Ο Πρωταγωνιστής του «The End of the F***king World» Δεν Θέλει να Σκοτώσει Κανέναν

Ο Alex Lawther φαίνεται πολύ ωραίος τύπος. Πιθανόν να σε αποκαλέσει «φίλε μου» αρκετές φορές σε μια συζήτηση και να πει «συγγνώμη» με τόνο που θα κάνει και τον πιο στερεοτυπικό Καναδό να λιώσει. Σε μπερδεύει ελαφρώς, αν τον συγκρίνεις με τον χαρακτήρα του, τον James, τον αγχώδη έφηβο ψυχοπαθή στη μίνι σειρά του Netflix, The End of the F**king World.

Και μόνο από τον τίτλο, θα σας συγχωρούσα, αν αισθανόσασταν ότι στο DNA αυτής της σειράς της Generation Z υπάρχει κάμποσος 90s Tarantino και κάτι από Fight Club. Υπάρχει επίσης ο James και ένα κορίτσι ονόματι Alyssa (πιθανόν κοινωνιοπαθής, σίγουρα με πολύ κακή γονική μέριμνα), που βρίσκονται σε ένα road trip με ένα κλεμμένο αμάξι, μετά από τη γνωριμία τους. Εντάξει, μπορεί να θέλουν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον και κάποιος προσπαθεί ακόμη να αποφασίσει αν μια ανθρώπινη επαφή είναι κάποια στιγμή πιθανή. Αλλά στο τέλος, υπάρχει κάτι στην εξέλιξή τους στα οχτώ 20λεπτα επεισόδια, με το οποίο μπορούμε να ταυτιστούμε έντονα.

Αποφάσισα να μιλήσω με τον Lawther, εν μέρει επειδή ήθελα να μάθω αν μοιάζει καθόλου με τον πολύ παράξενο χαρακτήρα που υποδύεται και αν έχει βαθύτερη κατανόηση αυτής της παράξενης/ ανορθόδοξης ιστορίας τύπου «boy meets girl», που είναι στην πραγματικότητα, για να είμαστε ειλικρινείς, πολύ καλή.

VICE: Κάτι που μου άρεσε πολύ στη σειρά, είναι ότι όλα εξηγούνται. Ο τίτλος και μόνο σοκάρει. Αλλά αυτοί οι χαρακτήρες δεν είναι διεστραμμένοι, μόνο για να είναι διεστραμμένοι. Οι πράξεις τους εξηγούνται. Μπορείς να μου πεις τι σε τράβηξε στην προσωπικότητα του James;
Alex Lawther: Αρχικά, νομίζω ότι μου φάνηκε πολύ διαφορετικός από μένα. Πολύ ψυχρός, κλειστός και βίαιος. Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι έτσι (γέλια). Αλλά μετά, το δεύτερο χτύπημα ήταν, όταν διάβασα τα επεισόδια του σεναρίου του Charlie Covell και είδα κάποιον που ήταν με κάποιον τρόπο το αντίθετο απ’ όλα αυτά. Από κάτω κρυβόταν ένας πολύ πιο συναρπαστικός χαρακτήρας. Επίσης, βοήθησε το ότι μου φάνηκε αστείο, συγκινητικό και μου άρεσε πόσο απλή ήταν η ιστορία δύο μοναχικών, χαμένων παιδιών που προσπαθούν να καταλάβουν τον κόσμο των ενηλίκων. Μου άρεσε που συνόψιζαν μια τέτοια ιστορία τόσο απλά, παρόλο που ήταν πολύ παράξενο και με μπέρδευε (γέλια). Στο τέλος, υπάρχει μια πραγματικά απλή σχέση μέσα στην τρέλα του James και της Alyssa.

Όσον αφορά τον James , λέει πως είναι ψυχοπαθής, από την άλλη όμως δεν είναι και τόσο. Πώς παρουσιάζεις με ακρίβεια έναν «κάπως» ψυχοπαθή;
Έπρεπε να καταλάβω τι σήμαινε ψυχοπαθής για τον James, σε πολύ βασικό επίπεδο. Η ταμπέλα του ψυχοπαθή μπαίνει στην πρώτη ατάκα που λέει στο σενάριο, έτσι δουλειά μου είναι να καταλάβω τι προσπαθεί να κάνει περιγράφοντας τον εαυτό του με αυτόν τον τρόπο. Δεν είμαι σίγουρος για την απάντηση και ελπίζω ο κόσμος να έχει διάφορες ερμηνείες, αλλά η δική μου άποψη είναι ότι είναι ένας όρος που χρησιμοποίησε, για να καταλάβει ποιος είναι. Γενικά, ο εαυτός του και η ζωή του τον μπέρδευαν πολύ. Αν ήταν ψυχοπαθής, φαινόταν πιο απλό να πρέπει να δεχτεί ότι ήταν πολύ θλιμμένος και εύθραυστος. Ήταν πιο εύκολο να φανταστεί ότι δεν ταίριαζε σε τίποτα, παρά να δεχτεί ότι ίσως ένιωθε τα πάντα υπερβολικά. Το να κρύβεσαι πίσω από μια εξωτερική εικόνα ως έφηβος, είναι πιο cool και ασφαλές από το να παραδεχτείς ότι είσαι ίσως ακριβώς το αντίθετο.

Ναι, με πολλές έννοιας, πέρα από την τρέλα, αυτοί οι χαρακτήρες δεν παύουν να είναι έφηβοι. Οι εσωτερικοί διάλογοί τους δεν είναι αντιπροσωπευτικοί του ποιοι είναι. Δεν καταλαβαίνουν πλήρως τον εαυτό τους.
Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Πόσο συχνά λέμε πράγματα μπροστά σε πολύ κόσμο και μετά τα σκεφτόμαστε και λέμε, «Μα, τι είπα; Δεν το πιστεύω καθόλου» (γέλια). Ή, ακόμη, να συνειδητοποιείς ότι είσαι σε έναν χώρο που δεν είσαι εσύ. Όλα καταλήγουν στην ανάγκη για επαφή. Ο James και η Alyssa είναι και οι δυο απελπισμένοι για επαφή. Από την αρχή. Πίσω από την ψευτοπαλικαριά τους, αντί να παραδεχτούν το αρκετά ντροπιαστικό γεγονός ότι είναι τόσο απεγνωσμένοι, όσο μπορούμε να γίνουμε όλοι μας, ο ένας αποφασίζει να σκοτώνει ζώα και να προσποιείται ότι δεν νιώθει τίποτα. Το συμπέρασμα ότι είναι πιο cool να αντιμετωπίζεις τον ψυχολογικό και τον σωματικό πόνο, με έναν γάμησέ τα τρόπο.

Εσύ πώς νιώθεις να συνδέεσαι με όλα αυτά;
Πιστεύω πως η λαχτάρα για κάποιον άλλον είναι κάτι που δεν φεύγει ποτέ. Εντάξει, είμαι μόνο 22. Όταν είσαι έφηβος, η λαχτάρα είναι ίσως πιο έντονη και βαθιά από ποτέ, επειδή όλα τα νιώθεις επί δέκα. Ο τίτλος της σειράς προέρχεται από το συναίσθημα του να βρίσκεσαι σε εκείνην την ηλικία. Ότι όλα τα βιώνεις για πρώτη φορά. Μερικές φορές νιώθεις στην κορυφή του κόσμου ή κάπου που σου φαίνεται ότι είναι το τέλος του κόσμου. Ο πήχης είναι διαρκώς πολύ ψηλά. Το να ζεις σ’ αυτόν τον πλανήτη, μάλλον συνεπάγεται αυτήν τη λαχτάρα.

Δεν μπορώ να μιλήσω ως ηθοποιός, αλλά κάποιες φορές μου φαίνεται ότι το να επιλέγεις ρόλους είναι μια μάχη ανάμεσα στην ποιότητα και την ευκαιρία. Εσένα φαίνεται να σου αρέσουν οι ανορθόδοξοι ρόλοι - Black Mirror , Freak Show και αυτός εδώ. Από πού προέρχεται η αφοσίωση σε αυτούς τους ρόλους;
Η άμεση απάντησή μου είναι από το καλό γράψιμο, που είναι βαρετή απάντηση (γέλια), το ξέρω. Αλλά είναι ειλικρινής. Δεν σημαίνει ότι για να είναι καλό, πρέπει να περιλαμβάνει κάποιον outsider, απόκληρο χαρακτήρα. Αλλά μου άρεσαν αυτοί οι χαρακτήρες που είχα την ευκαιρία να παίξω. Για να είμαι ειλικρινής, πάντα προτιμώ τον outsider, από τον πετυχημένο τύπο ή τον τύπο με την εύκολη ζωή. Δεν μου φαίνεται μεγάλη πρόκληση να παίξω κάποιον που του έρχονται όλα εύκολα ή ζει απίστευτα φυσιολογικά. Το σκεφτόμουν, παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω καν πώς είναι κάτι τέτοιο, κάποιος πολύ φυσιολογικός. Τι σημαίνει καν φυσιολογικός; (γέλια) Μέχρι να καταλάβω, θα συνεχίσω να έχω αδυναμία στους ανορθόδοξους ρόλους και μέχρι στιγμής ήταν όλοι τρελά διασκεδαστικοί.

Δεν είναι όμως απλώς ανορθόδοξοι ρόλοι, μερικοί καταπιάνονται με πολύ σκοτεινό υλικό. Είναι και αυτό προτίμηση;
Δεν είμαι σίγουρος για το σκοτεινό κομμάτι. Συνειδητοποιώ ότι αναζητώ την ελαφρότητα στους ρόλους μου. Εντάξει, μου αρέσει φυσικά το σκοτάδι στο The End of the F *** king World, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση και απόλαυσα, ήταν η παράξενη αίσθηση του χιούμορ. Ένα από τα πράγματα που θα θυμάμαι πάντα από το Black Mirror, είναι η αίσθηση της ειρωνείας και το πολύ μαύρο χιούμορ.

Ακόμη θυμάμαι, όταν ο χαρακτήρας του Jerome Flynn, oHector, ήταν σε ένα βενζινάδικο και πέφτει πάνω σε μια γυναίκα με ένα παιδί που πηγαίνει στο σχολείο του χαρακτήρα μου: η σκηνή έχει τέτοια αμηχανία και ένταση, που ακόμη τη θυμάμαι (γέλια). Έτσι, το σκοτεινό κομμάτι σίγουρα δεν είναι συνειδητό. Αλλά πάει πακέτο με τους outsiders. Απ’ ό, τι φαίνεται, υπάρχει άμεσα περισσότερο υλικό για εξερεύνηση, σε σύγκριση με τη συνηθισμένη ευχάριστη ιστορία.

Μπορεί να γουστάρεις τέτοια, αλλά είναι διαφορετικό να συντονίζεσαι με κάποιον άλλον που μπορεί και να μην το συμμερίζεται. Επηρέασε τη χημεία που έχετε με την Jessica Barden στα γυρίσματα;
Είμαστε δύο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Εγώ είμαι ήσυχος, αλλά η Jessica είναι πάντα η πιο αστεία στην παρέα και κάνει τις καλύτερες κουβέντες και κάπως λειτουργεί όλο αυτό. Έχουμε αμοιβαίο σεβασμό (γέλια). Ή, τουλάχιστον, ελπίζω να με σέβεται. Όταν έχεις να κάνεις με κάποιον τόσο διαφορετικό από σένα, στο τέλος σε γοητεύει. Σίγουρα αυτό βοήθησε την ιδιόμορφη περιέργεια που είχαν ο James και η Alyssa ο ένας για τον άλλον, στην αρχή. Επί 12 βδομάδες, ήμασταν κάθε μέρα μαζί και αναπτύχθηκε μια αδελφική σχέση, που σίγουρα στήριξε την παράξενη αγάπη που αναπτύχθηκε μεταξύ τους.

Αν έπρεπε να αλλάξεις τον τίτλο της σειράς, δεδομένου του ότι σοκάρει, πώς θα τον έκανες;
(Γέλια) Διστάζω να τον αλλάξω. Για να είμαι ειλικρινής, θα έστρεφα τους κριτικούς στο τέλος του graphic novel του Charles Forsman, όπου βασικά λέει όχι, δεν είναι το τέλος του γαμημένου του κόσμου, είναι απλώς έφηβοι, γαμώτο ή κάτι τέτοιο. Είναι σημαντικό ως θεατές να ξέρουμε ότι θα παρακολουθήσουμε μια ιστορία με όσα κρίνονται σε αυτήν την ηλικία και την αυξημένη αίσθηση σημαντικότητας που έχεις. Όλα σου φαίνονται σαν το τέλος του κόσμου, αλλά δεν είναι και ελπίζω ότι το κοινό έχει την απόσταση να το δει αυτό. Φυσικά, ελπίζω όσοι το δουν να δεχτούν τη νοσταλγία μιας εποχής που όλα φαίνονταν τόσο σημαντικά, τρομακτικά και ξέφρενα για όλους μας. Ελπίζω όχι στα ακραία επίπεδα του James και της Alyssa, αλλά ο καθένας στο δικό του (γέλια).

Περισσότερα από το VICE

Η Εφιαλτική Γέννα της Serena Williams Είναι Υπερβολικά Οικεία για τις Μαύρες Γυναίκες

Όλα Όσα Εμαθα για το Σεξ, Ένα Απόγευμα Σαββάτου στην Ιερά Οδό

Δέκα Eρωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε μια Αεροσυνοδό