Το Ζευγάρι που Ζει στο Μέρος που Έγινε το πιο Γνωστό Έγκλημα της Αυστραλίας

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Κάθε μέρα, οι Kryss Black και Rob Vanderveen βλέπουν κάποιο νέο πρόσωπο να εμφανίζεται μπροστά από την εξώπορτα του σπιτιού τους. Πρόκειται για μια συνεχή ροή παθολογικά περίεργων τύπων. Κάποιοι έρχονται να κοιτάξουν και να φανταστούν. Άλλοι κάνουν πικ-νικ μπροστά από τις πόρτες. Μερικοί αφήνουν κάρτες για ερευνητές μεταφυσικών φαινομένων. Κάποιοι προσπαθούν να παραβιάσουν την πόρτα και να μπουν στο σπίτι. Οι περισσότεροι έρχονται για να τραβήξουν φωτογραφίες. Κάποιες φορές φέρνουν ακόμα και τα δικά τους βαρέλια.

«Θέλουν να μπουν στην τράπεζα», λέει η Black. «Θέλουν να μπουν στο θησαυροφυλάκιο. Αυτή είναι η αποστολή τους. Να πάνε να δουν το θησαυροφυλάκιο. Εάν μπορέσουν να μπουν μέσα, θα το κάνουν».

Το θησαυροφυλάκιο, όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι Αυστραλοί, είναι το σημείο όπου βρέθηκαν οκτώ πτώματα στριμωγμένα σε βαρέλια, το 1999 - δουλειά του σαδιστή κατά συρροή δολοφόνου John Justin Bunting και των βοηθών του Robert Joe Wagner και James Vlassakis.

Έχουν περάσει 16 χρόνια από τότε που έγινε γνωστή η πλέον διαβόητη υπόθεση δολοφονίας στην Αυστραλία και ο κόσμος ακόμα εξακολουθεί να επισκέπτεται το Snowtown. Ο Vanderveen, τους βλέπει όταν πηγαίνει να αγοράσει πράγματα στο σουπερμάρκετ ή όταν κάνει δουλειά. Μερικές φορές τον φωτογραφίζουν κιόλας.

Αυτός και η Black, αγόρασαν την τράπεζα το 2012 όταν μετακόμισαν από τη Μελβούρνη στην περιοχή. Έψαχναν να πάνε κάπου ήρεμα και η ιστορία της τράπεζας δεν είχε καμία σημασία. Όταν τους ρωτούν πώς νιώθουν που ζουν στο διπλανό κτήριο, λένε πως είναι απλά ένα κατάστημα.

«Άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί σε σπίτια σε όλον τον κόσμο», λέει ο Vanderveen. «Δεν μπορείς να το αφήσεις απλά να καταστραφεί».

«Ακόμα κι αν το είχαν κατεδαφίσει, ο κόσμος θα εξακολουθούσε να επισκέπτεται το τετράγωνο», προσθέτει η Black. «Πηγαίνουν στο Truro και κοιτάνε το τίποτα. Μια μάντρα. Και εξακολουθούν να πηγαίνουν εκεί κατά ομάδες».

Σήμερα, το ζευγάρι ζει στο σπίτι που γειτνιάζει με την τράπεζα και σιγά-σιγά αποκαθιστούν την ιδιοκτησία, μετά από χρόνια εγκατάλειψης. Η ίδια η τράπεζα δεν χρησιμοποιείται και πολύ, λένε, εκτός από χώρος αποθήκευσης και ως περιστασιακός χώρος ύπνου για τη γάτα τους, τη Gandy.

Οι δυο τους βλέπουν τους εαυτούς τους ως θεματοφύλακες της τράπεζας. Για εκείνους, αποτελεί κομμάτι της αυστραλιανής ιστορίας - εξάλλου, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που ακολούθησαν τις ανακαλύψεις των πτωμάτων, έκαναν το Snowtown γνωστό στη στιγμή.

Ο Bunting, ο άνθρωπος πίσω από τις δολοφονίες, ήταν το ισοδύναμο του Jeffrey Dahmer στην Αυστραλία. Εμφανίστηκε μια μέρα, σε μια εργατική γειτονιά της Αδελαΐδας το 1991 και σιγά-σιγά άρχισε να χειραγωγεί τους γείτονές του προκειμένου να δολοφονούν εκείνους που θεωρούσε τα «απόβλητα» της κοινωνίας.

Στο διάστημα Αύγουστος 1992-Μάιος 1999, ο Bunting μαζί με τον Wagner και τον James Vlassakis, σκότωσαν τουλάχιστον 10 άτομα. Πολλοί από αυτούς βασανίστηκαν άγρια, συμπεριλαμβανομένου του 24χρονου David Johnson, ο οποίος ήταν το μόνο πρόσωπο που δολοφονήθηκε στην τράπεζα και βρέθηκε εν μέρει κανιβαλισμένος. Ο Bunting είχε νοικιάσει την εγκαταλελειμμένη τράπεζα στο Snowtown, 80 χιλιόμετρα βόρεια της Αδελαΐδας, για να βάλει σε βαρέλια με υδροχλωρικό οξύ να λιώσουν τα πτώματα. Ωστόσο, για κάποιον λόγο συνέβη το απρόβλεπτο αποτέλεσμα της αποξείδωσης των πτωμάτων, τα οποία παρείχαν αποδεικτικά στοιχεία όταν εντοπίστηκαν.

Στη δίκη, ο Bunting παρουσίασε τον εαυτό του ως εκδικητή και υποστήριξε ότι τα θύματά του ήταν «παιδόφιλοι». Είναι μια φράση που μερικοί, όπως η κλειστή ομάδα John Bunting Appreciation Society στο Facebook, το έχουν πιστέψει εντελώς.

Το θέμα είναι ότι πολλοί από εκείνους που πέθαναν, ήταν άνθρωποι τους οποίους ο Bunting απλά δεν συμπαθούσε. Ανάμεσά τους και μια μητέρα. Άλλοι ήταν ανάπηροι. Ο Bunting διεκδίκησε τα επιδόματα πρόνοιας των θυμάτων του και πούλησε τις περιουσίες τους. Όπως είπε ο δικαστής Brian Martin, όταν καταδίκασε τον Bunting και τους φίλους του σε ισόβια, τον Οκτώβριο 2003, «έκαναν αυτή τη δουλειά, δολοφονούσαν ανθρώπους για ευχαρίστηση».

Από τότε, το Snowtown -μια κοιμισμένη πόλη 400 ανθρώπων- πρέπει να ζει με το στίγμα της τράπεζας και του χρηματοκιβωτίου.

«Εάν κοιτάξεις τις υποθέσεις άλλων δολοφόνων κατά συρροή, δεν υπήρχε κτήριο που να συνδέεται μαζί τους», λέει η Black. «Συνήθως, πρόκειται για πτώματα πεταμένα σε θάμνους, πτώματα κάπου στα βουνά, πτώματα στον περιφραγμένο χώρο για τα άλογα. Αλλά εδώ έχεις ένα κτήριο. Ο κόσμος μπορεί να δει ένα στέρεο πράγμα και η φαντασία του να τρέξει».

Ζητάω να δω το χρηματοκιβώτιο, αλλά το ζευγάρι λέει όχι. Κανένας δεν μπαίνει μέσα μέχρι να το ανοίξουν για το κοινό ως μνημείο για τα θύματα και ένα κατάστημα για αυστραλιανά εμπορεύματα του Snowtown.

Το ζευγάρι λέει ότι δεν έχουν σκεφτεί εάν θα χρεώνουν ή όχι την είσοδο. Δεν είναι καν σε αυτό το στάδιο αυτή τη στιγμή. Το μόνο που ελπίζουν είναι ότι το άνοιγμα της τράπεζας μπορεί να βοηθήσει με κάποιον τρόπο στην άρση της οικονομικής ύφεσης που έχει σκεπάσει το Snowtown από τότε που ο σιδηροδρομικός σταθμός έγινε ομοσπονδιακός και ο τοπικός σταθμός έκλεισε.

«Ο κόσμος, το μόνο που θέλει να δει είναι ένα πράγμα», λέει ο Vanderveen. «Η μόνη επιχείρηση που μπορείς να βάλεις εκεί μέσα είναι κάτι σχετικό με αυτό που συνέβη, για να είμαστε ειλικρινείς. Δεν μπορείς να πας να φτιάξεις καφετέρια. Είναι μέρος της αυστραλιανής ιστορίας πια».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.