Αυτό Ήταν το Καλύτερο Σπίτι στη Βαρκελώνη για Τέσσερις Μέρες

Περνώντας από το λιμάνι της Βαρκελώνης, ο Μαρκ, ο Πολωνός οδηγός μου, με ρωτάει αν το λιμάνι της Αθήνας (εννοεί τον Πειραιά) είναι τόσο μεγάλο όσο αυτό. Δεν είναι. Αποτελεί δε, το δεύτερο λιμάνι της Ισπανίας από την άποψη της συνολικής κίνησης εμπορευμάτων και το πρώτο από πλευράς αξίας. Προχωρώντας προς το προάστιο της Μπανταλόνα, όπου γίνεται το HOV και θα είναι ο προσωρινός τόπος κατοικίας μου, παρατηρώ ότι η Βαρκελώνη, εκ πρώτης όψεως, έχει πολλά μέρη που είναι σαν να έχουν φτιαχτεί μόνο για skate - πάρκα με ράμπες, μεγάλες πλατείες, ίσιοι δρόμοι και αρκετά τέτοια στοιχεία που πρέπει να έχει μια πόλη για να είναι skate friendly. Κι όχι μόνο skate, αλλά και longboard και inline skate friendly, όπως αποδείχθηκε. Τις αμέσως επόμενες ημέρες, είδα ότι στην «Μπάρτσα» υπάρχει αρκετή αγάπη για ό,τι έχει να κάνει με τα πατίνια.

To HOV που άνοιξε χθες στην πόλη, είναι ένα μέρος γεμάτο φαντασία, με ράμπες, art installations, workshops και συναυλίες/DJ set, εμπνέοντας κάθε άνθρωπο που περνά από την πόρτα του, είτε κάνει skate είτε όχι. Αυτά τα «σπίτια της Vans» βρίσκονται στο Σικάγο, το Ιλλινόις, το Λονδίνο, καθώς και ως pop-ups σε όλο τον κόσμο. Ένα από αυτά βρίσκεται και εδώ. Κάθε τέτοιος χώρος είναι μια «πλατφόρμα» για τις τοπικές κοινότητες ώστε να βιώσουν στο 100% τη φιλοσοφία “off the wall”. Τοποθετημένο σε ένα warehouse στον πολυχώρο Utopia 126, στην οδό Cristóbal de Moura, το συγκεκριμένο τετραήμερο event αποτέλεσε στέκι σκεϊτάδων και ανθρώπων της συγκεκριμένης κουλτούρας. Πέρα από skate sessions, μαθήματα skate σε παιδιά, εργαστήρια (με κορυφαίο το πώς μπορείς να φτιάχνεις σανίδες), εκθέσεις φωτογραφίας και art installations, το HOV είχε πολλή μουσική (από rap μέχρι ηλεκτρονική), νόστιμο street food και άφθονη μπίρα, που ολοκλήρωνε την υπόλοιπη φάση.

Η πρώτη βραδιά είναι αναγνωριστική. Πρώτη στάση το lobby του ξενοδοχείου για μερικά welcome drinks μαζί με συναδέλφους από την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γερμανία, την Αγγλία και τη Γαλλία, και με τον Jim και την Portia από το agency της Vans που έχει διοργανώσει την όλη κατάσταση. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να παρατηρώ είναι πως ήμασταν σαν κινητή διαφήμιση, καθώς φορούσαμε όλοι παπούτσια Vans - λογικό. Απόψε, ανυπομονώ για τον διαγωνισμό Cash for Tricks που γίνεται στο venue και για την έκθεση Black Rainbows, που ουσιαστικά είναι ένα αφιέρωμα στο πρώτο skateboarding παπούτσι που φτιάχτηκε ποτέ, το Era.

Τα πρώτα πράγματα που γράφω στο σημειωματάριό μου ενώ προσαρμόζομαι στον χώρο είναι «μια ζηλευτή κοινότητα ανθρώπων», «άνδρες στην πλειοψηφία» και «τακ-τακ», θέλοντας να περιγράψω πόσο έντονα και συνεχόμενα ακούς τον ήχο από τα σανίδια που προσγειώνονται στο έδαφος - θα τον παρομοίαζα με τον ήχο που κάνει μια βαλίτσα με ροδάκια όταν τη σέρνεις στο πεζοδρόμιο. Επίσης, έχω γράψει στο σημειωματάριό μου «beer hahaha», μάλλον σε κάποια φάση που είχα πιει λίγη μπίρα παραπάνω. Το πρώτο βράδυ μου στη Βαρκελώνη και το HOV, το ολοκλήρωσα χαζεύοντας κόλπα στον διαγωνισμό Cash for Tricks και παρακολουθώντας ζωντανά μια εκπομπή τύπου podcast, που πραγματοποιούνταν εκεί, με δύο παρουσιαστές και δύο skaters ακούγοντας ιστορίες από την πορεία τους στο άθλημα. Κάπου εδώ, να πούμε πως το skate συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τα σπορ των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020 στο Τόκιο, για πρώτη φορά στην ιστορία των αγώνων.

Την επόμενη μέρα ξύπνησα πρωί και μπήκα στο Μετρό, με σκοπό να κάνω λίγο τουρισμό στην πόλη και να δω φευγαλέα το γήπεδο της Μπαρτσελόνα. Κλακέτες, αρχιτεκτονική (συγκεκριμένα του Άντονι Γκαουντί), κέντρα ευεξίας, τσορίθο, Messi, Casa de Papel και τάπας είναι τα πρώτα που έρχονται στο μυαλό μου ως εικόνες από την καταλανική πρωτεύουσα. Α, και σημαίες της Καταλονίας στα μπαλκόνια. Περπάτησα αρκετά γύρω από την Barri Gotic -που μ' άρεσε πολύ- και άλλο τόσο, αναζητώντας έναν παγωμένο καφέ της προκοπής (η ιδέα να ανοίξει κάποιος ένα cafe με freddo espresso εκεί, νομίζω θα ήταν καλή επιχειρηματική ιδέα). Η πόλη μού θυμίζει Αθήνα, Άμστερνταμ και Θεσσαλονίκη, λόγω «βρομιάς», ελευθερίας και θάλασσας, αντίστοιχα. Κάθε φορά που βλέπω κάποιον να κουβαλά σανίδα του skate, νομίζω ότι έχει κάποια σχέση με το HOV και θέλω να του μιλήσω. Δεν αργώ πολύ να επιστρέψω στη βάση μου, την Μπανταλόνα, καθώς ανυπομονώ για το δείπνο των media, στις 7 το απόγευμα, για socializing και δοκιμή παέγια - τέλεια και τα δύο. Οι περισσότεροι συνάδελφοι με αντιμετωπίζουν σαν άλλον ταξιδιωτικό πράκτορα, μιας και σχεδόν όλοι έχουν επισκεφθεί ή γνωρίζουν τις ομορφιές της Ελλάδας, οπότε οι συζητήσεις για το ποιο νησί αξίζει να επισκεφθούν το καλοκαίρι του 2020, δίνουν και παίρνουν. Ο μόνος που δεν έχει έρθει ακόμα στη χώρα μας είναι ο Nicolas, που ζει στο Παρίσι, και με κοιτάει σχεδόν απαξιωτικά όταν του λέω ότι νωρίτερα έφαγα ένα ωραίο κρουασάν από έναν φούρνο στη Βαρκελώνη. Όντως ήταν πολύ νόστιμο, αλλά δεν είναι όπως στη Γαλλία - «εδώ βάζουν πολλή ζάχαρη», λέει ο συνάδελφος από το Wave.

Λίγη ώρα αργότερα, επιβιβαζόμαστε όλοι σε ένα λεωφορείο και φτάνουμε για δεύτερο βράδυ στο HOV. Απόψε έχει πάρα πολύ κόσμο. Την ώρα που φτάνουμε βρίσκεται στη σκηνή ο Hard GZ, ένας Ισπανός rap star που ακούω για πρώτη φορά και μου αρέσει πολύ - κυρίως η ενέργειά του, που κάνει το κοινό να τρελαίνεται. Είχε προηγηθεί στο stage η Santa Salut, επίσης της hip hop φάσης. Απόψε το βράδυ, το εσωτερικό skate park που έχει στηθεί είναι άδειο, αφού τα skate lessons και skate sessions προηγήθηκαν του live. Εγώ και όσοι θέλουμε να χαζέψουμε μερικά ακόμη fs 180 ollie, kick flip, slide, air και άλλα trick, αρκούμαστε στις οθόνες που δείχνουν ασταμάτητα skate. Η βραδιά ολοκληρώνεται με το DJ set του Kaytranada, που έκανε χαμούλη και ενθουσίασε τον συνάδελφό μου τον Johnson, έναν fashionista από το Λονδίνο.

Σάββατο, 28 Σεπτεμβρίου. Από νωρίς σήμερα στο HOV. Ο χώρος το πρωί είναι κάτι άλλο. Εκεί που το βράδυ ο κόσμος παρτάρει, το πρωί χτυπάνε τατουάζ, πουλάνε δίσκους βινυλίων, υπάρχουν brands ανταλλακτικών για σανίδια, ένα barber shop, ρουχισμός και στο βάθος, το skate park. Την ώρα που φθάνω, γίνονται μαθήματα skateboarding σε μικρά παιδιά. Κάποια μαθαίνουν τώρα. Κάποια άλλα, το 'χουν απίστευτα με τη σανίδα. Σε συνδυασμό με την ευλυγισία ενός/μιας πιτσιρικά/πιτσιρίκας, ορισμένα skate trick που κάνουν φαίνονται πανεύκολα, αλλά δεν είναι. Πάντως, είναι πανέμορφο να βλέπεις ενάμιση μέτρο ανθρώπους με προστατευτικά κράνη στο κεφάλι, να ρολάρουν πάνω-κάτω. Θα ήθελα πολύ, αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω και ήταν αλλιώς τα πράγματα, να βρισκόμουν στη θέση τους και να έκανα skate. Είναι όμορφο, επίσης, διότι το αντιμετωπίζουν ως άθλημα κι όχι σαν κάτι που απλώς βλέπεις στις πλατείες - όχι ότι αυτό είναι άσχημο, αλλά όταν κάτι γίνεται οργανωμένα, είναι και δείγμα παιδείας. Ακόμη, μου κάνει θετική εντύπωση ο αριθμός των αρκετών κοριτσιών που βρίσκονται σήμερα εδώ. Απόψε πέφτει η αυλαία για το HOV εδώ. Αλλά μέχρι να έρθει η νύχτα και το πάρτι, το highlight της ημέρας είναι η guest εμφάνιση του θρυλικού Αμερικανού, 62χρονου skateboarder Tony Alva.

Ο T. Alva είναι ένας πρωτοπόρος, θα λέγαμε, καθώς υπήρξε μέλος των θρυλικότατων Z-Boys, της ομάδας που ξεπρόβαλε από την Καλιφόρνια των 70s και άλλαξε τα δεδομένα του skate. Μάλιστα, ο Alva ήταν ένας από τους τρεις νεαρούς που ξεχώρισαν γρήγορα, μαζί με τον Jay Adams και τον Stacy Peralta. Στα θρυλικά Ζ-Boys οφείλονται ορισμένες από τις πιο εντυπωσιακές και διαχρονικές φιγούρες του skateboard. Εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στον εθνικό διαγωνισμό της Ντελ Μαρ το 1975 και εντυπωσίασαν με το διαφορετικό τους στιλ.

Έπειτα από ένα δέος που νιώσαμε για αυτόν τον άνθρωπο-ιστορία, είχε έρθει η ώρα για μουσική, fish 'n' chips και μπίρα. Συζητήσεις με συναδέλφους για την εμπειρία του HOV, αναμνηστικές φωτογραφίες και μια τελευταία ματιά στα installations ήταν οι τελευταίες εικόνες μου από το HOV της Βαρκελώνης. Τελευταία σημείωση στο σημειωματάριό μου; «Κάθε άνθρωπος της street κουλτούρας πρέπει να έρθει σε ένα HOV».

Την επόμενη μέρα ξύπνησα στις 11 πμ. Πήγα μια τελευταία βόλτα γύρω από τη Sagrada Familia και πέρασα από τη Las Ramblas, χαζεύοντας τουρίστες να τρώνε αλλαντικά σε χάρτινο χωνάκι. Έφαγα τάπας, επισκέφθηκα ένα μουσείο και λίγο πριν αρχίσει να δύει ο ήλιος, βρισκόμουν στη διαδικασία του boarding στο αεροδρόμιο. Φορώντας τα ίδια παπούτσια με τα οποία ήρθα -για γούρι στην πτήση-, επέστρεψα στην Αθήνα γεμάτος αναμνήσεις και εικόνες. Μακάρι να 'ξερα να κάνω καλό skate. Σίγουρα το βράδυ που επέστρεφα, θα το είχα πάρει και θα είχα πάει ένα ride.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από το House of Vans της Βαρκελώνης:

Ακολουθήστε τον Παύλο Τουμπέκη στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Ο Toquel Είναι Star Επειδή Μάλλον Κάτι Κάνει Σωστά

Οι Πορτοφολάδες Βάζουν το Χέρι στην Τσέπη σου Χωρίς να το Καταλάβεις

Το Αληθινό Πρόσωπο του Ηλία Κασιδιάρη