Οι γονείς κάνουν πολλές φορές εγκλήματα, λέγοντάς μας σε μικρή ηλικία ψέματα που –χωρίς να το καταλάβουν– μένουν χαραγμένα στη βασανισμένη μας ψυχή για πάντα. Εντάξει, πολλοί φίλοι κλαίγονται για τη φάση με τον Άγιο Βασίλη και το γεγονός πως ένα ωραίο πρωί οι γονείς τους αποφάσισαν να γκρεμίσουν, σαν στοίβα από τουβλάκια Jenga, το παραμύθι πως πρόκειται για αληθινό πρόσωπο. Δεν θα μιλήσω για κλασικούρες, αλλά για λίγο πιο πολύπλοκα ψέματα, που για να τα ξεστομίσεις στο παιδί σου απαιτείται μαεστρία και μια μικρή δόση καφρίλας. Για παράδειγμα, εγώ όταν ήμουν μικρός φοβόμουν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (τον θείο, όχι τον ανιψιό). Όποτε τον έδειχνε η τηλεόραση έβαζα τα κλάματα˙ για κάποιο λόγο με φόβιζε πολύ. Οι γονείς μου, φυσικά, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη και έτσι κάθε φορά που δεν καθόμουν ήσυχος ή που δεν γούσταρα να φάω, έπεφτε στο τραπέζι το χαρτί του Καραμανλή. «Αν δεν φας, θα έρθει να σε πάρει ο Καραμανλής» και εννοείται πως το πιάτο άδειαζε και οι μαλακίες τελείωναν εκεί.

Βέβαια, πιστεύω, ότι αυτή είναι η καλύτερη πλάκα που θα κάνει ποτέ ένας γονιός στο παιδί του.

Μιας και έχουμε Πρωταπριλιά, ζήτησα από φίλους και γνωστούς να μου εκμυστηρευτούν το καλύτερο ψέμα που τους έχουν πει οι γονείς τους, για να θυμηθούμε τις παλιές –όχι και τόσο καλές– εποχές.

Να τι μου είπαν.

Ποτέ δεν πίστεψα ότι μου έλεγαν ψέματα οι γονείς μου και ότι με είχαν πάρει από τους γύφτους, αλλά το αντίθετο. Πίστευα –εντάξει, όχι ότι ήταν οι ίδιοι γύφτοι, αλλά– ότι με έχουν πάρει από την κυρία Μιράντα, μια κυρία που μένει σε μια έπαυλη στα βόρεια προάστια, σύζυγο του ιδιοκτήτη της Τζάιαντ. Είχα σχεδόν πιστέψει ότι μου έλεγαν ψέματα, όπως είπαν ψέματα και στους γιατρούς όταν με έκλεψαν από το μαιευτήριο γιατί ήμουν το πιο όμορφο (και πλούσιο) βρέφος. Τους πίεζα να μου πουν την αλήθεια, τους έταζα δισεκατομμύρια, αρκεί να με επέστρεφαν. Στον πατέρα μου υποσχόμουν ότι θα τον κάνω πρόεδρο του Παναθηναϊκού και στη μητέρα μου ότι θα έχει πέντε δούλες και εισιτήριο διαρκείας. Ή δεν μου έχουν πει ακόμα την αλήθεια ή ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Κι ας είναι τα χρήματα το τελευταίο που με ενδιαφέρει, διότι τους λατρεύω και είναι οι καλύτεροι (ψεύτικοι και ψεύτες) γονείς του κόσμου.

Όταν ήμουν μικρή, ήμουν από τα πιο ζωηρά παιδάκια. Έκανα συνέχεια σκανδαλιές και η μαμά μου, αφού είδε κι απόειδε, αποφάσισε να με τρομάξει για τα καλά. Δημιούργησε λοιπόν μια περσόνα, τον Μουτσούνα. Ο Μουτσούνας υποτίθεται πως ερχόταν σπίτι όταν έκανα κάτι κακό για να με πάρει. Ήταν πολύ τρομακτικός. Δεν ξέρω πώς το σκέφτηκε η μητέρα μου, πάντως φορούσε μια μακριά καμπαρντίνα του παππού μου, μια αποκριάτικη μάσκα γέρου (που είχε μακριά άσπρα μαλλιά) που η φάτσα της ήταν κάπως σαν λιωμένη, φορούσε γάντια και έπαιρνε μια μαγκούρα. Άλλαζε και τη φωνή της, γενικά τρόμαζα πάρα πολύ. Φανταστείτε έναν γέρο σαν τον Ευλογητό στη Λάμψη. Πιστεύω πως αυτό που τον έκανε τρομακτικό ήταν πως η μαμά μου είχε χτίσει με κόπο έναν ολόκληρο χαρακτήρα. Θυμάμαι επίσης πως καμιά φορά που ήμουν σε άλλο δωμάτιο και αντιλαμβανόταν πως έκανα κάποια βλακεία, μου φώναζε με τη φωνή του Μουτσούνα και φυσικά, από την τρομάρα μου, σταματούσα αμέσως. Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα στη θέα του Μουτσούνα.

Δεν είναι ακριβώς ψέμα, το είχα φτιάξει και λίγο μόνος μου στο μυαλό μου, αλλά πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ρομπότ και μόνο εγώ ο αληθινός και όταν είχα ρωτήσει τους δικούς μου δεν μου είχαν πει ψέματα, αλλά δεν μου είχαν δώσει κιόλας μια ξεκάθαρη απάντηση.

Υπάρχουν δύο λόγοι που οι γονείς λένε ψέματα στα παιδιά. Ο ένας είναι επειδή θέλουν να περάσουν το δικό τους και ο άλλος επειδή δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν την πραγματικότητα. Στη δικιά μου περίπτωση, το έκαναν για τον δεύτερο λόγο. Ήμουν πολύ δεμένος με την γιαγιά μου και εκείνη πέθανε όταν ήμουν 7 χρονών. Αντί να μάθω την αλήθεια, μου είπαν ότι μετακόμισε στην Αγγλία και πλέον ζει εκεί. Μάλιστα, σχεδόν κάθε μήνα, μου ερχόταν και μια καρτ ποστάλ από την Αγγλία. Στα 15 έμαθα την αλήθεια (είχα νευριάσει τόσο που έκανα να τους μιλήσω πάνω από μήνα). Όσο για τις καρτ ποστάλ, τις έστελνε ο κολλητός του πατέρα μου που έμενε στο Λονδίνο.

To δικό μου ψέμα είναι λίγο sad. Όταν ήμουν μικρή έμενα, λόγω των δουλειών των γονιών μου, αρκετά στη γιαγιά μου. Οι γονείς μου δεν τα πήγαιναν και πολύ καλά, αλλά δεν μου το έλεγαν και όταν ήμουν γύρω στα εννιά πήραν διαζύγιο. Εφόσον δεν βρίσκονταν συχνά στο σπίτι συγχρόνως, για περίπου ένα χρόνο δεν είχα πάρει χαμπάρι πως είχαν χωρίσει αφού είχαν αποφασίσει να μην μου το πουν. Όταν το έμαθα, ένιωσα τον κόσμο μου να γκρεμίζεται.

Λοιπόν, οι γονείς μου, μου είχαν πει ότι μου πήραν ένα κουτάβι. Μπήκα στο σαλόνι και όντως, είδα ένα κουταβάκι! Ήταν ένα μικρό, μαύρο και φουντωτό Λαμπραντόρ. Έπαιζα όλη μέρα μαζί του και τελικά το βράδυ μου είπαν πως απλά του κάναμε pet sitting και θα το έπαιρναν το πρωί.

Γενικά οι γονείς μου ήταν ολίγον τι σαδιστές, οπότε μου έλεγαν διάφορα. Το βασικότερο όμως ήταν πως αν δεν κάτσω καλά, θα με δώσουν στον γύφτο που περνάει από τη γειτονιά και μαζεύει παλιοσίδερα. Εντάξει, γενικά δεν το πίστεψα ποτέ ιδιαίτερα, όμως η σκέψη πώς θα ήταν αν με έδιναν σε κάποια άλλη οικογένεια ήταν «κάπως».

Περισσότερα από το VICE

Τι Είδα όσο Δούλευα σε ένα Εστιατόριο της Πολωνικής Μαφίας

Τι να Κάνεις αν Έρθει η Γριά Μόρα στον Ύπνο σου

Κραιπάλες, Καφρίλες και Σεξ στις Πενταήμερες των Nineties στην Ελλάδα