Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE Alps.

Το Βερολίνο έχει τη φήμη ότι είναι μια από τις πλέον φιλικές προς τους γκέι πόλεις του κόσμου, αλλά αυτός ο κόσμος ο γνωστός για την ανεκτικότητά του και το ανοιχτό πνεύμα δεν είναι κάτι που νιώθουν όλοι οι πολίτες του. Ιδιαιτέρως εκείνοι που έχουν ανατραφεί από υπερσυντηρητικές μουσουλμανικές οικογένειες. Μια πραγματικότητα που ο Γερμανο-Λιβανέζος έφηβος Nasser El-Ahmad τη γνωρίζει πάρα πολύ καλά.

Αφού αποκάλυψαν το μυστικό του κάποιοι φίλοι από το σχολείο, η οικογένεια του Nasser γρήγορα τον προειδοποίησε ότι «θα καιγόταν στην κόλαση όπως και οι υπόλοιποι γκέι». Ο πατέρας του τον μαστίγωσε, λέγοντας ότι θα του κόψει το λαρύγγι, ενώ ο θείος του τον βούτηξε σε βενζίνη και προσποιήθηκε ότι θα του έβαζε φωτιά.

Όπως ήταν αναμενόμενο, όλα αυτά οδήγησαν τον Nasser να το σκάσει από το σπίτι, και να βρει καταφύγιο στη γκέι κοινότητα του Βερολίνου. Άμεσα ενεπλάκησαν οι υπηρεσίες προστασίας παιδιών που ανακάλεσαν τα γονεϊκά δικαιώματα των γονιών του. Επίσης εξέδωσαν ταξιδιωτική απαγόρευση, έτσι ώστε να μην μπορούν να τον στείλουν στο Λίβανο για «θεραπεία», αναγκαστικό γάμο ή –στη χειρότερη περίπτωση-να πέσει θύμα εγκλήματος τιμής όπως είχε απειλήσει να κάνει η οικογένειά του.

Η ταξιδιωτική απαγόρευση έδωσε στον Nasser κάποιο βαθμό ασφαλείας αλλά ήταν μόλις 15 ετών και -όπως σε όλους τους υπόλοιπους έφηβους- άρχισε να του λείπει η μαμά του. Σε μια στιγμή αδυναμίας, σήκωσε το τηλέφωνο και την κάλεσε.

Η μητέρα του, την οποία θεωρούσε ως «την καλύτερη του φίλη» έκλαψε στο τηλέφωνο λέγοντάς του πόσο της έλειπε και παρακαλώντας τον να έρθει σπίτι. Όντας νέος και αφελής, αγνόησε τη συμβουλή των αρχών και αποφάσισε να το κάνει.

Φθάνοντας στο σπίτι των γονιών του, τον Nasser περίμεναν αρκετοί συγγενείς του. Του ζήτησαν να καθίσει για να κουβεντιάσουν και του προσέφεραν ένα αναψυκτικό.

Το επόμενο που θυμάται ο Nasser ήταν ότι βρέθηκε κρυμμένος κάτω από μια κουβέρτα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του πατέρα του. Στην κόκα κόλα που του είχαν προσφέρει είχαν ρίξει υπνωτικά χάπια. Ο πατέρας του και δυο από τους θείους του τον είχαν απαγάγει και τον πήγαιναν στο Λίβανο όπου είχαν κανονίσει γάμο ελπίζοντας ότι «θα του θεραπεύσει την ομοφυλοφιλία του». Στα μισά του δρόμου, άλλαξαν γνώμη και αποφάσισαν να τον σκοτώσουν.

Η Ιντερπόλ τον είχε ήδη ανακηρύξει αγνοούμενο σε όλη την Ευρώπη, όμως παρόλα αυτά οι απαγωγείς του με κάποιο τρόπο κατάφεραν να τον περάσουν από πολλές χώρες. Δεν ήταν παρά στα ρουμανο-βουλγαρικά σύνορα που τον βρήκαν οι τελωνειακοί σώζοντάς του τελικά τη ζωή. Όλως περιέργως, η οικογένειά του δεν συνελήφθη, αλλά τους άφησαν να φύγουν.

Ο Nasser επέστρεψε στο Βερολίνο λίγες μέρες αργότερα. Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, αλλά γνώριζε ότι έπρεπε να πάει την οικογένειά του στα δικαστήρια. Ο δικηγόρος του τον συμβούλευσε να υποβάλει μήνυση για παράνομη κράτηση και απαγωγή παιδιού-δυστυχώς δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για εκείνον για να προχωρήσει με τις κατηγορίες κακοποίησης.

Οι κατηγορούμενοι δεν εμφανίστηκαν ποτέ στη δίκη οπότε η υπόθεση είχε ολοκληρωθεί σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά. Οι τρεις άνδρες καταδικάστηκαν σε ένα εντελώς παράλογο ημερήσιο πρόστιμο ύψους 13,8 ευρώ για 90 μέρες. Αυτό σημαίνει περίπου 1.242 ευρώ ανά κεφαλή, δηλαδή όσο πρόστιμο πληρώνει κάποιος που κάνει μικροκλοπές. Ο δικαστής προσέφερε στον Nasser επανεκδίκαση της υπόθεσης, αλλά γνωρίζοντας ότι δεν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα, αρνήθηκε.

Μπορεί το δικαστικό σύστημα να απογοήτευσε το νεαρό άνδρα αλλά δεν τσάκισε το ηθικό του. Σήμερα είναι ακτιβιστής που μάχεται για τα πολιτικά δικαιώματα, ο οποίος περνάει τον καιρό του διοργανώνοντας πορείες για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων μέσω της Neukölln, της γειτονιάς όπου μεγάλωσε. Βέβαια, δέχεται απειλές θανάτου, αλλά πλέον σε αυτή τη φάση έχει συνηθίσει να τις ακούει.

Οι διαδηλώσεις περνούν από τα πιο συντηρητικά τζαμιά της περιοχής, καθώς επίσης και το σπίτι των γονιών του. Σε περισσότερες από μια περιπτώσεις ο Nasser βρέθηκε να φωνάζει «έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα» ενώ κοιτούσε κατευθείαν στα μάτια τον πατέρα του-η μόνη επαφή που έχει εκ τότε με την οικογένειά του.

Η ιστορία του Nasser γίνεται βιβλίο και ταινία. Είναι λυπηρό που το λέω, αλλά η ιστορία του απέχει πολύ από το να είναι ασυνήθιστη.