Τα Παιδιά στη Χίο, τη Σάμο και τη Λέσβο​ Μοιάζουν Πολύ (κι Όμως Διαφέρουν)

Αριστερά: «Περίπου 9 χιλιόμετρα από το λιμάνι, η Νικολέττα, 13 χρόνων, με περιμένει μαζί με τη μητέρα της στον κήπο του σπιτιού τους, στο χωριό Νεοχώρι. Με τη μικρότερη αδελφή της, τη Μελίνα, μοιράζονται το πιο ωραίο δωμάτιο του σπιτιού. Στη Νικολέττα αρέσει ο στίβος, η γυμναστική και ο χορός, και σκέφτεται να γίνει δικηγόρος ή αστυνομικός. Η Μελίνα ασχολείται με την ενόργανη γυμναστική και θέλει να γίνει δασκάλα ή γυμνάστρια». Δεξιά: «Έξω από το παλιό εργοστάσιο της ΒΙΑΛ, όπου πλέον λειτουργεί το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης, συναντώ τη Ρανάλ και την αδελφή της Νουρ, 10 και 6 ετών αντίστοιχα, από τη Μοσούλη του Ιράκ. Μοιράζονται μια μεγάλη σκηνή με άλλες οικογένειες προσφύγων. Ζουν μέσα σε ένα αυτοσχέδιο δωμάτιο. Η μητέρα τους είναι άρρωστη και ως εκ τούτου δεν μπορεί να κινηθεί με ευκολία.

Στα αριστερά ο Νίκος, κάτοικος της Χίου. Και στα δεξιά ένα μωρό που ζει στον καταυλισμό λίγα μέτρα μακριά.

Αριστερά: «Στην πόλη, ο Δημήτρης ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη βραδινή προπόνηση. Είναι 17 χρόνων και αθλητής στίβου. Θέλει να γίνει πρωταθλητής, αλλά και να ασχοληθεί με την εργοφυσιολογία. Οι προπονήσεις του επηρεάστηκαν πολύ από τους πρόσφυγες λόγω της χρήσης του μοναδικού σταδίου του νησιού. Ο ίδιος λέει: «θα ήθελα να υπάρχει καλύτερη οργάνωση, ώστε να μπορούμε να συνυπάρχουμε καλύτερα». Δεξιά: «Μερικά μέτρα μακριά, η Επτισάμ, 8 ετών, από το Χαλέπι της Συρίας, ζει μαζί με την πολυμελή οικογένειά της σε ένα κοντέινερ, έξω από τον καταυλισμό προσφύγων στη ΒΙΑΛ. Ο πατέρας της, πρώην καθηγητής γεωγραφίας, προσπαθεί να μάθει ελληνικά, με στόχο να ξαναρχίσει να εργάζεται. Στην Ελλάδα νιώθουν οικεία και θέλουν να καταφέρουν να μετακομίσουν σε ένα σπίτι και όχι να ζουν σ’ αυτές τις συνθήκες.

Αριστερά: «Ο Γιάννης, 15 χρόνων, παίζει ως κεντρικός αμυντικός στην τοπική ομάδα του Βαρβασιακού. Θέλει να γίνει αστυνομικός. Μετά τις σπουδές του, ελπίζει να μπορεί να επιστρέψει για να ζήσει μόνιμα στο νησί». Δεξιά: «Ο Μοχάμεντ στο hot spot της Χίου».

Αριστερά: «Λίγα λεπτά από το λιμάνι, βρίσκεται το παραλιακό ξενοδοχείο της οικογένειας του 15χρονου Νίκου. Ο ίδιος παίζει ως βασικός αμυντικός στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα και τα καλοκαίρια βοηθάει τους γονείς του στο ξενοδοχείο. Μου περιγράφει πως νιώθει εγκλωβισμένος στο νησί και ανυπομονεί να ζήσει στην ηπειρωτική χώρα όπου θα είναι ελεύθερος να ταξιδεύει πιο εύκολα. Θέλει να φύγει από τη Σάμο για τη Βόρεια Ελλάδα ώστε να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων. Όταν τελειώσει με τις σπουδές του, θα ήθελε να επιστρέψει για να δουλέψει στο ξενοδοχείο». Δεξιά: «Κάποιες οικογένειες ζουν σε ενοικιαζόμενα δωμάτια, που λειτουργούν ως ξενώνες φιλοξενίας ευάλωτων ομάδων, όπως ο 6χρονος Ντανιάλ από τη Δαμασκό. Ζει ήδη οκτώ μήνες στο νησί, μαζί με τα αδέλφια του, τη μητέρα του και τον άντρα της. Θέλουν να μείνουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους στην Ελλάδα. Η μητέρα του κατάγεται από τη Σαουδική Αραβία. Η ίδια είναι θύμα συστηματικής κακοποίησης και κατάφερε να ξεφύγει από την οικογένειά της η οποία την εξανάγκαζε σε επαναλαμβανόμενα συνοικέσια. Γνωρίστηκαν με τον άντρα της, τον Μοχάμεντ, στη Συρία, αλλά ο εμφύλιος τους υποχρέωσε να εγκαταλείψουν το σπίτι τους για μια ακόμη φορά».

Αριστερά: «Πηγαίνοντας δυτικά, λίγο πριν το Καρλόβασι, βλέπουμε το χωριό Κοντακαίικα, χτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες του όρους Καρβούνη. Εκεί, συνάντησα τις δύο κοπέλες με το όνομα Βιολέττα. Κολλητές φίλες και συμ- μαθήτριες στο σχολείο, παίζουν μαζί βόλεϊ στην τοπική ομάδα. Η μία ονειρεύεται να μπει μελλοντικά στην εθνική ομάδα γυναικών. Μου περιέγραψαν ότι τους αρέσει η ηρεμία και η ησυχία του χωριού τους, παρότι οι περισσό- τεροι φίλοι τους ζουν στο γειτονικό Καρλόβασι. Μετά τις σπουδές τους σκέφτονται να επιστρέψουν στο νησί και να ζήσουν εκεί». Δεξιά: «Η 6χρονη Γιαν είναι η αδελφή του Ντανιάλ και παίζουν στην αυλή των ενοικιαζόμενων δωματίων. Η Γιαν είναι Κούρδη Γιαζίντι, από την πόλη Σιντζάρ του Ιράκ. Στο Ιράκ, ο πατέρας της είχε κατάστημα με ποτά. Η οικογένειά της κυνηγήθηκε και εκδιώχθηκε από μαχη- τές του Ισλαμικού Κράτους. Μέσω Τουρκίας κατάφεραν μαζί με τους γονείς και τα δυο μικρότερα αδέλφια της, να ξεφύγουν και να φτάσουν στη Σάμο, στις αρχές του 2018. Ο τελικός προορισμός του ταξιδιού τους είναι η Γερμανία, οπού ζει ο θείος της και η υπόλοιπη οικογένειά της».

Αριστερά: «Η 14χρονη Ελένη κατοικεί μόνιμα στη Σκάλα Συκαμιάς και έζησε στην πρώτη γραμμή την προσφυγική κρίση του 2015. Η ταβέρνα της γιαγιάς της βρίσκεται μπροστά σε μία από της κύριες παραλίες των προσφυγικών αφίξεων και, όπως μου περιέγραψε, κάθε μέρα, συνήθως μετά το σχολείο, βοηθούσε τους ανθρώπους που έφταναν στις ακτές μέσα στις πλαστικές βάρκες». Δεξιά: «Γυρνώντας πίσω στη Μυτιλήνη, συναντώ την Τζιν, 11 χρό- νων, από την Αμούντα της Συρίας, μαζί με τις δύο μικρότερες αδελφές της και τους γονείς της. Βρίσκονται περίπου ενάμιση χρόνο στο νησί, και τους τελευταίους μήνες ζουν σε ένα από τα ξύλινα σπίτια του ελεύθερου καταυλισμού προσφύγων, πρώην ΠΙΚΠΑ».

Αριστερά: «Στη Λέσβο γεννήθηκε και ζει η Νίκη, 16 χρόνων, η οποία όμως θέλει να φύγει για να σπουδάσει κτηνιατρική και να ζήσει σε μια μεγαλύτερη πόλη στην ενδοχώρα, ώστε να έχει ποικιλία και δυνατότητες επιλογής στην καθημερινότητα και στον τρόπο ζωής της.» Δεξιά: «Στο hot spot της Μόριας ο Μοχάμεντ, 15 ετών».

Αριστερά: «Η Νίκη στο σπίτι της» Δεξιά: «Στο hot spot της Μόριας γνώρισα την οικογένεια της Σουζάν, 12 ετών, και του αδελφού της Μαχμούντ, 14, από το Αφρίν της Συρίας. Μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό τους, Μοχάμεντ, 15 ετών, και τους γονείς τους, ζούσαν ήδη για τέσσερις μήνες σε μια πλαστική σκηνή, στην κορυφή του ελαιώνα. Δίπλα τους είχαν φτιάξει ένα αυτοσχέδιο σπιτάκι σκύλου για τον Puppy, το κουτάβι που βρήκαν όταν έφτασαν στον καταυλισμό».

Η Ελένη κοιτάζει τη θάλασσα από την οποία ήρθαν τα δύο κορίτσια μέσα σε μια πλαστική βάρκα.