To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France.Ένα Σάββατο βράδυ, καθώς περίμενα το τρένο μου στον σταθμό Republique του Παρισιού, ένας άγνωστος με ρώτησε: Μήπως πρέπει να γνωριστούμε λίγο καλύτερα;«Καλά», του απάντησα. Ο τύπος «πάγωσε» και με κοίταξε λες και του έκανα πλάκα.«Σοβαρά τώρα; Ψήνεσαι;», είπε γελώντας. «Δεν το έχω συνηθίσει αυτό». Εδώ που τα λέμε, ούτε κι εγώ ήμουν συνηθισμένη σε αυτό.Βλέπετε, πριν από δυο εβδομάδες, αποφάσισα να λέω «ναι» σε κάθε άγνωστο που μου την «έπεφτε» στον δρόμο και να του πιάνω την κουβέντα, για να δω τι θα γίνει. Ήθελα να μπω στα κεφάλια τους και να μάθω ποιοι ήταν και, βασικά, αν ήξεραν ή όχι ότι όλο αυτό είναι πολύ κουραστικό για τις γυναίκες. Στο θέμα μας τώρα, πρέπει πάντα να ακούς αυτόν τον μικρό συναγερμούλη που χτυπάει στο κεφάλι σου, όταν νιώθεις ότι μια κατάσταση γίνεται κάπως άβολη. Ο τύπος που γνώρισα στον σταθμό δεν έκανε τον συναγερμούλη να βαράει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πιάσαμε την κουβέντα λοιπόν. Τα πράγματα ήταν λίγο άβολα. Εκείνος καθόταν σε μια καρέκλα ακούνητος, με τα χέρια του διπλωμένα μπροστά του. Hicham, Judith. Να, ανταλλάξαμε και ονόματα.«Αγαπώ το Παρίσι επειδή εδώ εσείς οι γυναίκες φοράτε κλασάτα ροζ φορέματα, σαν το δικό σου», είπε. Αρχίσαμε να μιλάμε για το γεγονός ότι ήταν από το Picardie και ότι έπαιζε ποδόσφαιρο. Δυστυχώς, λυπήθηκε πολύ όταν έμαθε ότι δεν ήμουν μικρή.«Τι; Είσαι 29; Δεν σε πιστεύω», είπε αποκαρδιωμένος. Προσπάθησα να αναστήσω την κατάσταση, αλλά είχε ήδη ψοφήσει. Το πάλεψα τίμια όμως. «Είναι δύσκολο να είσαι αθλητής;».«Απο ποιο μέρος του Picardie είσαι;».«Σου αρέσουν, ξέρω 'γω, πράγματα;».Πλέον, απαντούσε μονολεκτικά. Δύσκολο.«Να μην σε κρατάω Judith, θα σε περιμένει και το αγόρι σου», μου είπε σε μια προσπάθεια να φύγει από την κουβέντα μας. Καθίσαμε σιωπηλά ο ένας δίπλα στον άλλον και έπρεπε να περάσουν άλλα δύο βασανιστικά λεπτά μέχρι να έρθει το τρένο. Ούτε λέξη. Όταν πλέον έφτασε ο συρμός, μπήκα στο βαγόνι μου, έβαλα τα ακουστικά μου και τον είδα να διαλέγει το πιο μακρινό από εμένα κάθισμα. Το πείραμα «λέμε σε όλους ναι» είχε ξεκινήσει αποκαρδιωτικά.Εκείνη την Κυριακή, επιστρέφοντας από το ιδρωμένο μου jogging, με πλησίασε ένας τύπος καθώς έβαζα τα κλειδιά στην πόρτα μου.«Σου αρέσει ο αθλητισμός γλυκιά μου;», μου είπε.«Όσο να 'ναι», του απάντησα αν και μάλλον παραήμουν καλή. Ήταν 40άρης και είχε το look «μπαμπάς».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Ωραία. Ελπίζω να έχεις αρκετή υποστήριξη στα σημεία που πρέπει. Ξέρεις, φαίνεται ότι έχεις πολύ πράγμα να υποστηρίξεις, αν καταλαβαίνεις τι σου λέω».«Έτσι;», είπε και, θέλοντας να το τονίσει, άρχισε να σχηματίζει βυζιά στο αέρα και να μου κάνει χειλάκια. «Αν είχα το θάρρος, θα σε ρώταγα αν θα μπορούσα να τα ακουμπήσω. Δεν πάει στο διάολο, ΕΧΩ το θάρρος. Μπορώ; Θα σου δώσω όσα λεφτά θέλεις».Εκεί τον σταμάτησα. Όταν μου συμβαίνουν πράγματα όπως αυτό είμαι πάντα ευγενική, αλλά δεν μασάω τα λόγια μου.«Όχι κύριε, θέλω απλά να πάω σπίτι μου και με κάνεις και αισθάνομαι πολύ άβολα», του είπα στα ίσια. Σκεφτόμουν ότι αν αυτός ο τύπος με βίαζε και εν τέλει το πράγμα έφτανε στις Αρχές, δεν θα ήθελα να κατηγορηθώ ότι είπα κάτι διφορούμενο. Είναι λυπηρό που εμείς οι κοπέλες πρέπει να σκεφτόμαστε έτσι.«Ε καλά, έπρεπε να το πεις ότι δεν αισθάνεσαι καλά με το σώμα σου», είπε αστειευόμενος.Μπήκα μέσα και κοπάνησα την πόρτα. Κάθε γυναίκα έχει συναντήσει στη ζωή της έναν τέτοιο ανώμαλο. Τουλάχιστον μια φορά. Ευτυχώς, παρατηρώ ότι όσο μεγαλώνω, τόσο λιγότερους ανώμαλους ελκύω. Ανάμεσα στα 14 και τα 18, γνώρισα πολλούς ανώμαλους. Τύπους που με έλεγαν να τους ακολουθήσω στο ξενοδοχείο τους και μου έλεγαν αισχρά πράγματα. Το ακόμα χειρότερο είναι πως τέτοια πράγματα άκουγα ακόμα και όταν ήμουν μαζί με τη μητέρα μου. Δεν ξέρω, ίσως αυτή η εύθραυστη φύση των κοριτσιών στην εφηβεία τους εξιτάρει.Σε κάθε περίπτωση, πέρα από αυτόν τον μαλάκα, το πείραμα έπρεπε να συνεχιστεί.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο επόμενος τύπος που συνάντησα ήταν ο Yacine. Βασικά, οι περισσότεροι τύποι που με πλησίασαν κατά την διάρκεια των δύο εβδομάδων του πειράματος ήταν αραβικής καταγωγής. Σκέφτηκα αρκετά αν έπρεπε να το αναφέρω αυτό, διότι δεν θέλω να τονίσω τα γελοία ρατσιστικά κολλήματα που έχουν κάποιοι, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό συνέβη. Μάλιστα, μίλησα για αυτό με τον Yacine.«Α ναι, σου την πέφτουν πολλοί Άραβες; Ίσως επειδή έχουν καλύτερο γούστο», είπε γελώντας. Έτσι απλά, παραμέρισε τη «φτωχή» προσπάθεια που έκανα για μια κάποια κοινωνιολογική ανάλυση. Δεν τον ένοιαζε. O Yacine κι εγώ καθόμασταν σε ένα σκουριασμένο μεταλλικό παγκάκι στο Belleville Park, έχοντας μπροστά μας μια τέλεια θέα του Παρισιού. Ήταν με διαφορά ο αγαπημένος μου από τους τύπους που με πλησίασαν.Πρέπει να παραδεχτώ ότι ο Yacine ήταν πολύ όμορφος, ενώ ο τρόπος που με προσέγγισε ήταν κάπως πρωτότυπος μπορείς να πεις. Απλά ήρθε και με ρώτησε αν ήθελα να καπνίσω ένα joint.Του είπα ψέματα: κάνω αποτοξίνωση αλλά ένα τσιγάρο θα το έκανα.Υπήρχε κόσμος γύρω μας, παιδάκια που έπαιζαν και τουρίστες - έτσι αισθανόμουν ασφαλής. Μη σας πω αισθανόμουν και καλά. Τόσο που τράβηξα και μια τζούρα. Ο Yacine έμενε στο μικρό προάστιο του Les Lilas, στο Seine Saint-Denis. Μου είπε ότι ποτέ δεν την έπεφτε σε κοπέλες στον δρόμο και μόνο σε «ιδιαίτερες περιπτώσεις, όταν η γυναίκα είναι τόσο όμορφη όσο εσύ». Ατάκα, αλλά εντάξει.«Προσπαθώ να σοβαρευτώ και να αποκτήσω οικογένεια, ένα ωραίο σπίτι. Ξέρεις, όπως οι γονείς μου. Φυσικό φαντάζομαι, μιας και μεγαλώνω. Είμαι πλέον 30 χρονών». Παραδέχτηκε πως δεν πίστευε ότι θα έβρισκε τη γυναίκα της ζωής του στον δρόμο, αλλά το διασκέδαζε. Καμιά φορά έπιανε, άλλες φορές έπαιρνε ένα ξερό «όχι».
«Κοίτα, ξέρω ότι μπορεί να είναι ενοχλητικό να σε πλησιάζουν έτσι. Κάποιοι τύποι δεν έχουν κανέναν σεβασμό. Αλλά, νομίζω ότι εγώ καταλαβαίνω τα πράγματα λίγο καλύτερα. Βλέπεις, η πρώην μου διαμαρτυρόταν για τους "ενοχλητικούς τύπους" που της την έπεφταν, αλλά μετά γκρίνιαζε όταν δεν την πλησίαζαν επειδή την έκανε να αισθάνεται άσχημη. Σοβαρά τώρα».Τα λεγόμενα του Yacine για τις σχέσεις δεν με χάλασαν. Ήταν συνεχώς κεφάτος και γελαστός. Μου άρεσε που ήταν ομιλητικός διότι έτσι αποφεύγαμε τις άβολες σιωπές. Δεν με ρωτούσε πολλές ερωτήσεις για τη δουλειά μου και τον ενδιέφεραν οι μικρές λεπτομέρειες: με ρωτούσε αν με πονούσαν τα πόδια μου επειδή φορούσα τακούνια ή (με ρωτούσε) τι είδους αθλήματα μου άρεσαν. Νομίζω ότι για αυτό μου άρεσε η παρέα του. Είχε κάτι να πει. Μιλήσαμε για περίπου σαράντα λεπτά, φιληθήκαμε σταυρωτά και έφτασα μέχρι το σημείο να του δώσω το τηλέφωνό μου. Τηλεφώνησε αμέσως για να δει αν ήταν ψεύτικο βέβαια.Με όλους τους άλλους που συνάντησα, η κουβέντα άλλαζε ύφος με το που τους έλεγα ότι ήμουν δημοσιογράφος. Για παράδειγμα, όταν συνάντησα έναν τύπο μια Τρίτη, καθώς καθόμουν σε ένα παγκάκι και περίμενα μια φίλη μου. «Σε παρακαλώ, μη μου πεις ότι περιμένεις το αγόρι σου. Σε παρακαλώ». Με έκανε και γέλασα. Ο Abdelkarim ήταν 23 ετών και ζούσε στο Saint-Denis. Δεν έμαθα κάτι άλλο. Μόλις του είπα τι δουλειά έκανα, μαζεύτηκε.«Αλήθεια; Είσαι δημοσιογράφος; Άρα είσαι μασόνος; Μη μου λες ψέματα, είσαι μασόνος. Ή μήπως είναι ο πατέρας σου;».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με εξέπληξε. Προσπάθησα να αποφύγω το μίσος του για τους δημοσιογράφους και να του εξηγήσω πως δεν ήμουν μασόνος αλλά άκρη δεν έβγαλα. Το αφήσαμε εκεί.Την επόμενη ημέρα, με πλησίασαν δύο φοιτητές κοντά στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Εκεί που καθόμουν ήρθαν και με ρώτησαν αν θα ήθελα να πιω μια μπύρα μαζί τους. Τα παιδιά σπούδαζαν Ιστορία και Πολιτικές Επιστήμες. Δεν περίμεναν να τους πω ναι. Όπως και τις άλλες φορές, η συμπεριφορά τους άλλαξε όταν έμαθαν την δουλειά μου. «Κάνεις ένα άρθρο για το VICE; Εγώ διαβάζω μόνο τις διεθνείς εφημερίδες, είναι πολύ καλύτερες. Η Le Monde είναι δεξιά και ας μην πιάσουμε την Liberation», είπε ένας από αυτούς, με τον άλλον να συμφωνεί κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του.Όταν τελειώσαμε την μπύρα μας, ο ένας έφυγε για να προλάβει το λεωφορείο και ο άλλος, ο Matthieu, περπάτησε μαζί μου προς τον σταθμό του μετρό. Δεν είχαμε κάτι να πούμε ο ένας στον άλλον, οπότε κάθε τόσο και λιγάκι απλά γελούσαμε νευρικά. Συνέχισε να μουρμουράει για το πόσο άσκοπα ήταν τα 24ωρα ειδησεογραφικά κανάλια που συνεχώς «έδειχναν τις ίδιες εικόνες όλη μέρα». Δεν είχα καμία υπομονή με αυτόν, όμως αυτός τον χαβά του και είπε να ρίξει την πετονιά του πριν πάρει ο καθένας μας τον δρόμο του:«Θες να έρθεις από το σπίτι μου; Μένω εδώ κοντά», είπε και έκανε μια μικρή παύση.Περίμενα αν θα έβρισκε το θάρρος να τελειώσει την πρότασή του. Πώς θα «έντυνε» αυτήν την άσεμνη πρόταση; Είχε θάρρος βέβαια, αυτό του το αναγνώριζα. Εγώ δεν τον βοήθησα πάντως. Απλά στεκόμουν και τον κοιτούσα, σιωπηλή. Αν ήμουν καλός άνθρωπος θα τον βοηθούσα. Αλλά δεν είμαι, είμαι σαδίστρια και τον έβλεπα με χαρά να παλεύει με τις λέξεις.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
