«Θέλω Απλώς μια Ήσυχη Ζωή, Δεν Είμαι Εδώ για να σας Πάρω τα Λεφτά»​

Tο άρθρο είναι μέρος της σειράς «Νέοι Γείτονες», όπου νέοι πρόσφυγες απ' όλη την Ευρώπη γράφουν την ιστορία τους στο VICE. Διαβάστε για τη σειρά εδώ.

Ο Walid και ο Jamal πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο, στο Κολλέγιο Νεολαίας της Βιέννης, όπως και τα περισσότερα παιδιά από το άσυλο. Το σχολείο ιδρύθηκε ειδικά για πρόσφυγες που χρειάζονται παροχή παιδείας. «Είναι υπέροχα εκεί. Πηγαίνουμε εδώ και έξι μήνες περίπου, κάνουμε μαθηματικά, γερμανικά και αγγλικά», μου είπε ο Jamal. Τα αγόρια περνάνε τέσσερις ώρες την ημέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα εκεί. «Έχουμε πολλά να μάθουμε», είπαν.

Ο Walid αρχικά πήγε σε κανονικό σχολείο. «Τα πάντα εκεί ήταν προσανατολισμένα σε μια δομημένη καθημερινότητα και στις κοινωνικές επαφές», μου εξήγησε η Ruth-Maria Schwind. «Όλα όσα μπορώ να πω στα γερμανικά αυτήν τη στιγμή, τα έμαθα μέσα στον τελευταίο χρόνο», είπε ο Walid. Και είναι πολλά. Εκτός από τον Walid, τον Jamal και εμένα, στο τραπέζι μαζί μας καθόταν και ο Ramazan. Εγκατέλειψε το Αφγανιστάν και διέφυγε στη Αυστρία πριν από επτά χρόνια και τώρα εργάζεται στη Vita Nova ως μεταφραστής. Στη διάρκεια της συνέντευξης, όμως, δεν χρειάστηκε να μεταφράσει σχεδόν τίποτα. Ο Jamal και ο Walid, μου διηγήθηκαν ιστορίες από τον πρώτο χρόνο τους στην Αυστρία. Κάποιες ερωτήσεις μου τους κίνησαν το ενδιαφέρον, άλλες λιγότερο. Μερικές από τις απαντήσεις τους ήταν πολύ σύντομες, ενώ σε άλλες αφιέρωσαν πολύ χρόνο. Στον Jamal αρέσει να παίζει ποδόσφαιρο και τα Σαββατοκύριακα και πηγαίνει συχνά να δει έναν φίλο του στο Melk, μια πόλη δυτικά της Βιέννης. «Το Melk είναι όμορφη πόλη», είπε και εξεπλάγη που δεν την είχα επισκεφτεί ποτέ. Ακόμα ένα πράγμα που κατάφερε να κάνει όσο είναι στην Αυστρία, το οποίο δεν έχω καταφέρει να κάνω μια ολόκληρη ζωή εδώ, ήταν να παρευρεθεί στη Χριστουγεννιάτικη Λειτουργία στον καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου στη Βιέννη. «Ήμασταν εκεί μέχρι τις 3 τα ξημερώματα. Ήταν πανέμορφα», είπε αναπολώντας. Ο Walid κάνει προπόνηση στο βόλεϊ τέσσερις φορές την εβδομάδα. «Θέλω να γίνω γεωλόγος μια μέρα και να παρατηρώ τη γη. Θέλω να μάθω από τι είναι φτιαγμένη και τι μπορείς να χτίσεις», είπε. «Και αν δεν τα καταφέρω, θέλω να γίνω επαγγελματίας παίκτης του βόλεϊ».

Δείτε ακόμη: Η Βιομηχανία της Ραπ στην Ελλάδα - Rack

Ο Jamal δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θέλει να κάνει στο μέλλον. «Δεν ξέρω τι δουλειά θέλω να κάνω. Ίσως μηχανικός αυτοκινήτων ή τεχνικός τηλεφώνων. Το μόνο που θέλω είναι να έχω μια ήρεμη και άνετη ζωή. Μια ζωή σε ασφαλές περιβάλλον, όπου δεν υπάρχει πόλεμος». Η Ruth-Maria Schwind δεν μπορούσε να καταλάβει πώς είναι δυνατόν κάποιοι πολιτικοί στην Αυστρία να εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το Αφγανιστάν είναι μια ασφαλής χώρα για να ζήσει κάποιος. «Έχουμε ένα αγόρι που μένει εδώ αυτήν τη στιγμή, το οποίο περπατούσε στην άκρη του δρόμου με τον πεντάχρονο αδερφό του στο Αφγανιστάν, όταν ξαφνικά ένας άνδρας τούς όρμησε και πυροβόλησε τον αδερφό του στο κεφάλι. Έτσι απλά». Ο άνδρας δεν συνελήφθη, ούτε του απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Το μόνο που απέμεινε ήταν ένας έφηβος με ψυχολογικά τραύματα. Από τη συζήτηση που είχα με τον Jamal και τον Walid, ήταν ξεκάθαρο ότι έχουν δει φρικτά πράγματα στη ζωή τους. Παρ' όλα αυτά, ενθουσιάζονται με πράγματα για τα οποία τα παιδιά στην Αυστρία δεν δίνουν δεκάρα. «Το Πάσχα πήγαμε να ψάξουμε αυγά – εγώ βρήκα τα δικά μου. Και η Ruth, μας έκανε ένα δώρο. Είναι πολύ ωραίο έθιμο», είπε ο Walid. Επίσης έχει μάθει να μαγειρεύει σνίτσελ, το οποίο -μαζί με τα Marillenknödel (γλυκά dumpling βερίκοκου)- έχει γίνει το αγαπημένο του φαγητό.

Ο Jamal μού είπε ότι η πρώτη γερμανική έκφραση που έμαθε ήταν «σκατά» και η δεύτερη «πώς είσαι;». Του είπα ότι ήταν τυχερός που δεν τις έμαθε αντίστροφα. Ξαφνικά όμως, η ατμόσφαιρα στον χώρο σοβάρεψε. Ο Walid με ρώτησε αν είχα άλλες ερωτήσεις – αν όχι, τότε θα ήθελε να με ρωτήσει κάτι. «Ήρθες ποτέ σε επαφή με ξένους όταν ήσουν στο σχολείο;», με ρώτησε. Το σκέφτηκα γρήγορα. Μετράνε οι συνάδελφοι και οι συμμαθητές των οποίων οι γονείς και οι παππούδες δεν είναι από την Αυστρία; Όχι, ο Walid εννοούσε κάτι άλλο. Αν ήμουν ποτέ συμμαθητής με κάποιον που δεν πήγε σχολείο στην Αυστρία ή τη Γερμανία. Δεν νομίζω. «Έχω πολλούς φίλους στη Βιέννη που μετανάστευσαν στην Αυστρία», είπα. «Και πέρυσι πέρασα τα Χριστούγεννα με την οικογένειά μου και έναν νεαρό Σύρο πρόσφυγα, οικογενειακό φίλο».

«Και ποια είναι η γνώμη σου για τους ανθρώπους που γνώρισες από το εξωτερικό; Είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι;». Του απάντησα ότι δεν είχε σημασία η καταγωγή τους και ότι υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι παντού. «Αυτό είναι αλήθεια, φυσικά», είπε ο Walid. «Αυτό που δεν καταλαβαίνω, το οποίο σκέφτομαι πολύ τελευταία, είναι το πώς είναι δυνατόν όταν κάνει κάτι ηλίθιο στην Αυστρία κάποιος που είναι από το εξωτερικό, να κατηγορούνται όλοι οι ξένοι. Γιατί συμβαίνει αυτό;». Η απότομη αλλαγή στο θέμα της συζήτησης, με βρήκε απροετοίμαστο. Πώς να εξηγήσω την έννοια του δομικού ρατσισμού στην Αυστρία σε έναν 16χρονο πρόσφυγα που έχει περάσει καταστάσεις που δεν διανοούμαι; Ο Walid μού μίλησε για κάτι που είχε συμβεί στο πάρκο πρόσφατα. Ήθελε να παίξει βόλεϊ μαζί με κάτι φίλους του και περίμεναν μέχρι να αδειάσει το γήπεδο του βόλεϊ. «Όταν ετοιμαζόμασταν να παίξουμε, ήρθαν κάποια άλλα άτομα και άρχισαν να μας προσβάλλουν. Μας φώναζαν, "γαμημένοι ξένοι" και "έξω από 'δω". Εμείς θέλαμε απλώς να παίξουμε βόλεϊ», εξήγησε ο Walid – δεν μιλούσε γερμανικά όσο το περιέγραφε και έτσι το μόνο πράγμα που κατάλαβα πριν μεταφράσει ο Ramazan ήταν το «γαμημένοι ξένοι».

Μετά τη συνέντευξη, διηγήθηκα στη Ruth-Maria Schwind το περιστατικό. Δεν την εξέπληξε το γεγονός ότι ο Walid έθιξε το ζήτημα του ρατσισμού. «Πολλά από αυτά τα αγόρια περνάνε τον περισσότερο ελεύθερό τους χρόνο στο άσυλο. Λένε συχνά ότι η ζωή έξω από αυτό είναι διαφορετική από ό,τι μέσα». Πριν τελειώσει η συνέντευξη, όμως, ο Walid και ο Jamal με ρώτησαν ακόμα ένα πράγμα. Ο Walid πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε: «Θέλω να ζητήσω από τον κόσμο να κάνει μια διάκριση ανάμεσα στους καλούς και τους κακούς ανθρώπους και όχι ανάμεσα στους ξένους και τους Αυστριακούς. Και στους ανθρώπους που δεν με καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να με καταλάβουν, θα ήθελα να πω ότι το μόνο που θέλω είναι να ζήσω μια ήρεμη ζωή όπως όλοι – μια ζωή χωρίς πόλεμο. Θέλω απλώς να απολαύσω τη ζωή μου, όπως και εσείς. Δεν είμαι εδώ για να σας πάρω τα λεφτά. Όλοι είμαστε διαφορετικοί και έχουμε διαφορετικές ζωές, και ο καθένας κουβαλάει διαφορετικά προβλήματα. Δεν άφησα πίσω μου την παλιά μου ζωή, τους φίλους και την οικογένειά μου μόνο και μόνο για λίγα χρήματα. Έχω ζήσει τον πόλεμο και τώρα θέλω μια ήσυχη ζωή. Σας παρακαλώ, μη με κατακρίνετε για αυτό».

Περισσότερα από το VICE

Έλληνες Αναρχικοί Εναντίον Τζιχαντιστών στο Δυτικό Κουρδιστάν

Πρόσωπα Όμορφων Ανθρώπων την Ώρα που Έρχονται σε Οργασμό

Αυτή η Metal Μπάντα Έγινε Τόσο Λιώμα που Τίναξε μια Συναυλία στον Αέρα