Φωτογραφίες: Ιωάννα ΧρονοπούλουΉταν πριν από μερικά χρόνια -το 2013 αν θυμάμαι καλά- όταν μια φίλη μου είχε στείλει να ακούσω ένα της κομμάτι, το «One in a Million» και αμέσως με έκανε να κολλήσω. Ένα χρόνο μετά είχα την ευκαιρία να μιλήσω με την Κατερίνα Ντούσκα, η οποία στα επόμενα χρόνια είδε την καριέρα της να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Νέα τραγούδια, άρθρα σε εφημερίδες και site για την κοπέλα που η φωνή της θυμίζει Amy Winehouse, συναυλίες, συμβόλαιο με την ΕΜΙ και τελικά το 2015 η κυκλοφορία του πρώτου της άλμπουμ με τίτλο «Embodiment».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μετά από αυτά και λίγο πριν την εμφάνισή της στο Gazarte την Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου, είχαμε την ευκαιρία να τα ξαναπούμε. Αυτή τη φορά από κοντά. Το ραντεβού δόθηκε το περασμένο Σάββατο στο Barrett και όσο κι αν ήθελα να πω ότι η Κατερίνα είναι ντίβα και για αυτό τον λόγο άργησε 30 λεπτά στο ραντεβού μας, θα ήταν ψέμα - απλά πέσαμε σε «κακή» μέρα, καθώς το κέντρο ήταν σε φάση «επιφυλακής» με πορείες, απαγόρευση συναθροίσεων και Γερμανούς νεοναζί.
Η Κατερίνα δεν είναι ντίβα, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Είναι ακομπλεξάριστη -με την καλή έννοια- μέχρι αηδίας. Λέει τα πράγματα όπως τα σκέφτεται, προσπαθεί να κάνει αυτό που θέλει και το υποστηρίζει. Ήρθε από τον Καναδά στην Ελλάδα στα 16 της, χωρίς να είναι επιλογή της, αλλά μένει γιατί το θέλει. Άλλωστε «μου παρουσιάστηκαν σε μια κρίσιμη περίοδο κάποιες ευκαιρίες και ένιωσα ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να φύγω. Είχα στήριξη τόσο από τη Μελίνα Βασιλείου (σημ. μάνατζέρ της), όσο και από την εταιρία μου την EMI, κάτι σημαντικό για έναν νέο καλλιτέχνη. Παράλληλα είναι σημαντικό για μένα να ξέρω ότι είμαι εδώ, σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, πες το σαν ένα "κίνητρο" λίγο ρομαντικό αυτό» τονίζει προτού συνεχίσει να μου αποκαλύπτει τις σκέψεις της.Σπούδασε νομική, αλλά δεν μπορεί τη δουλειά γραφείου. Δεν έχει μπει στο τριπάκι τι πουλάει και τι όχι στη μουσική, καθώς θέλει να κάνει αυτό που την εκφράζει. Μισεί τις ταμπέλες και δεν διστάζει να πει ότι νιώθει ευνοημένη για το πως της έχουν έρθει τα πράγματα και για τη στήριξη που είχε ως καλλιτέχνης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Λατρεύω την ηρεμία της και το low profile της. Χαλαρή, χαμογελάει, κάποιες φορές κοιτάει κάτω σε πράγματα που λέμε, δεν έχει κανένα κόλλημα να πει ότι είναι pop καλλιτένχης και δεν μπορεί να καταλάβει τι σκάλωμα έχει η Ελλάδα και μισεί το pop. Και κάπως έτσι μου δίνει την ευκαιρία να την πάρω λίγο από τα μούτρα με τις πρώτες ερωτήσεις. Η αρχή γίνεται με κάτι που πάντα με απασχολούσε: Τι πρόβλημα έχουμε τελικά εμείς οι Έλληνες; «Καταρχάς το κράξιμο είναι χόμπι στη χώρα» μου λέει ενώ γελάει και συνεχίζει πιο σοβαρά. «Θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερη αυτοκριτική, αλλά ασχολούμαστε συνεχώς με τα λάθη και την ανεπάρκεια των άλλων. Μεγάλο πρόβλημα αυτό και έτσι δεν πας μπροστά» τονίζει, ενώ μου λέει πόσο απεχθάνεται τις «ταμπέλες» που βάζουν όλοι σε όλους.Άρα την ενοχλεί που όλοι γράφουν πως η φωνή της μοιάζει με της Amy Winehouse; «Όχι, δεν με ενοχλεί. Είμαι πρωτοεμφανιζόμενη και είναι τιμή για εμένα να με συγκρίνουν με θρυλική φωνή της μουσικής. Ωστόσο στο τέλος κάνω μουσικά αυτό που εκφράζει εμένα». Κάτι που θέλει να δείξει και μέσα από το πρώτο της άλμπουμ. «Νιώθω πολύ ωραία με την κυκλοφορία του "Embodiment". Ολοκληρώθηκε μια προσπάθεια. Είναι ωραία η αίσθηση όταν νιώθεις ότι κάτι ολοκληρώνεται» λέει και συμπληρώνει: «Ήμουν συνεχώς ανικανοποίητη. Αποφάσιζα να μπουν ορισμένα κομμάτια, που μετά τα ακύρωνα. Αυτό που ήθελα ήταν να βγάλω κάτι που να με εκφράζει αυτήν την χρονική στιγμή. Σκέψου ότι το άλμπουμ έχει μέσα κομμάτια από πολλές περιόδους της ζωής μου - το πιο παλιό το είχα γράψει πριν οκτώ χρόνια και το πιο πρόσφατο γράφτηκε την περίοδο που ηχογραφούσα τον δίσκο. Ήθελα όλα να τα "φέρω" στο σήμερα, ενώ παράλληλα να έχει και το άλμπουμ μια συνοχή».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ωστόσο δεν έλλειψαν και οι δύσκολες στιγμές από τους μήνες της ηχογράφησης. «Το πιο δύσκολο σημείο ήταν οι αμφιβολίες που είχα κάποιες στιγμές για ορισμένα τραγούδια. Για μια περίοδο δεν είχα γράψει κάποιο κομμάτι και αυτό με είχε αγχώσει. Θυμάμαι ήταν Πάσχα και ήμουν εντελώς μόνη μου στο σπίτι, είχα να βγω έξω δύο εβδομάδες, επειδή έγραφα. Και ένα ακόμα δύσκολο σημείο ήταν η παραγωγή. Ήταν κάτι καινούργιο για μένα και μου πήρε αρκετό χρόνο για να μπω στο κλίμα».Ωστόσο αυτή η φάση πέρασε, τώρα κοιτάει το επόμενο βήμα και είναι έτοιμη για τη συναυλία της στο Gazarte. Ή και όχι. «Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και ένα λεπτό πριν βγω στη σκηνή ποτέ δεν είμαι έτοιμη. Συνεχώς επεξεργάζομαι πράγματα. Έτοιμη είμαι μόνο την ώρα που αρχίζει το live».
Η ώρα μοιάζει να περνάει γρήγορα με την κουβέντα. Ο καφές έχει γίνει μπύρα - για μένα τουλάχιστον. Η Κατερίνα πάλι μένει με ένα ποτήρι νερό. «Δεν μου αρέσει το ποτό, δεν καπνίζω» μου λέει. Τι κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο, ρωτάω; «Δεν μου αρέσει να πηγαίνω σε κλαμπ. Προτιμώ τα καφέ και τα μπαράκια όπου μπορώ να μιλήσω με φίλους. Αγαπάω τον κινηματογράφο, μου αρέσει το φαγητό, γενικά είμαι σπιτόγατος».Σπίτι και μουσική, αναρωτιέμαι λίγο φωναχτά. Και σε 10 χρόνια από τώρα; «Δεν σκέφτομαι τόσο μακριά. Φυσικά μπορώ να σκεφτώ την ζωή μου στη μουσική σε 10 χρόνια από τώρα, όπως μπορώ να τη σκεφτώ και κάπου άλλου. Δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που λένε ότι η ζωή τους τελειώνει με τη μουσική. Αγαπώ τη ζωή. Που ξέρεις, ίσως σε 10 χρόνια να έχω ανακαλύψει μια νέα αγάπη, ένα νέο πάθος».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
