Η Ζωή μου για Έξι Μήνες ως Πιστός της Εκκλησίας των Μορμόνων στην Αθήνα

Τις σκέψεις μου διακόπτουν βήματα που ακούγονται από τον διάδρομο, έξω από το δωμάτιο. Είναι ανεπαίσθητα, όμως σταδιακά γίνονται όλο και πιο έντονα. Σταματούν απότομα και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, η πόρτα ανοίγει. Φορώντας κοστούμι, την επίσημη ενδυμασία των Μορμόνων, δύο ιεραπόστολοι της Εκκλησίας μπαίνουν και κάθονται απέναντί μου. Δεν τους γνωρίζω, όμως διαβάζω τα ονόματά τους στο μαύρο καρτελάκι που φέρουν πάντα στο στήθος. Κάτω από το πουκάμισο διακρίνεται η λευκή μάλλινη ενδυμασία τους, την οποία φορούν σε κάθε εκδήλωση της Εκκλησίας, για να προστατεύονται, όπως λέει η πίστη τους, από τον διάβολο και το κακό.

«Πώς σε λένε;», με ρωτά ένας από τους δύο.

«Θοδωρή», απαντώ.

«Εγώ είμαι ο Πρεσβύτερος Mason και αυτός είναι ο Πρεσβύτερος Lucas», λέει. «Θα σου κάνουμε κάποιες ερωτήσεις, ώστε να εξετάσουμε αν μπορείς να συνάψεις με τον Χριστό τη διαθήκη του βαπτίσματος. Το βάπτισμα είναι το αναγκαίο μονοπάτι, για να γίνεις άγιος και ιερέας της Εκκλησίας μας, για κερδίσεις την αιώνια ζωή. Είσαι έτοιμος;».

Γνέφω καταφατικά. Η βαριά προφορά του Mason προδίδει τη σκωτσέζικη καταγωγή του, ενώ από το σκληρό «χ» του Lucas καταλαβαίνω ότι είναι Ολλανδός. Και οι δύο μιλούν άπταιστα ελληνικά, «χάρη στο Άγιο Πνεύμα», όπως λένε.

Κρατώντας σφιχτά ένα σημειωματάριο στα ιδρωμένα χέρια του, ο Mason αρχίζει τις ερωτήσεις:

Ο ιεραπόστολος σηκώνει τα μάτια του και κοιτάζει τον συνάδελφό του. Για κάμποσα δευτερόλεπτα δεν λένε κουβέντα. Δεν έδωσα τη σωστή απάντηση. Ένας μορμόνος δεν μπορεί να συμμετέχει σε ομοφυλοφιλικές πράξεις. Ο Mason παίρνει μερικές ανάσες, για να ηρεμήσει και αφού βολέψει τον σκελετό των γυαλιών καλά πάνω στη μύτη του, κάνει ξανά την ερώτηση, με λίγο διαφορετική διατύπωση:

Η αρνητική απάντηση επανέφερε την ηρεμία στο δωμάτιο.

Ξανά αμηχανία.

Οι ερωτήσεις συνεχίζουν να περιστρέφονται γύρω από τη σεξουαλική συμπεριφορά:

Περνούν μερικά δευτερόλεπτα, κατά τη διάρκεια των οποίων ακούγεται μόνο το μολύβι από τις σημειώσεις που κρατούν οι ιεραπόστολοι. Εγώ και ο Χριστός δεν παίρνουμε ανάσα.

«Εδώ και δύο μήνες, περνάς σκληρές δοκιμασίες. Σήμερα, οι κόποι σου ανταμείβονται. Πέρασες με επιτυχία τις ερωτήσεις και η βάπτισή σου θα γίνει το ερχόμενο Σάββατο. Είσαι έτοιμος να πάρεις πάνω σου το όνομα του Ιησού Χριστού», λέει ο Lucas. «Ωστόσο», συμπληρώνει ο Mason με αυστηρό τόνο, «πρέπει να ξέρεις ότι μέχρι τη στιγμή που θα βυθιστείς στο νερό, ο Σατανάς θα βάλει πειρασμούς στον δρόμο σου για να σε απομακρύνει από την Εκκλησία».

Μετά από δύο χειραψίες, βγαίνω έξω και παίρνω τη θέση μου στην Εκκλησία, καθώς πλησιάζει η ώρα της κυριακάτικης θείας λειτουργίας.

Γυρίζοντας ένα βροχερό απόγευμα από τη δουλειά, βρίσκω στην είσοδο της πολυκατοικίας -πλάι σε λογαριασμούς ρεύματος και κάρτες από κλειδαράδες- ένα φυλλάδιο της Εκκλησίας των Μορμόνων – της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, όπως είναι η επίσημη ονομασία της. Το παίρνω στα χέρια μου. Είναι ακόμα νωπό, πράγμα που σημαίνει ότι η βροχή μάλλον πρόλαβε στον δρόμο αυτόν που το άφησε κάτω από την πόρτα.

Μπαίνω στο σπίτι και περιεργάζομαι το φυλλάδιο με προσοχή. Στο εξώφυλλο απεικονίζεται ένας νεαρός άνδρας, βγαλμένος από αμερικανικό αγρόκτημα της άγριας Δύσης. Φορά ένα παλιομοδίτικο, φαρδύ, άσπρο πουκάμισο, με σηκωμένο γιακά και φιόγκο στον λαιμό. Το μπεζ γιλέκο και το μπλε σακάκι ταιριάζουν απόλυτα στα γαλανά μάτια του, τον μπλε ουρανό και τα ξανθά μαλλιά του. Το ύφος του είναι ήρεμο και το βλέμμα του ατενίζει με σιγουριά το μακρινό ορίζοντα. Αργότερα θα μάθαινα ότι είναι ο Joseph Smith, ο άνθρωπος που ίδρυσε την Εκκλησία των Μορμόνων στα μέσα του 19ου αιώνα. «Δεν είναι πολύ αργά», σκέφτομαι και σηκώνω το τηλέφωνο. Απαντά ένας κύριος σε σπαστά ελληνικά. Τον ρωτάω πώς μπορώ να μάθω περισσότερα για την Εκκλησία. Η κλήση κρατά 103 δευτερόλεπτα. Αύριο, στις επτά το απόγευμα, δύο ιεραπόστολοι θα είναι σπίτι μου.

Τη στιγμή που οι δύο μορμόνοι χτυπούν το κουδούνι της γκαρσονιέρας μου, γνωρίζω ελάχιστα γι’ αυτούς. Αυτό φάνηκε στην πρώτη επεισοδιακή στιχομυθία μας:

«Θέλετε μία παγωμένη μπίρα;», τους ρωτώ καθώς βολεύονται στον καναπέ. Ο John και ο Louis, δύο ανοιχτόχρωμοι ιεραπόστολοι από την Αγγλία και τη Γαλλία αντίστοιχα, δεν πρέπει να έχουν κλείσει τα 25 τους.

«Σε ευχαριστούμε, όμως η θρησκεία μας απαγορεύει το αλκοόλ», απαντά ο John.

«Με συγχωρείτε, δεν το γνώριζα. Μήπως θέλετε καφέ; Έχω γαλλικό, εσπρέσο, στιγμιαίο, ελληνικό».

«Ούτε καφέ πίνουμε», πετάγεται ο Louis.

«Τότε λίγο τσάι;».

«Δεν πίνουμε ούτε τσάι», απαντούν σχεδόν ταυτόχρονα.

Χαμογελούν αμήχανα.

«Δεν ήξερα ότι ο Χριστός ήταν τόσο αυστηρός με τα ροφήματα», λέω και βγάζω από το ψυγείο μία ξεθυμασμένη Coca-Cola. Προς ανακούφισή μου, το αμερικανικό προϊόν τους ενθουσιάζει. Αφού ξεκουραστούν για κάμποσα λεπτά, οι ιεραπόστολοι κοιτούν με περιέργεια προς τη βιβλιοθήκη μου.

«Θα μπορούσαμε να ρίξουμε μία ματιά;», ρωτά ο John.

«Βεβαίως», απαντώ.

Τους παρατηρώ με προσοχή. Φορούν κουστούμι παρότι έξω έχει αφόρητη ζέστη. Ενθουσιάζονται με τον Καζαντζάκη και τον Θουκυδίδη. Την ώρα που φτάνουν στο ράφι με τα άπαντα του Lenin -σίγουρα όχι το αγαπημένο τους από τις αναγνωστικές μου επιλογές- ο John κοιτάζει με περιέργεια και ενστικτωδώς τραβάει ένα μικρό κουτί που ήταν ακουμπισμένο πάνω από τα βιβλία του μπολσεβίκου επαναστάτη.

Καταλαβαίνει πως είναι ένα κουτί με προφυλακτικά. Γυρίζει και κοιτάζει τον Louis, με ένα βλέμμα μεταξύ αμηχανίας και ανησυχίας.

«Μην ανησυχείτε, έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που διέπραξα αυτήν την αμαρτία. Ίσως και να έχω ήδη συγχωρεθεί», λέω χαμογελώντας. Χωρίς να πει λέξη, ο John βάζει το κουτάκι στη θέση του, ξέροντας ότι είναι πολύ νωρίς, για να μου πει πόσο θανάσιμο αμάρτημα είναι το σεξ εκτός γάμου και πόσο κακό κάνω που αστειεύομαι γύρω από αυτό το θέμα.

Καθόμαστε στο γραφείο μου. Είμαστε έτοιμοι για το μάθημά μας, το πρώτο στα δεκάδες που θα ακολουθήσουν.

Οι ιεραπόστολοι βγάζουν από τις τσάντες τους το Βιβλίο του Μόρμον. Οι Μορμόνοι πιστεύουν στην Αγία Γραφή, όπως και τα άλλα χριστιανικά δόγματα και κινήματα. Ωστόσο, το Βιβλίο του Μόρμον είναι γι’ αυτούς ένα ακόμη θεόπνευστο βιβλίο που προφητεύει τη μελλοντική ίδρυση της Εκκλησίας τους ως της μοναδικής αυθεντικής Εκκλησίας του Χριστού στη Γη. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχουν Μορμόνοι. «Αν αφαιρέσετε το Βιβλίο του Μόρμον και τις αποκαλύψεις, πού είναι η θρησκεία μας; Δεν έχουμε τίποτα», είπε κάποτε ο προφήτης της Εκκλησίας Joseph Smith.

«Μπορείς να το κρατήσεις», μου λέει ο John, δίνοντάς μου ένα αντίτυπο στα ελληνικά. Μετά από προτροπή των ιεραποστόλων, η μπίρα που έπινα χύθηκε στο νεροχύτη, μιας που το απαγορευμένο ποτό δεν έπρεπε να βρίσκεται στο τραπέζι όπου θα κάναμε το μάθημα.

«Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με μία προσευχή;», ρωτά ο Louis.

«Βέβαια», απαντώ.

«Είμαστε στο σπίτι σου, άρα εσύ αποφασίζεις ποιος θα την πει».

Διαλέγω τον John, τον ιεραπόστολο που -όπως λένε οι μορμόνοι- θα με βοηθούσε να πετύχω τη «μεταστροφή» μου, δηλαδή να εγκαταλείψω με ελεύθερη βούληση την αμαρτία της εγκόσμιας ζωής και να στραφώ προς τον Χριστό. Αφού βολευτεί στην καρέκλα του, ο ξανθός, γαλανομάτης και με φακίδες στο πρόσωπο Βρετανός σκύβει το κεφάλι με ταπεινότητα και με τα χέρια διπλωμένα αρχίζει να λέει την προσευχή:

«Αγαπητέ Επουράνιε Πατέρα, σε ευχαριστούμε που έχουμε την ευκαιρία να μαζευτούμε εδώ όλοι μαζί και να συζητήσουμε το λόγο σου. Είμαστε πολύ ευγνώμονες για όσα μας δίνεις καθημερινά. Σου ζητάμε να μας ευλογήσεις, για να ανοίξουμε τις καρδιές μας και να γνωρίσουμε Εσένα και για τον Υιό σου. Τα λέω όλα αυτά στο όνομα του Ιησού Χριστού. Αμήν».

«Αμήν», λέει ο Louis.

«Αμήν», λέω και ‘γω, με λίγη καθυστέρηση.

Στα ιεραποστολικά μαθήματα, οι μορμόνοι μου δίδαξαν τα βασικά πιστεύω τους: όταν ο Χριστός ήρθε στη Γη, ίδρυσε την Εκκλησία του, όμως μετά τη Σταύρωσή Του, κάποιοι άνθρωποι σκότωσαν με τη συνδρομή του Σατανά τους ακόλουθούς του. Τότε χάθηκε από την Γη η ιεροσύνη, η εξουσία που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο, για να φέρνει σε πέρας το έργο του. Η αμαρτία κυριάρχησε μέσα στις χριστιανικές εκκλησίες, οδηγώντας στη Μεγάλη Αποστασία. Ο άνθρωπος δεν ήταν πια κοντά στον Θεό.

«Ο Θεός ήξερε ότι θα έρθει η Αποστασία», είπε ο Louis σε ένα από τα μαθήματά μας και μου έδωσε να διαβάσω ένα χωρίο από την Παλαιά Διαθήκη (Αμώς 8:11-12):

«Να, έρχονται ημέρες… και θα στείλω πείνα επάνω στη γη, όχι πείνα ψωμιού ούτε δίψα νερού, αλλά ακρόασης των λόγων του Κυρίου […] Και [οι άνθρωποι] θα περιπλανώνται από θάλασσα σε θάλασσα και θα περιτρέχουν από τον βορρά μέχρι την ανατολή, ζητώντας τον λόγο του Κυρίου. Και δεν θα βρουν».

Όμως οι μορμόνοι πιστεύουν ότι ο Χριστός αγαπά πολύ τους ανθρώπους για να τους εγκαταλείψει και έδωσε στους μορμόνους την αποστολή να βάλουν τέλος στη Μεγάλη Αποστασία επί της Γης, μέσω τουιδρυτή της Εκκλησίας τους Joseph Smith, που έζησε στην Αμερική του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με τους μορμόνους, ο Smith διάβαζε από μικρός το Ευαγγέλιο και ακολουθούσε με πίστη και ευλάβεια το λόγο του Χριστού. Όμως συχνά απογοητευόταν από τις διαφορές μεταξύ των Εκκλησιών και σύντομα κατέληξε σε αδιέξοδο ως προς το ποια Εκκλησία είναι η αληθινή. Μία μέρα διάβασε την παρακάτω γραφή της Βίβλου (Ιακώβου 1:5):

«Αν, όμως κάποιος από εσάς είναι ελλιπής σε σοφία, ας ζητάει από τον Θεό, που δίνει σε όλους πλούσια και χωρίς να ονειδίζει. Και θα του δοθεί».

Και του δόθηκε. Σύμφωνα με τους μορμόνους, το 1820, την ώρα που ο Smith προσευχόταν σε ένα δάσος κοντά στο σπίτι του, ο Επουράνιος Πατέρας εμφανίστηκε με τον Υιό του μπροστά στον 17χρονο νέο. Ο Χριστός είπε στον Smith να μην προσχωρήσει σε καμία εκκλησία γιατί «όλες είναι εσφαλμένες» και γιατί «με πλησιάζουν με τα χείλη τους, όμως η καρδιά τους απέχει μακριά από εμένα». Ο Χριστός έχρησε τον Joseph Smith προφήτη και εκείνος ίδρυσε την Εκκλησία των Μορμόνων. Οι μορμόνοι πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο επιτεύχθηκε η Αποκατάσταση του Ευαγγελίου και οι άνθρωποι μπορούν πια να ακολουθήσουν πλήρως τα λόγια και το πνεύμα του Χριστού. Η Εκκλησία των Μορμόνων είναι για τους ίδιους «η μόνη αληθινή και ζωντανή εκκλησία επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης της Γης» (Δ&Δ 1:30).

Πήρα πολύ σοβαρά τα ιεραποστολικά μαθήματά μου και έπεσα με τα μούτρα στη μελέτη της Αγίας Γραφής, του Βιβλίου του Μόρμον και άλλων θρησκευτικών κειμένων των μορμόνων. Ήταν μία πραγματικά ενδιαφέρουσα διαδικασία, ωστόσο συχνά έβλεπα ότι υπήρχαν αντιφάσεις μεταξύ των θρησκευτικών κειμένων. Αποφάσισα να ρωτήσω τους ιεραποστόλους, ίσως ήξεραν κάτι παραπάνω.

«Έχω μία απορία», τους είπα σε ένα από τα μαθήματα.

«Είμαστε εδώ για να λύσουμε όλες τις απορίες», απάντησε ο Louis.

«Στο Βιβλίο του Μόρμον διάβασα ότι τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να διαπράξουν αμαρτία, γιατί δεν έχουν αμαρτωλή φύση. Όμως στην Αγία Γραφή διάβασα ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή όλοι οι άνθρωποι έχουν αμαρτωλή φύση από τη γέννησή τους. Πώς εξηγείται αυτό;», ρώτησα.

Οι δύο ιεραπόστολοι άρχισαν να ψάχνουν δεξιά και αριστερά στις Γραφές τους, αναζητώντας μία απάντηση.

«Βασικά… θα υπάρχει κάποια ερμηνεία, θα το ρωτήσουμε στην Εκκλησία και σίγουρα κάτι θα έχουν να μας πουν», είπε ο Louis.

«Ναι, ναι, σίγουρα θα υπάρχει κάποια ερμηνεία, ο Θεός δεν πέφτει σε αντιφάσεις», είπε ο John χαμογελώντας, προσπαθώντας να με καθησυχάσει.

Η απορία μου δεν λύθηκε ποτέ. Λίγες ημέρες αργότερα, τους ρώτησα για ένα άλλο σημείο που μου φάνηκε αντιφατικό.

«Στο Βιβλίο του Μόρμον διάβασα ότι η βρώση του απαγορευμένου καρπού από τον Αδάμ και την Εύα ήταν απαραίτητη, ώστε να κάνουν παιδιά και να φέρουν την ευτυχία στην ανθρωπότητα. Αντίθετα, η Αγία Γραφή λέει ότι ήταν μία αμαρτωλή πράξη επανάστασης του Αδάμ απέναντι στο Θεό, που γέμισε τον κόσμο με την αμαρτία και τον θάνατο. Τελικά, ο Αδάμ και η Εύα έπρεπε ή δεν έπρεπε να φάνε τον απαγορευμένο καρπό;», ρώτησα.

«Θα το ψάξουμε και θα σου πούμε τι ακριβώς ισχύει», ήταν η απάντηση. Ούτε αυτή η απορία μου λύθηκε ποτέ.

Στους έξι μήνες που ακολουθούσα τους μορμόνους, κατάλαβα ότι οι αντιφάσεις μεταξύ των κειμένων πίστης τους ήταν ο απόλυτος εφιάλτης τους. Και αυτό όχι μόνο γιατί κάποιες από αυτές ήταν πραγματικά αδύνατον να ερμηνευτούν λογικά, αλλά και γιατί ουσιαστικά αναιρούσαν την αντίληψη των μορμόνων ότι η Αγία Γραφή και το Βιβλίο του Μόρμον είναι αλληλοσυμπληρούμενα κείμενα εμπνευσμένα από τον Θεό. Χωρίς αυτήν την αντίληψη, η θρησκεία των Μορμόνων απλώς καταρρέει. Αντιμετωπίζοντας συχνά τέτοιου είδους αδιέξοδα, οι μορμόνοι είχαν αναπτύξει μία σειρά απαντήσεων, για να βγαίνουν εύκολα από τη δύσκολη θέση. Όταν τους ανέφερες μία αντίφαση για την οποία δεν είχαν κάτι πειστικό να σου πουν, έλεγαν ότι «πρόκειται για πρόβλημα της μετάφρασης», «το νόημα είναι μεταφορικό και όχι κυριολεκτικό», «ο Θεός ξέρει καλύτερα», «ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα καταλάβει όλα με τη λογική». Μία μέρα, όταν έγινα αρκετά επίμονος με μία τέτοια αντίφαση στην εκκλησία, ένας πρεσβύτερος μου είπε λίγο ενοχλημένος: «Αν έχεις πραγματική πίστη, βγάζει νόημα. Αν δεν το πιστεύεις, δεν θα το καταλάβεις ποτέ».

Αν η μελέτη με τους ιεραποστόλους ήταν κοπιαστική, η πρακτική εφαρμογή όσων διδασκόμουν ήταν μία κόλαση. Και αυτό γιατί οι στερήσεις ήταν πολλές.

Σταμάτησα να πίνω τσάι. Αυτό δεν ήταν και τόσο δύσκολο.

Σταμάτησα να βρίζω. Αυτό ήθελε αρκετή προσπάθεια.

Σταμάτησα να πίνω αλκοόλ. Αυτό ήταν πολύ ζόρικο.

Σταμάτησα να βλέπω πορνό και να αυτοϊκανοποιούμαι. Αυτό ήταν πραγματικό βασανιστήριο.

Έπαψα να βγαίνω τα σαββατόβραδα, αφού την Κυριακή σηκωνόμουν στις οκτώ, για να πάω στην εκκλησία. Σαν να μην έφτανε το απάνθρωπο πρωινό ξύπνημα, η Εκκλησία μού είχε απαγορεύσει να πίνω και καφέ. Τα μόνα δύο πράγματα από τα οποία μπορούσα να απέχω εύκολα ήταν ο καπνός και τα ναρκωτικά, αφού ποτέ δεν έκανα χρήση ούτε του ενός, ούτε του άλλου. Όμως τώρα που περνούσα όλες αυτές τις δυσκολίες, σκεπτόμουν να αρχίσω και τα δύο.

Οι δοκιμασίες μού άφησαν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία, κατάλαβα ότι το να προσπαθείς να εφαρμόσεις κατά γράμμα την Αγία Γραφή είναι ανώφελο, αν όχι αστείο. Μία μέρα, ρώτησα τους ιεραποστόλους γιατί ήταν τόσο κακό να πίνω τσάι. Η απάντηση ήταν πως «έτσι λέει ο λόγος του Θεού». Σκέφτηκα ότι με την ίδια λογική θα έπρεπε κάθε μέρα να πετάω πέτρες σε ιερόδουλες και να μην ακουμπώ καμία γυναίκα όταν έχει περίοδο, αφού έτσι λέει η Αγία Γραφή. Προσπαθώντας να εφαρμόσουν την Αγία Γραφή κατά γράμμα, οι μορμόνοι δεν έβλεπαν ότι κάποιοι κανόνες δεν σε έκαναν καλύτερο άνθρωπο, σε έκαναν απλώς να φαίνεσαι αλλόκοτος.

Από την άλλη, κάποιοι από τους θρησκευτικούς κανόνες που εφάρμοσα άλλαξαν πρακτικά την καθημερινότητά μου. Για παράδειγμα, οι μορμόνοι διδάσκουν ότι πρέπει να αφιερώνεις μία ημέρα της εβδομάδας στον Κύριο. Ως εργασιομανής, στην αρχή εφάρμοσα τον κανόνα με μεγάλη δυσκολία, ουσιαστικά μου επέβαλα να μη δουλεύω για να διαβάζω γραφές και να προσεύχομαι. Τελικά κατάλαβα ότι αφού μπορούσα να βρω χρόνο για τον Χριστό, μπορούσα να βρω και για μένα. Επιτέλους, περισσότερος χρόνος για σειρές και τσιλάρισμα στο σπίτι!

Ξημερώνει μία από τις πολλές Κυριακές που πηγαίνω στην εκκλησία. Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου και με το αριστερό μου χέρι ψαχουλεύω πάνω στο κομοδίνο ψάχνοντας το κινητό και προσπαθώντας απεγνωσμένα να κλείσω το ξυπνητήρι.

Καθώς η εντολή «ου ψευδομαρτυρήσεις» ισχύει και για τους μορμόνους, σας ομολογώ ότι το προηγούμενο βράδυ είχα πιει μερικές βότκες. Πονοκέφαλος και εμετός στη λεκάνη της τουαλέτας ήταν η Θεία τιμωρία.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το δέσιμο της γραβάτας ήταν αδύνατο.

«Άσε με να σε βοηθήσω», μου λέει η Αδελφή Antonella, βλέποντάς με να παλεύω με τη μοβ γραβάτα μου. Συνοφρυωμένη, με κοιτάζει περίεργα.

«Είσαι καλά; Δείχνεις λίγο χλομός», με ρωτά στα ελληνικά, με τη ναπολιτάνικη προφορά της.

«Είμαι λίγο κουρασμένος», απαντώ, υποπίπτοντας και στο αμάρτημα της ψευδομαρτυρίας.

Μπαίνω στον ναό. «Όχι, hangover, δεν θα σταθείς εμπόδιο στο ραντεβού μου με τον Θεό», σκέφτομαι και περπατώ όσο πιο φυσιολογικά μπορώ. Κάθομαι στη συνήθη θέση μου. Το κοστούμι είναι πιο άβολο από ποτέ. Πιάνω τον κόμπο της γραβάτας. Η Antonella έχει κάνει καταπληκτική δουλειά. Γνωριστήκαμε μία μέρα στον δρόμο προς την Εκκλησία, όταν για καλή μου τύχη με έβαλε κάτω από την ομπρέλα της σε μία ξαφνική καλοκαιρινή νεροποντή. Ωστόσο δεν τη βλέπω συχνά, αφού οι μορμόνοι φροντίζουν να υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ των ανδρών και των γυναικών στην εκκλησία τους. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι ιεραπόστολοί μου είναι πάντα άνδρες, την ώρα που εκείνη επιτρέπεται να κάνει κατήχηση αποκλειστικά σε γυναίκες. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση, αφού καθόλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, οι μορμόνοι υποστήριζαν ανοιχτά την πολυγαμία ως την απόλυτη έκφραση της θρησκευτικής ελευθερίας, ενώ ο ιδρυτής της Εκκλησίας, Joseph Smith απέκτησε συνολικά 34 συζύγους, στις οποίες μάλιστα έλεγε ότι ένας άγγελος του Κυρίου του έδωσε τη θεϊκή εντολή να γίνει πολυγαμικός. Μάλιστα, σύμφωνα με τη διήγησή του, ο άγγελος προειδοποίησε τον Smith ότι αν δεν ακολουθούσε την εντολή του Θεού, θα τον σκότωνε με το φλεγόμενο ξίφος που κρατούσε. Παρά την παράδοση της πολυγαμίας, σήμερα οι μορμόνοι έχουν περάσει στη συντηρητική αντιμετώπιση των σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών, απορρίπτοντας πλήρως οποιαδήποτε άλλη μορφή σχέσης εκτός γάμου και διδάσκοντας ότι ένας μορμόνος θα σωθεί από τον Θεό μόνο αν παντρευτεί μία άλλη μορμόνη και δεν τον χωρίσει ποτέ.

Δίπλα από το πιάνο, που συνοδεύει τα θρησκευτικά τραγούδια, είναι εντοιχισμένο ένα αναλόγιο που φέρει τρεις καρτέλες, διαφορετικές κάθε φορά, σε κάθε μία από τις οποίες υπάρχει ένας αριθμός. 12, 19, 40, είναι οι σημερινοί. Είναι οι σελίδες του βιβλίου με τους ύμνους που θα τραγουδήσουμε στη λειτουργία. Η αίθουσα γεμίζει με πιστούς. Έλληνες, Βορειοευρωπαίοι, Αμερικάνοι, Λατινοαμερικάνοι, Ρώσοι. Ένας-ένας κάθονται στις καρέκλες, που με ακρίβεια έχουν τοποθετηθεί σε σειρές. Στη μέση του ναού υπάρχει ένας διάδρομος, για την ευκολότερη πρόσβαση των πιστών στο βήμα. Σε μία γωνία, βρίσκονται το ψωμί και το νερό, το σώμα και το αίμα του Χριστού.

VICE Video: Γνωρίστε τον «Ιεραπόστολο» από την Αλαμπάμα που Κάνει Κήρυγμα στο Πεδίον του Άρεως

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Το ρολόι χτυπά 10 και ο ήχος από την κατανυκτική μελωδία του πιάνου καλύπτει τις άναρχες κουβέντες μεταξύ των πιστών. Σύντομα επικρατεί απόλυτη σιωπή. Στο βήμα ανεβαίνει ένα μέλος από το προεδρείο της Εκκλησίας:

«Καλημέρα σας αδελφοί και αδελφές. Σας καλωσορίζουμε στη συγκέντρωση μεταλήψεως. Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου που είσαστε μαζί μας. Θα ξεκινήσουμε με τον ύμνο στη σελίδα 12».

Όλοι οι πιστοί, κρατώντας τα υμνολόγια στα χέρια τους, αρχίζουν να τραγουδούν:

Μετά το τέλος του ύμνου, ένας πιστός σηκώνεται από τη θέση του και περπατά αργά προς το βήμα, για να πει την προσευχή της μετάληψης:

«Αμήν», ακούγεται χορωδιακά από το ποίμνιο.

Μετά από έναν ακόμη ύμνο, δύο μέλη της Εκκλησίας πηγαίνουν πίσω από μία έδρα, όπου έχουν εναποτεθεί το ψωμί και το νερό της μετάληψης. Έχοντας πλήρως απεμπολήσει το αλκοόλ από της ζωή τους, οι Μορμόνοι συμβολίζουν το αίμα του Χριστού με νερό και όχι κρασί.

Πριν τη μετάληψη, ο Νίκος, ένας 18χρονος μαύρος Έλληνας με καταγωγή από τη Νιγηρία, στέκεται όρθιος, κλείνει τα μάτια του και λέει:

Δύο μέλη της Εκκλησίας παίρνουν από έναν ασημένιο δίσκο γεμάτο με μικρά κομμάτια ψωμί και τον περιφέρουν στις δύο πτέρυγες της Εκκλησίας, ο ένας στη δεξιά και ο άλλος στην αριστερή, προσφέροντας το «σώμα του Χριστού» στους πιστούς. Με μία ανάλογη διαδικασία προσφέρεται στους πιστούς το «αίμα του Χριστού» σε ποτηράκια, που μόλις χωρούν μία γουλιά. Σχεδόν κάθε φορά που λάμβανα τη θεία μετάληψη, μία προχωρημένης ηλικίας κυρία μου έκανε παρατήρηση: «Να μασάς το ψωμί πιο αργά, βοηθά στην κατάνυξη, εσείς οι νέοι τα κάνετε όλα γρήγορα». Όσο κι αν προσπαθούσα, η παρατήρηση ερχόταν κάθε Κυριακή.

Η προσευχή δεν μου απέδειξε ότι υπάρχει Θεός. Όμως η σημασία της δεν ήταν αμελητέα. Έγινε για μένα μία στιγμή ηρεμίας μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας. Μου έμαθε να σκέφτομαι ότι δίπλα στα λίγα πράγματα που δεν πηγαίνουν καλά στη ζωή μου, υπάρχουν πολλά περισσότερα που πηγαίνουν θαυμάσια. Μου έμαθε να συνεχίζω, κάθε φορά που τα κάνω σκατά, να κάνω αυτοκριτική και να επικεντρώνομαι σε αυτά που πραγματικά έχουν σημασία για μένα, είτε είναι υλικά, είτε πνευματικά.

Ακολουθώντας τη συμβουλή του John, ζήτησα στις προσευχές μου προς τον Χριστό αφθονία πνευματικών και υλικών αγαθών. Για παράδειγμα, προσευχήθηκα να πάρω αύξηση. Το κόλπο δεν έπιασε, ίσως λόγω της αδύναμης πίστης μου. Όμως εκείνο το βράδυ στο αθηναϊκό μπαρ, υπό τη συνοδεία του «Lazarus» του David Bowie, ζήτησα από τον Χριστό να με φωτίσει στο επόμενο βήμα μου στην Εκκλησία.

Αυτή η προσευχή φαίνεται πως έπιασε.

«Θοδωρή, έρχεσαι στην Εκκλησία, γιατί ο Θεός έχει ένα Σχέδιο Σωτηρίας για σένα», μου λέει ο John σε ένα από τα μαθήματα, καθώς βγάζει από την τσάντα του ένα τρίπτυχο φυλλάδιο. Το παίρνω στα χέρια μου. «Τα βήματά μου προς το βάπτισμα», είναι ο τίτλος του και, ακριβώς από κάτω, απεικονίζεται ο Ιωάννης ο Βαπτιστής καθώς βαπτίζει τον Ιησού στον Ιορδάνη Ποταμό. «Ο Χριστός δίδαξε ότι πρέπει να βαπτιστούμε για την άφεση των αμαρτιών μας», λέει ο Louis παίρνοντας το λόγο από τον συνάδελφό του. «Αν κάποιος δεν βαπτιστεί, δεν μπορεί να εισέλθει στο βασίλειο του Θεού και να σωθεί. Ο Χριστός πρώτος έδωσε το παράδειγμα και βαπτίστηκε».

Μήνες πέρασαν από εκείνα τα λόγια. Μαθήματα. Μελέτη. Προσευχές. Νηστεία. Και τώρα είμαι εδώ, γυμνός σε μία άλλη τουαλέτα, αυτή τη φορά της εκκλησίας, λίγα λεπτά πριν βαπτιστώ. Κοιτάζω το ρολόι μου. 16:13. Απ’ έξω ακούγεται ο ήχος του πιάνου. Δεν παίζει κάποιον «ύμνο» του Bowie, αλλά κάποιον ύμνο του Χριστού. Τα ρούχα μου είναι παρατημένα σε μία γωνία, τσαλακωμένα και με αρκετό ιδρώτα από το περπάτημα κάτω από τον καυτό ήλιο μέχρι το ναό.

Σε μία κρεμάστρα, δίπλα από τα παρατεταγμένα ουρητήρια, κρέμεται ένα πάλλευκο ολόσωμο ρούχο. Το κόψιμό του μου θυμίζει στολή αστροναύτη. Είναι λιτό και στην μπροστινή του πλευρά φέρει ένα φερμουάρ, που ξεκινά από τη μέση και φτάνει μέχρι το λαιμό. Το πιάνω στα χέρια μου. Κατεβάζω το φερμουάρ. Πρώτα βάζω το δεξί μου πόδι, μετά το αριστερό. Ακολουθεί το δεξί χέρι και μετά το αριστερό. Κλείνω το φερμουάρ. Φτιάχνω τον γιακά.

Είμαι έτοιμος για τη βάπτιση.

Περπατώ στον διάδρομο προς τον ναό. Στην είσοδο, με περιμένει ο John. Με ένα νεύμα μου δείχνει να προχωρήσω μπροστά. Κάθομαι σε μία καρέκλα της πρώτης σειράς, ανάμεσα στους δύο ιεραποστόλους.

«Σας παρακαλούμε να κλείσετε να κινητά σας, για να μη διαταραχθεί το πνεύμα της βάπτισης», λέει ένα μέλος της Εκκλησίας.

Το τελετουργικό είναι απλό.

Εναρκτήρια προσευχή.

Θρησκευτικός ύμνος.

Παραβολές από το ευαγγέλιο.

«Βαπτιζόμαστε, γιατί θέλουμε να γίνουμε μέλη της πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού, γιατί μετανοούμε και θέλουμε να κερδίσουμε την αιώνια ζωή», λέει ο Ζώης, επιφορτισμένος με την πρώτη ομιλία.

Μετά το τέλος της ομιλίας, σηκώνομαι και περπατώ με τον John μέχρι την κολυμπήθρα. Μοιάζει με μικρή πισίνα. Με αργό βήμα, κατεβαίνουμε τα σκαλιά. Το νερό, παγωμένο, φτάνει μέχρι τη μέση μου. Το αριστερό του χέρι πιάνει σφιχτά τον δεξιό μου καρπό και το αριστερό μου χέρι πιάνει σφιχτά τον αριστερό του καρπό.

Σηκώνοντας το δεξί χέρι του στο ύψος του ώμου του, ο ιεραπόστολος λέει:

«Έχοντας την εξουσία από τον Ιησού Χριστό, σε βαπτίζω στο όνομα του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

Ο John με τραβάει προς τα πίσω και με βυθίζει πλήρως. Η φιγούρα του ιεραποστόλου και των υπόλοιπων πιστών που βρίσκονται γύρω από την κολυμπήθρα θολώνει την ώρα που το νερό στροβιλίζει μπροστά στα μάτια μου. Οι φυσαλίδες του αέρα πασχίζουν να βγουν έξω από το νερό, όπως η νέα ζωή μου πασχίζει να γεννηθεί μακριά από την αμαρτία.

Βαπτίζομαι όπως ο Χριστός στον Ιορδάνη Ποταμό, όπως ο Ήλαμ, ο βιβλικός Νεφίτης πρώτος πίστεψε και βαπτίστηκε στα νερά του Μόρμον:

Σηκώνομαι βίαια από το νερό, προσπαθώντας να πάρω ανάσα. Οι παρευρισκόμενοι κοιτούν ο ένας τον άλλον, για να βεβαιωθούν ότι βυθίστηκα πλήρως στο νερό. Αν αυτό δεν γίνει, η διαδικασία πρέπει να επαναληφθεί.

Τώρα είμαι όμοιος με τον Χριστό όχι μόνο στο θάνατο, αλλά και στην αιώνια ζωή που θα έρθει μετά την ανάσταση των νεκρών.

Το βάπτισμα επισφραγίζεται με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Μία καρέκλα τοποθετείται στο κέντρο του ναού, με φορά αντίθετη προς τα υπόλοιπα καθίσματα. Κάθομαι και βλέπω μπροστά μου τους πιστούς. Ιερείς στέκονται όρθιοι γύρω μου, εναποθέτοντας το δεξί τους χέρι πάνω στο κεφάλι μου.

Ένας από αυτούς λέει: «Σε επικυρώνω ως μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Λάβε το Άγιο Πνεύμα. Έχε τη δύναμη να υπομείνεις μέχρι τέλους τις δυσκολίες της ζωής. Έχε τη δύναμη να συντρίψεις τον Σατανά και να μείνεις κοντά στον Χριστό».

Όταν ένας μορμόνος βαπτιστεί, γίνεται άγιος και ιερέας μέσω της απονομής της Ααρωνικής Ιεροσύνης, της εξουσίας που προσφέρει ο Θεός στους ανθρώπους για να πραγματοποιούν τελετές, όπως είναι η βάφτιση, και να υλοποιούν το σχέδιό του στη Γη. Ένα πρωινό Κυριακής ήρθε η σειρά μου να λάβω την ιεροσύνη. Ακουμπώντας το χέρι του πάνω στο κεφάλι μου, ένας ιεραπόστολος είπε:

«Διάβασα κάποια κείμενα σχετικά με περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης από ιερείς της Εκκλησίας», είπα σε ένα από τα μαθήματα που πάντα ακολουθούσαν ανάμεσα στους πιστούς μετά τη θεία λειτουργία.

«Ας το αφήσουμε αυτό, ο Θεός ξέρει καλύτερα και έχει ένα σχέδιο σωτηρίας για όλους», ήταν η απάντηση που έλαβα.

Στην Εκκλησία δεν συζητούσαμε ποτέ για κάποια θέματα που θεωρούνταν ταμπού. Δεν μιλούσαμε για την άποψη που έχει εκφράσει η Εκκλησία ότι «η ομοφυλοφιλία παραβιάζει το σχέδιο του Κυρίου για την πρόοδο του ανθρώπου, εξευτελίζει όσους εμπλέκονται [και] είναι εξίσου αμαρτωλή με την συνουσία εκτός γάμου» ή τη θέση ότι «ο αυνανισμός θα σε κάνει γκέι». Δεν συζητούσαμε ποτέ δηλώσεις ομοφυλόφιλων πρώην μορμόνων, όπως του Richard Teerlink, που όταν αποκάλυψε ότι ερωτεύτηκε έναν άλλον ιεραπόστολο, ο ιερέας του είπε ότι «σε δοκιμάζει ο διάβολος και από εκεί προέρχονται τα ομοφυλοφιλικά συναισθήματά σου, η σωτηρία σου εξαρτάται από την ικανότητά σου να αντιμετωπίσεις αυτή τη δοκιμασία, αν δεν το καταφέρεις, δεν θα υπάρξει σωτηρία». Δεν συζητούσαμε για την επίσημη ιστοσελίδα της Εκκλησίας Μορμόνοι και Γκέι, στόχος της οποίας είναι να βοηθήσει γκέι μορμόνους να μείνουν μακριά από ομοφυλοφιλικές σχέσεις και να διατηρήσουν την πίστη τους, αφού «οι σεξουαλικές σχέσεις είναι κατάλληλες μόνο μεταξύ ενός άνδρα και μίας γυναίκας που είναι νόμιμα παντρεμένοι ως σύζυγοι» και «οποιαδήποτε άλλη σχέση, συμπεριλαμβανομένων εκείνων μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου, είναι αμαρτωλή και υποσκάπτει τον θεϊκά πλασμένο θεσμό της οικογένειας».

Ακολούθησα τους μορμόνους στην Αθήνα για έξι μήνες, μελετώντας καθημερινά τις γραφές τους και συμμετέχοντας σε όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις τους. Σίγουρα, δεν με έπεισαν ότι υπάρχει θεός. Και αυτό γιατί οι μορμόνοι μου έλεγαν πάντα να ζητήσω από τον Θεό να μου δώσει σημάδια ότι υπάρχει, κάτι που ήταν σόφισμα, ένας κύκλος αυταπόδειξης που θεωρούσε δεδομένο αυτό που ήθελα να αποδείξω ως αλήθεια. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι η πίστη των μορμόνων δεν είναι αληθινή. Πράγματι, μου έκανε εντύπωση η αφοσίωσή κάποιων ανθρώπων στο να ακολουθούν το λόγο του Θεού τους και το αίσθημα της οικογένειας που είχαν αναπτύξει γύρω από την εκκλησία τους και τα μέλη της.

Αν και δεν πίστεψα στο θρησκευτικό σύστημα των μορμόνων, η εξάμηνη εμπειρία μου, μου έδωσε ένα θετικό μάθημα, όταν αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα και να ακολουθήσω τον λόγο του Θεού, είτε υπάρχει, είτε δεν υπάρχει.Προσπάθησα να γίνω πιο ευγενικός προς τους άλλους, να λέω ευχαριστώ για κάθε μικρό που δινόταν, να λέω την αλήθεια, να μην κακολογώ, να προσφέρω τη βοήθεια που μπορώ. Τις Κυριακές μετά την Εκκλησία, άρχισα να μαγειρεύω φαγητό όχι μόνο για μένα, αλλά και για έναν άστεγο που έμενε σε ένα πεζοδρόμιο κοντά στο σπίτι μου. Αν και στην αρχή όλα αυτά τα έκανα αυτοματοποιημένα, «απλώς για να τα κάνω», σταδιακά ανακάλυψα αυτό που ουσιαστικά είπε ο A. J. Jacobs, ο συγγραφέας του βιβλίου The Year of Living Biblically (Ο Χρόνος που Έζησα Βιβλικά): αλλάζοντας τη συμπεριφορά μου, κατάφερα να αλλάξω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Προσέφερα φαγητό σε έναν άστεγο και κατάλαβα τη σημασία της προσφοράς. Προσπάθησα να φέρομαι πιο ευγενικά και τελικά έγινα πιο ευγενικός. Συχνά λέγεται ότι αλλάζεις τη σκέψη σου και μετά αλλάζεις τη συμπεριφορά σου. Από την εμπειρία μου, κάτι που αργότερα διάβασα ότι επιβεβαιώνει η γνωστική ψυχολογία, κατάλαβα ότι ισχύει το αντίστροφο: αλλάζεις τη συμπεριφορά σου και μετά αλλάζεις τη σκέψη σου. Και για να το κάνεις αυτό, δεν χρειάζεται να υπάρχει ο Χριστός.

Το παραπάνω ουσιαστικό μάθημα συνδυάστηκε με τη διαπίστωση ότι οι μορμόνοι, όπως και οι πιστοί πολλών άλλων θρησκευτικών ρευμάτων, τείνουν να υπερβάλλουν στην εκδήλωση της πίστης τους, κάτι που συχνά τους κάνει να φαίνονται εκτός τόπου και χρόνου, οδηγώντας τους στην κοινωνική απομόνωση. Μία μέρα, όταν πρότεινα στους ιεραποστόλους να έρθουν να δούμε ταινία σπίτι μου, μου είπαν ότι απαγορεύεται από την Εκκλησία να δουν οποιοδήποτε πρόγραμμα που δεν είναι παραγωγή των μορμόνων ή παιδικά της Disney, αφού όλες οι άλλες ταινίες θεωρούνταν ακατάλληλες για την ιεραποστολή τους. Τέτοιες ακρότητες είχαν ως αποτέλεσμα οι μορμόνοι να μην μπορούν να επικοινωνήσουν εύκολα με τον «εγκόσμιο κόσμο», καταλήγοντας στο να κάνουν παρέα μόνοι τους και να ιδρυματοποιούνται. Αυτό επηρέαζε βαθιά την ψυχολογία τους αρνητικά. Όταν ο John μου έδωσε να διαβάσω το ημερολόγιό του, έπεσα πάνω στα εξής λόγια: «Περάσαμε όλη τη μέρα μας έξω, προσπαθώντας να βρούμε ανθρώπους… Τίποτα. Δεν έχω πραγματικά ιδέα τι να κάνω. Έχουμε προσπαθήσει τόσο σκληρά σε όλη την ιεραποστολή μας και δεν έχω δει κανένα αποτέλεσμα. Δεν ξέρω τι κάνω λάθος, όμως νιώθω ότι δεν έχω βοηθήσει κανέναν. Δεν βλέπω πουθενά αποτέλεσμα σε αυτό που κάνω. Θέλω τόσο πολύ να βοηθήσω».

VICE Video: Η Εκκλησία που Έχει Κηρύξει Πόλεμο στο Πορνό

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Σε ένα από τα τελευταία μαθήματα, ζήτησα από τους ιεραποστόλους να μιλήσουμε για ένα εδάφιο από το Βιβλίο του Μόρμον, που αναφέρει ότι το μαύρο δέρμα στους ανθρώπους είναι σημάδι της θεϊκής κατάρας: «Έτσι, ο λόγος του Κυρίου εκπληρώθηκε, αυτός που μου είχε πει, όταν είπε ότι: εφόσον δεν ακούνε τα λόγια σου, θα αποκοπούν από την παρουσία του Κυρίου. Και δείτε, αποκόπηκαν από την παρουσία του. Και είχε κάνει την κατάρα να πέσει επάνω τους, μία οδυνηρή κατάρα, εξαιτίας της ανομίας τους. Γιατί είχαν σκληρύνει την καρδιά τους εναντίον του, ώστε είχαν γίνει σαν στουρναρόπετρα. Οπότε, καθώς ήταν λευκοί, και εξαιρετικά όμορφοι και θελκτικοί, για να μην είναι δελεαστικοί για το λαό μου, ο Κύριος ο Θεός έκανε να πέσει επάνω τους δέρμα σκούρο».

«Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι οι λευκοί θεωρούνται ανώτεροι από τους μαύρους και μου φαίνεται ρατσιστικό», είπα στους ιεραποστόλους. Εκείνοι άνοιξαν τα βιβλία τους και διάβασαν το σχετικό εδάφιο.

«Θα υπάρχει κάποια ερμηνεία», μου απάντησε διστακτικά ο ένας από αυτούς.

«Ίσως θα ήταν καλύτερα να μην υπάρχει», απάντησα.

Ακολουθήστε τον Θοδωρή Χονδρόγιαννο στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Κωνσταντή, τι θα Έκανες αν Είχες Πατέρα ΜΑΤατζή;

Νεοναζί και Καλόγριες στη «Μεγαλύτερη Νεοναζιστική Πορεία» της Ευρώπης

Προσπάθησα να Μην Κάνω Καθόλου Σκουπίδια για μία Εβδομάδα στην Αθήνα