Μέσα στο Λε Μαν, τον πιο Εξαντλητικό (24Ωρο) Αγώνα Αυτοκινήτων

Λίγα γεγονότα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό διαθέτουν τη γοητεία και τη μυστικιστική φιλοσοφία των 24 ωρών του Λε Μαν. Είναι το αποκορύφωμα των αγώνων αντοχής και εκτυλίσσεται μέσα σε ένα εξαντλητικό 24ωρο. Πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1923 ως μια έκθεση των τελευταίων καινοτομιών στη βιομηχανία αυτοκινήτων και εδώ και έναν αιώνα, το Λε Μαν έχει διατηρήσει τη φήμη του ως ίσως το κορυφαίο τρόπαιο που μπορεί να πάρει ένας οδηγός αγώνων.

Όντας ο παλαιότερος ενεργός αγώνας αντοχής στον κόσμο, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι εμπνέει τόσο μεγάλο σεβασμό. Στους κύκλους των μηχανοκίνητων αγώνων θεωρείται μέρος του πολυπόθητου «Triple Crown» (Τριπλού Στέμματος): αν κάποιος κερδίσει τις 24 ώρες του Λε Μαν, το Γκραν Πρι του Μονακό και τα 500 Μίλια της Ιντιανάπολις θα μείνει στην Ιστορία ως ένας μύθος των αγώνων αυτοκινήτων.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσα μεγάλα ονόματα της Formula 1 έχουν επισκεφτεί την πίστα της γαλλικής πόλης: σκεφτείτε τους Fernando Alonso, Jenson Button, Juan Pablo Montoya και Kamui Kobayashi, μεταξύ άλλων. Ωστόσο, μόνο ένας οδηγός έχει επιτύχει ποτέ το κατόρθωμα του Triple Crown: ο απαράμιλλος Graham Hill.

Πώς στην ευχή, λοιπόν, το κερδίζεις; Τον Ιούλιο, το Amuse βρέθηκε στα καθίσματα μπροστά από τον τερματισμό και στο pit lane, για να το διαπιστώσει.

Παρόλο που είναι εξαιρετικά προφανές, πρέπει να τονίσουμε ότι οι 24 ώρες του Λε Μαν είναι ένας αγώνας που διαρκεί 24 ώρες, χωρίς διακοπή. Ας σκεφτούμε για μια στιγμή τι μπορεί να σημαίνει αυτό για έναν οδηγό (κάθε αυτοκίνητο έχει τρεις, οι οποίοι εναλλάσσονται και οδηγούν στο όριο συνολικά οκτώ ώρες μέσα στο 24ωρο) ή και για το ίδιο το αυτοκίνητο: Η νικητήρια Porsche του 2015 «υπέστη» 25.923 αλλαγές ταχυτήτων. Ακόμη και για τους θεατές, είναι εξαντλητικό - παρακολουθείς τον αγώνα για ένα ολόκληρο μερόνυχτο.

Για τον θεατή, αυτό σημαίνει ότι βολεύεσαι σε έναν σκληρό πάγκο ή κάθεσαι κάπου στο χορτάρι, εκτεθειμένος στις εκάστοτε καιρικές συνθήκες. Είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο ο αγώνας αυτός δεν έχει προσελκύσει ποτέ τόσο προσοχή, όση θα περίμενε κανείς από ένα αθλητικό γεγονός με τέτοια ιστορία. Η δομή του είναι εξαιρετικά δύσπεπτη για τις εταιρείες σύγχρονων Μέσων Ενημέρωσης που επιδιώκουν να πακετάρουν σε ωραίο περιτύλιγμα και να εμπορευματοποιούν αντίστοιχους αγώνες - και με βάση την εμπειρία μας, τόσο το καλύτερο.

Βλέπετε, το ωραίο με την «αντοχή» είναι ότι είναι μια σωματική και διανοητική κατάσταση που βγάζει τις καλύτερες ποιότητες στους ανθρώπους και μας φέρνει κοντά. Ξεχάστε τα γρήγορα και πολύχρωμα σχήματα από λαμπερά μέταλλα - αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία στο Λε Μαν είναι η συλλογική αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων: από την ομαδική δουλειά των ξάγρυπνων πληρωμάτων μηχανικών, μέχρι την ψυχή του ακλόνητου (και μερικές φορές τρεμάμενου από το κρύο) πλήθους - όλοι είναι ενωμένοι και πλήρως αφοσιωμένοι σε κάτι που σωματικά, διανοητικά και βιολογικά δεν μοιάζει και τόσο λογικό. Αυτό το θέαμα οφείλει την ύπαρξή του ακριβώς στο γεγονός ότι όλοι οι παρόντες αγγίζουν τα όρια της λογικής τους - και αυτό σου δίνει τεράστια δύναμη.

Είναι ένα συναίσθημα που αντανακλάται και στις ίδιες τις ομάδες που αγωνίζονται. Όπως μας είπε ο Alex Wurz, δύο φορές νικητής του Λε Μαν, «Αν κάποια μέλη της ομάδας σου σιγά-σιγά κουράζονται, γκρινιάζουν ή εκνευρίζονται με μικρές λεπτομέρειες, αυτό εξαπλώνεται και ξαφνικά μπορεί να επηρεάσει την απόδοσή σου».

Όπως εξήγησε ο αγωνιστικός διευθυντής της FIA, Richard Cuene-Grandidier, μιλάμε για μια αντοχή που πρέπει να διαρκέσει πολύ περισσότερο από 24 ώρες. «Τα καημένα τα παιδιά δουλεύουν απίστευτα σκληρά και είναι μακριά από το σπίτι και το περιβάλλον τους για περισσότερο από τρείς εβδομάδες. Τους λένε τι να τρώνε, πού να βρίσκονται, τι να φοράνε. Σταματάς να σκέφτεσαι τον εαυτό σου – όλη σου η προσοχή είναι στραμμένη στον ρόλο σου μέσα στην ομάδα».

Περνώντας από τα paddock το χάραμα, με τα αυτοκίνητα να γρυλίζουν στην πίστα -οι μηχανές τους βουίζουν αλύπητα μέσα στα αυτιά σου και δονούν τα κόκκαλά σου (τέλεια αίσθηση)- είδαμε ότι οι μηχανικοί είχαν σκεφτεί διάφορους δημιουργικούς τρόπους, για να στηρίξουν το κεφάλι τους για μια στιγμή ανάπαυσης.

«Παλιά, οι μεγάλες ομάδες φύλαγαν σε ένα φορτηγό ένα έξτρα αυτοκίνητο σε ανταλλακτικά – κάποιος έπρεπε να μένει σε αυτό το φορτηγό για όλη τη διάρκεια του αγώνα, είτε είχε κρύο είτε ζέστη και να ακούει τις συνομιλίες στον ασύρματο, ώστε να ξέρει τι ανταλλακτικό μπορεί να χρειαζόταν το αυτοκίνητο, όταν θα ερχόταν», σχολίασε ο Cuene-Grandidier, ο οποίος ήταν κάποτε ιδιοκτήτης αγωνιστικής ομάδας. «Ο τύπος περνούσε το πιο άθλιο σαββατοκύριακο της ζωής του, αλλά βασίζονταν όλοι σε αυτόν».

Ως μηχανικός, μπορώ να πω ότι το Λε Μαν είναι ίσως το μεγαλύτερο τεχνικό τεστ στον παγκόσμιο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Είναι εύκολο να κάνεις ένα αυτοκίνητο να πηγαίνει γρήγορα, αλλά για να τρέχει γρήγορα για ένα 24ωρο ασταμάτητα, απαιτείται ένα επίπεδο μηχανικής που μόνο οι καλύτεροι μπορούν να επιτύχουν. Μέσα σε 24 ώρες, τα αυτοκίνητα διανύουν περίπου 5.000 χιλιόμετρα, με την ταχύτητά τους να αγγίζει μέχρι και τα 330 χλμ/ώρα (ένα αυτοκίνητο στην ιστορία του Λε Μαν άγγιξε ακόμη και τα 405 χλμ/ώρα) – με το προσωπικό σου αυτοκίνητα, θα κάνεις αυτήν την απόσταση πιθανόν σε τέσσερις μήνες.

Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι η πίστα φημίζεται για τη δυσκολία της –«είναι σαν την πίστα του Νίρμπουργκρινγκ (διάσημη ως η πίστα αγώνων με τις υψηλότερες τεχνικές απαιτήσεις παγκοσμίως), αλλά σε μια μικρή πόλη στη βόρεια Γαλλία»-, οπότε καταλαβαίνεις γιατί ο συγκεκριμένος αγώνας θεωρείται τόσο ένδοξος από τους ένθερμους οπαδούς. Αυτό σημαίνει αγώνας αυτοκινήτων: «Η Formula1, για εμένα, δεν είναι πραγματικός αγώνας αυτοκινήτων», προσθέτει ο Cuene-Grandider.

Με όλες αυτές τις μικρολεπτομέρειες κατά νου, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι στον αγώνα αυτό έχει σημειωθεί η μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Το 1955, η Mercedes του Pierre Levegh εκτοξεύτηκε σε έναν προστατευτικό τοίχο μετά από σύγκρουση με το Austin-Healey του Lance Macklin. Το αυτοκίνητο του Levegh εξερράγη κατά την πρόσκρουση, σκοτώνοντάς τον ακαριαία, ενώ τα θραύσματα εκτοξεύτηκαν προς το πλήθος των θεατών.

Αυτά τα συντρίμμια κόστισαν τη ζωή σε 83 ανθρώπους, τραυματίζοντας περίπου 180 ακόμη. Η καταστροφή ήταν τέτοια, που ακολούθησε προσωρινή απαγόρευση των μηχανοκίνητων αγώνων σε όλον τον κόσμο. Από το 1955, 14 ακόμη οδηγοί έχουν χάσει τη ζωή τους στο Λε Μαν, με το τελευταίο δυστύχημα να έχει σημειωθεί το 2013, όταν η Aston Martin του Allen Simonsen συγκρούστηκε με τις μπαριέρες, καθώς έμπαινε στην περιβόητη ευθεία Mulsanne.

Αυτές οι ακραίες συνθήκες και λεπτομέρειες είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το Λε Μαν εμπνέει τόσο μεγάλο σεβασμό και τέτοια ευλάβεια στην οικογένεια των μηχανοκίνητων αθλημάτων. Είναι αυτό που του έχει δώσει, επίσης, πολλές ένδοξες στιγμές. Ανάμεσά τους, ξεχωρίζει η νίκη του Jacky Ickx το 1969, ο οποίος αναρριχήθηκε από την τελευταία θέση στην πρώτη.

Διαμαρτυρόμενος για την έλλειψη ασφάλειας κατά την παραδοσιακή εκκίνηση του Λε Μαν –κατά την οποία οι οδηγοί ξεκινούν έξω από τα αυτοκίνητα και πρέπει να τρέξουν για να μπουν και να βάλουν μπροστά- ο Ickx περπάτησε χαλαρά μέχρι το όχημά του, φόρεσε ζώνη και ξεκίνησε τον αγώνα τελευταίος και καταϊδρωμένος. Από αυτήν τη θέση, ο Ickx και ο συνοδηγός του Jackie Oliver έτρεξαν μέσα στην αγέλη, μέχρι που έκλεψαν τη νίκη δευτερόλεπτα πριν από τον τερματισμό - τον πλησιέστερο τερματισμό μεταξύ δύο αυτοκινήτων στην ιστορία του Λε Μαν.

«Δεν μπορείς να κερδίσεις το Λε Μαν», λέει ο Wurz, «το Λε Μαν αποφασίζει αν θα κερδίσεις ή όχι. Νομίζω ότι στη μηχανική η τύχη δεν θα έπρεπε να παίζει ρόλο, αλλά φυσικά και παίζει». Η τύχη εδώ στηρίζεται στη μικρότερη βίδα, που δέχεται απίστευτες πιέσεις.

Είναι μια αίσθηση που σίγουρα θα ένιωσε και ο Jenson Button, ο οποίος συμμετείχε για πρώτη φορά φέτος στο Λε Μαν με ένα αυτοκίνητο που καταστράφηκε άδοξα, προτού προλάβει να τερματίσει. Παρά τις πιστοποιήσεις και τις ικανότητες των οδηγών, η μοίρα τους τελικά βρίσκεται στα χέρια των θεών του Λε Μαν. Αυτοί οι θεοί που φέτος καταράστηκαν τον Button, φαίνεται πως ευλόγησαν τον Fernando Alonso, ο οποίος κέρδισε συμπληρώνοντας πάνω από 388 γύρους με την ομάδα της Toyota. Αν κερδίσει και τα 500 μίλια της Ιντιανάπολις, θα γίνει ένας γνήσιος κάτοχος του Triple Crown.

Περισσότερα από το VICE

Η Γυναίκα που Επέλεξε την Ημερομηνία Θανάτου της και θα Πεθάνει τον Ιανουάριο του 2020

Αποζημίωση 47.600 ευρώ σε Οπαδό του Παναθηναϊκού που Έμεινε Τυφλός από Ιπτάμενο Νιπτήρα

Ένα Μίνι Γουρουνάκι Είναι το Απόλυτο Κατοικίδιο