Ένα από τα πιο Μοναχικά Νοσοκομεία του Κόσμου

Ο αδύναμος άντρας πήρε το σημειωματάριο και το στυλό μου και έγραψε κάτι που έμοιαζε με τα γράμματα n και h. «Δεν θυμάμαι να γράφω. Το βλέπεις;» Ο Sena Jenejasoriah, 53 ετών, χαμογέλασε, χωρίς να ξέρει τι άλλο να πει. Όταν τον ρώτησα πόσων χρονών ήταν είπε «πέντε τρία», μην μπορώντας να θυμηθεί τους αριθμούς ακριβώς.

Μπήκε στο νοσοκομείο λόγω λέπρας – μια ασθένεια που δεν θεραπευόταν πριν από πολύ καιρό –  ο Jenejasoriah δεν έχει δει την οικογένειά του εδώ και 40 χρόνια. Έχει να πάει σπίτι του από τη μέρα που εισήχθη στο Λεπροκομείο του νησιού Mantheevu– ένα από τα δύο λεπροκομεία στη Σρι Λάνκα που συνεχίζουν να φιλοξενούν ασθενείς με παραμορφώσεις και αναπηρίες, παρότι έχουν θεραπευτεί.

Ο Jenjejasoriah είναι ένας από τους δύο ασθενείς που λαμβάνουν φροντίδα στο νοσοκομείο στη Batticaloa, περίπου 300 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της χώρας. Απομονωμένο στο νησί, είναι το πιο μοναχικό νοσοκομείο στη χώρα με δυο ασθενείς και λίγους φροντιστές.

«Όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι πληγές στα πόδια μου, η οικογένειά μου με πήγε σε ένα νοσοκομείο, εκεί κοντά που ζούσα», είπε ο Jenjasoriah στο VICE World News. Θυμόταν ότι το σπίτι του ήταν στο Beiliata – μια μικρή πόλη στο νότιο τμήμα της χώρας.

«Στην αρχή μου έκαναν εκεί εισαγωγή. Ήταν η τελευταία φορά που είδα την οικογένειά μου. Δεν πήρα τίποτα μαζί μου όταν ήρθα εδώ Δεν θυμάμαι ακριβώς πού είναι το σπίτι και δεν θυμάμαι πώς να πάω εκεί».

Από εκεί, μεταφέρθηκε στο λεπροκομείο του Mantheevu το 1975. Εκείνη την εποχή, το νησί ήταν γνωστό ως αποικία λεπρών. Ασθεθνείς με παραμόρφωσης και σημάδια ότι είχαν κολλήσει την ασθένεια απομακρύνονταν από την κοινωνία για να εμποδιστεί η εξάπλωση.

Η πρώτη αποικία λεπρών στη Σρι Λάνκα χτίστηκε το 1709 από τους Ολλανδούς αποίκους και η δεύτερη από τους Βρετανούς στο νησί Mantheevuτο 1921.

Αρχειακά έγγραφα από τη δεκαετία του ‘30 αναφέρουν ότι το λεπροκομείο και η αποικία είχε πάνω από 10.000 ασθενείς. Έχει 24 ατομικά σπιτάκια, θαλάμους αντρών και γυναικών, ένα κτίριο διοίκησης και έναν θάλαμο απομόνωσης, έναν σταθμό πρώτων βοηθειών, πλυσταριό, ένα δημόσιο σχολείο, χώρο για τον προσωπικό και κοιτώνες για τις Αδελφές του τάγματος των Φραγκισκανών που φρόντιζαν τους ασθενείς. Το προσωπικό του νοσοκομείου περιλάμβανε έναν γιατρό, δυο αποθηκάριους, έναν επόπτη, 16 εργάτες και 16 υπαλλήλους.

Τα τελευταία 80 χρόνια όμως η κατάσταση άλλαξε προς το χειρότερο. Η γη που περιβάλλει το λεπροκομείο είναι γεμάτη θάμνους και πελώρια δέντρα. Χορτάρι εχει σκεπάσει τον κάποτε ασφαλτόστρωτο δρόμο. Ο δρόμος έχει γίνει πια ένα χωμάτινο μονοπάτι από τη μικρή προβλήτα ως το ρημαγμένο λεπροκομείο.Τα σπιτάκια που κάποτε στέγαζαν ασθενείς έχουν εγκαταλειφθεί και καταρρέουν.

Οι θάλαμοι είναι σε κατάσταση διάλυσης. Οι τοίχοι έχουν γίνει κίτρινοι και καφέ από τα περιττώματα πουλιών και το τσιμέντο στους διαδρόμους έχει ξεφλουδίζει, αφήνοντας να φαίνονται τα τούβλα από κάτω.

Δεν έχουν γραφτεί πολλά ούτε έχουν καταγραφεί για την ιστορία του λεπροκομείου στο πρόσφατο παρελθόν. Τον Σεπτέμβριο του 2009, λίγους μήνες αφότου τελείωσε ο εμφύλιος που κράτησε τριάντα χρόνια, ξέσπασε φωτιά στο νοσοκομείο. Η αεροπορία κλήθηκε να σβήσει τη φωτιά και απ’ ό, τι αναφέρθηκε απομάκρυνε 13 άτομα (ασθενείς και προσωπικό) από το νησί, αλλά η φωτιά κατέστρεψε πολλά από τα κτίρια, απομεινάρια των οποίων υπάρχουν ακόμα.

Πρόσφατα το νησί ήρθε στο επίκεντρο της προσοχής ξανά για τη χώρα όταν ο πρόεδρος Gotabaya Rajapaksa πρότεινε τον Ιούλιο την ιδέα να δημιουργήσει μια state-of-the-art φυλακή στο νησί. 

Αντίστοιχα η Government Medical Officers' Association — ένα σωματείο της περιοχής – πρότεινε τη μετατρπή του νησιού ως κέντρο καραντίνας για ασθενείς με COVID-19 και άλλες μεταδοτικές ασθένειες.

Αυτή τη στιγμή  το κρατικό πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Batticaloa επιβλέπει το νοσοκομείο του Mantheevu.

Η Dr Kalaranjani Ganesalingam, διευθύντρια του πανεπιστημιακού νοσοκομείου είπε στο VICE World News ότι οι ασθενείς στο νησί δεν έχουν τοποθετηθεί αλλού λόγω των περιορισμών από το υπουργείο υγείας. Οι οδηγίες, λέει, ήρθαν κατά τη διάρκεια της θητείας του προκατόχου της και δεν έχουν αλλάξει: «Ό, τι χρειάζονται οι ασθενείς και όποτε το χρειάζονταν το παρέχουμε εμείς».  

Ο Chandrakumara (45) δουλεύει στη διοίκηση του νησιού τα τελευταία 15 χρόνια. Είναι ανύπαντρος και περνάει όλες τις μέρες του δουλεύοντας στο κακοφωτισμένο γραφείο του. «Θα είναι καλό αν μεταφερθούν οι ασθενείς από δω», είπε. «Θα έχουν καλύτερες παροχές αλλού και περισσότερους ανθρώπους για διάδραση. Θα είναι καλύτερο για την ψυχική τους υγείας. Ποιος ξέρει τι γίνεται στο μυαλό τους εκεί που είναι», πρόσθεσε διστακτικά.

Ο Ponniah Punnuthuraih, 63, είναι ο πιο παλιός ασθενής του νοσοκομείου. Όπως ο Jenejasoriah έχει πολλές αποσπασματικές αναμνήσεις. «Με έφεραν εδώ στα πέντε μου. Κάποτε υπήρχαν πολλοί άλλοι, θυμάμαι μέχρι και 50. Αλλά όχι πια», είπε.

Και οι δύο ασθενείς έχουν παρόμοια δωμάτια. Ο Jenejasoriah κοιμάται στο γωνιακό δωμάτιο, μακριά από τον Punnuthuraih. Και τα δύο δωμάτια έχουν από ένα κρεβάτι, ένα πολύ μικρό ντουλάπι όπου φυλάνε διπλωμένα τα σαρόνγκ και τα πουκάμισά τους, μαζί με τα πιάτα και τα ποτήρια τους.

Ο Jenejasoriahέχει γίνει φίλος με τα αδέσποτα – τρεις γάτες και δυο σκυλιά που εγκατέλειψε ο φροντιστής τους. Πού και πού τσακωνόταν με τον Punnthuraih επειδή τα αδέσποτα αφόδευαν κοντά στα κρεβάτια. Έτσι κοιμάται πιο μακριά από τους άλλους.

Ο Punnuthuraih είναι ο μόνος που έχει ραδιόφωνο και τηλεόραση στο νοσοκομείο. Οι φροντιστές συχνά πηγαίνουν να ακούσουν ραδιόφωνο ή να δουν τηλεόραση. «Έτσι περνάω την ώρα μου, βλέπω τηλεόραση και ακούω ραδιόφωνο», είπε. «Κάνω μπάνιο. Και τρώω όταν φέρνουν το φαγητό».

Λέει ότι θα ήθελε πολύ να δει την οικογένειά του άλλη μια φορά αλλά δεν θυμάται πώς να πάει σπίτι ή πού είναι το σπίτι του. «Δεν έχω γη στο όνομά μου, δεν έχω λεφτά, και δεν έχω ικανότητες. Δεν μπορώ να βρω δουλειά, δεν ξέρω κανέναν εκτός από τους ανθρώπους του νησιού. Ζω εδώ όλη μου τη ζωή. Πώς να γυρίσω πίσω;».

Αυτοί οι ασθενείς δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή εκτός του νησιού. Έχοντας ζήσει τόσο καιρό εδώ, η ζωή εκτός τους προκαλεί σύγχυση. Ο Jenejasoriah χαμογέλασε αμήχανα όταν ρωτήθηκε αν θέλει να φύγει από το νησί. Ο Punnuthhraih συνοφρυώθηκε και είπε: «Ακόμα κι αν γυρίσω σπίτι, ακόμα κι αν βρω την οικογένειά μου, φοβάμαι ότι δεν θα με δεχτούν. Θα με μισούν».

Ακολουθήστε τον Kris στο Twitter.

Περισσότερα από το VICE

Τα Μαλλιά Είναι η πιο Ισχυρή Γλώσσα του Σώματος που Έχουμε Κατακτήσει

Κυκεώνα για Πρωινό και Πλακούντες: Φάγαμε ό,τι Έτρωγαν οι Αρχαίοι Έλληνες

«Σπάστε τους τα Κεφάλια, Μη Χαμπαριάζετε» - Ο Νεοναζί Υπαρχηγός Παππάς που Καταζητείται

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.