ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Suzanne O' Sullivan: Είναι αμφίλογος, αλλά εάν τον διαχωρίσεις από τίτλο και υπότιτλο που είναι «True Stories of Imaginary Illness» (Αληθινές Ιστορίες Φανταστικής Ασθένειας), τότε νομίζω ότι εξηγείται λίγο περισσότερο.Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε τώρα στη νευρολογία είναι να ξεφύγουμε από την άποψη ότι ο εγκέφαλος και ο νους είναι ξεχωριστά πράγματα. Όλα είναι ένα όργανο και όλα είναι στο κεφάλι σου. Αυτό βρίσκεται πίσω από το βιβλίο: ο εγκέφαλος και ο νους δεν είναι ξεχωριστά όργανα.Ναι, καταλαβαίνω ότι το συμβολίζει αυτό, αλλά με το να είναι αμφίλογος δεν οδηγεί τον κόσμο να το αγοράσει;
Δεν νομίζω ότι είχαμε οποιαδήποτε επιθυμία να τον κάνουμε αμφίλογο. Αντιλαμβάνεσαι αυτά τα πράγματα αργότερα. Η αίσθησή μας ήταν «εγκέφαλος, νους, όλα είναι στο κεφάλι σου». Καταλαβαίνω ότι εκλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο από αυτόν - είχα σε μεγάλο βαθμό αυτή την αντίδραση και είναι πολύ λογικό, αλλά το αμφίλογο του πράγματος δεν ήταν πρόθεσή μας σε καμία περίπτωση.Μιλάτε για το στίγμα που περιβάλλει αυτές τις ασθένειες, ακόμα και μέσα στην ιατρική κοινότητα όπου οι γιατροί φοβούνται να χαρακτηρίσουν μια ασθένεια διασχιστική (λέξη που χρησιμοποιούν οι γιατροί για τις ψυχοσωματικές νόσους). Αφηγείσαι ένα περιστατικό όπου ήσουν βέβαιη πως η κρίση ενός ασθενούς ήταν διασχιστική, αλλά όταν το λες στον γιατρό συνάδελφό σου εκείνος θυμώνει και φωνάζει «δεν υπάρχει περίπτωση αυτό το παιδί να προσποιείται τις κρίσεις του».
Δεν λέμε ποτέ «προσποίηση». Κανένας δεν προσποιείται τίποτα. Δημιουργείται υποσυνείδητα οπότε ποτέ δεν περιορίζεται, εκτός από πολύ σπάνια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική διότι γνωρίζω ότι τους λέω νέα που είναι δύσκολο να αποδεχθούν. Εάν πω τα νέα με άσχημο τρόπο ή εάν δεν προετοιμάσω τον ασθενή κατάλληλα, μερικές φορές θυμώνουν και φεύγουν, δηλαδή κάνουν ακριβώς αυτό που δεν θέλω - από τη στιγμή που φεύγουν κανείς δεν μπορεί να τους βοηθήσει περαιτέρω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δεν πιστεύω ότι το Διαδίκτυο έχει αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα. Το πρόβλημα ήταν πάντα εκεί. Πριν από το Διαδίκτυο, μάθαινες για ιατρικά θέματα παρακολουθώντας κάτι στην τηλεόραση ή διαβάζοντάς το στην εφημερίδα, οπότε πιστεύω ότι η δύναμη της υποβολής είναι σημαντική.Για παράδειγμα, σημειώθηκε εκείνη η επιδημία με το Cryptosporidium (κρυπτοσπορίδιο), στο Lancashire. Όταν ο κόσμος γνωρίζει ότι υπάρχει ένα παράσιτο μέσα στο νερό και πως χρειάζεται να το βράσεις, θα σημειωθεί αύξηση στον αριθμό των ατόμων που πηγαίνουν στον οικογενειακό γιατρό πιστεύοντας ότι είναι άρρωστοι λόγω αυτού.Οι ασθένειες επηρεάζονται πολιτισμικά. Μιλούσα με κάποιον νωρίτερα για το Morgellons, μια ασθένεια όπου οι άνθρωποι πιστεύουν πως μικρές ίνες υπάρχουν και αναπτύσσονται μέσα στο δέρμα τους και την οποία δεν έχουν ακούσει πολλοί άνθρωποι στη Βρετανία. Ωστόσο, στις Η.Π.Α. είναι πιο συνηθισμένη και είναι κάτι που θα αποκαλούσαμε σύνδρομο πολιτιστικά επηρεασμένο. Επειδή είναι πιο γνωστό εκεί, συμπεραίνω ότι θα εξετάζεται από τηλεοπτικές εκπομπές και στα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης αλλά και σε πράγματα όπου ο κόσμος μπορεί να διαβάσει για αυτό και έτσι να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ίσως πάσχει από αυτό. Μια φορά κι έναν καιρό, η Morgellons θα έμεναν στις Η.Π.Α., αλλά τώρα, λόγω του Διαδικτύου, πιθανώς θα έρθουν κι εδώ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Παραδοσιακά, οι ψυχίατροι είναι οι άνθρωποι που έχουν εκπαιδευτεί στη διαχείριση των ψυχικών προβλημάτων αλλά οι ασθενείς δεν πιστεύουν ότι έχουν ψυχιατρικό πρόβλημα. Παθαίνουν κρίσεις ή δεν μπορούν να κουνήσουν τα πόδια τους. Τότε προκύπτει το πρόβλημα με τη φροντίδα τους. Χρειαζόμαστε περισσότερη συνεργασία και ενοποίηση μεταξύ ψυχολογίας και νευρολογίας, με τον ίδιο τρόπο που χρειάζεται να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε ότι ο εγκέφαλος και ο νους είναι ξεχωριστά όργανα.Οπότε χρειαζόμαστε μια νέα ειδικότητα που επικαλύπτει αυτές τις δύο;
Κάτι τέτοιο φαίνεται. Για παράδειγμα, ο τομέας ειδικότητάς μου στη νευρολογία είναι η επιληψία. Κατά τη γνώμη μου, οι διασχιστικές διαταραχές θα έπρεπε να είναι ένα υποσύνολο της νευρολογίας όπως είναι η επιληψία, έτσι ώστε να υπάρχουν ειδικευμένοι γιατροί που είναι εκπαιδευμένοι ειδικά σε αυτό και για αυτό αναπτύσσουν την ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη. Αυτό έχει συμβεί σε αρκετά μέρη στο Λονδίνο, το Σέφιλντ και το Εδιμβούργο, αλλά είναι κακά τα νέα εάν θα πρέπει να αναφέρεις κυριολεκτικά όλα τα ονόματα των ανθρώπων. Θα έπρεπε να βρίσκονται σε κάθε πόλη. Θα έπρεπε να υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι ώστε να μην μπορώ να τους κατονομάσω όλους.Πώς αυτό βιβλίο ταιριάζει με την ιστορία των ψυχοσωματικών ασθενειών; Εννοώ ότι αναφέρεσαι στους Freud, Charcot, Janet, ακόμα και στους αρχαίους Έλληνες.
Μέχρι να βρεθούμε σε θέση να κοιτάξουμε την ανατομία κάτω από μικροσκόπιο, κάτι που δεν έγινε παρά στο τέλος του 19ου αιώνα, όλα ήταν μια εικασία. Οι άνθρωποι γνώριζαν τόσο λίγα για την ανατομία και τη φυσιολογία που μόλις μπορούσαν να μαντέψουν τι συνέβαινε μέσα στο σώμα, οπότε δεν είχαν τρόπο να χωρίζουν τα πράγματα σε υστερικά ή διαφορετικά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ