H Angelika Dusk έχει έναν ενδιαφέροντα τρόπο να μιλάει για συναισθήματα. Κάθε της τραγούδι, κάθε της στίχος για την ακρίβεια, είναι βγαλμένος από κάτι που έχει ζήσει, κάτι που της έχουν πει, κάτι που έχει νιώσει. Την ώρα που εξηγεί το συναίσθημα, μοιάζει να το θυμάται ξανά και το εκφραστικό της πρόσωπο αλλάζει – ανάλογα με το τι ένιωσε κάποτε. Συνήθως γελάει, όπως όλοι οι άνθρωποι που κάνουν αυτό που αγαπούν, αλλά ενίοτε σκοτεινιάζει, όταν σκέφτεται κάτι αρνητικό. Κάτι που έχει ήδη εκφραστεί με ένα από τα τραγούδια της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Angelika έχει απόψεις. Όταν τη ρωτώ για ποιον λόγο γράφει μόνο στα αγγλικά και τι έχει να πει για όλους όσους θεωρούν πως είναι ανώφελος ο αγγλικός στίχος στο ελληνικό κοινό, έχει έτοιμη την απάντηση. «Είναι μια στενόμυαλη άποψη. O καθένας, σε όποια χώρα κι αν βρίσκεται, κάνει ό,τι είδους μουσική θέλει. Δεν αποκλείω στο μέλλον να γράψω κάτι στα ελληνικά, αλλά ο καθένας επιλέγει αυτό που τον εκφράζει πιο πολύ. Θεωρώ πως έχω κάτι να πω και, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, αν είσαι αυθεντικός στη ζωή και στη μουσική, θα βρεθεί κοινό να το εκτιμήσει».
Τη συνάντησα αρχικά στην Αγγλία, περίπου 20 λεπτά από το κέντρο του Λονδίνου. Βρισκόταν στο Ρίτσμοντ, στο στούντιο State of the Ark, σε μια μεσοαστική κωμόπολη, ένα σπίτι που φαινομενικά θα μπορούσε να ανήκει σε μια τυπική οικογένεια. Μέσα, όμως, η ζωντανή ιστορία της μουσικής ήταν στους τοίχους. Μπορούσες να δεις την επιστολή του Quincy Jones στον ιδιοκτήτη του στούντιο, να αγγίξεις την παλιά, αναλογική, υπέροχη κονσόλα, στην οποία έχουν ηχογραφήσει οι Beatles, οι Rolling Stones και οι Pink Floyd (ο θρύλος λέει πως σε αυτήν γράφτηκε το Dark Side of the Moon).Η Angelika με συστήνει στον παραγωγό της, Rupert Christie. Μοιάζει με τύπο που ξέρει τι κάνει. Έχει δουλέψει, μεταξύ πολλών άλλων, με τον Lou Reed, τους Echo and the Bunnymen και τους U2.
Αλήθεια, όμως, πώς γράφεται ένα τραγούδι; Ο Rupert και η Angelika, μας εξηγούν πως από μια σκέψη, «από ένα συναίσθημα» επαναλαμβάνει η Angelika, μετά από ώρες παραγωγής και δουλειάς, δημιουργείται το τελικό αποτέλεσμα. Βλέπουμε μαζί πώς χτίστηκε το «Catfight», το κομμάτι που έχει το χάρισμα να σου κολλάει στο μυαλό. Μου δείχνουν βήμα-βήμα την εξέλιξη του τραγουδιού, από το στάδιο του demo μέχρι την τελική του μορφή, τις προσθήκες σε διάφορα layers, τις ψηφιακές διαφοροποιήσεις, μου εξηγούν τον ρόλο του παραγωγού.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Όταν ήμουν μικρή, γυρνούσα από το νηπιαγωγείο, χόρευα με τον σκύλο μου, τραγουδούσα με μικρόφωνο μια βούρτσα και φανταζόμουν πως είχα μπροστά μου ένα τεράστιο κοινό»
Η Angelika εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζεται από τα ακούσματά της. «Η Alanis Morissette από πιο παλιά, οι Editors, οι Archive, οι Massive Attack, οι Garbage. Όσο περνάει ο καιρός, θέλω περισσότερη κιθάρα, πιο ωμό, δυναμικό και άγριο ήχο». Αλήθεια, πώς βλέπει την πορεία της καριέρας της; «Είμαι πολύ χαρούμενη, όπως πάνε τα πράγματα. Βελτιώνομαι κάθε μέρα, λατρεύω το τραγούδι. Έκανα μουσικές σπουδές, αλλά, για λόγους συστολής ίσως, δεν τραγουδούσα. Ήμουν δυστυχισμένη. Όταν αποφάσισα να τολμήσω αυτό που πάντα ήθελα, η ζωή μου έγινε αμέσως καλύτερη. Γενικά, έχω κουραστεί με το να μην κάνεις αυτό που θέλεις, επειδή νομίζεις πως πρέπει να κάνεις αυτό που οι άλλοι περιμένουν από εσένα. Μια ζωή την έχουμε, πρέπει να ξυπνάμε και να είμαστε χαρούμενοι με αυτό που κάνουμε».Η ίδια, όμως, πώς αποφάσισε οτι θέλει να γίνει τραγουδίστρια; «Στα τρία μου, τραγουδούσα Stevie Wonder στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Από τότε, μου αρέσει πάρα πολύ. Γενικά, όταν ήμουν μικρή, γυρνούσα από το νηπιαγωγείο, χόρευα με τον σκύλο μου, τραγουδούσα με μια βούρτσα για μικρόφωνο και φανταζόμουν πως είχα μπροστά μου ένα τεράστιο κοινό».
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.Και μέχρι πού θέλει να φτάσει; «Δεν έχω απάντηση. Παίρνω τα πράγματα, όπως έρχονται. Δουλεύω σκληρά, επιλέγω τους καλύτερους συνεργάτες, κάνω λάθη, μαθαίνω και συνεχίζω». Τι ρόλο παίζουν τα βιώματα στη ζωή της; «Τεράστιο. Ζω και μετά γράφω. Μπορεί να είναι ένα συναίσθημα, μπορεί κάτι που μου έχουν πει για το πώς είμαι, για το βλέμμα μου, μπορεί ένας χωρισμός, τα πάντα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το κλισέ που λέει ότι ο τρόπος που ζεις επηρεάζει το πώς δημιουργείς ως καλλιτέχνης, πώς το αντιμετωπίζει; Αν ζει μια ήρεμη περίοδο, αν είναι ευτυχισμένη, θα γράψει με μεγαλύτερη δυσκολία; «Όχι ακριβώς. Αυτό είναι ένα κλισέ για τους καλλιτέχνες, πως γράφουν μόνο, όταν είναι δυστυχισμένοι. Μπορεί να γράψει κάποιος ένα διαφορετικό τραγούδι, όταν νιώθει καλύτερα».
Την ενοχλεί που θα δουλεύει το καλοκαίρι; «Όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, δεν είναι δουλειά». Το λέει και το εννοεί, φαίνεται στα μάτια της.
Η Angelika Dusk είναι ένα περίεργο κράμα. Ελληνίδα, με αγγλικό στίχο, με δύσκολη επαγγελματική παραγωγή στο εξωτερικό, που προσπαθεί να κατακτήσει το ελληνικό κοινό. «Είναι σημαντικό να βλέπεις πώς δουλεύουν οι άνθρωποι στο εξωτερικό. Παίρνεις πάντα τα καλύτερα. Συγκρίνεις μερικές φορές και νιώθεις και άσχημα με την ελληνική πραγματικότητα, αλλά πάντα κλέβεις ιδέες».Η αλήθεια είναι πως τα γυρίσματα του βίντεο κλιπ που παρακολούθησα στην Αγγλία, ήταν ένα μάθημα επαγγελματισμού. Σε έναν τεράστιο γυάλινο ουρανοξύστη στην καρδιά του Σίτι, ο σκηνοθέτης Simon Blake, με πλούσια θεατρική, αλλά και κινηματογραφική πορεία, επαναλαμβάνει ότι η δική του λογική προσεγγίζει αυτή μιας ταινίας μικρού μήκους. Ενδιαφέρουσες και πλούσιες και οι αναφορές του, από τον Tarkovsky μέχρι τον Polanski. Το γύρισμα που βλέπω γίνεται σε έναν διάδρομο που με τη βοήθεια του φακού μοιάζει περισσότερο κλειστοφοβικός. Ο Blake καθοδηγεί την Angelika, που για τις ανάγκες του κλιπ μοιάζει να βρίσκεται στα όρια της τρέλας.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
