Μια Νοσταλγική Ματιά στη Βραδινή Ρουτίνα των Στρίπερ του Μαϊάμι

Φωτογραφίες των στρίπερ του Μαϊάμι, το 2002.

Κείμενο Jill Freedman, Κείμενο: Elizabeth Renstrom

30.7.16

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Η Jill Freedman είναι μια απίστευτα επιτυχημένη καλλιτέχνιδα και image maker. Η καριέρα της διήρκησε πέντε δεκαετίες και εκείνη την περίοδο έφτιαξε όνομα μέσω των βραβευμένων φωτογραφιών που έβγαζε στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Ξεκίνησε να δουλεύει αυθόρμητα τη δεκαετία του '60 με μια δανεική φωτογραφική μηχανή και από τότε έχει δημιουργήσει πολλές εμβληματικές εικόνες.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Γνώριζα περισσότερο τις εκπληκτικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες της με αστυνομικούς, πυροσβέστες και στιγμιότυπα της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του '70, οπότε εξεπλάγην όταν έλαβα ένα email της με τίτλο «Οι στρίπερ του Μαϊάμι 2002». Ωστόσο, επειδή είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί της κάνα δυο φορές και να επισκεφτώ το διαμέρισμα και το αρχείο της, συνειδητοποίησα πως διαθέτει το ίδιο περιπετειώδες πνεύμα σε κάθε δουλειά της.

Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece

Ακολουθεί η δήλωση που δημοσίευσε η καλλιτέχνιδα μαζί με αυτές τις φωτογραφίες.

Τίποτα δεν λέει έρωτας όσο ένα ωραίο δώρο και παρότι τα γλυκά και τα λουλούδια είναι καλά τίποτα δεν κάνει τα βέλη του Έρωτα να τρέμουν όσο ένα σετ εκπληκτικά εσώρουχα. Από αυτά που τα φοράς για να τα βγάλεις. Εάν ο έρωτας είναι φευγαλέος και εφήμερος, είναι καλύτερο να κρατάμε το όνειρο ζωντανό. Βάλτε όσο περισσότερο σατέν και δαντέλα ανάμεσα στο δέρμα σας και τη γυμνή αλήθεια είναι καλόγουστα εφικτό.

Αναζητώντας το ακατάλληλα εφικτό και τον ρομαντισμό σε αυτό, εξέτασα αυτό που οι στρίπερ δεν φορούν. Άλλωστε, ποιος ξέρει καλύτερα από τους στρίπερ τι σημαίνει να τσιτσιδώνεσαι; Αλίμονο, όμως, αυτό δεν είναι πια στριπτίζ˙ δεν προσπαθούν να σε διεγείρουν με πέπλα, φυσαλίδες και μπαλόνια. Βγαίνουν στη σκηνή ήδη απογυμνωμένοι από κάθε ψευδαίσθηση και δεν αφήνουν τίποτα στη φαντασία. Πού είναι η μαγεία; Σήμερα οι στρίπερ μοιάζουν σαν όλους τους άλλους που τριγυρίζουν με τα εσώρουχα, με τη διαφορά ότι τα τακούνια τους είναι ψηλότερα και τα κορμιά τους γυμνασμένα. Και πληρώνονται για να γυμνάζονται. - Jill Freedman, Δεκέμβριος 2002 – Miami Beach, Florida.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Μίλησε στο VICE για τη διαδικασία που ακολούθησε όταν πραγματοποίησε αυτό το πρότζεκτ.

VICE: Είσαι παραγωγική φωτογράφος. Πώς διεισδύεις χωρίς να γίνεσαι αδιάκριτη;
Jill Freedman: Μερικές φορές είμαι αόρατη και κάποιες άλλες όχι. Δεν αμφισβητώ τη μαγεία.

Τι σε οδήγησε να φωτογραφίσεις αυτούς τους στρίπερ και πώς μπήκες στον κόσμο τους;
Είδα μια γυναίκα που φορούσε γελοία παπούτσια, σαν αυτά που φοράνε οι στρίπερ, να στέκεται σε μια πόρτα. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως ήθελα να φωτογραφίσω στρίπερ.

Πώς επιλέγεις το θέμα στο οποίο θα εστιάσεις;
Με επιλέγει εκείνο.

Είσαι πολύ γνωστή για τη δουλειά σου στη Νέα Υόρκη. Προτιμάς να φωτογραφίζεις μέρη εκτός της πόλης, όπως έκανες σε αυτή την περίπτωση;
Μου αρέσει να ταξιδεύω και να βγάζω φωτογραφίες. Οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι – οι περισσότεροι είναι τρελοί. Έχει πλάκα να απαθανατίζεις τρελές στιγμές.

Μιλώντας μαζί σου αρκετές φορές έμαθα πολλά για τη ζωή σου και τις περιπέτειές σου, αλλά θα μου άρεσε να μάθω περισσότερα για το τι θέλεις να φωτογραφίζεις σήμερα σε σύγκριση με όταν ξεκίνησες.
Ξεκίνησα να φωτογραφίζω ανθρώπους και θέλω ακόμη να φωτογραφίζω ανθρώπους. Για μένα, το σημαντικό είναι να φωτογραφίζω στιγμές και να τις μοιράζομαι.

Αυτό το υλικό δεν είναι δημοσιευμένο. Επίσης, έχεις αναφέρει σε προηγούμενες συζητήσεις μας πως το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς σου παραμένει αδημοσίευτο και εκπλήσσομαι. Πιστεύω πως σήμερα οι καλλιτέχνες χρειάζονται άμεση αποδοχή ή έκθεση της δουλειάς τους, αλλά εσύ φωτογραφίζεις από ανάγκη. Ήσουν πάντα έτσι;
Ναι, αισθάνομαι την ίδια ανάγκη που έχει η αράχνη που υφαίνει τον ιστό της. Είμαι χαρούμενη όταν βγάζω φωτογραφίες, έχει πλάκα να χάνεσαι στους δρόμους.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ