάθε Σαββατοκύριακο, η αίσθηση των πάρτι πλανιέται πάνω από τους δρόμους του 11ου διαμερίσματος του Παρισιού. Αλλά απόψε, το πάρτι θα ξεδιπλωθεί σε μια διαφορετική ατμόσφαιρα, κοντά στο Bataclan. Μπροστά από το Apérock, το γειτονικό μπαρ του Bataclan, δεκάδες άνθρωποι πίνουν τις μπίρες τους ενώ αστυνομικές σειρήνες ακούγονται στο background. Μια μεγάλη ομάδα αστυνομικών ελέγχει τα άτομα που εισέρχονται στον χώρο. Σε περίπου μία-μιάμιση ώρα, το διάσημο για τους λάθος λόγους Bataclan θα ανοίξει τις πόρτες του στο κοινό, ένα χρόνο μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του Παρισιού. Και είναι ο Sting που επιλέχθηκε για την επέτειο της περίστασης, ο οποίος εμφανίστηκε για πρώτη φορά εκεί το 1979.

Η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη, εκατοντάδες άνθρωποι περιμένουν τη συναυλία. Η Viviane, 23 ετών, είναι φοιτήτρια γραφιστικής και τακτική πελάτισσα του Apérock, το οποίο θεωρεί «δεύτερο σπίτι» της. Οι αγκώνες της στηρίζονται στην μπάρα και φαίνεται απρόθυμη να μπει στην «ουρά». Κοιτάζει επίμονα τη λεωφόρο Voltaire, που είναι εντελώς άδεια δεδομένου ότι η αστυνομία την έχει αποκλείσει για λόγους ασφαλείας. Τα μάτια της προδίδουν το άγχος της. «Είναι πολύ παράξενο να περιμένεις έτσι. Στις συναυλίες, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι συνήθως σε πολύ γιορτινή διάθεση. Αλλά τώρα, νιώθω σαν να παίζουμε σε γουέστερν - συγκεκριμένα τη σκηνή όπου δύο τύποι είναι έτοιμοι να πυροβολήσουν με τα όπλα τους».

Μερικοί από τους φίλους της είναι επίσης τακτικοί πελάτες του μπαρ και δεν το σκέφτηκαν ούτε δευτερόλεπτο πως θα συμμετείχαν στο άνοιγμα του Bataclan, όταν αυτό ανακοινώθηκε: «Δεν είχα επιλογή», λέει η Viviane, «είπα ότι θα είμαι εκεί». Γελάει λίγο νευρικά, πριν το χαμόγελό της εξασθενίσει και τα χέρια της αρχίσουν να ταρακουνιούνται. «Έλεγα στον εαυτό μου εδώ και μια εβδομάδα ότι αυτή η νύχτα θα ήταν φοβερή, αλλά τώρα δεν ξέρω καν αν θα καταφέρω να μπω στον χώρο». Ο φίλος της, Cedric, με τον οποίο θα μπορούσαν να είναι οι ιδιοκτήτες του Apérock μιας και έχουν περάσει άφθονο χρόνο και έχουν χαλάσει αρκετά χρήματα εκεί, έχει την ίδια άποψη. «Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τίποτα πριν μπω στον χώρο», λέει.

Στην ουρά, ο Didier, 48 ετών, ξεχωρίζει απ' τα βαθιά μπλε μάτια του, όπως επίσης και το φθαρμένο δερμάτινο μπουφάν του. Αυτός ο τύπος με το backpack ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο εξαιτίας της αγάπης του για τη μουσική - στην προκειμένη περίπτωση και για το Bataclan. «Αυτός ο χώρος αντιπροσωπεύει τα νιάτα μου, μια άλλη εποχή γεμάτη πανκ. Αυτό το "συναυλιακό" πνεύμα χτυπήθηκε τον περασμένο Νοέμβριο. Γι' αυτό ήρθα εδώ απόψε, για να το υπερασπιστώ». Ο Didier είναι επίσης εδώ για να αποτίσει φόρο τιμής στην Caroline, μια φίλη του που πυροβολήθηκε κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Όλο το βράδυ, ο ίδιος συνεχίζει να μιλά σε δημοσιογράφους, σαν να χρειάζεται να κρύψει το άγχος του. Η συναυλία είναι τώρα έτοιμη να ξεκινήσει, υπό το βλέμμα των αστυνομικών - συμπεριλαμβανομένου του 58χρονου Jean.

Ο Jean είναι ένας old school αστυνομικός που κάνει αυτήν τη δουλειά εδώ και 35 χρόνια. Φοράει ένα μάλλινο καπέλο Harley Davidson και δαχτυλίδια με νεκροκεφαλές. Παρατηρεί το πλήθος, το οποίο φαίνεται να είναι υπό έλεγχο, με ένα walkie-talkie στο χέρι του. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, είχε να αντιμετωπίσει τρεις τρομοκρατικές επιθέσεις: δύο το 1995 στο σταθμό Saint-Michel και στο Musée d'Orsay, πριν χρειαστεί να βοηθήσει τους τραυματίες στο Stade de France, τον Νοέμβριο του 2015. «Δεν εμπλέκεται το συναίσθημα για μένα απόψε», αναφέρει. Και συνεχίζει: «Έχω δει φρικτά πράγματα στο Stade de France - ένα κομμένο χέρι, σπόνδυλους να βρίσκονται στο έδαφος. Αλλά δεν με στιγμάτισαν. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί. Ορισμένοι από τους συναδέλφους μου δεν το ξεπέρασαν ποτέ, αλλά εμένα μου δημιούργησε ανοσία. Όμως μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι είναι πολύ συναισθηματικοί απόψε», συμπεραίνει, κοιτάζοντας δύο κορίτσια που κρατούν λουλούδια και ξεσπούν σε κλάματα.

Για τη Viviane, τον Cédric και τους φίλους τους είναι επίσης ώρα να πάνε στον χώρο. Κάποιοι θαμώνες φωνάζουν «Καλώς ήρθατε στο σπίτι», ενώ οι μπάρμαν βάζουν ποτά. Στο ακροατήριο, πολλοί φορούν ένα διακριτικό του CUMP - το κοινωνικό σώμα που παρέχει ηθική και ψυχολογική βοήθεια στους επιζώντες και τους συγγενείς και φίλους των θυμάτων από τις επιθέσεις στο Bataclan. Μεταξύ αυτών, η Claudine χαμογελά αμυδρά. Απόψε, είδε ανθρώπους που βοηθούσε για εβδομάδες ή ακόμη και μήνες. «Κάποιοι από αυτούς σταμάτησαν να μου μιλούν», εξηγεί. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που ξεκίνησαν μαζί της έχουν σταματήσει τις θεραπείες, αλλά η ίδια, φυσικά, δεν τους κατακρίνει γι' αυτό: «Η θεραπεία υποτίθεται ότι είναι μια εξελιγκτική διαδικασία, δεν λειτουργεί μέσα σε μία νύχτα. Σε μερικούς ανθρώπους δεν αρέσει αυτό, το οποίο είναι απολύτως φυσιολογικό. Αλλά είναι περισσότερο από αναγκαίο, όταν οι άνθρωποι έχουν έρθει αντιμέτωποι με τέτοια φυσική και ηθική βία».

Τα φώτα χαμηλώνουν και η σιωπή κυριαρχεί. Ο Sting εμφανίζεται στη σκηνή και αρχίζει το show με ένα λεπτό σιγής. Ο χώρος έχει χωρητικότητα 1.500 ατόμων και είναι γεμάτος. Στο ακροατήριο υπάρχουν μέλη της κυβέρνησης όπως η Υπουργός Πολιτισμού Audrey Azoulay, η εκπρόσωπος του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Juliette Méadel, αλλά και η Anne Hidalgo, δήμαρχος του Παρισιού, η Valérie Pécresse, Πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου του Île-de-France. Ο Γάλλος Πρόεδρος, François Hollande, ήρθε λίγες ώρες πριν τη συναυλία για να δείξει την υποστήριξή του. Από το Message in a Bottle στο Roxanne, η συναυλία του Sting δίνει την αίσθηση ενός απλού μνημόσυνου και ενός εορταστικού πάρτι την ίδια στιγμή -μια αμφιθυμία που ο βρετανός καλλιτέχνης φαίνεται να διατηρεί σκόπιμα, με την υποστήριξη του Ibrahim Maalouf που ανέβηκε στη σκηνή για να συμμετάσχει στα τραγούδια Fragile και Inch Allah. Στον χώρο, οι άνθρωποι χειροκροτούν και δείχνουν την πρόθεσή τους να απολαύσουν το βράδυ. Τελικά, η μουσική υπερισχύει του ασυνήθιστου αυτού πλαίσιου. Οι θεατές σηκώνουν τα χέρια τους στον αέρα, χορεύουν, γελούν μέχρι το τελευταίο τραγούδι, το The empty chair, το οποίο γράφτηκε ως φόρος τιμής στον Αμερικανό φωτορεπόρτερ Jim Foley, που σκοτώθηκε από το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία το 2014.

Μετά από μιάμιση ώρα, η συναυλία τελείωσε και το πλήθος αρχίζει να εγκαταλείπει το χώρο που ήταν τόσο φοβισμένο να πατήσει το πόδι του και πάλι. Οι περισσότεροι φαίνεται να είναι εκστατικοί ή «μεθυσμένοι» από τη συνάντησή τους με το «νέο» Bataclan, το οποίο τελικά κατάφερε να παραμείνει το ίδιο. Ο Didier είναι ένα από τους πρώτους που έφυγαν. Φαίνεται σχεδόν ανακουφισμένος που βγήκε έξω. «Είμαι περήφανος που δεν φοβήθηκα ότι κάτι τραγικό θα γινόταν σήμερα». Λίγο αργότερα, ήρθε η σειρά της Viviane να βγει. «Ήταν μεγάλη χαρά! Για ένα χρόνο, ένιωθα σαν να ήμουν η σκιά του εαυτού μου, ένιωθα ένα τεράστιο πόνο κάθε φορά που πλησίαζα στο Bataclan. Τώρα, άλλαξαν τα πράγματα. Ανυπομονώ να επιστρέψω».

Περισσότερα από το VICE

Μιλήσαμε με τους Έλληνες που Πουλάνε Συσκευασμένο Αέρα σε Τουρίστες

Δέκα Χρόνια Μετά, το Καζακστάν δεν Νιώθει την Ίδια Οργή για το «Borat»

Η «Σκοτεινή Πλευρά» Ελληνικών και Ξένων Τραγουδιών που Έχουν Γνωρίσει Τεράστια Επιτυχία