Ένα Γεύμα με Μπόλικο Βοδινό Αίμα Ήταν Αρκετό για να Σπάσω 15 Χρόνια Αυστηρής Χορτοφαγίας

Μια μέρα, όταν ήμουν εννέα ετών, αποφάσισα να αφήσω ανέγγιχτο το κομμάτι κοτόπουλου που είχα στο πιάτο μου. Εκείνη τη δεδομένη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι εάν πραγματικά αγαπούσα τα ζώα και πίστευα ότι ήταν φίλοι μου, έπρεπε να σταματήσω να τα τρώω. Οπότε δεσμεύτηκα –από εκείνη την ημέρα και μετά μποϊκοτάρισα οτιδήποτε προσπαθούσαν να με ταΐσουν οι γονείς μου που περιείχε κρέας ή ψάρι. Με τα χρόνια βρήκα και άλλους, πιο περίπλοκους λόγους για να απέχω από το κρέας, έτσι είμαι χορτοφάγος και εν μέρει βίγκαν τα τελευταία 15 χρόνια.

Αυτό άλλαξε όταν γνώρισα την Laura Schälchli. Η Laura είναι μια 34χρονη ειδικός στο φαγητό, η οποία έχει επενδύσει τη μισή ζωή της στα πολιτικά και ηθικά ερωτήματα που προκύπτουν από τον τρόπο που τρώμε. Σπούδαζε Design Management και εργαζόταν ως σερβιτόρα μερικής απασχόλησης όταν ανέπτυξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην κουλτούρα του φαγητού. Σπούδασε το αντικείμενο στο Πανεπιστήμιο Γαστρονομικών Επιστημών (UNISG) στην περιοχή του Πιεμόντε στην Ιταλία. Η σχολή εστιάζει στη σχέση ανάμεσα στη διατροφή και τον πολιτισμό και ιδρύθηκε από τον Carlo Petrini –που επίσης συνέλαβε την ιδέα για το Slow Food Movement (Κίνημα Βραδυφαγίας).

Αφού τελείωσε το UNISG, έγινε πρόεδρος στο Slow Food Youth Switzerland και ξεκίνησε αρκετά pop-up εστιατόρια. Παράλληλα, δίνει τακτικά διαλέξεις και κάνει workshops για το πώς μπορούμε να διευρύνουμε τις διατροφικές μας συνήθειες – κάπως έτσι ήρθα σε επαφή μαζί της. Λίγα λεπτά μετά το πρώτο τηλεφώνημά μας, η Laura γρήγορα έκανε θρύψαλα το οικοδόμημα των πεποιθήσεών μου.

«Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πώς οποιοσδήποτε μπορεί να είναι αυστηρά χορτοφάγος ή οποιουδήποτε είδους συνειδητός καταναλωτής τροφής ενώ εξακολουθεί να αγοράζει σοκολάτα και μπανάνες» είπε. «Όλοι γνωρίζουν πως οι συνθήκες στις φάρμες μπανανόδεντρων και κακαόδεντρων είναι απάνθρωπες για τους εργαζομένους». Είναι αλήθεια –γνωρίζω ότι είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις μια σοκολάτα που δεν σχετίζεται με παιδική εργασία και σκλαβιά και ξέρω ότι οι εργαζόμενοι στη συγκομιδή και τη διακίνηση της μπανάνας εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες. Όπως έγραψε η food writer Joanna Blythman, στην εφημερίδα The Guardian: «Οι εργάτες στις μπανανοφυτείες γενικά ζουν είτε σε αξιοθρήνητες παραγκουπόλεις στην περιοχή που δουλεύουν ή τους μεταφέρουν εκεί με λεωφορεία από μεγάλες αποστάσεις για να εργαστούν υπό δύσκολες συνθήκες. Πληρώνονται με το κομμάτι και πρέπει να δουλέψουν πολύ σκληρά για να πάρουν έναν αξιοπρεπή μισθό». Στο μεταξύ, η τιμή που πληρώνεις για ένα ωραίο, ντόπιο βρετανικό μήλο ή αχλάδι είναι σε πολλά σουπερμάρκετ περίπου διπλάσια από την τιμή μιας μπανάνας που εισάγεται από την άλλη άκρη του κόσμου.

Γνωρίζοντας το αυτό, θα ήταν πολύ πιο δίκαιο και πιο βιώσιμο εάν σποραδικά έτρωγα ένα κομμάτι βιολογικού κρέατος από ντόπια αγελάδα, αντί για όλες τις μπανάνες και τις σοκολάτες που καταβρόχθισα τα τελευταία 15 χρόνια.

Η Laura πιστεύει ότι οι άνθρωποι που τρώνε κρέας θα έπρεπε να τρώνε ολόκληρο το ζώο, συμπεριλαμβανομένου του αίματός του. Οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούν αίμα στα πιάτα τους εδώ και χρόνια, αλλά ενώ μπορείς να βρεις χοιρινό λουκάνικο φτιαγμένο με το αίμα του στη Μεγάλη Βρετανία, έχει γίνει εξωφρενικά λιγότερο δημοφιλές τα τελευταία χρόνια. Στα μαθήματα που η Laura διδάσκει στη Ζυρίχη ανά 15νθήμερο, δίνει διαλέξεις για τη γευσιγνωσία του κρασιού ή τη σούπα miso, αλλά κάνει επίσης και workshops για το μαγείρεμα με αίμα. Τηλεφωνικά μου λέει ότι πιστεύει πως είναι καιρός για μια επίμονη χορτοφάγο όπως εγώ να ξανασκεφτώ γιατί τρώω ότι τρώω. Και αφού έχασα το τελευταίο workshop της, με προσκαλεί στο σπίτι της στη Ζυρίχη για να ετοιμάσουμε μαζί μια από τις ματωμένες συνταγές της.

Το αίμα που η Laura και εγώ μαγειρεύουμε είναι ντόπιο – η Laura αγοράζει το αίμα της από την αγαπημένη της φάρμα, λίγο έξω από τη Ζυρίχη. Ανήκει στους Claudia και Nils Müller, που αναισθητοποιούν και σφάζουν τα ζώα τους επί τόπου στο βοσκοτόπι. Έτσι, αντί να μεταφέρονται μέχρι το σφαγείο και να στρεσάρονται για αρκετές ώρες από την μετακίνηση, τα βοοειδή σφάζονται σε οικείο περιβάλλον. Ο Nils και η Claudia ήταν οι πρώτοι γεωργοί στην Ελβετία που πήραν άδεια για αυτό το είδος σφαγής, τον Μάιο του 2016.

Κάπως έτσι καταλήγουμε στο σπίτι της Laura με ένα μπουκάλι ζεστό αίμα που μόλις πριν από λίγες ώρες παλλόταν μέσα στις φλέβες ενός ευτυχισμένου και ανυποψίαστου βοδιού δύο ετών. Η Laura ανοίγει το μπουκάλι και δοκιμάζει το κόκκινο υγρό, που μοιάζει πολύ με χυμό παντζαριού. Μια στιγμή αργότερα, δοκιμάζω να βάλω και εγώ στο στόμα μου ένα κουταλάκι αίματος και αμέσως με κυριεύει η αηδία. Αυτό δεν είναι χυμός παντζαριού αλλά αίμα. Ξέρω τι γεύση έχει το αίμα μου (δεν είμαι τόσο ακτιβίστρια ώστε να μην γλείψω το αίμα από τα πολύπαθα πετσάκια στα δάχτυλά μου) αλλά αυτό σίγουρα δεν έχει παρόμοια γεύση. Είναι από ένα ζώο. Η γεύση του δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.

Η Laura εξηγεί ότι η σφαγή ενός γουρουνιού δίνει 2,5 λίτρα αίμα, ενώ ένας νεαρός ταύρος, ακόμη και ευνουχισμένος σαν τον δικό μου, έχει 4,5 λίτρα αίμα. Αυτό συνήθως καταλήγει σε ζωοτροφές και φαρμακευτικά προϊόντα αλλά θα μπορούσες να το χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις και ραβιόλια, κάτι το οποίο συμφωνούμε να κάνουμε με την Laura.

Θα τα φτιάξουμε με Vin Cuit – ζεστό ελβετικό κρασί. Η συνταγή είναι η εκδοχή της Laura για το παραδοσιακό πιάτο μεVin Cuit και κρεμμύδια. Το πρώτο πράγμα που η Laura μου ζητάει να κάνω είναι να ζυμώσω τη ζύμη, κάτι που με ανακουφίζει. Ζυμώνω μαζί το αλεύρι, τον κρόκο του αυγού και το λάδι, μέχρι να γίνουν ζύμη. Καθώς προσθέτω λίγο αίμα, η ζύμη παίρνει μια φωτεινή, φούξια απόχρωση. Παρόλα αυτά το βρίσκω εύκολο να ξεχάσω ότι δουλεύω με ένα σωματικό υγρό που πριν από λίγες ώρες κρατούσε ζωντανό ένα ζώο.

Ένα από τα εργαστήρια που διδάσκει η Laura είναι αποκλειστικά για παιδιά. «Βλέπω συχνά παιδιά που φοβούνται να ακουμπήσουν το φαγητό, κάτι που με σοκάρει» λέει. «Όταν πρέπει να μεταφέρουν μερικά κομματάκια φρούτου από την επιφάνεια κοπής σε ένα μπολ, πολλά παιδιά στο εργαστήριό μου χρησιμοποιούν μαχαιροπίρουνα αντί για τα χέρια τους». Σύμφωνα με τη Laura, αυτό δείχνει ότι έχουμε ανατραφεί να κρατάμε απόσταση από την τροφή μας –ειδικά όταν σκέφτεσαι ότι στα παιδιά γενικά αρέσει να ακουμπάνε οτιδήποτε πέφτει στα χέρια τους.

Το αίμα έχει χαμηλό σημείο βρασμού, οπότε πρέπει να το ζεστάνεις προσεκτικά, σε χαμηλή θερμοκρασία. Το αίμα σιγά-σιγά γίνεται πιο παχύρευστο και ενώ το ανακατεύω δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το ζώο που έδωσε τη ζωή του για τα ραβιόλια μου.

Παράλληλα, η Laura έβαλε τη ζύμη στο μηχάνημα παρασκευής ζυμαρικών και είναι έτοιμη να γεμίσει τα ραβιόλια. Προετοιμάζει επίσης μια γέμιση με τυρί ρικότα που έχει ανακατέψει με αίμα. Αυτό σίγουρα θα με βοηθήσει να φάω τα ραβιόλια χωρίς να σκέφτομαι πάρα πολύ τον θάνατο και τον τρόμο. Τελικά, βουτάει τα ραβιόλια στο αλάτι και τα ψήνει με σάλτσα φασκόμηλου.

Μέχρι να καθίσουμε για δείπνο με την Laura και τον φωτογράφο Raphael Erhart πείνασα αρκετά. Η Laura με κοιτάει ερωτηματικά ενώ τρώω την πρώτη μου μπουκιά ματωμένα ραβιόλια. Δεν μπορώ να γευτώ τίποτα περίεργο –δεν έχει μεταλλική γεύση όπως με είχε προειδοποιήσει η Laura. Η εικόνα ενός ανυποψίαστου νεαρού βοδιού με τα πιο γλυκά μάτια στον κόσμο τριγυρνάει στο κεφάλι μου αλλά δεν με ενοχλεί και πολύ. Ο Raphael είναι προφανές ότι παλεύει περισσότερο από μένα με την ιδέα ότι τρώει αίμα.

Αλλά στην πραγματικότητα έχει υπέροχη γεύση. Παρατήρησα ότι περνούσα συνεχώς τη γλώσσα μου πάνω από τα δόντια μου για να ελέγξω εάν έχει κολλήσει καθόλου αίμα πάνω τους –μέχρι που θυμήθηκα ότι απλά τρώω μακαρόνια - δεν είμαι ο Eric Northman από το True Blood. Βάζω και δεύτερη μερίδα και ομολογώ ότι προτιμώ τα ραβιόλι με ρικότα από εκείνα με ζεστό ελβετικό κρασί και κρεμμύδια. Το βόδι στο κεφάλι μου αναστενάζει με απογοήτευση.

Μπορεί να πρόδωσα αυτό το βόδι αλλά δεν φαίνεται να πρόδωσα το πεπτικό μου σύστημα –επέζησα την επόμενη μέρα χωρίς οποιαδήποτε σωματική δυσφορία. Και μπορώ να πω τώρα, ότι μετά από 15 χρόνια που απέφευγα με θρησκευτική ευλάβεια το κρέας, δεν είμαι πλέον αυστηρή χορτοφάγος. Εάν γνωρίζω από πού είναι το αίμα ή το κρέας και πώς πέθανε το ζώο, θα το φάω. Ομοίως, θα κόψω από τη διατροφή μου τις μπανάνες εάν δεν προέρχονται από αγρόκτημα δίκαιου εμπορίου και θα μειώσω δραστικά την κατανάλωση σοκολάτας, αβοκάντο, κινόα και άλλων νόστιμων πραγμάτων που μπορεί να μην αφήνουν αίμα στο στομάχι μου αλλά αφήνουν λίγο περισσότερο αίμα στα χέρια μου.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE Alps.

Περισσότερα από το VICE

Μιλήσαμε για το Χασίς, την Ψυχεδέλεια και το Θέατρο με τον Ακύλλα Καραζήση

Τι Διάολο Μυρίζει Τόσο Άσχημα στη Δυτική Θεσσαλονίκη

Ένας «Βικιπαιδειακός» Aναλύει πώς η Wikipedia Παραμένει Αξιόπιστη στην Εποχή των Ψεύτικων Ειδήσεων