Η «Κούραση της Καραντίνας​» Ευθύνεται που Δεν Θέλουμε να Βγούμε Από το Σπίτι

Αν σκεφτώ τους τελευταίους μήνες, ήταν ένα roller coaster –και όχι από τα διασκεδαστικά– αλλά στην εκδοχή πραγματικής ζωής. Ξεκινήσαμε την καραντίνα υποθέτοντας ότι σε τρεις εβδομάδες θα ήμασταν ξανά έξω. Αλλά πέρασαν σχεδόν τρεις μήνες.

Τώρα που άνοιξαν τα μαγαζιά, ο έξω κόσμος αρχίζει να φαίνεται καλύτερος. Κι ενώ αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα να κάνουμε έξω, παρά τον έξτρα κόπο του να θυμηθείς να φορέσεις μάσκα ή να πάρεις μαζί σου αντισηπτικό, δεν νομίζω να βγω έξω σύντομα.

Αν ρωτούσες τους φίλους μου θα σου έλεγαν ότι δεν μου αρέσει καθόλου να μένω σπίτι, ότι πάντα ψάχνω μια δικαιολογία να βγω έξω. Είχαν δίκιο, εφόσον έτσι ήταν κατά 70% η προσωπικότητά μου πριν την πανδημία. Τώρα όμως δεν είμαι σίγουρη. Τις περισσότερες μέρες η ρουτίνα μου είναι κάπως έτσι: ξυπνάω, τρώω, δουλεύω, διαβάζω, τρώω, κοιμάμαι. Ευτυχώς δεν έχω κατοικίδιο που θέλει βόλτα, ούτε πρέπει να βγω έξω για τη δουλειά μου. Έχω το προνόμιο να μου φέρνουν τα ψώνια στην πόρτα. Με εξαίρεση την περιστασιακή γκρίνια των γονιών μου, δεν έχω λόγο να βγω έξω.

Οπότε ίσως είναι η μονοτονία, αλλά πλέον η πανδημία με έχει κουράσει και με έχει μουδιάσει. Και ενώ συνειδητοποιώ ότι τα σχετικά μου προνόμια μου επιτρέπουν να είμαι κουρασμένη και μουδιασμένη (αντί να ανησυχώ για το πώς θα ταΐσω μια οικογένεια ή πώς θα εφαρμόσω την κοινωνική αποστασιοποίηση ενώ ζω σε ένα μικροσκοπικό σπίτι με άλλα άτομα) είμαι πολύ κουρασμένη και μουδιασμένη για να πολυσκεφτώ γιατί συμβαίνει αυτό.

Ξέρω όμως ότι δεν συμβαίνει μόνο σε εμένα. Μια γρήγορη έρευνα στο Google επιβεβαιώνει ότι αυτή η κούραση της καραντίνας υπάρχει πραγματικά.

«Δεν νιώθω ακριβώς εξάντληση, αλλά μια γενικότερη απάθεια», λέει ο Rashi, μεταπτυχιακός φοιτητής. «Τον Μάρτιο, δεν έβλεπα την ώρα να ξανανοίξουν όλα και τώρα νιώθω τόσο άνετα σε αυτό το κουκούλι που δεν ξέρω τι να κάνω». Ο Rishabh, graphic designer, συμπληρώνει, «Νομίζω ότι έχω χάσει την ικανότητα να νιώθω. Είμαι πολύ κουρασμένος. Έτσι κάποιες μέρες βλέπω στενάχωρες ταινίες ή anime, μόνο και μόνο για να νιώσω κάτι». Πολλοί άλλοι φίλοι περιγράφουν κάτι αντίστοιχο, ότι δεν βγαίνουν καν ακόμη κι αν μπορούν. Όχι από φόβο για τον ιό, αλλά επειδή «ποιο το νόημα;».

«Είναι μια περίπτωση burnout. Το μυαλό σού λέει ότι δεν αντέχει άλλο», λέει η Ruchita Chandrashekar, συμπεριφορική ερευνήτρια υγείας και ψυχολόγος. «Αυτό το μούδιασμα, η απευαισθητοποίηση στις ειδήσεις και σε ό,τι συμβαίνει γύρω σου είναι ένα έντονο σημάδι burnout. Η ζωή έχει εκτροχιαστεί και δεν έχουμε σχεδόν καθόλου έλεγχο των πράξεών μας. Η εξάντληση και το άγχος είναι φυσιολογικές αντιδράσεις σε αυτό. Ίσως νιώθεις μια ελαφριά απάθεια για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο και αυτό διότι το μυαλό σου βομβαρδίζεται με τόσες πληροφορίες που δεν μπορεί να επεξεργαστεί οτιδήποτε άλλο». Η διαρκής ροή κακών ειδήσεων κάνει κάθε μέρα να φαίνεται χειρότερη από την προηγούμενη, σε βαθμό που έχουμε πάθει τέτοιο κορεσμό συναισθημάτων, που σταματάμε να νιώθουμε.

Αλλά αν θέλεις να βγεις από το κουκούλι σου και το μούδιασμα, η Chandrashekar έχει κάποιες ιδέες. «Το πρώτο βήμα για να νιώσεις καλύτερα είναι να αναγνωρίσεις το μούδιασμα και το burnout, να αναγνωρίσεις γιατί νιώθεις όπως νιώθεις», συμβουλεύει. «Επίσης είναι σημαντικό να διατηρήσεις ανθρώπινη επαφή. Άλλωστε, είμαστε κοινωνικά όντα». Η αϋπνία, η απώλεια όρεξης και η κυκλοθυμία είναι όλα σημάδια burnout, λέει. Κατά ειρωνικό τρόπο, ενώ μου τα εξηγεί, συνειδητοποιώ ότι ενώ αναγνωρίζω τα περισσότερα από αυτά τα συμπτώματα στο σώμα μου, δεν με νοιάζει και τόσο.

Είναι σαν να είμαστε σε ένα καράβι στη θάλασσα της πανδημίας, ψάχνοντας μια ακτή που είναι η κανονική μας ζωή. Μόνο που τώρα νιώθω ότι είμαι καλύτερα στο καράβι, παρά ψάχνοντας και ελπίζοντας να βρω έναν τρόπο να γίνουν τα πράγματα όπως είπαν.

Η Chandrashekar λέει, «Προσπάθησε να περάσεις άλλη μια μέρα, να πάει 9 μμ». Κι ύστερα λέει την ατάκα που όλοι οι copywriter του κόσμου αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν σαν να εξαρτάται από αυτή η δουλειά τους: «Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό». Παραδόξως, αυτή η μικρή υπενθύμιση βοηθάει λίγο. Θα ‘ρθει μια μέρα που θα θέλω να κάνω όλες μου τις βόλτες και να συναντήσω όσους ξέρω, αλλά μέχρι τότε, πρέπει να επιβιώσω άλλη μια μέρα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE India.

Περισσότερα από το VICE

Τα Πρώτα Τατουάζ Μετά την Καραντίνα Ξεκίνησαν και Φωτογραφίσαμε Μερικά

Κατασκοπία Πριν Από το Στόουνγουολ: Το FBI Παρακολουθούσε Κρυφά Γκέι Ακτιβιστές στα 60s

«Μας Έκλεισαν Πρώτους και μας Ανοίγουν Τελευταίους»