Oι Σύγχρονοι Ρώσοι Χούλιγκαν Εκπαιδεύονται στην Πυγμαχία και τις Μεικτές Πολεμικές Τέχνες

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Sports.

Τo Among the Thugs (εκδ. Vintage) του Bill Buford είναι ένα υποτιμημένο βιβλίο, ειδικά αν έχεις δυσκολία στο να εκφράσεις το πόσο σε γοητεύει η βια χωρίς όρια. Εκδόθηκε το 1990 και είναι ουσιαστικά μια οδύσσεια μέσα στον κόσμο του υπερβολικά βίαιου, εθνικιστικού και μεθυσμένου αγγλικού ποδοσφαίρου στα χειρότερα του, κοινώς τη δεκαετία του '80. Το βιβλίο ρίχνει μια υποκειμενική ματιά στη γοητεία της μαζικής βίας, μέσω της σχέσης του ίδιου του συγγραφέα με ώριμους, όχι και τόσο αποξενωμένους άνδρες που περνούν τον χρόνο τους ταξιδεύοντας ανά την Ευρώπη, με μοναδικό σκοπό να παίξουν ξύλο με άλλους άνδρες που υποστηρίζουν διαφορετικές ομάδες. Έχει περάσει κάποιο διάστημα από τότε που το διάβασα, αλλά θυμάμαι ορισμένα πράγματα: μεθυσμένους τύπους να παρελαύνουν μέσα σε πόλεις του εξωτερικού, ξεκινώντας εξίσου μεθυσμένους καυγάδες με τον οποιοδήποτε. Απολιτίκ πολιτικές απόψεις που ακροβατούν και συχνά πέφτουν στην αγκαλιά του ρατσισμού. Την πιο αστεία εξιστόρηση ενός σκηνικού που κάποιος τις τρώει από τους μπάτσους και όλη η φάση είναι σε πρώτο πρόσωπο και φυσικά έναν συγγραφέα να βλέπει το πλήρες κενό της βίας ενός όχλου και να γράφει ακριβώς για αυτό.

Ο ποδοσφαιρικός χουλιγκανισμός είναι ουσιαστικά το να παίζεις μάπες για έναν ανύπαρκτο λόγο: οι οπαδοί μιας ομάδας πλακώνονται με τους οπαδούς μιας άλλης, επειδή δεν υποστηρίζουν την ίδια ομάδα. Δεν υπάρχουν γεωπολιτικά οφέλη και απώλειες. Δεν υπάρχει κάποια τιμή. Δεν υπάρχουν αμοιβές. Απλά παίζεις ξύλο. Παρά το γεγονός ότι γενικά οι Άγγλοι θεωρούνταν κάποτε οι άρχοντες του είδους, οι Ρώσοι πλέον τους έχουν αρπάξει το στέμμα.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο για τους Ρώσους χούλιγκαν, οι οποίοι έγιναν διάσημοι μετά την εμφάνισή τους στο Euro 2016, όπου κατατρόπωσαν τους Άγγλους «συναδέλφους» τους. Αντί να σκάσουν μύτη τύφλα, αμολώντας τυφλές μπουνιές ανάμεσα σε στιγμές ξερατού, οι σύγχρονοι Ρώσοι χουλιγκάνοι εκπαιδεύονται στην πυγμαχία, στην πάλη, στο Μουάι Τάι και τις μεικτές πολεμικές τέχνες (ΜΜΑ) και αφήνουν πίσω τους τα ποτά.

Τι μίζερη και παθολογική υποκουλτούρα είναι αυτή, αλήθεια. Σύμφωνα με τους Times πάντως, υπάρχει και ένας κώδικας τιμής: το να παλεύεις με γυμνά χέρια είναι πιο αντρίκιο, απαγορεύονται τα όπλα, δεν πατάμε τον άλλον στο κεφάλι, δεν την πέφτουμε σε περαστικούς και σταματάμε, όταν ο άλλος πει «στοπ». Εντωμεταξύ, με τις Αρχές να ετοιμάζονται για γερό πέσιμο, μιας και η Ρωσία θα οργανώσει το Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2017, καθώς και το Μουντιάλ του 2018, τα χουλιγκάνια πρέπει να δίνουν ραντεβού με τους αντιπάλους τους σε δάση, φορώντας γάντια MMA και οργανώνοντας αγώνες ξύλου που είναι δυνατόν να περιλαμβάνουν πολύ κόσμο.

Το ότι το MMA και τα στοιχεία του γίνονται σιγά-σιγά κομμάτι αυτών των χωρίς νόημα πολέμων της κερκίδας ακούγεται απαίσιο, μέχρι που θυμάσαι πως το να υπάρχουν εκπαιδευμένοι μαχητές οι οποίοι εφαρμόζουν την τεχνική τους σε άκυρους καυγάδες δεν είναι και κάτι καινούργιο. Μαυροζωνάδες του βραζιλιάνικου Ζίου Ζίτσου κάνουν περιπολίες στις παραλίες του Οάχου της Χαβάη και δέρνουν άγνωστες φάτσες. Πριν δύο χρόνια, ένας παίκτης του ράγκμπι ξηγήθηκε heel hook σε έναν αντίπαλο στη μέση ενός αγώνα. Πολλές φορές το πράγμα πάει και από την αντίθετη: Ο πολωνός χούλιγκαν Artur Szpilka έγινε πυγμάχος με ρεκόρ 20-2 και κατέληξε να αναμετριέται με τον Deontay Wilder για τον τίτλο βαρέων βαρών WBC, μόλις πέρυσι. Κάποιοι έχουν προσπαθήσει να βρουν ελεγχόμενα κανάλια για αυτές τις εκρήξεις βίας: ένας Ρώσος πολιτικός πρότεινε οι συγκρούσεις των χούλιγκαν να γίνουν άθλημα και τον Φλεβάρη το M-1 Global οργάνωσε έναν αγώνα ΜΜΑ ανάμεσα σε διαγωνιζόμενους που υποστήριζαν αντίπαλες ομάδες.

Έστω και έτσι, ο διεθνής χαρακτήρας της ιστορίας δεν ακούγεται καλή φάση. Οι καυγάδες στους ποδοσφαιρικούς αγώνες είναι ηλίθιοι, αλλά κάπου τους κατανοείς, αν είσαι τύφλα και βλέπεις έναν βαρετό, ισόπαλο αγώνα και σίγουρα δεν είναι και τόσο επιζήμιοι, αν δεν ξέρεις και πολύ τι κάνεις. Αν όμως είσαι νηφάλιος και περνάς τον χρόνο σου ρολάροντας σε ταπί και προπονώντας τις γροθιές σου, ώστε να σαπίσεις άλλους χούλιγκαν στις μάπες και ο αυθορμητισμός εξαφανίζεται τελείως, τότε οι καυγάδες γίνονται κάτι άλλο. Το αντικοινωνικό του πράγματος αγγίζει την ψυχοπάθεια και η -και καλά- απαγόρευση τού να πατάς κεφάλια μπορεί να πάει περίπατο.

Εντούτοις, είμαστε ήδη σε ηθικά γκρίζες ζώνες. Δεν υπάρχει και κάτι τόσο καινούριο εδώ. Οι ρίζες του χουλιγκανισμού, άλλωστε, βρίσκονται στα 1300. Κανείς δεν ανησυχεί για το αν οι χούλιγκαν αποτελούν κάποιο παράδειγμα που θα ακολουθήσει ένας πιτσιρικάς ή αν θα αναπτύξουν κάποιο προφίλ φιλικό προς κάποιον σπόνσορα: η ουσία είναι να κρατηθούν μακριά από τους περαστικούς, τους «κανονικούς». Αν θες τόσο πολύ να παίξεις μάπες παρέα με τους φίλους σου στο όνομα της αγαπημένης σου ομάδας, που μπορεί μέχρι και στο δάσος να πας για να το κάνεις, τότε, ναι, έχει κάποιο νόημα να δίνεις πόνο στο γυμναστήριο. Τότε, ναι, τράβα στο δάσος και παίξε μάπες. Απλά, μην ενοχλείς κανέναν κανονικό άνθρωπο, όταν θα το κάνεις.

Περισσότερα από το VICE

Ένας Άνδρας, ο Αλέκος Παναγούλης - Η Ιστορία του Μεγαλύτερου Έλληνα Αγωνιστή

Τα Όργανα Γυμναστικής που Καταλήγουν Κρεμάστρες θα μας Στοιχειώσουν και Αυτό το Καλοκαίρι

Σε Αυτά τα Δεντρόσπιτα θα Ήθελες Σίγουρα να Μείνεις