Έλληνες Διαφορετικών Γενιών μάς Μιλούν για το Αγαπημένο τους Video Game

Οι εποχές που τα video games αποτελούσαν θέμα ταμπού για τους μεγαλύτερους, με αποτέλεσμα να τα παίζουν μόνο οι νέοι, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Όταν ο μέσος 50άρης έχει περάσει τα νεανικά του χρόνια στα ουφάδικα, λιώνοντας στο Arkanoid, σίγουρα καταλαβαίνει λίγο καλύτερα από τον πατέρα του, πώς νιώθεις, όταν παίζεις το αγαπημένο σου παιχνίδι. Εντάξει, αν έχει και αυτός παιδί, μπορεί -για τα μάτια του κόσμου- να του κάνει καμιά παρατήρηση, όταν το παρακάνει, όμως, βαθιά μέσα του, είμαι σίγουρος πως θα ήθελε πολύ να βρίσκεται σε ένα μαγαζί με arcade games και να το παίζει Γαρδέλης. Αν αναλογιστείς ότι μπορεί να υπάρχουν πιτσιρίκια τεσσάρων ετών που παίζουν video games, καταλαβαίνεις πως μπορούμε άνετα να πούμε ότι πλέον υπάρχουν περίπου τρεις με τέσσερις γενιές gamers και η κάθε μια από αυτές έχει τα δικά της παιχνίδια και τις δικές της ξεχωριστές αναμνήσεις - το ίδιο που συμβαίνει με τις ταινίες και τη μουσική δηλαδή. Με αφορμή τις παραπάνω σκέψεις, αποφάσισα να έρθω σε επαφή με άτομα διαφόρων ηλικιών και να τους ζητήσω να μου πουν δυο λόγια για το αγαπημένο τους video game. Ιδού τι μου απάντησαν.

Με τα video games δεν έχω και την καλύτερη σχέση. Για κάποιο λόγο τα βαριέμαι πολύ γρήγορα. Αυτό όμως, το αγαπάω. Τo πρώτο σοβαρό ποδοσφαιράκι. Στην αυθεντική του μορφή, το arcade τραπεζάκι. Πρέπει να έχω πάνω από 20 χρόνια να το παίξω. Υπάρχει βέβαια στο Διαδίκτυο, αλλά φυσικά δεν είναι το ίδιο πράγμα. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, για μένα μάλλον δεν είναι ένα video game, αλλά πιο πολύ ένα κομμάτι των παιδικών μου καλοκαιριών, στα τέλη της δεκαετίας του '80. Πραγματικά, θα ήθελα πολύ να το παίξω ξανά σε κάποιο μαγαζί. Είμαι σίγουρος πως θα χαλούσα πολλά λεφτά, αν το πετύχαινα σήμερα κάπου.

Δεν είμαι πολύ των video games. Μου αρέσει όμως να παίζω κάποια απλά και εύκολα παιχνίδια, για να χαλαρώνω. Αυτό που παίζω περισσότερο είναι το Sims, που δεν το θεωρώ ακριβώς game, αλλά εντάξει. Δεν θυμάμαι πότε το έπαιξα πρώτη φορά, όταν πήγαινα σχολείο ήταν της μόδας. Στην αρχή το αγόρασα πειρατικό, αλλά δεν έπαιζε και αφού έπρηξα όσο δεν πάει τον πατέρα μου, τον ανάγκασα να μου αγοράσει ένα πακέτο με το βασικό παιχνίδι και τρία expansions. Οφείλω να παραδεχτώ πως το παίζω ακόμη και πραγματικά, όποτε το ξεκινάω δεν καταλαβαίνω πώς περνάει η ώρα. Μπορεί να παίζω για παράδειγμα τρεις ώρες και να νομίζω πως έχει περάσει ένα τέταρτο. Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί μου αρέσει, επειδή είναι sad σαν παιχνίδι. Απλώς βάζεις κάποια ανθρωπάκια να κάνουν πράγματα και τα βλέπεις να πετυχαίνουν στη ζωή τους, ενώ εσύ είσαι ξαπλωμένος στον καναπέ. Όπως είπα και νωρίτερα όμως, με χαλαρώνει και ξεχνάω την κούραση της δουλειάς, χωρίς να σκέφτομαι την καθημερινότητά μου. Επίσης, λατρεύω να ντύνω και να φτιάχνω τους χαρακτήρες. Το μόνο αρνητικό που μπορώ να πω, είναι πως μέσα στα χρόνια το παιχνίδι έχει εξελιχθεί και είναι κάπως τρομακτικό το πόσο αληθοφανές έχει γίνει.

Το αγαπημένο μου game είναι το original Super Mario Kart, που κυκλοφόρησε για το Super Nintendo. Το έπαιξα για πρώτη φορά το 1993, όταν το έφερε ένας ξάδερφός μου, για να το δοκιμάσουμε. Πέρα από τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες και τα τρικ που σου επιτρέπουν να κάνεις διάφορες ζαβολιές στην κούρσα, αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι η έκφραση αγανάκτησης στο πρόσωπο του κολλητού μου φίλου κάθε φορά που τερματίζω μπροστά από αυτόν σε κάποια πίστα. Προς μεγάλο εκνευρισμό του, ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, η χελώνα με το όνομα Koopa Troopa, θριαμβεύει μέχρι και σήμερα – που 'σαι Αίσωπε να με καμαρώσεις.

Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα παιχνίδι απ' όσα έχω παίξει, αυτό θα ήταν το πρώτο Diablo. Πιτσιρικάς φοβόμουν λίγο να το παίζω - αν και δεν το παραδεχόμουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που έμπαινες στον συλημένο ναό με τη κλασική, ατμοσφαιρική μουσικούλα να παίζει στο background και τον ήρωα σου να λέει: «The smell of death surrounds me». Ήταν κάτι μεταξύ καύλας και φόβου. Δεν νομίζω πως υπάρχει κανένας που να έχει παίξει το Diablo και να μην θυμάται το ξύλο που είχε φάει φτάνοντας στο πρώτο mini boss, τον Butcher. Ήταν ένα τίγκα ατμοσφαιρικό και εθιστικό παιχνίδι.

Το αγαπημένο μου video game όλων των εποχών είναι και αυτό που έλιωσα περισσότερο, δηλαδή το Pokemon Silver Version. Με μια τρομερή εξάδα, αποτελούμενη από τους σταθερούς Houndoom, Mew και Charizard και ένα rotation με Blissey, Raikou, Feraligatr και Umbreon, μεταξύ άλλων, θυμάμαι να έχω σαρώσει σχεδόν κάθε μάχη σε γειτονιά, σχολείο και ευρύτερες παρέες. «Σχεδόν», επειδή είχα έναν συμμαθητή που ήταν πραγματικά ανίκητος. Την πρώτη και μοναδική φορά που τον νίκησα, έκλαψε, δεν κάνω πλάκα. Εννοείται πως ακόμη παίζω τις νέες κυκλοφορίες της σειράς στο emulator του κινητού μου, έτσι;

Αν και πλέον παίζω κυρίως κάποια παιχνίδια τύπου παζλ στο κινητό μου, για να περάσει η ώρα, παλιότερα είχα πάρει στον γιο μου το Super Nintendo και παίζαμε μαζί το Super Mario World. Ήταν ένα υπέροχο παιχνίδι, με ωραία ιστορία και ο Super Mario είναι ένας χαρακτήρας που μου άρεσε από την εποχή που έπαιζα Gameboy. Αυτό που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στο συγκεκριμένο επεισόδιο, είναι πως είχε πολλές πίστες και η κάθε μία από αυτές είχε τα δικά της μυστικά. Δεν θυμάμαι αν το τερματίσαμε τελικά, αν και νομίζω πως τα καταφέραμε, αλλά το συγκεκριμένο παιχνίδι -μαζί με το Donkey Kong, που το βάζω στη δεύτερη θέση- μας χάρισε ατελείωτες ώρες διασκέδασης.

H ερώτηση που μου θέτεις είναι πολύ δύσκολή και με βαριά καρδιά θα αφήσω εκτός τα υπόλοιπα παιχνίδια της συγκεκριμένης σειράς, αλλά και τα ιστορικά Age of Empires και Starcraft 2. Κάθε τίτλος του GTA είναι και μια ξεχωριστή ιστορία της ζωής μου, σαν να έχω υπάρξει εγώ ο εγκληματίας που χειρίζομαι. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω για το San Andreas. Βγήκε ακριβώς όταν τελείωσα το σχολείο και αφού είχα ανακαλύψει το πόσο ωραίο είναι να κωλοβαράς χωρίς να έχεις καμία υποχρέωση. Πέραν των καταπληκτικών αποστολών, είχες τη δυνατότητα να κάνεις βόλτες με το αυτοκίνητο -ή τη μηχανή- ακούγοντας τις μουσικές και τα talk shows που έπαιζαν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αν βαριόσουν, μπορούσες είτε να κάνεις κόλπα και άλματα με το όχημα σου είτε να σκοτώνεις όποιον βρίσκεις μπροστά σου, με αποτέλεσμα να σε κυνηγάει μέχρι και ο στρατός. Σε περίπτωση που προλάβαινες να μπεις σε κάποιο παράνομο γκαράζ και να βάψεις το αυτοκίνητο άλλο χρώμα, τη σκαπούλαρες, ακόμη και αν είχες φάει τη μισή πόλη. Έχω ρίξει ατελείωτα λιωσίματα με αυτό το game.

Περισσότερα από το VICE

«Είσαι Ένας Τίμιος Άνδρας. Δεν Είσαι Γκέι»: Η Ιστορία του Νουρ που Ξέφυγε από το ISIS και Ζει στην Αθήνα

«Ηρέμησε Αγόρι μου, Ούτε Εμείς σε Θέλουμε» - Η Ιστορία Ενός Ι5 Ψυχολογικού στον Ελληνικό Στρατό

Οι Επιστήμονες Δημιούργησαν ένα Έμβρυο που Είναι Μισό Άνθρωπος και Μισό Γουρούνι - Σωστό ή Λάθος;