Ο Πέτρος Μπουσουλόπουλος Κατάλαβε ότι ο Κόσμος Θέλει τη Μαγεία του Θεάτρου Χάρη στο Θεατρικό Εργαστήρι του

Δεν έχει απωθημένο τον ρόλο ενός Άμλετ ή να καταφέρει να κάνει τη στάση του λωτού στη γιόγκα. Όμως, περιμένει ανυπόμονα «να υπάρξει μια αξιοκρατία και επιτέλους τα πράγματα να μπουν σε μια σειρά». Δεν έχει τηλεόραση οπότε δεν παρακολουθεί ούτε ριάλιτι, αλλά ούτε Netflix, αφού είναι συνέχεια «σε ένα καράβι, σε πρόβες, σε σεμινάρια, σε παραστάσεις». Δεν δίνει πια συνεντεύξεις γιατί του έκαναν «χαζές ερωτήσεις». «Με είχαν κατηγοριοποιήσει κάπως και σύμφωνα με την κατηγορία που στο δικό τους κεφάλι ανήκα, έπρεπε να απαντάω σε ερωτήσεις τύπου “ποια γκόμενα έχει ένας ζεν πρεμιέ, πόσες φορές πάει μαζί της;” κτλ. Δεν ρωτάνε έναν άνθρωπο για τους προβληματισμούς του, αλλά ακολουθούν μια δομή εντελώς σαθρή».

Ο Πέτρος Μπουσουλόπουλος είναι ηθοποιός, μουσικός και πρόσφατα κάτοχος και εμπνευστής των Θεατρικών Εργαστηρίων «Αγιούτο» στην Αθήνα, τη Ρόδο, τα Χανιά και το Ρέθυμνο και αυτή είναι μια συνέντευξή του (personal questions free) που έγινε virtual μέσα σε ένα αυτοκίνητο.

Το Θεατρικό Εργαστήρι είναι μια ιδέα που του ήρθε στη Ρόδο το 2017. «Θέλω να ασχολούμαι με το θέατρο, όχι μόνο απ’ το πόστο του ηθοποιού κι έτσι σκέφτηκα τη δημιουργία ενός θεατρικού εργαστηρίου με συνεργάτες που θα μπορούσαν να κάνουν διάφορα μαθήματα σε αυτό». Η σεζόν ξεκινά με ζέσταμα, ασκήσεις, αυτοσχεδιασμούς, αναγνώσεις κειμένου κι έπειτα από διάφορες άλλες διαδικασίες καταλήγει στο τέλος της σεζόν, για τους πρωτοετείς, σε «παρουσίαση αποσπασμάτων θεατρικών έργων», έτσι ώστε να πάρουν μια μικρή γεύση στην αρχή και για τους δευτεροετείς-τριτοετείς κλπ σε θεατρική παράσταση, παρουσιάσεις. Την ίδια ώρα ο Πέτρος μαθαίνει πώς να οργανώνει ένα εργαστήρι, τις εγγραφές του, τα τμήματά του. «Σε αυτά τα πράγματα ο τρόπος λειτουργίας είναι όποιος σε βολεύει. Κάθε άνθρωπος αυτό που δημιουργεί, το δημιουργεί στα δικά του μέτρα και είναι ανάλογο με τις συνθήκες που επικρατούν στον εκάστοτε τόπο, την εκάστοτε χρονική στιγμή».

Όσοι ενήλικες συμμετέχουν σ’ ένα θεατρικό εργαστήρι είναι ως επί το πλείστον αρχάριοι. «Είτε έχουν ασχοληθεί ερασιτεχνικά, είτε καθόλου. Έχουν λοιπόν όλοι την ανάγκη να νιώσουν ασφάλεια μέσα στην ομάδα για να μπορούν να «καταθέσουν ψυχούλα». Με μεθοδικό τρόπο λοιπόν, με αγάπη και υπομονή απ’ τους δασκάλους, με διάφορες τεχνικές και ασκήσεις εμπιστοσύνης τούς ξεκλειδώνουμε σιγά-σιγά».

Από ένα σημείο και μετά, κατάλαβε ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ζήσει τη μαγεία του θεάτρου. Για τον Πέτρο, το θεατρικό εργαστήρι μπορεί να λειτουργήσει ως μια μοντέρνα μορφή ψυχοθεραπείας. «Πολλοί παιδοψυχολόγοι μάς στέλνουν παιδιά για να πάρουν μέρος. Τα βοηθάει το θεατρικο παιχνίδι ώστε να κοινωνικοποιηθούν, να νιώσουν άνετα, να αγαπήσουν και να αποδεχτούν τον εαυτό τους. Φυσικά, όλοι περιμένουν τι ρόλο θα έχουν στην παρασταση που θα ανεβάσουμε στο τέλος. Αλλά μέχρι τότε, γίνεται πολύ ουσιαστική δουλειά. Στα θεατρικά εργαστήρια έρχονται άνθρωποι από 5 έως 105 ετών με εξαίρεση αυτό των Χανίων, όπου υπάρχει εξειδικευμένη δασκάλα και δεχόμαστε από 2,5».

Στα online μαθήματα είναι μάλλον αντίθετος. «Όταν το δοκίμασα στην καραντίνα, δεν μου βγήκε, δεν είχαν ενδιαφέρον. Αλλά δεν θέλω να πω κάτι τώρα και μετά να το πάρω πίσω». Δεν παρακολούθησε τις παραστάσεις online. «Δεν γίνεται να ψηφιοποιηθούμε τελείως. Ζούμε χωρίς να ζούμε. Νομίζω ότι θα γίνουν κέντρα απεξάρτησης από τα social media».

Τα social media τα χρησιμοποιεί μόνο για να προωθεί τη δουλειά του. «Έχω και κάποιες κοινωνικές επαφές από απόσταση». Αποφεύγει να εκφράζεται και να τοποθετείται και αυτό όχι επειδή φοβάται, αλλά διότι «μετά από καιρό όλα μου φαίνονται γραφικά. Επιπλέον, αν ξεκινήσεις μια συζήτηση σε αυτά τότε χρειάζεσαι γραμματέα για να απαντάει σε όλους αυτούς που στέλνουν».

«Αυτή είναι μια απόφαση του κάθε ανθρώπου. Δεν θα ρίσκαρα να πιέσω κάποιον να πάρει μια απόφαση, ειδικά τη δεδομένη χρονική στιγμή. Μπορεί να συγκινούμαι όταν βλέπω κάτι που φτιάχνουν οι μαθητές, αλλά δεν είμαι της υπερβολικής επιβράβευσης».

Την κατάσταση στον Πολιτισμό δεν την παρακολουθεί, τη ζει. «Κάνω τρεις δουλειές. Είμαι ενεργός ηθοποιός (σ.σ.: Παίζει στην παράσταση για τον Αρκά “Η ζωή μετά”), κάναμε καλοκαιρινή περιοδεία ενώ ήμασταν τον χειμώνα στο θέατρο. Η άλλη δουλειά μου είναι ότι τραγουδάω με κάποια σχήματα. Για παράδειγμα, τώρα το καλοκαίρι παίζαμε μουσική καθημερινά στην “Ωραία Ελλάς” στο Μοναστηράκι, παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα. Τραγουδούσα μια μέρα εγώ (όταν δεν δούλευα στο θέατρο) και μια μέρα ένας άλλος συνάδελφος, ηθοποιός και φίλος, ο Θοδωρής Αντωνιάδης. Τρίτον, διατηρώ τα θεατρικά εργαστήρια στην Αθήνα, τη Ρόδο, τα Χανιά και το Ρέθυμνο. Από τα τρία, μου έχει μείνει μόνο το θεατρικό εργαστήρι προς το παρόν».

Τα θέατρα έχουν κλείσει και αγνοείται η τύχη τους, «οι μουσικές σκηνές -και γενικά “τα live” που λέμε- είτε απαγορεύονται/απαγορεύτηκαν (ούτε κι αυτοί ξέρουν) είτε διώκονται με έναν τρόπο». Όπως και να έχει όμως, για τον Πέτρο (όπως και για όλους τους καλλιτέχνες κι όχι μόνο) «το κράτος πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι φαρμακοβιομήχανοι, βουλευτές και αστυνομικοί. Τόσο οι ηθοποιοί όσο και οι μουσικοί θέλουν, όσο “μποέμικη” κι αν είναι η φύση της δουλειάς τους, να τους υπολογίζουν στα ίσα. Φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς μουσικές, χωρίς θέατρα, χωρίς έκφραση και χωρίς δημιουργία».

Πρώτα ήταν οι συναυλίες που σταμάτησαν. Μετά ήρθαν οι εκδηλώσεις και οι θεατρικές παραστάσεις. Ως εκπρόσωπος της μουσικής αλλά και της θεατρικής σκηνής, ο Πέτρος σκέφτεται ότι «Μπορεί να μας κάνουν και να τσακωθούμε μεταξύ μας. Πολλές φορές στην ιστορία έχουμε δει να συγχύζουν τον κόσμο με αποφάσεις, έτσι ώστε να κερδίσουν χρόνο». Όμως οι επαγγελματίες της τέχνης, ευτυχώς, είναι ενωμένοι. «Οι καλλιτέχνες είμαστε σαν τους υπόλοιπους Έλληνες. Στα εύκολα κάνουμε εμφύλιο, στα δύσκολα ενωνόμαστε».

Ο Πέτρος δούλεψε στην εποχή των «τηλεοπτικών ηθοποιών». Τώρα, η κατάσταση βιώνει το ακριβώς αντίθετο. «Κάθε εποχή έχει και τις ομορφιές της», λέει και ντύνει με εισαγωγικά την τελευταία του λέξη. «Και πόσο θα αλλάξουν ακόμα τα πράγματα να δεις!». Την επιστροφή του στην τηλεόραση δεν τη σκέφτεται καθόλου. «Σαφώς με ενδιαφέρει, αλλά υπό κάποιες προϋποθέσεις διότι αλλιώς είσαι εκτεθειμένος. Αν δεν υπάρχει μια σοβαρή δουλειά, με ένα σοβαρό σενάριο και με μια σοβαρή παραγωγή που δεν θα τους κυνηγάς για να πάρεις τα χρήματά σου…».

Το «Ποτέ δεν ξέρεις από ποια χειρότερη τύχη σε έχει γλιτώσει η κακή σου τύχη», χωρίς να ξέρει αν το έχει γράψει σωστά, είναι μια από τις τελευταίες ατάκες που έβαλε σε ένα χαρτάκι και κόλλησε στο ψυγείο. Ύστερα μετακόμισε και σκορπίστηκε κάπου. Στο μυαλό του.

Οι Κινέζοι της Golden Visa Κάνουν Ομαδικές Μηνύσεις στην Αθήνα

«Δεν Κάνουμε Κατάληψη για τη Μάσκα»- Μία Μέρα σε μια Μαθητική Κατάληψη των Εξαρχείων

Η Ανέλκυση των Ιστιοπλοϊκών που Βύθισε στην Κεφαλονιά ο «Ιανός»

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.